คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : That One Person You 4
ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมา...ที่นี่มันที่ไหนกัน...จำได้ว่าเราอยู่ในซอยนี่นา แล้ว...
“อ้าว! ฟื้นแล้วเหรอเรา เป็นไงบ้าง ไหนพี่ขอดูแผลหน่อย” ผู้มาใหม่เอ่ยอย่างเป็นกันเอง
“พี่คีย์...” เป็นพี่คีย์เองหรอกหรอ นึกว่าพี่จงฮยอนเสียอีก
“หืม ผิดหวังหรือไงเรา นึกว่าเป็นจงฮยอนล่ะสิ” คีย์พูดพร้อมยีหัวแทมิน ทำไมน้องชายคนนี้ถึงได้รักหมอนั่นขนาดนี้นะ ทั้งที่รักแล้วก็ต้องเจ็บตัวแบบนี้....
“พี่คีย์อ่า....แล้วผมมาอยู่นี่ได้ไงฮะ” ถามว่าผิดหวังหรือเปล่า คงตอบได้เลยว่ามาก....แต่ก็ต้องขอบคุณสวรรค์ด้วยครับ อย่างน้อยก็ส่งพี่คีย์มาช่วยผม ไม่งั้นได้นอนเปื่อยอยู่ในซอยแน่ๆ..
“เฮ้อ...พี่อยากให้เราเลิกยุ่งกับจงฮยอนนะ นายรู้ใช่ไหมว่าเจสสิก้าไม่ปล่อยนายแน่ๆ ถ้าเมื่อคืนพี่ไม่ผ่านไปพอดี คงไม่เห็น..” เขารู้สึกสงสารน้องชายคนนี้จริงๆ ทำไมกัน คนน่ารัก น่าเอ็นดูแบบนี้ ถึงมีคนคิดจะทำร้ายได้ลงคอ
"ผม...” ร่างบางก้มหน้าลง เพราะรู้ว่าทำแบบนั้นไม่ได้... เขาไม่มีวันตัดใจจากพี่จงฮยอนได้...ไม่มีวัน...
“เอาเถอะ นายนอนพักผ่อนซะ แล้วพี่จะให้พยาบาลมาดูอาการให้เรื่อยๆนะ เหมือนนายจะมีไข้ด้วยเนี่ย” คีย์พูดพร้อมเอามือแตะหน้าผากแทมิน อุณหภูมิร่างกายร้อนผิดปกติ เป็นห่วงน้องคนนี้จริงๆ...
“เอ่อะ...พี่คีย์ฮะ..ผมขอกลับบ้านเลยได้หรือเปล่า” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน เป็นห่วงพี่จงฮยอน ตอนนี้จะทำอะไรอยู่ ทานข้าวแล้วยังนะ...
“แต่นายยังไม่หายดีเลยนะแทมิน”
“นะฮะพี่คีย์...ผมไม่เป็นอะไรแล้ว” คีย์มองแทมินด้วยความสงสาร เขารู้ว่าน้องชายคนนี้คงจะเป็นห่วงจงฮยอนอยู่ แต่ทำไมนะ ไม่หวงตัวเองบ้างเลยหรือไง
“แต่พี่ว่า...” ยังไม่ทันที่คีย์จะพูดจบประโยค แทมินก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“นะฮะ…” คราวนี้ไม่ใช่เป็นการขอร้องธรรมดา แต่มีน้ำตาไหลออกมา เป็นเครื่องช่วย หวังว่าให้พี่คีย์อนุญาต..
“เฮ้อ.. เรานี่นะ...เอางี้แล้วกัน พี่จะแวะไปทำแผลให้เรื่อยๆนะ ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง” สิ้นเสียงคีย์ แทมินก็ยิ้มกว้างทันที พี่คีย์ของเขาน่ะ ใจดีเสมอเลย
“ขอบคุณนะฮะ พี่คีย์ใจดีที่สุดเลย” คีย์ยื่นมือไปลูบหัวแทมิน เจ้าน้องโง่ นายมันโง่จริงๆ...
“ไปไหนมาล่ะ พอฉันไม่อยู่บ้านก็แอบหนีเที่ยวเลยนะ” จงฮยอนที่นั่งอยู่หน้าทีวีรีบพูดจาถากถางทันทีที่เห็นแทมินเดินเข้าบ้านมา
“นี่นาย! พูดให้มันดีๆหน่อย ไม่เห็นหรือไงว่าน้อง..” ยังไม่ทันที่คีย์จะพูดจบ แทมินก็รีบพูดแทรกขึ้น
“คือผมไปพักบ้านพี่คีย์มาน่ะฮะ ผมไม่กล้าอยู่บ้านคนเดียว” ร่างบางรีบแก้ตัวทันที ไม่อยากให้พี่จงฮยอนรู้ ไม่อยากให้พี่จงฮยอนเป็นห่วง....
“แทมินทำไมครับ” จงฮยอนไม่ได้ฟังที่แทมินพูด เขาอยากรู้ ที่คีย์พูดหมายถึงอะไร แทมินเป็นอะไร
“เออ! แทมินไปนอนบ้านฉันมา” คีย์ตอบจงฮยอนไปอย่างหัวเสีย ทำไมแทมินไม่บอกไปเลยนะ เผื่อผู้ชายคนนี้จะได้ตาสว่างซักที
“ทำไมต้องไปนอน บ้านตัวเองมีไม่นอนหรือไง เดี๋ยวก็ไม่ให้อยู่เสียเลยนี่!” ไม่รู้ทำไมมันหงุดหงิด นี่ผมหงุดหงิดอะไร หงุดหงิดทำไมกัน
“นายก็ถามตัวเองบ้างสิ!” คีย์โต้กลับทันควัน เขาไม่ยอมให้แทมินโดนรังแกอยู่ฝ่ายเดียวหรอก แทมินที่เขาทั้งรัก ทั้งทะนุถนอมเหมือนน้องชายตัวเองแท้ๆ จะไม่ยอมให้ใครมารังแกอีกแล้ว
“เอ่อ....พี่คีย์ฮะ ขอบคุณที่มาส่งนะครับ” ร่างบางพูดขึ้นแก้สถานการณ์น่าอึดอัด อีกอย่าง ตอนนี้เหมือนบ้านทั้งหลังจะกลายเป็นสีดำไปแล้ว คีย์ที่เห็นอาการของแทมินไม่ดีจึงรีบพยุงร่างบางไว้
“แทมิน! แทมิน!! เป็นอะไรหรือเปล่า!” น้ำเสียงดูร้อนใจของคีย์นั้นทำให้จงฮยอนอดเป็นห่วงแทมินไม่ได้ เขามองไปที่ร่างบาง ใบหน้าดูซีดเซียวเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงนั้น..... แทมินเป็นอะไร
“พี่คีย์.....” แทมินเรียกคีย์เสียงเบา ไร้เรี่ยวแรง ผมเพลียจังเลย... ไม่ทันจะได้เอ่ยประโยคต่อไป สติของร่างบางก็ดับวูบไปในที่สุด
ความคิดเห็น