คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : That One Person You 3
ท้องถนนที่มีผู้คนสันจรไปมา แสงไฟจากข้างทางส่องแสงได้อย่างสวยงาม อากาศยามค่ำคืนคงเป็นอะไรที่หลายๆคนหลงไหล ทั้งเย็นสบาย และสดชื่น แต่สำหรับใครบางคน ไม่ว่าอากาศจะดีสักเพียงใด ก็ไม่ส่งผลให้ความรู้สึกนั้นดีขึ้นมาเลย
ร่างบางเดินอยู่ในซอยทางกลับบ้านคนเดียว แต่ละย่างก้าวที่ก้าวออกไปนั้นก้าวไปพร้อมน้ำตา ความเสียใจ และความเจ็บปวด.....
“ไงจ้ะหนุ่มน้อย มาเดินคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวเหรอ” เสียงหญิงสาวตามหลังร่างบางมาติดๆ .... ตามมาทำไมนะ ไม่ชอบเลย
“พี่สิก้า...” แทมินเรียกชื่อหญิงสาวและรีบเช็ดน้ำตา
“โอ๊ะๆ ร้องไห้ด้วย นี่...อย่าเสียใจไปเลย จงฮยอนเขาเลือกฉัน เธอน่ะก็แค่...” เจสสิก้าเงียบเพื่อจะดูทีท่าของแทมิน
“คุณต้องการอะไร ผมไปทำอะไรให้คุณ ทำไมต้องคอยกลั่นแกล้งผมด้วย! “ แทมินพูดออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจพร้อมผลักเจสสิก้าอย่างเต็มแรง เขาไปทำอะไรให้ผู้หญิงคนนี้หนักหนา ทำไมถึงได้เกลียดชังเขานัก รังแกกันแบบนี้ เขาจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว
“นี่แกกล้าผลักฉันเหรอ อีแทมิน!” เธอตวาดใส่แทมินด้วยความโกรธ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าทำเธอแบบนี้เลย แล้วแทมินเป็นใคร กล้าดียังไง!
“…..” ไม่มีการโต้ตอบใดๆจากแทมิน ร่างบางหันหลังเดินเตรียมมุ่งหน้ากลับบ้าน แต่กลับโดนเจสสิก้าดึงให้หันกลับมา
ฉึก!
ของมีคมได้แทงไปที่ท้องของร่างบาง ของเหลวสีแดงค่อยๆไหลซึมผ่านเสื้อผ้า.. ร่างบางกุมแผลที่ถูกแทงด้วยความเจ็บปวด
“แกจำไว้เลยนะ อีแทมิน ทุกอย่างที่เป็นของแก ฉันจะแย่งแก ทุกอย่าง!!!” สิ้นเสียงของหญิงสาว เธอผลักแทมินลงไปกับพื้น เธอนั่งตามลงไปแล้วบีบแก้มร่างบาง แต่ทว่า...
“เกิดอะไรขึ้นครับ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นขัดจังหวะ เจสสิก้าแอบหงุดหงิดเล็กน้อย ใครกันนะ จะมาขัดจังหวะอะไรตอนนี้!!
“จะ จง จงฮยอน....คือฉันเดินผ่านมาแถวนี้ แต่เห็นแทมินนั่งเหมือนคนปวดท้องอยู่ เลยจะเข้าไปดูแกน่ะค่ะ แต่แกไม่ยอม แกไม่พอใจที่ฉัน...” มาได้ไงเนี่ย เกือบไปแล้วไหมล่ะ ไม่ว่าเปล่าเธอแสร้งทำเป็นตีหน้าเศร้าเป็นห่วงแทมิน
“นายนี่นะ คนเขาเป็นห่วง ยังทำกริยาแย่ๆอีก “ จงฮยอนพูดด้วยความเอือมระอา ทำไมช่วงหลังมานี้ แทมินถึงกลายเป็นคนแบบนี้นะ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แกคง...” เจสสิก้าเว้นช่วงไว้ แล้วหันไปหาแทมิน
“ปวดท้องอย่าลืมทานยาด้วยนะแทมิน หายไวๆนะจ้ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแสร้งเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่มือของเธอกลับกดแผลที่แทงแทมินไปเมื่อสักครู่ ....เพราะกลางคืนแล้ว ร่างหนาจึงไม่สามารถสังเกตเห็นสีหน้าของร่างบางได้
พี่จงฮยอนฮะ.... ผมเจ็บ...พี่เห็นหรือเปล่า.... ร่างบางได้แต่นึกน้อยใจ เวลาที่ผ่านมา พี่จงฮยอนเห็นเขาเป็นคนยังไง เขาไม่ใช่คนก้าวร้าวอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ว่า เขาไม่ได้เป็นคนที่ชอบทำกริยาแย่ๆใส่คนอื่นแบบนั้น..... พี่มองเห็นผมบ้างหรือเปล่า..
“ไปกันเถอะสิก้า โตขนาดนี้แล้วไม่ต้องไปเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้านนะ” จบประโยค จงฮยอนก็หันไปพูดกับแทมินต่อ
“คืนนี้ฉันค้างบ้านเพื่อน เชิญนายอยู่คนเดียวนะแทมิน” น้ำเสียงปราศจากความเป็นห่วงของจงฮยอน เหมือนมีดแทงแทมินอีกเป็นสิบครั้ง พี่ฮะ...ผมเจ็บอยู่...พี่เห็นหรือเปล่า...ผมเจ็บ... ร่างบางกุมแผลไม่ให้ร่างหนาเห็น ตอนนี้เหมือนเลือดจะยิ่งไหลออกมาเรื่อยๆ...เจ็บ.....เจ็บจังเลย......ผมเจ็บ.......
“ฮ...ฮะ” ร่างบางตอบออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา ไร้เรียวแรงที่จะโต้เถียงหรือเรียกร้อง มันเจ็บ....เจ็บทั้งกาย และใจ....
ร่างหนาหันหลังเดินออกไปจากซอยพร้อมหญิงสาวที่ตัวเองหลงรัก พี่จะรู้บ้างไหม...ว่าผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจแค่ไหน.... พี่จะรู้บ้างไหม....ว่าผมเจ็บแค่ไหน.... ร่างบางได้แต่คิดอยู่ในใจ ปล่อยให้น้ำตาไหลและไม่คิดจะเช็ดมันออก
แทมินพยายามจะลุกขึ้น แต่ด้วยแผลที่ถูกแทงมันเริ่มเจ็บมากขึ้น มากขึ้น...จนลุกไม่ไหว และในที่สุดร่างบางก็ล้มลงไปกับพื้นถนน...
“แทมิน....แทมิน!” แต่เหมือนพระเจ้าจะเข้าข้างผมนะฮะ พี่จงฮยอนกลับมาหาผมแล้วใช่ไหม ดีใจจัง....
“พี่จงฮยอน...” ร่างบางเรียกชื่อคนที่ตนรักสุดหัวใจพร้อมรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่อ่อนล้า และค่อยๆจางหายไปในที่สุด….
“แทมิน...ตื่นสิ!...แทมิน!”
ความคิดเห็น