ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6... ~คำสารภาพ~
\'นักเรียน เคารพ’ กอล์ฟกล่าวสั้นๆห้วนๆผิดจากเคยด้วยอาการลุกลี้ลุกลนหากแต่ก็ไม่มีใครสังเกต...พรวด! ปุ่นจะถลาออกนอกเหมือนเมื่อวาน แต่ถูกฉุดไว้เสียก่อนด้วยมือของเพื่อนชายคนเก่ง
‘กอล์ฟ...’ เด็กสาวหันมาตามแรงฉุดรั้ง ก่อนเอ่ยนามเจ้าของมือที่เกาะกุมเธอไว้
‘ปุ่น...คือ...กอล์ฟมีเรื่องจะพูดกับปุ่นนิดหนึ่งนะ...ช่วยฟังกอล์ฟซักนิดก่อน...ได้มั้ย’ เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังยากจะหาได้จากคนอย่างกอล์ฟ ทำให้เด็กสาวเลิกคิ้วประหลาดใจเล็กน้อยก่อนพยักพเยิดไปทางมือที่ถูกเกาะกุมอยู่ด้วยใบหน้าแดงซ่าน
‘อะ เอ่อ ขอโทษ กะ กอล์ฟไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ’ กอล์ฟรีบปล่อยมือก่อนแก้ตัวเป็นพัลวันด้วยใบหน้าแดงก่ำ
‘อะ อืม ปุ่นรู้แล้วล่ะ’ เด็กหญิงถูมือที่ถูกสัมผัสไปมาแก้เขิน...จะว่าไป...นอกจากเกมส์แล้ว ก็ไม่มีเพื่อนผู้ชายซักคนที่เธอจะแตะเนื้อต้องตัวได้บ่อยๆ...เกมส์...
‘ว่าแต่มีอะไรเหรอ ปุ่นจะรีบไปหาเกมส์แล้วนะ’ นึกถึงเพื่อนซี้ขึ้นมาได้ สาวเจ้าก็รีบจะไปหาทันใด
‘อ่า...เดี๋ยวซิปุ่น...ไปคุยกับกอล์ฟที่ระเบียงก่อนได้มั้ย’
‘ทำไมล่ะ จะคุยอะไรก็คุยมาตรงนี้เลยซิ’
‘นะ...ไปกับกอล์ฟหน่อยเหอะ...คุยตรงนี้คนมันพลุกพล่านเกินไป’ เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวาที่มีเพื่อนร่วมห้องอยู่เต็มไปหมด
‘อะ อืม...แปปเดียวเท่านั้นนะ’ เด็กสาวรู้สึกได้ถึงแววตา...แววตาที่จริงจังจนเกินไป...ราวกับจะบอกเรื่องสำคัญอะไรมากๆยังไงยังงั้นแหละ...เธอจึงเดินตามกอล์ฟออกมาที่ระเบียงโดยดี...
‘เอ้า มีเรื่องอะไรก็พูดมาสิ’ เด็กสาวเร่ง
‘เอ่อ...คือ…’ ใบหน้าของหนุ่มน้อยเริ่มแดงก่ำ
‘หืม...’ ปุ่นยื่นหน้าเข้าไปใกล้
‘อ่ะ เอ่อ...ปุ่นเป็นแฟนกับเกมส์เหรอ!!!’ เด็กชายโพล่งออกไป
ตายล่ะ...เรื่องที่เราจะพูดไม่ใช่เรื่องนี้นี่นา... กอล์ฟคิดอย่างร้อนรนพลางเอามือตะครุบปาก
‘อืม...จะว่างั้นก็ไม่ได้หรอกนะ...เป็นปุ่นมากกว่ามั้ง...ที่ไปชอบเกมส์เขาฝ่ายเดียว’
เด็กสาวเสตามองไปทางอื่น
‘ละ แล้วทำไมปุ่นต้องไปคอยเฝ้าเกมส์ทุกเย็นด้วยล่ะ’
‘อะ เอ๋’ เด็กสาวประหลาดใจที่อยู่ๆหัวข้อสนทนาก็เข้ามาเรื่องนี้
‘กอล์ฟเห็นนะ...พักนี้ปุ่นไม่มีสมาธิเรียนเอาซะเลย เอาแต่นั่งเหม่อ...ถึงปุ่นจะคิดถึงเกมส์เท่าไร เกมส์เขาก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอกนะ!!’
‘หยุดนะ!! เกมส์ยังไม่ตายซะหน่อย อย่าพูดเหมือนเขาจะไม่มีทางฟื้นยังงั้นสิ’ ปุ่นยกมือขึ้นมาปิดหู ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น แม้สิ่งที่กอล์ฟพูดมาจะจริงหรือไม่....ทุกอย่างเธอรู้ดี
แต่ยิ่งรับรู้มากเท่าไรก็ยิ่งตอกย้ำถึงความห่างไกลของเธอกับเกมส์มากเท่านั้น
‘ไม่หยุด! ปุ่นต้องยอมรับความจริงได้แล้วนะว่าเกมส์เขาไม่มีสติแล้ว ถึงปุ่นไปหาหรือคิดถึงเขาเท่าไรเจ้าตัวเขาก็ไม่รู้หรอกน่า!!!’ เด็กชายโพล่งสิ่งในใจออกมาจนหมด ร่างผอมหอบเล็กน้อยหลังจากระบายความคิดไปสุดแรง กอล์ฟค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองปุ่นซึ่งบัดนี้กำลังก้มหน้านิ่ง มือที่ยกขึ้นมาปิดหูค่อยๆลดต่ำลง ดวงหน้าใสๆค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาประชันกับร่างสูง ดวงตากลมโตสีดำสนิทสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลซีดอย่างไม่ไหวติ่ง
‘ปุ่นไม่คิดนะว่ากอล์ฟจะไม่เข้าใจปุ่นแบบนี้...ถ้าคนที่กอล์ฟชอบเป็นอะไรไปบ้างล่ะ กอล์ฟจะห่วงเขามั้ย? จะไปเยี่ยมเขามั้ย? จะคิดถึงเขาจนไม่เป็นอันเรียนบ้างรึเปล่า...กอล์ฟถามตัวเองก่อนที่จะมาว่าปุ่นดีกว่า...’ ดวงตาดำขลับของเด็กสาวฉายแววผิดหวัง สะท้อนภาพของกอล์ฟที่ทำท่าพูดไม่ออกในแววตา
‘อ่ะ เอ่อ...ปุ่น’ กอล์ฟเอื้อมมือไปหมายจะคว้าเด็กสาว แต่สาวน้อยกลับเบี่ยงตัวหลบโดยทันที
‘ถ้ากอล์ฟมีเรื่องจะคุยกับปุ่นแค่นี้ ปุ่นก็ขอตัวก่อนล่ะ’ เด็กสาวสะบัดตัวไปอีกทาง หางเปียคู่สวยปลิวว่อนไปตามแรงสะบัด...
‘เดี๋ยวปุ่น!!’ กอล์ฟเรียกเพื่อนสาวเอาไว้อีกครั้ง ดวงหน้าสีชมพูอ่อนหันมามองช้าๆ ราวกับรอให้เขาพูดธุระออกมาให้เสร็จๆเสียที
‘ระ เราชอบปุ่นนะ...’ อาจเป็นการสารภาพรักที่ผิดจังหวะที่สุดเลยก็ได้สำหรับเขา กอล์ฟหน้าแดงซ่านไปด้วยความอับอาย...นี่เขามาพูดอะไรตอนนี้เนี่ย
เด็กสาวมองกอล์ฟด้วยนัยน์ตาดำขลับที่ไหวระริกเล็กน้อย พวงแก้มใสเริ่มระบายเรื่อไปด้วยสีชมพูอ่อน ริมฝีปากสีกุหลาบค่อยแย้มออกมาช้าๆ
‘กอล์ฟ...คือ...ขอโทษนะที่เราว่ากอล์ฟไปเมื่อกี้...ปุ่นเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมกอล์ฟถึงพูดไปอย่างนั้น’ เด็กสาวเริ่มอาการมืออยู่ไม่สุข นิ้วเรียวม้วนปอยผมที่หลุดลุ่ยออกมาจากผมเปียอย่างอายๆ
บะ บ้าน่า...เธอไม่โกรธ...เป็นไปได้หรือเนี่ย กอล์ฟอุทานภายในใจ ทั้งๆที่เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องโดนเด็กสาวตอกกลับมาอย่างแน่นอน...ก็เมื่อกี้เขาพึ่งทำลายจิตใจเธอมาหยกๆนี่นา...ปุ่นนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่แยกอารมณ์ได้ดีเหลือเกิน...บางที...เขาอาจมีหวังขึ้นมาก็ได้...
‘แต่ขอโทษนะ...ปุ่น...ปุ่นรับความรู้สึกดีๆของกอล์ฟไว้ไม่ได้จริงๆ หัวใจของปุ่นน่ะ...หัวใจของปุ่นเป็นของเกมส์คนเดียว’ ปุ่นกล่าวด้วยสีหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มบางๆ หลับตาพริ้มเผยขนตางอนยาว...บ่งบอกถึงความสุขภายในใจที่กำลังเอ่อล้น...เพียงได้คิดถึงผู้เป็นที่รัก...เกมส์...ในใจของเด็กสาวมีเพียงเกมส์เท่านั้น...
‘ขะ เข้าใจแล้ว...ขอโทษนะที่ทำให้ปุ่นเสียเวลา’ กอล์ฟก้มหน้านิ่ง...เขาสู้ไม่ได้จริงๆ...
ความรักของปุ่นที่มีต่อเกมส์...
‘อืม...งั้นปุ่นไปก่อนนะ’ เด็กสาวรีบขอตัวผละไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเสียเวลามามากพอแล้ว
‘อะ อืม’
‘บ๊ายบาย…’ เด็กสาวโบกมือลาพร้อมร่างที่เดินห่างไกลไปเรื่อยๆ...จนสุดสายตา
‘โธ่เว้ย!!!’ เด็กชายหัวเสียอย่างรุนแรง...ไม่ใช่เพราะเธอไม่รับรักของเขา...หากแต่เป็นเพราะความเจ็บใจ...เขาเจ็บใจที่ความ ‘ชอบ’ ของเขาไม่อาจเอาชนะความรักของปุ่นที่มีต่อเกมส์ได้...
พลั่ก!!...กอล์ฟเหวี่ยงกำปั้นไปกระแทกกับกำแพงเต็มเหนี่ยวเพื่อรอรับผลที่ได้กลับมาคือความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั้งกำปั้น...
‘สะ สาบาน...’ เด็กชายพึมพำด้วยร่างซวนเซ ‘หากวันไหนเกมส์ทำให้ปุ่นต้องร้องไห้เสียใจ...วันนั้น...ผมจะไปแย่งเขามาอยู่ในกำมือของผมเอง...ผมขอสาบาน...’
_____________________________________________________________________________________________________
อะจั๊กกะดึ๋ยกึ๋ย (ภาษาไรหว่า?) สต๊อกใกล้หมด โอว โนว... TT^TT ทำไงดีๆ ใกล้ช่วงอืดแระ ต้องรีบปั่นเรื่องนู่นด้วย (มาทีละเปอร์เซนต์สองเปอร์เซ็นต์ -*-) ขอโทดนะค๊า อ่านกันไปก่อน...พลีสโพส...ให้รู้ว่าไม่ได้แต่งคนเดียวอ่านคนเดียว TT^TT
‘กอล์ฟ...’ เด็กสาวหันมาตามแรงฉุดรั้ง ก่อนเอ่ยนามเจ้าของมือที่เกาะกุมเธอไว้
‘ปุ่น...คือ...กอล์ฟมีเรื่องจะพูดกับปุ่นนิดหนึ่งนะ...ช่วยฟังกอล์ฟซักนิดก่อน...ได้มั้ย’ เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังยากจะหาได้จากคนอย่างกอล์ฟ ทำให้เด็กสาวเลิกคิ้วประหลาดใจเล็กน้อยก่อนพยักพเยิดไปทางมือที่ถูกเกาะกุมอยู่ด้วยใบหน้าแดงซ่าน
‘อะ เอ่อ ขอโทษ กะ กอล์ฟไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ’ กอล์ฟรีบปล่อยมือก่อนแก้ตัวเป็นพัลวันด้วยใบหน้าแดงก่ำ
‘อะ อืม ปุ่นรู้แล้วล่ะ’ เด็กหญิงถูมือที่ถูกสัมผัสไปมาแก้เขิน...จะว่าไป...นอกจากเกมส์แล้ว ก็ไม่มีเพื่อนผู้ชายซักคนที่เธอจะแตะเนื้อต้องตัวได้บ่อยๆ...เกมส์...
‘ว่าแต่มีอะไรเหรอ ปุ่นจะรีบไปหาเกมส์แล้วนะ’ นึกถึงเพื่อนซี้ขึ้นมาได้ สาวเจ้าก็รีบจะไปหาทันใด
‘อ่า...เดี๋ยวซิปุ่น...ไปคุยกับกอล์ฟที่ระเบียงก่อนได้มั้ย’
‘ทำไมล่ะ จะคุยอะไรก็คุยมาตรงนี้เลยซิ’
‘นะ...ไปกับกอล์ฟหน่อยเหอะ...คุยตรงนี้คนมันพลุกพล่านเกินไป’ เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวาที่มีเพื่อนร่วมห้องอยู่เต็มไปหมด
‘อะ อืม...แปปเดียวเท่านั้นนะ’ เด็กสาวรู้สึกได้ถึงแววตา...แววตาที่จริงจังจนเกินไป...ราวกับจะบอกเรื่องสำคัญอะไรมากๆยังไงยังงั้นแหละ...เธอจึงเดินตามกอล์ฟออกมาที่ระเบียงโดยดี...
‘เอ้า มีเรื่องอะไรก็พูดมาสิ’ เด็กสาวเร่ง
‘เอ่อ...คือ…’ ใบหน้าของหนุ่มน้อยเริ่มแดงก่ำ
‘หืม...’ ปุ่นยื่นหน้าเข้าไปใกล้
‘อ่ะ เอ่อ...ปุ่นเป็นแฟนกับเกมส์เหรอ!!!’ เด็กชายโพล่งออกไป
ตายล่ะ...เรื่องที่เราจะพูดไม่ใช่เรื่องนี้นี่นา... กอล์ฟคิดอย่างร้อนรนพลางเอามือตะครุบปาก
‘อืม...จะว่างั้นก็ไม่ได้หรอกนะ...เป็นปุ่นมากกว่ามั้ง...ที่ไปชอบเกมส์เขาฝ่ายเดียว’
เด็กสาวเสตามองไปทางอื่น
‘ละ แล้วทำไมปุ่นต้องไปคอยเฝ้าเกมส์ทุกเย็นด้วยล่ะ’
‘อะ เอ๋’ เด็กสาวประหลาดใจที่อยู่ๆหัวข้อสนทนาก็เข้ามาเรื่องนี้
‘กอล์ฟเห็นนะ...พักนี้ปุ่นไม่มีสมาธิเรียนเอาซะเลย เอาแต่นั่งเหม่อ...ถึงปุ่นจะคิดถึงเกมส์เท่าไร เกมส์เขาก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอกนะ!!’
‘หยุดนะ!! เกมส์ยังไม่ตายซะหน่อย อย่าพูดเหมือนเขาจะไม่มีทางฟื้นยังงั้นสิ’ ปุ่นยกมือขึ้นมาปิดหู ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น แม้สิ่งที่กอล์ฟพูดมาจะจริงหรือไม่....ทุกอย่างเธอรู้ดี
แต่ยิ่งรับรู้มากเท่าไรก็ยิ่งตอกย้ำถึงความห่างไกลของเธอกับเกมส์มากเท่านั้น
‘ไม่หยุด! ปุ่นต้องยอมรับความจริงได้แล้วนะว่าเกมส์เขาไม่มีสติแล้ว ถึงปุ่นไปหาหรือคิดถึงเขาเท่าไรเจ้าตัวเขาก็ไม่รู้หรอกน่า!!!’ เด็กชายโพล่งสิ่งในใจออกมาจนหมด ร่างผอมหอบเล็กน้อยหลังจากระบายความคิดไปสุดแรง กอล์ฟค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองปุ่นซึ่งบัดนี้กำลังก้มหน้านิ่ง มือที่ยกขึ้นมาปิดหูค่อยๆลดต่ำลง ดวงหน้าใสๆค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาประชันกับร่างสูง ดวงตากลมโตสีดำสนิทสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลซีดอย่างไม่ไหวติ่ง
‘ปุ่นไม่คิดนะว่ากอล์ฟจะไม่เข้าใจปุ่นแบบนี้...ถ้าคนที่กอล์ฟชอบเป็นอะไรไปบ้างล่ะ กอล์ฟจะห่วงเขามั้ย? จะไปเยี่ยมเขามั้ย? จะคิดถึงเขาจนไม่เป็นอันเรียนบ้างรึเปล่า...กอล์ฟถามตัวเองก่อนที่จะมาว่าปุ่นดีกว่า...’ ดวงตาดำขลับของเด็กสาวฉายแววผิดหวัง สะท้อนภาพของกอล์ฟที่ทำท่าพูดไม่ออกในแววตา
‘อ่ะ เอ่อ...ปุ่น’ กอล์ฟเอื้อมมือไปหมายจะคว้าเด็กสาว แต่สาวน้อยกลับเบี่ยงตัวหลบโดยทันที
‘ถ้ากอล์ฟมีเรื่องจะคุยกับปุ่นแค่นี้ ปุ่นก็ขอตัวก่อนล่ะ’ เด็กสาวสะบัดตัวไปอีกทาง หางเปียคู่สวยปลิวว่อนไปตามแรงสะบัด...
‘เดี๋ยวปุ่น!!’ กอล์ฟเรียกเพื่อนสาวเอาไว้อีกครั้ง ดวงหน้าสีชมพูอ่อนหันมามองช้าๆ ราวกับรอให้เขาพูดธุระออกมาให้เสร็จๆเสียที
‘ระ เราชอบปุ่นนะ...’ อาจเป็นการสารภาพรักที่ผิดจังหวะที่สุดเลยก็ได้สำหรับเขา กอล์ฟหน้าแดงซ่านไปด้วยความอับอาย...นี่เขามาพูดอะไรตอนนี้เนี่ย
เด็กสาวมองกอล์ฟด้วยนัยน์ตาดำขลับที่ไหวระริกเล็กน้อย พวงแก้มใสเริ่มระบายเรื่อไปด้วยสีชมพูอ่อน ริมฝีปากสีกุหลาบค่อยแย้มออกมาช้าๆ
‘กอล์ฟ...คือ...ขอโทษนะที่เราว่ากอล์ฟไปเมื่อกี้...ปุ่นเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมกอล์ฟถึงพูดไปอย่างนั้น’ เด็กสาวเริ่มอาการมืออยู่ไม่สุข นิ้วเรียวม้วนปอยผมที่หลุดลุ่ยออกมาจากผมเปียอย่างอายๆ
บะ บ้าน่า...เธอไม่โกรธ...เป็นไปได้หรือเนี่ย กอล์ฟอุทานภายในใจ ทั้งๆที่เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องโดนเด็กสาวตอกกลับมาอย่างแน่นอน...ก็เมื่อกี้เขาพึ่งทำลายจิตใจเธอมาหยกๆนี่นา...ปุ่นนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่แยกอารมณ์ได้ดีเหลือเกิน...บางที...เขาอาจมีหวังขึ้นมาก็ได้...
‘แต่ขอโทษนะ...ปุ่น...ปุ่นรับความรู้สึกดีๆของกอล์ฟไว้ไม่ได้จริงๆ หัวใจของปุ่นน่ะ...หัวใจของปุ่นเป็นของเกมส์คนเดียว’ ปุ่นกล่าวด้วยสีหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มบางๆ หลับตาพริ้มเผยขนตางอนยาว...บ่งบอกถึงความสุขภายในใจที่กำลังเอ่อล้น...เพียงได้คิดถึงผู้เป็นที่รัก...เกมส์...ในใจของเด็กสาวมีเพียงเกมส์เท่านั้น...
‘ขะ เข้าใจแล้ว...ขอโทษนะที่ทำให้ปุ่นเสียเวลา’ กอล์ฟก้มหน้านิ่ง...เขาสู้ไม่ได้จริงๆ...
ความรักของปุ่นที่มีต่อเกมส์...
‘อืม...งั้นปุ่นไปก่อนนะ’ เด็กสาวรีบขอตัวผละไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเสียเวลามามากพอแล้ว
‘อะ อืม’
‘บ๊ายบาย…’ เด็กสาวโบกมือลาพร้อมร่างที่เดินห่างไกลไปเรื่อยๆ...จนสุดสายตา
‘โธ่เว้ย!!!’ เด็กชายหัวเสียอย่างรุนแรง...ไม่ใช่เพราะเธอไม่รับรักของเขา...หากแต่เป็นเพราะความเจ็บใจ...เขาเจ็บใจที่ความ ‘ชอบ’ ของเขาไม่อาจเอาชนะความรักของปุ่นที่มีต่อเกมส์ได้...
พลั่ก!!...กอล์ฟเหวี่ยงกำปั้นไปกระแทกกับกำแพงเต็มเหนี่ยวเพื่อรอรับผลที่ได้กลับมาคือความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั้งกำปั้น...
‘สะ สาบาน...’ เด็กชายพึมพำด้วยร่างซวนเซ ‘หากวันไหนเกมส์ทำให้ปุ่นต้องร้องไห้เสียใจ...วันนั้น...ผมจะไปแย่งเขามาอยู่ในกำมือของผมเอง...ผมขอสาบาน...’
_____________________________________________________________________________________________________
อะจั๊กกะดึ๋ยกึ๋ย (ภาษาไรหว่า?) สต๊อกใกล้หมด โอว โนว... TT^TT ทำไงดีๆ ใกล้ช่วงอืดแระ ต้องรีบปั่นเรื่องนู่นด้วย (มาทีละเปอร์เซนต์สองเปอร์เซ็นต์ -*-) ขอโทดนะค๊า อ่านกันไปก่อน...พลีสโพส...ให้รู้ว่าไม่ได้แต่งคนเดียวอ่านคนเดียว TT^TT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น