~ยัยปากกรรไกร กะ นายปากหวาน~

ลำดับตอนที่ #3 : เซ็ง..[30%]

แซน.. กิตติพันธุ์ อธิคมปัญญาภิพัตร..

"พ่อครับ วันนี้ผมมีประชุม อาจจะกลับดึกหน่อยนะครับ"ผมบอกพ่อ

"อืม แล้วช่วงนี้ที่บิษัทเป็นไงบ้าง"

"ก็เรื่อยๆนะครับ ขึ้นๆลงๆ แต่ก็ยังพอได้อยู่ครับ ผมยังรับมือไหว"

"พ่อฝากด้วยนะ"

"ครับ ผมไปล่ะนะ"แล้วผมก็กราบลาพ่อแล้วรีบไปที่หน้าบ้าน เพื่อจะไปขึ้นรถบีเอ็มที่เพิ่งซื้อด้วยเงินสดหมาดๆ[รวยเว่อร์ไปป่ะ-.,-]

"แซนดี้คุงค้าาา.."ผมเครียดเลยครับ - -* เสียงแปร่งๆแบบนี้ต้องเป็นของยัยทิพย์แน่นอน

"มีอะไรทิพย์ ผมจะรีบไปทำงาน"

"แซนดี้คุงอ่ะ >,.< ไม่รอทิพย์เลยนะ เดี๋ยวทิพย์ไปด้วยนะคะ ไม่ได้เอารถมาอ่ะค่ะ"

"แล้วทิพย์มาได้ยังไง"ผมถาม

"เอ๊ะ..!! ก็ขับรถมาน่ะสิคะ ตอนนี้จอดไว้ปากซอ..อุ๊บส์!!"ทิพย์เผลอจึงเอามือปิดปากก่อนจะเฉลยอะไรมากกว่านี้..[เนียนจิง แม่คุณ]

"อ่ะๆๆ ไปก็ไปๆ" ผมบอกเซ็งๆ -.,-

-----ที่บ้านกุญแจ-----

"นี่นายจะบ้ารึไง วา อยู่ดีๆเมื่อคืนก็มาหาฉันโดยไม่บอกสักคำ"ฉันบ่นกับผู้ชายคนเมื่อคืน

"แหม คนมันคิดถึง"วาปากหวาน

"ย่ะ นี่ กลับไปได้แล้วไป นายมาค้างบ้านฉันไปคืนนึงแล้วนะ"

"อยู่ต่อหน่อยสิ ผมเบื่ออ่ะ ไม่อยากไปไกลๆหน้ากุญนี่นา"

"อ่ะๆๆ ก้อได้ เดี๋ยวฉันไปตลาดก่อน"

"ค้าบบบบ"เสียงวา


[เด่วแต่งต่อนะคะ                  ไปล้างจานก่องงงง]