+++{Promise....สัญญาแห่งรัก}+++

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3... ~การนัดพบท่ามกลางสายฝน~

ตึก ตึก ตึก เด็กสาวรีบรัวบันไดไม้อย่างเร็วจนเกิดเสียงดังขึ้นมาตามหลังพร้อมเสียงเอ็ดของผู้เป็นแม่...

มือเรียวถูกยกขึ้นมาทาบหูด้วยไม่อยากจะฟังคำใดๆ...



‘คนบ้า!!! สิ่งที่ปุ่นต้องการน่ะ...ไม่ใช่คำแก้ตัวหรือคำบอกลาซักหน่อย...สิ่งที่ปุ่นต้องการ...คือเกมส์ต่างหาก...’ เสียงในใจร้องตัดพ้ออย่างน้อยใจ...มือเรียวปาดน้ำตาที่หยาดเอ่อบริเวณขอบตาอย่างลวกๆ...ก่อนที่ร่างบางจะฟุบตัวลงกับเตียงก่อนผล็อยหลับไป....



    เสียงฟ้าร้องครืนๆและสายฝนที่ซัดกระหน่ำกับกระจกบานหนาดังเปาะแปะๆอย่างต่อเนื่องค่อยๆปลุกหญิงสาวให้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา...เด็กสาวแย้มเปลือกมาสู้แสงไฟสว่างภายในห้องก่องเพ่งมองไปยังนาฬิกาลายการ์ตูนที่แขวนอยู่บริเวณฝาผนัง...



‘อืม...พึ่งสองทุ่มเอง’ เธอยันตัวขึ้นมาบิดกายสองสามทีคลายความเมื่อยขบ...และก่อนที่ร่างบางทำท่าจะฟุบหลับไปอีกรอบ...อะไรบางอย่างก็แวบเขามาในหัว...สิ่งที่เธอเผลอลืมไป...บางอย่าง...



‘เกมส์!!!’ ปุ่นตะโกนลั่นก่อนผุดลุกพขึ้นมาทันควัน...ให้ตายสิ นี่เธอลืมนัดสำคัญไปได้อย่างไร...



เด็กสาวเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังอีกครั้ง...2 ทุ่ม15 นาที...นัดตอน 6 โมงเย็น...



‘ป่านนี้เกมส์คงกลับไปตั้งนานแล้วล่ะมั้ง’ เธอเอ่ยปลอบตัวเองเบาๆ...แต่แล้วคำพูดของเด็กชายก็ดูเหมือนจะตอกย้ำอยู่ในหัว...



‘ปุ่นต้องมาให้ได้นะ!!! เกมส์จะรอ...รอจนกว่าปุ่นจะมา...’ ยิ่งคิด...ก็เหมือนยิ่งมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง...ซึ่งทำให้ในใจ มันร้อนรุ่มเสียเหลือเกิน...เด็กสาวลนลานอยู่พักหนึ่ง...จนในที่สุด...ฐิติในใจก็ค่อยๆพังทลาย...



เด็กสาวรีบคว้าเสื้อคลุมมาห่มให้กระชับ...มือน้อยๆไม่ลืมที่จะฉวยร่มพกสักคันก่อนออกมา...



‘อ้าว ปุ่น นี่จะไปไหนจ๊ะเนี่ย’  หญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นมาหลังหันไปสบกับบุตรสาวที่กำลังใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้าน



‘อ่า...จะไปซื้อของทำรายงานอ่ะค่ะ’ เธอกล่าวปดออกไป



‘ไว้ซื้อวันพรุ่งนี้สิจ๊ะ...นี่ดึกมากแล้ว ฝนก็ตกด้วย...’



‘ไม่นะคะ! เอ่อ...คือปุ่นต้องรีบใช้น่ะค่ะ’



‘งั้นเดี๋ยวแม่ไปส่งดีกว่ามา ดึกๆมันอันตรายนะลูก’



‘ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเองเร็วกว่า...ไปก่อนนะคะ!’ โดยไม่รอฟังคำทัดทานใดๆร่างบางก็รีบก้าวพ้นไปเสียก่อน ไม่วายมีเสียง

บ่นระงมตามมาลับหลังจากปากผู้เป็นมารดา...

----------------------------------------------------------------------



ตึก ตึก ตึก เด็กสาวย่ำฝ่าสายฝนไปอย่างเร็ว จนน้ำกระเซ็นเลอะตามขาเป็นทาง...ร่มคันน้อยไม่ได้ช่วยอะไรเธอมากนัก...สายฝนสาดมาเลอะหน้าและลำตัวจังๆ....เนื้อผ้าบางลู่ไปตามร่างเล็กชวนให้หนาวสั่น  แต่เด็กสาวไม่สนใจ...ขาเรียวๆยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ...สิ่งที่เธอหวังตอนนี้มีเพียงขอให้เกมส์ยังรออยู่เท่านั้น...



    ตุบ ตุบ เสียงฝีเท้าค่อยๆชะลอลงเมื่อมาถึงจุดหมาย...สวนสาธารณะที่ว่างเปล่า...มีเพียงเสียงลมพัดหวิวๆและเสียงหยาดน้ำตกกระทบพื้นดังเปาะแปะชวนขนลุกเท่านั้น...



‘เกมส์...’ ปุ่นเอ่ยครางในลำคอเมื่อไม่พบร่างที่ต้องการ...เด็กหญิงเดินวนไปมาในสวนสาธารณะยามค่ำน่าวังเวง...พลางมือป้องปากกู่ร้องไปด้วย



‘เกมส์!! อยู่ไหน!!! ปุ่นมาตามที่เกมส์บอกแล้วนะ เกมส์ออกมาสิ!!!’ เด็กสาวยังคงกู่ร้องแข่งกับเสียงฝนพรำอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า...



‘เกมส์!  อย่าแกล้งกันสิ ไม่ออกมาปุ่นโกรธจริงๆด้วยนะ’ เด็กสาวย่ำเท้าไปตามแอ่งน้ำ จิตใจที่มุ่งมั่นเริ่มสั่นไหวขึ้นเรื่อยๆ เกมส์ไม่มีทางที่จะแกล้งเธออยู่แล้ว...แต่ทำไม?



‘เกมส์…’เสียงหวานๆเริ่มเครือๆแล้ว...  พลั่ก!  ขาน้อยๆเดินไปสะดุดท่อนไม้ที่ขวางทางอยู่ข้างหน้า หน้าสวยๆทิ่มไถลไปกับพื้นดินที่เจิ่งนองด้วยน้ำฝน จนหน้าขาวๆเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำโคลน ทั้งเสื้อยืดสีขาวก็เปรอะไปเป็นแถบๆ แลดูน่าสมเพช...แขนขาวๆค่อยๆเอื้อมมาปัดคราบโคลนบริเวณใบหน้า ในขณะที่ดวงตาคู่สวยเริ่มมีหยาดน้ำอันไม่ได้เกิดจากน้ำฝนเอ่อนอง...

‘เกมส์...อยู่ไหน...เกมส์มาหาปุ่นสิ ปุ่นรออยู่นะ’ เสียงใสๆเริ่มเครือเมื่อก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ ก่อนหยาดน้ำใสๆค่อยๆพร่างพรูออกจากตา...หยดแรก...หยดที่สอง...ย่อมจะตามมาด้วยหยดที่สามและสี่...ในที่สุด จากอาการ ‘น้ำตาไหล’ ค่อยๆแปรเป็นอาการร้องไห้โฮด้วยความเจ็บใจที่หาเพื่อนสุดซี้ไม่เจอ...หวังจะให้มีร่างที่คุ้นเคยโผล่มโอ๋ดังเดิม...แต่ผลก็ยังคงมีแต่ความว่างเปล่า



‘เกมส์!!! ออกมาเถอะ ปุ่นยอมแพ้แล้ว เกมส์จะขออะไรปุ่นก็ได้ ปุ่นจะเลิกเอาแต่ใจกับเกมส์แล้ว ออกมาเถอะนะ เกมส์!!!’

ร่างบางยันกายที่สะโหลสะเหลจากการสะอื้นขึ้น หลังจากการร้องขอครั้งสุดท้าย...สิ่งที่ตอบกลับมายังคงเหมือนเดิมคือความเงียบงัน...ดวงหน้าเรียวๆหลุบตาลงต่ำ...



‘ในที่สุด...คำอธิษฐานของปุ่นก็ไม่สำเร็จสินะ’ เด็กสาวค่อยๆลดร่มที่ถือมาลงแนบกาย หน้าขาวๆเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ยังคงสาดเทละอองฝนเย็นๆลงสัมผัสใบหน้า...ปล่อยให้น้ำฝนชะล้างคราบน้ำตาให้หมดไป...



‘เขาคงกลับไปแล้ว...นั่นสิ...เกมส์จะมารออะไรเราตั้งหลายชั่วโมงเล่า...เธอสำคัญตัวเองมากไปแล้วนะปุ่น...เราไม่มีค่าสำหรับเขามากขนาดนั้นหรอก...เผลอๆ...เขาอาจรำคาญเรามาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ...ป่านนี้คงสบายใจที่สลัดเราออกจากชีวิตเขาได้...มิน่าเล่า...ถึงได้คิดจะจากไปเงียบๆ...ไม่มีคำลา ไม่เหลือเยื่อใยอะไรทั้งนั้น’ เด็กสาวพึมพำ...บ่อน้ำตาแห่งความเจ็บช้ำค่อยๆพร่างพรูออกมาอย่างสุดจะกลั้น...ร่างบางค่อยๆก้าวขากลับบ้าน...ลาก่อน...เกมส์…สุดที่รัก...



พลัน...นัยน์ตาคู่คมก็ไปสบกับอะไรบางอย่าง...ท่อนไม้...ไม่สิ...อะไรบางอย่างที่ทำให้สะดุดเมื่อครู่นั้นกำลังขยับน้อยๆ...เด็กสาวเดินไปดูอีกด้านให้แสงจันทร์ส่องกระทบวัตถุปริศนา...และเมื่อเพ่งพินิจดู...สิ่งที่เธอคิดว่าเป็นท่อนไม้...อะไรบางอย่างที่แสนจะคุ้นตา...แขน!!!!!



‘เกมส์!!!!!!!!’