+++{Promise....สัญญาแห่งรัก}+++

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4...~ การหลับใหลของเจ้าชายนิทรา~

‘เร็วๆๆ พาคนไข้เข้าห้องฉุกเฉิน!!!’ เสียงบุรุษในชุดขาวร้องตะโกนลั่นท่ามกลางความวุ่นวายของเหล่านางพยาบาล

ที่กำลังพาเตียงพยาบาลเข้าสู่ประตูสีขาวตามคำสั่ง



‘เกมส์!!!’  เสียงแหลมๆดังขึ้นมาข้างหลังตามด้วยร่างของเด็กสาววัยสิบสองที่ยังอยู่ในสภาพชุดนอนวิ่งตามร่างบนเตียงมา



‘หนู! เข้าไปไม่ได้นะ’ นางพยาบาลคนหนึ่งถลาเข้ามาดึงตัวเด็กสาวไว้เมื่อเธอทำท่าจะวิ่งเข้าไปในห้อง



‘ตะ แต่...เกมส์’ เสียงใสๆขาดเป็นช่วยจากการหอบหายใจ



‘คุณหมอกำลังช่วยเพื่อนของหนูอยู่นะจ๊ะ เป็นเด็กดีรอเพื่อนอยู่หน้าห้องล่ะ’ ร่างสูงปลอบเด็กสาวเบาๆ จากนั้นจึงพาเธอไปนั่งรอที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน ก่อนจะปลีกตัวไปทำหน้าที่ของเธอต่อ...



‘จะให้ปุ่นทนนั่งรอเฉยๆได้ยังไงกัน!!!’ เด็กสาวผุดลุกผุดนั่งตามประสาคนใจร้อน...หากแต่ลึกๆเธอรู้ดี...เธอไม่สามารถช่วยอะไรเกมส์ได้เลย...ซ้ำร้าย...ตัวเธอซะอีกที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้!!...



เด็กสาวทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง...สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็มีเพียง...ภาวนา...พลางกุมมือน้อยๆเข้าด้วยกัน...หลับตาพริ้ม...วิงวอนขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์

‘หนูปุ่น!’ เสียงเรียกไกลๆทำให้เด็กสาวค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนพบร่างหญิงสาวร่างท้วมที่วิ่งหอบมาแต่ไกล



‘คุณน้า!’ เด็กสาวผุดลุกขึ้นมา



‘เกมส์เป็นไงบ้างจ๊ะ’ ใบหน้าเหี่ยวย่นดูซีดเซียวอย่างไรชอบกล นี่คงวิ่งมาไม่ได้พักเลย



‘อยู่ในห้องฉุกเฉินแล้วค่ะ’



‘เฮ้อ...’ ร่างท้วมทิ้งน้ำหนักลงนั่งข้างเธอ...คาดว่าไอ้การวิ่งมาตลอดทางนี่คงลำบากสังขารของเธอพอดู



‘เรื่องมันเป็นยังไงคะนี่’ เด็กสาวออกปากถาม...แม้จะรู้ว่าอาจไม่สมควร...แต่ความอยากรู้ในใจมันทำให้เธอพูดออกมา…เรื่องมันจะใช่อย่างที่เธอคิดหรือเปล่า...แม้จะแอบหวังลึกๆว่าสาเหตุทั้งหมดอาจไม่ใช่เพราะเธอ...



‘ก็ตาเกมส์น่ะสิ ออกไปไหนไม่รู้ตั้งแต่ห้าโมง...น้าถามก็ไม่ยอมตอบ...รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่กลับมา...จนได้โทรศัพท์แจ้งจากทางโรงพยาบาลนี่แหละถึงได้รีบวิ่งมา...’



คำพูดจากปากหญิงตรงหน้าเป็นดั่งลูกธนูวิ่งเข้าทะลุตรงกลางใจ...สิ่งที่เธอคิดไว้ไม่ผิดซินะ...เธอเอง...สาเหตุที่เกมส์ต้องเป็นแบบนี้...เพราะเขามารอเธอ...เธอที่ผิดคำสัญญา!!!



‘น้าได้ข่าวมาว่าหนูเป็นคนพบเกมส์เป็นลมอยู่เหรอจ๊ะ’ หญิงร่างท้วมหันมาถาม



‘เอ่อ...ค่ะ’ ปุ่นรับคำไม่เต็มเสียง พลางหลบสายตาเบนไปอีกทาง ก่อนรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่กุมมือเธอไว้



‘น้าต้องขอบใจหนูมากนะจ๊ะ...ถ้าปล่อยให้เกมส์สลบไปจนถึงเช้าคงจะต้องแย่แน่ๆ...’ หญิงข้างกายเอื้อมไปกุมมือเด็กสาวเบาๆพลางขอบอกขอบใจเป็นการใหญ่...โดยหารู้ไม่ว่า...ณ บัดนี้ เด็กสาวตรงหน้าเธอกำลังรู้สึกเช่นไร...



‘เดี๋ยวหนูมานะคะคุณน้า’ เด็กสาวลุกพรวดท่ามกลางความงุนงงของอีกฝ่าย



‘อ้าว...จะรีบไปไหนจ๊ะเนี่ย’



‘ไปห้องน้ำหน่อยน่ะค่ะ’ ปุ่นกล่าวเบาๆ...เธอไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะคิดเช่นไร...แต่เธอทนสู้หน้าแม่แท้ๆของเพื่อนรักอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว...เพื่อนรัก...ที่โดนเธอทำร้าย!!!...ลางสังหรณ์ของเธอถูก...เกมส์มาตามเวลานัด...และเขายังรอเธออยู่จริงๆ...แต่เธอ...เธอเองนั่นแหละ...ที่...



‘คุณหมอ! เกมส์เป็นยังไงบ้างคะ!!’ เสียงตะโกนลั่นของคุณน้าฉุดให้เด็กสาวหันหลังวิ่งไปฟังผลการตรวจ…



‘ใจเย็นๆนะครับคุณน้า’ นายแพทย์หนุ่มแกะมืออวบๆของหล่อนที่เขย่าตัวเขาอย่างแรงอยู่



‘แล้วลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ’ หล่อนถามซ้ำ...บุรุษในชุดขาวตีหน้าเคร่งก่อนเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง...



‘ตอนนี้ลูกชายคุณอาการยังไม่พ้นขีดอันตรายนะครับ จะฟื้นคืนสติเมื่อไรก็ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของผู้ป่วย...หากยังไม่ได้สติภายในสามวัน...ก็มีเปอร์เซ็นต์สูงว่าจะไม่มีโอกาสจะตื่นอีกต่อไป… พูดง่ายๆก็คือเด็กคนนี้จะมีสภาพเหมือนเจ้าชายนิทราครับ...’



‘อาการหนักขนาดนั้นเลยเหรอคะ…’ ใบหน้าอวบๆซีดขาวราวกระดาษ หลังได้ทราบอาการบุตรชายเพียงคนเดียว



‘ครับ...ตอนที่ลูกชายคุณล้มเนี่ย...หมอคาดว่าหน้าเขาน่าจะทิ่มลงไป...ประกอบกับวันนี้ฝนตกปรอยๆ...เศษโคลนเลยเข้าไปอุดตันบริเวณโพรงจมูก ทำให้ไม่มีออกซิเจนไปเลี้ยงสมอง เป็นผลให้เซลล์สมองบางส่วนไร้การตอบสนอง...แต่ส่วนสาเหตุที่เขามายืนตากฝนเป็นชั่วโมงๆจนร่างกายรับไม่ไหวหมดสติไปเนี่ย...หมอยังหาข้อสรุปไม่ได้...คุณคงต้องลองถามลูกชายคุณเองแล้วล่ะครับ...ถ้าเขาฟื้นขึ้นมาได้ล่ะก็นะ…’ ประโยคหลังนายแพทย์หนุ่มพูดเบาๆเหมือนจะพูดกับตัวเอง...แต่คำพูดนั้นได้ยินชัดเต็มสองรูหูของสองสาวต่างวัย...เมื่อเห็นท่าไม่ดีเจ้าของปากเจ้ากรรมก็รีบขอตัวไปตรวจคนไข้รายอื่นต่อทันควัน...ทิ้งหญิงสาวต่างวัยทั้งสองให้ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น...