ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2... ~ความเข้าใจผิด~
‘เกมส์!! เกมส์จะย้ายบ้านเหรอ’ สาวน้อยในชุดเอี๊ยมของร.ร.ชื่อดังประจำจังหวัดหอบจนตัวโยน...หลังจากพึ่งรู้ข่าวจากปากผู้เป็นมารดาถึงการย้ายถิ่นฐานของครอบครัวเพื่อนรัก...แต่...ทำไมเธอไม่เคยรู้?
‘อะ อืม...’ เด็กชายดูจะตกใจอยู่เล็กน้อยเมื่อความแตกออกไปเร็วกว่าที่คาดคิด
‘แล้วทำไมเกมส์ไม่บอกปุ่นล่ะ…’ เด็กสาวเริ่มหน้าเสียเมื่อสิ่งที่เธอกลัวเป็นความจริง...ใบหน้าสวยๆเริ่มบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บช้ำ
‘เอ่อ...เกมส์กะว่าจะมาลาปุ่นเย็นนี้แหละ...’ เด็กหนุ่มก้มหน้าไม่กล้าสบกับดวงตาคู่สวยที่มองเขาอย่างเศร้าโศกปนผิดหวัง...
‘ไม่เอานะ...ปุ่นไม่ยอมด้วย!เกมส์ต้องอยู่กับปุ่น!’ ปุ่นเริ่มเบ้ปากเอาแต่ตามความเคยชิน...มือเรียวๆเอื้อมไปกอดเอวของเพื่อนรักไว้แน่น...
เกมส์มองแขนขาวๆที่เกาะเอวของเขาอย่างชั่งใจ...ก่อนฝืนใจแกะมือเด็กสาวที่เริ่มจะแปรเปลี่ยนกลายเป็น ‘หญิงสาว’ ด้วยวัยย่างสิบสามปีนี้...แน่นอน...สภาพนี้มันไม่เหมาะสม...
‘ปุ่นต้องเข้าใจเกมส์นะ...เกมส์เองก็ไม่อยากไป...แต่พ่อเกมส์ต้องย้ายไปทำงานที่กรุงเทพ...เกมส์เองก็อยากอยู่กับปุ่นนะ...’ เขาโน้มน้าวเพื่อนสาว...ที่ผ่านมา เธอจะขออะไรเขาไม่เคยขัด...แต่คำขอครั้งนี้...มันยากเกินกว่าเขาจะทำให้เธอได้...
‘เกมส์...เกมส์ไม่รักปุ่นแล้วใช่มั้ย...เกมส์ลืมสัญญาของเราแล้วช่มั้ย!!’ เด็กสาวน้ำตานองหน้า...
เพื่อนรักที่เห็นกันมาตั้งแต่ยังแบเบาะ...
เพื่อนรักที่เล่นด้วยกันทุกเรื่องตั้งแต่ตุ๊กตายันหุ่นยนต์...
เพื่อนรักที่มีสัญญาหมั้นหมายกันเมื่อโตขึ้น...เพื่อนที่เธอรักที่สุด...
บัดนี้เพื่อนรักคนนี้กำลังจะจากเธอไปแสนไกล...แล้วเธอจะทนมัวนิ่งเฉยอยู่ได้อีกหรือ...?
‘ปุ่น...เกมส์ไม่เคยลืมสัญญาของเรานะ...แค่ปุ่นฟังเกมส์อธิบาย’ เกมส์เอื้อมมือไปลูบหลังเพื่อนสาวที่เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น...
‘ไม่!! ปุ่นไม่ต้องการคำอธิบาย...สิ่งที่ปุ่นต้องการน่ะ...ปุ่นต้องการให้เกมส์อยู่กับปุ่น!!!’ เด็กสาวตะโกนลั่นพร้อมถลาตัวมากอดซบกับอ้อมกอดของเด็กชายเต็มๆ...คนทั้งซอยเริ่มหันมามองทั้งคู่เป็นตาเดียว...พร้อมทั้งเสียงซุบซิบนินทาจากบรรดาป้าๆทั้งหลาย...และไม่นาน...ข่าวลือก็คงแพร่ไปทั้งซอย...สำหรับเขาที่เป็นผู้ชายคงไม่เท่าไหร่...แต่ปุ่นนี่สิ...
‘ปุ่น...ปล่อย...’ เขาแกะมือเด็กสาว...แต่มือเรียวๆยังคงกอดเขาไว้แน่น
‘ไม่! ปุ่นไม่ยอมให้เกมส์ทิ้งปุ่นไปหรอก!’ เด็กสาวกอดเกมส์แน่นขึ้นไปอีก...จนทำให้อีกฝ่ายเริ่มรู้สึกอึดอัด...ทั้งยังมีสายตาสอดรู้จากคนรอบข้างอีก...หน้าเขาก็ไม่ได้ทำด้วยอิฐด้วยปูนอะไร...ย่อมต้องอายเป็นธรรมดาอยู่แล้ว...
‘ปล่อย..’ เขาเริ่มรำคาญลูกตื้อปนความเอาแต่ใจของเพื่อนสาวขึ้นมาตะหงิดๆ
‘ไม่!’
‘เกมส์บอกให้ปล่อยไงเล่า!!!’ เขาตะคอกอย่างเหลืออดอย่างที่ไม่เคยทำกับเจ้าหญิงน้อยๆของเขา...ร่างบางรีบผละตัวออกห่างทันที...ทำเกมส์เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา...
‘ปุ่น...เกมส์ขอโทษ...’ เขาเอื้อมมือไปจับข้อมือเล็กๆของเด็กสาว...แต่เธอกับสะบัดพรึ่บ
‘เกมส์...ที่ผ่านมาเกมส์รำคาญปุ่นมากใช่มั้ย...เกมส์เกลียดปุ่นใช่มั้ย!!’ เธอร้องตะโกนน้ำตานองหน้า...ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเจ็บช้ำอย่างถึงขีดสุด...ความเจ็บช้ำที่ผู้ชายเลวๆอย่างเขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง...
‘ปุ่น...เดี๋ยว!’ เกมส์ร้องลั่นก่อนรีบวิ่งตามปุ่นที่วิ่งหลบหายเข้าไปในบ้านทันที...เด็กชายยังคงวิ่งตามหลังไวๆของหญิงคนรักไป...หวังจะตามไปอธิบายกับเธอให้รู้เรื่อง...เหตุการณ์เมื่อสักครู่เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแม้แต่น้อย...ด้วยสภาพอากาศร้อนระอุของเมืองไทยหรืออย่างไรไม่ทราบ...ความเหนื่อยล้ามาทั้งวันของเด็กหนุ่มถูกระบายไปที่เด็กสาวในคราเดียว...
ปัง! เสียงกระแทกประตูใส่หน้าเป็นผลตอบแทนที่วิ่งไล่เธอมาถึงบ้านของปุ่น...เด็กชายแทบจะทรุดหมดแรงลงเสียตรงนั้น...
แต่เขาก็รวบรวมกำลังตะโกนนัดหมายเพื่อนสาวเป็นครั้งสุดท้าย...
‘ปุ่น!!! ได้ยินเกมส์ใช่มั้ย...ตอนหกโมงเกมส์จะรอปุ่นอยู่ที่สวนนะ... ปุ่นต้องมาให้ได้นะ!!! เกมส์จะรอ...รอจนกว่าปุ่นจะมา...’ พูดจบ...ร่างผอมทิ้งตัวลงพิงกับประตูอย่างเหนื่อยล้า...ล้าเหลือเกิน...เขาหวังเพียงแค่ให้เธอเข้าใจ...นางฟ้าของเกมส์...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘อะ อืม...’ เด็กชายดูจะตกใจอยู่เล็กน้อยเมื่อความแตกออกไปเร็วกว่าที่คาดคิด
‘แล้วทำไมเกมส์ไม่บอกปุ่นล่ะ…’ เด็กสาวเริ่มหน้าเสียเมื่อสิ่งที่เธอกลัวเป็นความจริง...ใบหน้าสวยๆเริ่มบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บช้ำ
‘เอ่อ...เกมส์กะว่าจะมาลาปุ่นเย็นนี้แหละ...’ เด็กหนุ่มก้มหน้าไม่กล้าสบกับดวงตาคู่สวยที่มองเขาอย่างเศร้าโศกปนผิดหวัง...
‘ไม่เอานะ...ปุ่นไม่ยอมด้วย!เกมส์ต้องอยู่กับปุ่น!’ ปุ่นเริ่มเบ้ปากเอาแต่ตามความเคยชิน...มือเรียวๆเอื้อมไปกอดเอวของเพื่อนรักไว้แน่น...
เกมส์มองแขนขาวๆที่เกาะเอวของเขาอย่างชั่งใจ...ก่อนฝืนใจแกะมือเด็กสาวที่เริ่มจะแปรเปลี่ยนกลายเป็น ‘หญิงสาว’ ด้วยวัยย่างสิบสามปีนี้...แน่นอน...สภาพนี้มันไม่เหมาะสม...
‘ปุ่นต้องเข้าใจเกมส์นะ...เกมส์เองก็ไม่อยากไป...แต่พ่อเกมส์ต้องย้ายไปทำงานที่กรุงเทพ...เกมส์เองก็อยากอยู่กับปุ่นนะ...’ เขาโน้มน้าวเพื่อนสาว...ที่ผ่านมา เธอจะขออะไรเขาไม่เคยขัด...แต่คำขอครั้งนี้...มันยากเกินกว่าเขาจะทำให้เธอได้...
‘เกมส์...เกมส์ไม่รักปุ่นแล้วใช่มั้ย...เกมส์ลืมสัญญาของเราแล้วช่มั้ย!!’ เด็กสาวน้ำตานองหน้า...
เพื่อนรักที่เห็นกันมาตั้งแต่ยังแบเบาะ...
เพื่อนรักที่เล่นด้วยกันทุกเรื่องตั้งแต่ตุ๊กตายันหุ่นยนต์...
เพื่อนรักที่มีสัญญาหมั้นหมายกันเมื่อโตขึ้น...เพื่อนที่เธอรักที่สุด...
บัดนี้เพื่อนรักคนนี้กำลังจะจากเธอไปแสนไกล...แล้วเธอจะทนมัวนิ่งเฉยอยู่ได้อีกหรือ...?
‘ปุ่น...เกมส์ไม่เคยลืมสัญญาของเรานะ...แค่ปุ่นฟังเกมส์อธิบาย’ เกมส์เอื้อมมือไปลูบหลังเพื่อนสาวที่เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น...
‘ไม่!! ปุ่นไม่ต้องการคำอธิบาย...สิ่งที่ปุ่นต้องการน่ะ...ปุ่นต้องการให้เกมส์อยู่กับปุ่น!!!’ เด็กสาวตะโกนลั่นพร้อมถลาตัวมากอดซบกับอ้อมกอดของเด็กชายเต็มๆ...คนทั้งซอยเริ่มหันมามองทั้งคู่เป็นตาเดียว...พร้อมทั้งเสียงซุบซิบนินทาจากบรรดาป้าๆทั้งหลาย...และไม่นาน...ข่าวลือก็คงแพร่ไปทั้งซอย...สำหรับเขาที่เป็นผู้ชายคงไม่เท่าไหร่...แต่ปุ่นนี่สิ...
‘ปุ่น...ปล่อย...’ เขาแกะมือเด็กสาว...แต่มือเรียวๆยังคงกอดเขาไว้แน่น
‘ไม่! ปุ่นไม่ยอมให้เกมส์ทิ้งปุ่นไปหรอก!’ เด็กสาวกอดเกมส์แน่นขึ้นไปอีก...จนทำให้อีกฝ่ายเริ่มรู้สึกอึดอัด...ทั้งยังมีสายตาสอดรู้จากคนรอบข้างอีก...หน้าเขาก็ไม่ได้ทำด้วยอิฐด้วยปูนอะไร...ย่อมต้องอายเป็นธรรมดาอยู่แล้ว...
‘ปล่อย..’ เขาเริ่มรำคาญลูกตื้อปนความเอาแต่ใจของเพื่อนสาวขึ้นมาตะหงิดๆ
‘ไม่!’
‘เกมส์บอกให้ปล่อยไงเล่า!!!’ เขาตะคอกอย่างเหลืออดอย่างที่ไม่เคยทำกับเจ้าหญิงน้อยๆของเขา...ร่างบางรีบผละตัวออกห่างทันที...ทำเกมส์เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา...
‘ปุ่น...เกมส์ขอโทษ...’ เขาเอื้อมมือไปจับข้อมือเล็กๆของเด็กสาว...แต่เธอกับสะบัดพรึ่บ
‘เกมส์...ที่ผ่านมาเกมส์รำคาญปุ่นมากใช่มั้ย...เกมส์เกลียดปุ่นใช่มั้ย!!’ เธอร้องตะโกนน้ำตานองหน้า...ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเจ็บช้ำอย่างถึงขีดสุด...ความเจ็บช้ำที่ผู้ชายเลวๆอย่างเขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง...
‘ปุ่น...เดี๋ยว!’ เกมส์ร้องลั่นก่อนรีบวิ่งตามปุ่นที่วิ่งหลบหายเข้าไปในบ้านทันที...เด็กชายยังคงวิ่งตามหลังไวๆของหญิงคนรักไป...หวังจะตามไปอธิบายกับเธอให้รู้เรื่อง...เหตุการณ์เมื่อสักครู่เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแม้แต่น้อย...ด้วยสภาพอากาศร้อนระอุของเมืองไทยหรืออย่างไรไม่ทราบ...ความเหนื่อยล้ามาทั้งวันของเด็กหนุ่มถูกระบายไปที่เด็กสาวในคราเดียว...
ปัง! เสียงกระแทกประตูใส่หน้าเป็นผลตอบแทนที่วิ่งไล่เธอมาถึงบ้านของปุ่น...เด็กชายแทบจะทรุดหมดแรงลงเสียตรงนั้น...
แต่เขาก็รวบรวมกำลังตะโกนนัดหมายเพื่อนสาวเป็นครั้งสุดท้าย...
‘ปุ่น!!! ได้ยินเกมส์ใช่มั้ย...ตอนหกโมงเกมส์จะรอปุ่นอยู่ที่สวนนะ... ปุ่นต้องมาให้ได้นะ!!! เกมส์จะรอ...รอจนกว่าปุ่นจะมา...’ พูดจบ...ร่างผอมทิ้งตัวลงพิงกับประตูอย่างเหนื่อยล้า...ล้าเหลือเกิน...เขาหวังเพียงแค่ให้เธอเข้าใจ...นางฟ้าของเกมส์...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น