คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
“แฮ่ก แฮ่ก” เสียงจงอินหายใจหอบหลังจากวิ่งออกกำลังกายจากสถานีรถไฟฟ้าจนมาถึงบ้านตระกูลอู๋
“เฮ้อ กว่าจะมาถึง พี่ๆบ้านนี่รู้มั๊ยเนี่ยว่า น้องจงอินต้องวิ่ง 4 x 100 วิ่งข้ามสะพานลอย โหนราวไฟฟ้าวิ่งข้ามท่อประปา เตะถังขยะ เกือบเหยีบอึหมาดมฉี่แมวแล้วมั๊ยละ ( ไรท์ :แล้วใครอาสามาเองฟะ -_- )
“ เฮ้อออ น้องจงอินจะเข้าไปแล้วนร้าาาาาา พี่ๆจะใจดี หรือ ใจร้ายเนี่ย น้าตาดี หรือ เหมือนโจรสลัดแห่งเนเวอร์แลนด์มั๊ยเนี่ยยย น้องจงอินกลัวจัง แต่ไม่กลัวหรอก เหอะๆ เพราะน้องจงอินคือ ปีเตอร์แพนซ์( ? )
“ติ๊งต่องงงง ติ๊งต่องงง ติ๊งต่อง ติ๊องต่อง ติ๊งต่องงงง ติ๊งต่องงง ติ๊งต่อง ติ๊องต่อง ติ๊งต่องงงง ติ๊งต่องงง ติ๊งต่อง ติ๊องต่อง ติ๊งต่องงงง ติ๊งต่องงง ติ๊งต่อง ติ๊องต่อง ติ๊งต่องงงง ติ๊งต่องงง ติ๊งต่อง ติ๊องต่อง~”
“โว๊ยยย กดบ่อยทำพระแสงไรว๊ะ ? “อยู่ก็มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากบ้าน
“แกร๊ก “
“ฮะ เหี้_ “ จื่อเทาที่โผล่บ้านประตูแง้มออกมาต้องร้องตกใจอย่างหนักเมื่อเจอ...
“ ไหน ไหนเหี้_ ฮะ อยู่ไหน ๆ o.O มันจะกัดจงอินมั๊ย?!!! “ จงอินทำท่าเลิกลั่กเมื่อจื่อเทาสถบออกมา
“ใครมานะจื่อเทา ? เฮ้ย !!! “ ซิ่วหมินที่เดินตามมา
“ จะเอ๊ะอะอะไรนักหนาหะ อุ้ย! “ ชานยอลที่ตามมาติดๆ
“ใครมากัน ยืนบังประตูอยู่ได้ ? โอ้วววว *.,* “ คริสมาเจอถึงกับผงะ
“ขอน้องฮุนดูด้วยสิฮะ อึ๊บบบบ!!O^O “ เซฮุนกำลังแทรกพวกพี่ชายร่างกายความถึกทั้งหลายมาอย่างอย่างลำบาก
“น้องมีธุระอะไรครับ ? “ จื่อเทา
“ มีแฟนยัง ? “ ชานยอล
“ ยังซิงใช่ปะ? “ คริส
“ กินไรมา น่ารักจัง >< “ ซิ่วหมิน
“เป็นแฟนกันมั๊ยฮับ ? <3 ^<3 “ เซฮุน
อะ ..เอ่อ สวัสดีอย่างเป็นทางการนะครับ ผม คิม จงอิน เรียก ๆ ไคเฉยๆก็ได้ฮะ
“……………..” พี่น้องทั้ง 5 กำลังรับประทานจุด
“ ไหนพี่คริสบอกว่าอัปลักษณ์ไงฮะ ? “ เซฮุน
“เมื่อวานใครว่าน้องจงอินจะเป็นภาระ ห๊ะ ?” ซิ่วหมิน (ไรท์ : แกแหละ -_-)
“เฮ้ยย อย่ามาใส่ร้ายพี่นะน้องฮุน พี่ไม่ได้พูด!! “ คริส
“ไอ้ที่พูดว่าจะไปหลีสาว ยอมรับมานะ!!!” ชานยอล
“เดี๊ยวพวกคุณพี่ทั้งหลายจะได้โดนฝ่าเท้าจื่อเทาแน่ครับ ! น้องเค้ายืนนานแล้ว ยังไม่ยอมให้น้องอินนี่เข้ามาอีก ป๊ะ! ไปกับพี่กันครับน้องจงอิน^^ “ จื่อเทาหันหน้าไปบอกพี่ชายที่กำลังพากันถอนคำพูดอย่างรวดเร็ว แล้วอุ้ม จงอินในท่าเจ้าสาวเข้าบ้าน
“ฮะ เฮ้ยย!! พี่ฮะ ผมเดินเองได้ “ จงอินกำลังเขิน หน้าดำหน้าแดงไปหมด (ปกติก็ดำอยู่แล้วอะนะ)
“เขินพี่ใช่มั๊ยละ ? ฮ่าๆๆๆ “ >_^
แล้วจงอินกับจื่อเทาก็ขึ้นห้องไป ปล่อยให้พี่ชายและน้องชายมองตามกันปริบๆ
Spical Kim jongin
หลังจากที่ผมกดกริ๊งไปแล้ว ก็ต้องเจอกับ ว๊ากกกกกกกก แพนด้าหนีออกมาจากสวนสัตว์ นอกจากนั้นยังไม่พอ ตอนเจอหน้าน้องจงอินอะ ดันตะโกนว่าตัวเงินตัวทองอีก ผมเป็นคนที่กลัวสัตว์มากๆ แถมยังมาแหย่ผมอีก จงอินจิครายยยย TT
พอคนต่อๆมา มาเจอน้องจจงอิน ก็ว๊ากกกใส่ผมอีก แถมคนที่ตัวสูงๆ เงิงบาน ยังจะเอามันมาเฉาะผมอีก คนบ้านนี้ปกติกันมั๊ยครับเนี่ย จงอินอยากกรี๊ดดดดดด อ๊ายยยยยยย
แถมจู่ๆผมกำลังเหวอกับคำถามของแต่ละคน ก็โดนพี่แพนด้าอุ้มขึ้นน น้องจงก็เขินสิฮะ เกิดมาไม่เคยโดนอุ้มแบบนี้ น้องจงอินโดนเสียซิงค์การโดนอุ้มแล้วแน่ๆ เฮ้อ TT
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
“ที่แท้ก็อยู่ใกล้ๆกัน ทำไมนายจำพี่ไม่ได้นะ จงอิน......”
TBC.
Talk
ไรท์คิดว่าจะไม่มีคนอ่านแล้วนะนิ ? ยังลังเลอยู่เลยว่าจะพิมต่อดีมั๊ย ฮ่าๆๆๆ รักคนอ่าน จุ๊บบ
ปล. ฟิคนี้ อาจมี NC อาจสั้นบางยาวบ้าง ไรท์ก็ยังสับสนนิสๆ เง้อออ
นี้เป็นรูปน้องจงอินตอนเจอกับทุกคนนะคะ แหม่พี่ๆทุกคนถึงกับอึ้งความงามน้องจงอินเลยที่เดียว
ความคิดเห็น