คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : That One Person You 2
ถึงสิ่งที่ฉันทำได้จะมีเพียงร้องไห้
แต่ฉันก็ยังคงรอคุณเหมือนคนโง่
ได้โปรดกลับมาหาฉัน....ได้โปรดกลับมาหาฉันตอนนี้
ความหวังเดียวที่ฉันเหลืออยู่
ก็คือใครคนนั้นที่เรียกว่าคุณ...
แทมินนั่งเล่นเปียโนพร้อมฮัมเพลงไปตามความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้.....ใช่..แทมินรักพี่จงฮยอน..รักมาก...แอบรักมานานแล้ว...ยิ่งรักเหมือนยิ่งห่าง...ยิ่งตอนนี้มีพี่เจสสิก้าเข้ามา...ต้องเป็นผมเองสินะ...ที่ต้องไป...
ประตูห้องชมรมถูกเปิดออก......ทำไมวันนี้พี่จงฮยอนเข้าชมรมเร็วจังล่ะ...
“พี่จง.....พี่เจสสิก้า...” ร่างบางชะงักไปครู่หนึ่ง เพราะผู้มาเยือนไม่ใช่จงฮยอน แต่เป็นเจสสิก้า...มาทำไมนะ แล้วพี่จงฮยอนล่ะ.
“ไงจ้ะแทมิน มานั่งเล่นเปียโนอยู่คนเดียว ไม่เหงาหรอ” น้ำเสียงที่ใครฟังก็รู้ว่าแสร้งพูดเป็นห่วง
“ก็นิดหน่อยครับ ปกติจะซ้อมกับพี่จงฮยอนน่ะฮะ” ถึงจะรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้ น่ากลัวเพียงไร แต่ก็ต้องจำใจตอบออกไป....ทำไมวันนี้ใจมันถึงได้กลัวขนาดนี้ล่ะ...เหมือนมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง...ร่างบางคิดในใจได้ไม่นาน เจสสิก้าก็พูดขึ้นมา..
“ต่อไปนี้ เธออาจจะต้องนั่งเล่นคนเดียวแล้วแหละนะ” หญิงสาวเงียบแล้วรอดูปฏิกิริยาของร่างบาง เมื่อเห็นว่ารางบางนั่งนิ่งไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ เธอจึงพูดต่อ
“ เพราะจงฮยอนเขาจะซ้อมร้องเพลงกับฉันเท่านั้น โดยไม่มีคนอื่น” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย....มันจริงเหรอฮะพี่จงฮยอน เราซ้อมด้วยกันมานานแล้ว แต่พี่จะไปซ้อมร้องเพลงกับผู้หญิงคนนี้ ที่รู้จักกันไม่กี่วัน พี่ทิ้งผม...
“โอ๊ะๆ...ไม่ต้องเสียใจไปนะเด็กน้อย แค่พี่จงฮยอนของเธอจะไม่มาซ้อมกับเธอแค่นั้นเอง ไม่ร้องไห้สิ” เจสสิก้าแสร้งพูดเห็นใจพร้อมหยิบทิชชู่มาซับน้ำตาให้....สะใจชะมัด แกคงรักจงฮยอนมากสินะ แต่ฉันก็รักจงฮยอนมากเหมือนกัน ฉันแอบรักเขามานานแล้ว เจ้าเด็กบ้า!
“ไม่ต้องมาเสแสร้ง!” ไม่พูดเปล่าแทมินปัดมือเจสสิก้าที่แสร้งเป็นเช็ดน้ำตาให้ออก
“แทมิน!!! ทำอะไรของนายน่ะ!!” เสียงของจงฮยอนดังขึ้นมาในทันที เหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้งผมเลย พี่จงฮยอนกำลังเข้าใจผิด..
“ผมเปล่า...” ไม่อยากแก้ตัว ไม่อยากพูดอะไรทั้งสิ้น ตอนนี้พี่จงฮยอนกำลังหลงพี่สิก้า ผมไม่ควรพูดอะไรออกไป...ใช่ไหม
“จงฮยอนคะ...ฉันเห็นแทมินนั่งร้องไห้ ฉันเข้ามาเห็นแกนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ฉันเลยจะช่วยเช็ดน้ำตาให้ แต่ว่า...” เจสสิก้าแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงเสียใจ เหมือนตัวเองเป็นฝ่ายถูกแทมินรังแก...
“พี่จงฮยอน...” ไม่อยากจะเชื่อหู เขายังไม่ได้ทำแบบนั้นเลย พี่จงฮยอนฮะ...ผมเปล่า...
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแทมิน!!! จำไว้นะ เจสสิก้าเป็นคนรักของพี่ นายไม่มีสิทธิแตะต้องตัวเธอ!!!!!” จบประโยคที่จงฮยอนพูด แทมินอยากวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด......ผมรู้แล้ว ควรวางตัวเองไว้ตรงไหน.....ผมรู้แล้ว ควรวางตัวเองในสถานะอะไร.....ผมรู้แล้วฮะพี่จงฮยอน.....
ใครคนหนึ่งที่ไม่มีวันมองเห็น
แม้ฉันจะเฝ้ามองสักแค่ไหน....
“จงฮยอนคะ ที่คุณพูดเมื่อกี๊...” ดีใจ...สะใจ...ฉันคงไม่ได้หูฝาดไป หึ! อี แทมิน ในที่สุด..ฉันก็แย่งคนที่แกรักมาจนได้..!
“ครับ! เราเป็นแฟนกันนะสิก้า ผมชอบคุณมานานแล้ว หลงรักคุณมานานแล้ว เป็นแฟนกับผมนะ” บทสนทนาของทั้งคู่ได้เข้าประสาทการรับรู้ของผู้ที่แอบตามมาอย่างชัดเจน.... เป็นผมไม่ได้เหรอฮะพี่จงฮยอน... เป็นแทมินไม่ได้เหรอครับ.....
ความคิดเห็น