คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : That One Person You 6 (End)
“ฮือออ ฮึก ฮืออออออออ” เสียงเด็กน้อยร้องไห้ดังมาจากไหนสักที่ เด็กชายลุกขึ้นจากสนามหญ้าพลันมองหาต้นเสียง
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” เด็กชายถามเสียงห้วน เขาไม่ชอบคนขี้แย
“ลูกอมของแม่หล่นพื้น ฮืออออออ” เด็กน้อยบอกพี่ชายพลันขยี้ตาแล้วร้องไห้
“แค่ลูกอมเนี่ยนะ นายไปขอแม่ใหม่ก็ได้นี่” เรื่องแค่นี้เองหรอกเหรอถึงกับต้องทำให้เด็กน้อยตรงหน้าร้องไห้ งี่เง่าชะมัด
“มันมีเม็ดเดียวนี่ฮะ...” เหมือนเด็กน้อยพอจะรับรู้ว่าพี่ชายตรงหน้าไม่ชอบให้เขาร้องไห้ เขาเลยพยายามหยุดร้องไห้แล้วตอบกลับไปเสียงเบา
“เฮ้อ..” เด็กชายถอนหายใจแล้ววางมือลงบนหัวเด็กน้อย มืออีกข้างคลำหาของในกระเป๋ากางเกง
“อ่ะนี่ ลูกอมเม็ดนี้อร่อยที่สุดในโลก ถ้าเด็กคนไหนหยุดร้องไห้แล้วยิ้มกว้างๆ พี่จะให้เลยล่ะ” เด็กชายชูลูกอมที่ตนบอกว่าอร่อยที่สุดขึ้นพร้อมคำหลอกล่อหวังให้เด็กน้อยตรงหน้าหยุดร้องไห้ และมันได้ผล เด็กน้อยหยุดร้องไห้แถมยังมีรอยยิ้มกว้างให้เขาอีกด้วย
“พี่ชายให้แทมินนะฮะ” ไม่พูดเปล่าเด็กน้อยเกาะแขนพร้อมกระโดดเล็กน้อยหวังจะได้ลูกอมจากพี่ชายใจดี
“ให้ก็ได้ครับ แต่แทมินต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าต่อไปจะไม่ร้องไห้อีก ได้ไหมครับ” ด้วยความน่ารักของเด็กน้อยตรงหน้านี้มีมากเกินไป มากเกินกว่าที่เด็กชายจะพูดห้วนๆใส่ได้ลงคอ
“ฮะ! แทมินสัญญา” เด็กน้อยพูดพร้อมชูนิ้วก้อยบ่งบอกถึงสัญลักษณ์แทนคำสัญญา และเด็กชายก็เกี่ยวก้อยสัญญาตอบกลับเช่นกัน
“ดีมากครับ ถ้าเราทำตามสัญญา พี่จะให้ลูกอมแถมขนมให้อีกเยอะๆเลย ดีไหม” เด็กชายมอบรอยยิ้มอบอุ่นให้กับเด็กน้อยแทมิน
“ดีมากๆเลยฮะพี่ชาย” เด็กน้อยพูดเสียงดังฟังชัดพร้อมกระโดดกอดพี่ชายใจดี
“แทมิน! แทมินอยู่ไหนน่ะ!! แทมิน!!!” เสียงของใครบางคนตะโกนเรียกหาเด็กน้อย
“อ้าว! มาอยู่ตรงนี้นี่เอง แล้วไปกอดพี่เขาได้ไงน่ะ เรารู้จักหรือไง” เด็กชายผู้มาใหม่เอ่ยแซวแทมิน เด็กน้อยทำท่าจะร้องไห้ แต่ก็ต้องชะงักด้วยคำพูดของพี่ชายใจดี
“ไหนสัญญากับพี่แล้วไงครับ” พี่ชายใจดีเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นเด็กน้อยทำท่าจะร้องไห้
“สัญญาอะไรน่ะจงฮยอน แล้วนี่น้องฉันไปกวนอะไรนายเปล่าเนี่ย ไปๆแทมินกลับบ้าน ได้แล้ว” คีย์ยังไม่ได้ฟังคำสัญญาของทั้งสองคน แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะคนโลกส่วนตัวสูงอย่างจงฮยอนจะไปสัญญาอะไรกับใครได้
“ไปก่อนนะจงฮยอน ขอโทษแทนน้องฉันด้วย” ไม่ว่าเปล่า คีย์จับแขนแทมินแล้วเตรียมเดินกลับบ้าน
“ไปก่อนนะฮะพี่จงฮยอน” แทมินโบกมือให้จงฮยอนพร้อมร้อยยิ้มกว้าง จงฮยอนไม่ได้ตอบอะไรกลับแต่โบกมือและยิ้มตอบให้แทมินแทน
ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ความฝันที่เป็นความทรงจำอันสวยงามในคราวแรกที่ได้เจอกับร่างหนายังคงไม่จางหายไปไหน เขาจำมันได้ดี พี่ชายใจดีของเขา... ตั้งแต่เด็กจนโตแทมินและจงฮยอนไม่เคยแยกจากกันเลยนับจากวันที่แทมินขอคีย์ไปอาศัยอยู่บ้านจงฮยอน แต่เขากลับต้องแยกจากกันเพราะผู้หญิงคนเดียว....
ภาพความทรงจำต่างๆไหลเวียนเข้าสู่สมองอันอ่อนล้าของร่างบาง แทมินปิดตาลงช้าๆและคิดถึงทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น.... มันดีแล้วเหรอที่เป็นแบบนี้.....
ถึงสิ่งที่ฉันทำได้จะมีเพียงร้องไห้
แต่ฉันก็ยังรอคุณเหมือนคนโง่
ได้โปรดกลับมาหาฉัน ได้โปรดกลับมาหาฉันตอนนี้
ความหวังเดียวที่ฉันเหลืออยู่
ก็คือใครคนนั้น ที่เรียกว่าคุณ
หลังจากที่แทมินออกจากโรงพยาบาล จงฮยอนก็ไม่ได้เจอแทมินอีกเลย จะมีก็แต่จดหมายที่ถูกฝากผ่านคีย์มาให้เท่านั้น
‘ถึงพี่จงฮยอนสุดที่รักของผม....
ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่มอบให้ ผมขอบคุณมันมากๆ ช่วงเวลาดีๆที่ผมได้อาศัยอยู่กับพี่ ผมจะเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆและจะไม่ลืมมันเด็ดขาด ผมรู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เราได้เจอกัน ได้ให้ผมรู้จักพี่ที่ดีแบบนี้ ขอบคุณทุกช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันจนทำให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไป จากรักที่คิดว่าเป็นพี่ชาย ก็กลายเป็นรักที่อยากครอบครองเสียเอง แต่เหมือนว่าชีวิตเราสองคนจะเป็นเส้นขนานกันนะครับ เพราะเราคงไม่สามารถรักกันแบบคนรักได้ จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ผมรู้แล้วว่าควรเอาตัวเองไว้ตรงไหน ผมควรอยู่ในสถานะอะไร ผมคิดและตัดสินใจดีแล้วที่จะให้มันเป็นแบบนี้ จากนี้ไปขอให้พี่จงฮยอนเจอคนที่ดี คนที่ทำให้พี่จงฮยอนมีความสุข และคนที่พี่รักหมดหัวใจ..... ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เราได้เจอกันครับพี่จงฮยอน คิดถึงผมด้วยนะ ผมก็จะคิดถึงพี่ครับพี่ชายที่ดีที่สุดของแทมิน..... J ‘
‘รักตลอดไป... - แทมิน’
ร่างหนาพับเก็บจดหมายลงอย่าประนีต “คนที่ดี คนที่ทำให้พี่มีความสุข และคนที่พี่รักหมดหัวใจ ใครคนนั้นก็คือนายไงล่ะแทมิน..... สุดที่รักของพี่” ร่างหนาหลับตาลงช้าๆพร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยไม่คิดจะเช็ดออก มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้คือร้องไห้และภาวนา.... ‘ได้โปรดกลับมาหาพี่ ได้โปรดเถอะ... แทมิน’
มันจบแล้ว ทุกอย่างจะกลายเป็นเพียงความทรงจำ.... ‘พี่จะไม่มีวันลืมนาย อีแทมิน สุดที่รักของพี่’
End…
ความคิดเห็น