คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : That One Person You 5
สายน้ำเกลือถูกต่อเข้าที่แขนของร่างบาง หญิงสาวในชุดขาวรีบทำแผลให้แล้วเดินออกไปจากห้องกว้าง
จงฮยอนนั่งเฝ้าแทมินอยู่ข้างเตียง พลางคิดถึงแผลบนหน้าท้องของร่างบาง
“ใครเป็นคนทำร้ายนายกัน แทมิน...” ร่างหนาถามออกไป ทั้งที่รู้ว่ายังไง ร่างบางจะยังไม่ฟื้นในเร็วๆนี้ เพราะดูจากสภาพตอนนี้แล้ว ร่างที่ดูไร้เรี่ยวแรง กำลังต้องการพักผ่อน..
“นายไงล่ะ หึ!” เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้นด้านหลังจงฮยอน
“หมายความว่าไงครับ ผมน่ะเหรอ แค่คุยด้วยก็ไม่อยากจะคุยแล้ว ผมจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร” น้ำเสียงเย็นชาจากร่างหนาได้เข้าโสดประสาทของร่างบางบนเตียงพอดิบพอดี ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมได้ตื่นมารับรู้ความจริง ผมควรเลือกทางเดินที่ถูกต้อง จะไม่ทำให้ตัวเองเจ็บอีกต่อไปแล้ว......
“พี่คีย์....” ร่างบางเอ่ยเรียกคีย์ด้วยน้ำเสียงเบาหวิว คนฟังแล้วยังรู้สึกใจหาย เหมือนร่างบางจะสลายไปตรงหน้า
“แทมิน...” กลับเป็นร่างหนาที่รีบตอบร่างบางกลับ แต่ร่างบางมองผ่านร่างหนาไปอย่างไม่ใยดี และส่งเสียงเรียกคีย์อีกครั้ง
“พี่คีย์ฮะ...” เมื่อปฏิกิริยาของแทมินเปลี่ยนไป ทำให้จงฮยอนรู้สึกเจ็บในอก แทมินไม่เคยเป็นแบบนี้กับเขา แทมินที่เคยห่วงใย มองเขาเพียงคนเดียวนั้นหายไปไหน.... ‘แทมินของพี่’ คนนั้น หายไปไหนกัน....
“เรียกพี่มีอะไรหรือเปล่าหื้ม” คีย์ลูบหัวแทมินเบาๆ ทั้งรัก ทั้งเอ็นดูเด็กคนนี้มาก เด็กน่ารักแบบนี้ ทำไมถึงได้มีคนคิดทำร้ายนะ.
“แทมินเจ็บ...” น้ำเสียงของร่างบางอ่อนแรงยิ่งนัก แต่คนฟังยังไม่ใจหายเท่าน้ำตาที่ไหลจากดวงตาเรียวนั่น เพิ่งเคยเห็นแทมินร้องไห้ จงฮยอนเพิ่งเคยเห็นแทมินร้องไห้.....
คีย์ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาแทมินให้แล้วลูบหัวเบาๆ เขารู้ว่าเจ็บของแทมินหมายถึงอะไร
“เจ็บก็พักเยอะๆนะครับคนเก่งของพี่ ” คีย์ก้มลงหอมแก้มเป็นการปลอบ
หลังจากที่ร่างเล็กนอนหลับไปแล้ว คีย์ก็เรียกจงฮยอนออกมาหน้าห้องพักผู้ป่วย
“ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน” น้ำเสียงของคนพูดนั้น คนฟังก็พอรู้ว่าต้องสำคัญมากแค่ไหน
“มีอะไร” จงฮยอนถามลองเชิงไปก่อน แต่ในใจกลับรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
“ที่แทมินเป็นแบบนี้ นายไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าเป็นเพราะใคร” คีย์จ้องมองเข้าไปในดวงตาของจงฮยอนอย่างเอาเรื่อง
“ผมไม่รู้” ถึงปากจะตอบไปอย่างนั้น แต่ในใจก็พลันคิดถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น คืนที่เจสสิก้าบอกว่าแทมินปวดท้อง....
“หึ... นายคงรอให้น้องชายฉันตายก่อนสินะ นายถึงจะรู้! ฉันคิดผิดจริงๆ ที่ยอมให้แทมินไปอยู่กับนาย!!! “
คีย์ตวาดใส่จงฮยอนอย่างเหลืออด
“คิดผิดก็คิดใหม่เสียสิ” จงฮยอนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถึงจะพอเดาได้ว่าเป็นฝีมือใคร แต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครมาตวาดใส่เขาแบบนี้เหมือนกัน
“ชีวิตแทมินน่ะ มีค่ามากกว่าที่นายคิดนะ คิมจงฮยอน...” แต่ประโยคจากปากคีย์ไม่ได้มีผลอะไรต่อเขามากนัก ก็แค่เด็กคนนึงที่คอยตามติดเขา... จงฮยอนไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ได้แต่รอให้คีย์พูดต่อ
“หึ...นายคงจะสมเพชแทมินมากสินะ.... “ คีย์เงยหน้ามองเพดาน กลัวน้ำตาจะไหลลงมา ยิ่งรับรู้ปฏิกิริยาของคนตรงหน้ามากเท่าไหร่ จิตใจยิ่งสงสารร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงในห้องมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่น่าปล่อยให้แทมินมาอยู่กับจงฮยอนเลยจริงๆ....
“เอ่อ...” ร่างหนาไม่กล้าตอบอะไรออกไป ตอนนี้เขาอยากรู้เต็มทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“แทมินเป็นเหมือนน้องชายแท้ๆของฉันเพียงคนเดียวนะจงฮยอน พ่อแม่ของเด็กนั่นน่ะเป็นใครก็ไม่รู้ ฉันเจอเขาร้องไห้อยู่ในสนามเด็กเล่น เด็กหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดูแบบนั้น ใครกัน ช่างใจร้ายทิ้งได้ลงคอ หลังจากนั้นฉันก็พาเขากลับบ้านฉัน ให้พ่อแม่ฉันรับเขาเป็นลูกบุญธรรม แทมินมีนิสัยงอแง ร้องไห้ง่าย แต่แปลกดีเหมือนกัน ตั้งแต่เขาเจอนายและขอมาอยู่กับนาย ฉันกลับไม่เคยเห็นน้องร้องไห้อีก...” จงฮยอนนั่งฟังเรื่องราวในอดีตที่คีย์เล่าถึงร่างบาง แทมินไม่ร้องไห้เมื่อมาอยู่กับเขางั้นเหรอ.....
“นายกับฉันก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่เป็นนาย ฉันก็ไม่ยอมให้แทมินไปอยู่ด้วยหรอก” เมื่อคีย์เล่าถึงตรงนี้ ทั้งร่างก็สั่นสะท้านอย่างหนัก เขาสงสารแทมิน เด็กที่ผ่านความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตที่ใครก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาเป็นอะไร แต่หลังจากที่แทมินได้ย้ายเข้าไปอยู่กับจงฮยอน ซึ่งก็เป็นที่รู้ดีกันว่าแทมินไม่เคยร้องไห้อีกเลย
“พี่คีย์...” จงฮยอนที่ไม่รู้จะทำอะไรต่อ ได้แต่เอ่ยชื่อเรียกคีย์เท่านั้น
“แม้แต่ฉัน คนที่รักน้องมากกว่านาย แต่ไม่สามารถทำให้เขาหยุดร้องไห้ได้ ถึงได้ก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว สำหรับคนเป็นพี่น่ะ มันเจ็บปวดมากนะจงฮยอน” คีย์ได้แต่พูดตัดพ้อตัวเองถึงอดีตที่ผ่านมา
“พี่คีย์….เอ่อ...คือ.....” จงฮยอนที่ไม่เคยเห็นพี่ที่รู้จักกันตั้งแต่เด็กร้องไห้อย่างนี้มาก่อน ในสมองก็คิดทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเขากับแทมิน
“ฉันขอบคุณมากสำหรับที่นายดูแลแทมินมาตลอด แต่หลังจากนี้....ฉันจะไม่ให้น้องไปกวนนายอีกแล้วล่ะ” คีย์ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ควรจะทำออกไป ควรให้แทมินกลับมาอยู่กลับเขาก่อน ก่อนที่แทมินจะเจออะไรไปมากกว่านี้
“เอ่อ...พี่คีย์...คือไม่..” ยังไม่ทันที่จงฮยอนจะพูดจบ คีย์ก็สวนขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันว่านายน่าจะรู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง แทมินไม่ใช่คนกว้างขวางนะ ในชีวิตเขา มีแค่นาย พ่อแม่ฉันแล้วก็ฉัน จะมีก็แต่ช่วงหลังมานี้ที่มีใครเข้ามาเกี่ยวข้อง...” คีย์เว้นช่วงให้จงฮยอนได้คิด
“พี่หมายถึง....” สิ่งที่จงฮยอนคิดมันชัดเจน มั่นใจจนอยากจะไปถามเจ้าตัวให้รู้เรื่อง เพราะอะไรถึงทำร้ายร่างกายแทมินได้ขนาดนี้
“นายก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนชอบโกหก คืนนั้นฉันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง...” ใช่.. คีย์เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ที่ไม่เข้าไปช่วย เพราะคิดว่าจงฮยอนคงช่วยแทมินแน่นอน แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิด กลับแย่ลงกว่าเดิมด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น น้องชายของเขาก็ต้องมาเจ็บตัว และหัวใจ...
“ถ้าต้องการหลักฐานล่ะก็ ….” คีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งวิดิโอเหตุการณ์ในคืนนั้นไปยังโทรศัพท์จงฮยอน
“ฉันคงไม่มีความสามารถพอจะจ้างใครมาแสดงทั้งหน้าตา น้ำเสียง ได้เหมือนนายหรอกนะ” จงฮยอนเปิดวิดิโอที่คีย์ส่งมาให้ดู เหตุการณ์ต่างๆเป็นเรื่องจริง แทมินที่กำลังกุมท้องอยู่นั่น... ฝีมือเจสสิก้า.... จงฮยอนคนโง่! ทำไมไม่รู้จักสังเกตุบ้างนะ! นายมันโง่จริงๆ!
“แทมิน....” จงฮยอนเอ่ยชื่อแทมินอย่างรู้สึกผิด ในตอนนั้น ทำไมเขาไม่เชื่อใจแทมิน ร่างบางที่อยู่กับเขามานาน แต่กลับหมดความเชื่อใจเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว ผู้หญิงที่เขาไปแอบหลงรักแค่ไม่กี่วินาที
“อาทิตย์หน้าฉันจะพาแทมินกลับอเมริกา” คำประกาสิทธิ์ที่ออกมาจากปากคีย์ ใครที่ได้ยินคำขาดไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามจากปากหมอคนเก่งนี้แล้ว ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีก เพราะเป็นหมอ คีย์จึงติดนิสัยพูดคำขาด เพราะต้องเด็ดขาดถึงจะทำให้พยาบาลและคนไข้เชื่อฟังได้
“อาทิตย์หน้า!!!” จงฮยอนอ้าปากค้าง มันจะเร็วไปหรือเปล่า จะไม่ให้เขาแก้ตัวในความผิดของตัวเองหน่อยหรือไง...
ความคิดเห็น