ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฟิคสั้นวันแม่ : คุณแม่จุนเน่
"อุ้บ อ้วกกก" ร่างโปร่งรีบลุกจากที่นอนแล้วตรงดิ่งไปยังโถส้วมทันทีที่รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอและพร้อมจะพุ่งตลอดเวลา ทำให้ผู้เป็นสามีที่นอนฟันเหยินอยู่ต้องรีบวิ่งมาลูบหลังผู้เป็นภรรยาเบาๆ
"อ้วกกกก แค่กๆ" ร่างโปร่งผละออกจากโถส้วมพลางนั่งหมดแรงอยู่ข้างๆโถส้วม
"น้ำๆจุนเน่" บ็อบบี้ตักน้ำใส่แก้วแล้วส่งยื่นให้จุนฮเว มือเรียวรับมันก่อนจะบ้วนปาก
"พี่ว่าเราไปหาหมอกันเถอะ จุนเน่เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเป็นห่วงผู้เป็นภรรยา
"ก็ดีเหมือนกัน"
ณ โรงพยาบาล
"สวัสดีครับ เป็นอะไรมาเอ่ย" คุณหมอหนุ่มเอ่ยอย่างใจดี
"คือ...ผมมีอาการคลื่นไส้ เวียนหัวบ่อยๆ เวลาได้กลิ่นน้ำหอมแล้วมันรู้สึกเหม็นมากๆเลยครับ"
"เอ่อ....งั้นหมอขอเจาะเลือดนะครับ" คิ้วคุณหมอหนุ่มขมวดมุ่นพลางเจาะเลือดให้คนไข้
"เดี๋ยวรอผลเลือดในห้องนี้ซักครู่นะครับ" คุณหมอเอ่ยบอกทั้งคู่ก่อนจะเดินถือแผ่นสไลด์ที่มีเลือดของจุนฮเวออกไปยังห้องแล็บ
"พี่บ็อบ..."
"ครับ?"
"ผม...ฮึก...ทำไมหมอต้องเจาะเลือดด้วย..ฮืออ...ผมจะเป็นอะไรมั้ย" คนป่วยเริ่มงอแง แขนเรียวกอดรอบเอวหนาใบหน้าคมซุกแผงอกแกร่งพลางสะอื้น คนถูกกอดก็ได้แต่ลูบหลังคนขี้แยปอยๆ
"ไม่เป็นไรหรอกครับหมอก็แค่ตรวจเลือดเอง" เสียงทุ้มปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ลูบบนกลุ่มผมนุ่มเบาๆเพื่อให้อีกคนได้รับรู้ถึงความอบอุ่น
"ฮึก...แต่ผมกลัว..ฮืออ" ยิ่งปลอบเท่าไหร่คนป่วยก็เหมือนจะร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม หน้าแปลกที่จุนฮเวร้องไห้แบบนี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเจ้าตัวขี้แยแบบนี้เลยจริงๆให้ตายเถอะ แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ
"ทำไมเดี๋ยวนี้ขี้แยจังหล่ะ" จุนฮเวรีบผละออกทันทีพลางเช็ดน้ำตาลวกๆ บ๊อบบี้ยิ้มขำน้อยๆจากนั้นคุณหมอก็เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ
"ยินดีด้วยนะครับ" คุณหมอหนุ่มส่งยิ้มให้ทั้งคู่ จุนฮเวและบ๊อบบี้มองหน้าคุณหมอด้วยความสงสัยว่าจุนฮเวเป็นอะไรทำไมถึงดีใจขนาดนั้น
"คุณจุนฮเวตั้งครรภ์ได้ 1 เดือนแล้วครับ" เอ่ยบอกก่อนจะยื่นผลตรวจเลือดให้จุนฮเว ทั้งคู่อ่านผลตรวจเลือดก็พบว่าผลนั้นไม่ผิดจริงๆ
ลูกแม่จะเป็นยังไงนะ?
บ็อบบี้มองหน้าภรรยาด้วยสายตาที่เรียกได้ว่าตกใจและดีใจสุดๆ
"เรามีลูกด้วยกันแล้ว! เย้!!" บ็อบบี้ตะโกนด้วยความดีใจกระโดดโหยงเหยงไปมาเหมือนเด็กๆ ส่วนจุนฮเวนั้นซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลไปแล้ว
"เอาล่ะครับฟังหมอก่อน" เสียงคุณหมอเอ่ยปรามก่อนบ็อบบี้จะดีใจไปมากกว่านี้ ร่างสูงเดินมานั่งข้างๆจุนฮเวแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่คุณหมอจะพูด
"ก่อนอื่นหมอขอแนะนำตัวก่อนนะครับ หมอชื่ออิม แจบอม เรียกหมอว่าหมอเจบีก็ได้นะครับ" คุณหมอยิ้มก่อนจะพูดต่อ
"ในกรณีของคุณจุนฮเวนั้นถือว่าเป็นอะไรที่หาได้ยากนะครับ ตั้งแต่ผมเป็นหมอมาก็ไม่เคยเจอในกรณีผู้ชายท้องได้มาก่อนเลย เพราะผู้ชายนั้นไม่มีมดลูกถูกมั้ยครับ" ทั้งคู่พยักหน้าหงึกหงักเป็นอันว่าเข้าใจ ก่อนที่เจบีจะพูดต่อ
"เพราะฉะนั้นการตั้งครรภ์นี้เป็นการตั้งครรภ์นอกมดลูกนะครับ มีโอกาสที่จะแท้งสูง หมอจึงอยากให้คุณสามีช่วยดูแลเป็นอย่างดีด้วยนะครับ"
"หมอครับ แล้วอาการจะเป็นยังไงบ้างครับผมจะได้เตรียมตัวถูก" บ๊อบบี้ถาม
"ช่วงระยะ2-3เดือนแรกนี้คุณจุนฮเวจะแพ้ท้องบ่อยและอารมณ์แปรปรวนง่ายนะครับ แต่หลังจากนั้นก็จะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ ในช่วงเดือนที่สี่ท้องจะใหญ่ขึ้นแล้วนะครับ"
"แล้วประมาณเดือนที่หกเต้านมจะเริ่มใหญ่ขึ้นเนื่องจากต่อมน้ำนมเริ่มทำงานนะครับ"
"ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ"
"ครับผม หมอจะนัดตรวจทุกๆวันที่6ของเดือนนะครับ ถ้าไม่ว่างก็เป็นวันอื่นได้"
"ครับผม สวัสดีครับ" จุนฮเวบเอ่ยลาก่อนจะโค้งคำนับเป็นการบอกลาคุณหมอ
เดือนที่สอง
อาการแพ้ท้องของจุนฮเวหายแล้วถือว่าโชคดีที่อาการแพ้หายเร็ว จีวอนช่วยดูแลจุนฮเวดีไปซะทุกอย่าง ทั้งเรื่องอาหารการกิน เสื้อผ้า การเดินเหิน เรียกได้ว่าบ็อบบี้ดุแลจุนฮเวดีทุกฝีก้าว เพราะเจ้าตัวนั้นยอมลงทุนไปซื้อหนังสือสำหรับคนท้องมาอ่านเพื่อดูแลจุนฮเวเลยก็ว่าได้ เรียกว่าเหอลูกสุดๆไปเลย
เดือนที่สาม
วันนี้บ๊อบบี้พาจุนฮเวมาฝากครรภ์ตามที่หมอนัด วันนี้คุณหมอเจบีอัลตร้าซาวน์ดพบว่าอวัยวะต่างๆของทารกเริ่มโผล่ขึ้นมาย้างแล้วแต่ว่ายังไม่เห็นเพศ บ๊อบบี้อยากได้ลูกชาย จุนฮเวก็อยากได้ลูกชาย แต่คุณหมอเจบีแซวว่าได้ผู้หญิง เพราะบ๊อบบี้เล่าให้ฟังว่าจุนฮเวขี้อ้อนและอ่อนหวานขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
เดือนที่สี่
วันนี้ทั้งคู่มาช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า ทั้งคู่เดินมายังแผนกขนม
"อยากกินจัง" จุนฮเวเอ่ยพลางเอื้อมมือไปหยิบแพ็คลูกอมสีสดใส
"ไม่ได้นะจุนฮเว That's no no เลย" บ็อบบี้เอ่ยห้ามพลางดึงถุงลูกอมออกจากมือจุนฮเว
"งื้อออ ผมไม่ได้กินมันมานานแล้วนะ -3-" คนท้องเริ่มออกอาการงอแงทันทีเมื่อโดนขัดใจ บ็อบบี้พยานสมใจแข็งโดยการจูงมือจุนฮเวไปล็อกผลไม้
จะปล่อยให้จุนฮเวมากินอะไรเป็นเด็กๆแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวลูกเขาก็ไม่แข็งแรงกันพอดี
เดือนที่ห้า
วันนี้จุนฮเวมาฝากครรภ์ตามที่หมอเจบีนัดอีกเช่นเคย
ในจอมอนิเตอร์ตอนนี้ฉายภาพชีวิตน้อยๆ ตอนนี้ทารกในครรภ์เริ่มขยับแขนขาได้บ้างแล้ว และตอนนี้หน้าท้องของจุนฮเวก็เริ่มใหญ่ขึ้นแล้วด้วย
คนเป็นแม่มองภาพนั้นแล้วถึงกับยิ้มไม่หุบ พลันน้ำตาก็เริ่มรื้นขอบตาด้วยความปิติ
ลูกแม่ขยับได้แล้ว..
"ทารกเพศหญิงนะครับ" หมอเจบีบอก
"ถึงว่าล่ะ จุนฮเวขี้อ้อนมากเลยฮ่าๆ"
"พี่บ็อบ"
"ครับ?"
"เสร็จแล้วเราไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกกันนะ"
"โอเคครับผม"
ทั้งคู่อยู่ในโซนของเสื้อผ้าเด็ก จุนฮเวเลือกเสื้อผ้าทารกเพศหญิงสีชมพู ลวดลายการ์ตูนสดใสน่ารัก ส่วนบ็อบบี้นั้นเลือกถุงมือถุงเท้าและผ้าขนหนูรวไปถึงผ้าอ้อม
เดือนที่หก
ร่างกายของจุนฮเวเปลี่ยนไปหลายอย่าง ทั้งหน้าท้องที่นูนออกมา กับหน้าอกที่ใหญ่ขึ้น ช่วงนี้จุนฮเวชอบบ่นว่าปวดหลังอาจเป็นเพราะหน้าท้องที่ใหญ่ขึ้น และแถมยังทำให้การเคลื่อนไหวไม่คล่องตัวอีกด้วย
ร่างโปร่งเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวแบบผู้ชายทะมัดทะแมงมาเป็นชุดคลุมท้องลายน่ารัก เพราะเมื่อวันก่อนแม่ของบ็อบบี้มาเยี่ยมที่บ้าน เธอมาพร้อมกับชุดคลุมท้องแฟชั่นและเครื่องแต่งกายผู้หญิง ทั้งชุดชั้นใน วิกผม โดยเธอนั้นจัดการขัดสิฉวีวรรณจุนฮเวจนเนียนกริ๊บ อย่างจุนฮเวน่ะติดเสริมเติมแต่งเข้าหน่อยก็ดูสวยขึ้นแล้ว (ไม่เชื่อไปหาในแฟนอาร์ตที่ตัดต่อรูปจุนเน่เป็นหญิงเลย) แถมหล่อนยังแนะนำการบำรุงครรภ์ให้จุนฮเวอีกด้วย
เดือนที่เจ็ด
เวลาล่วงเลยสู่เดือนที่7แล้ว ตอนนี้ทารกในครรภ์นั้นสามารถและตอบสนองต่อเสียงภายนอกได้แล้ว จุนฮเวกับบ๊อบบี้นอนอยู่บนเตียงพลางผลัดกันส่งเสียงคุยกับทารกในครรภ์
"หนูอยากมีน้องมั้ยคะ?" บ๊อบบี้ภามพลางเอาหูแนบที่หน้าท้องนูน
ตึกๆ
แรงถีบจากสิ่งมีชีวิตน้อยๆในท้องเป็นตัวบอกว่าทารกน้อยนั้นรับรู้ ว่าที่คุณพ่อหันไปยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่ว่าที่คุณแม่
"ลูกดิ้นด้วยล่ะจุนเน่ แสดงว่าลูกอยากมีน้อง"
"จะบ้าหรอ! คนแรกยังไม่คลอดเลยจะมีน้องได้ไง ใช่มั้ยคะลูกสาวของแม่" จุนฮเวว่าพลางลูบหน้าท้องตัวเองและผลที่ได้รับคือฝีเท้าจากทารกในครรภ์
"เดี๋ยวพ่อแร็พให้ฟังดีกว่า อะแฮ่มๆ" บ๊อบบี้กระแอมก่อนจะเริ่มแร็พ
"หยุดเลย! เดี๋ยวลูกเราไม่เป็นกุลสตรีนะ พี่นี่จริงๆเลย"
เดือนที่แปด
วันนี้ทางโรงพยาบาลนัดอบรมสำหรับคุณแม่ที่มาฝากครรภ์ ทั้งคู่เลือกที่นั่งกลางๆ ตลอดระยะเวลาที่เดินมาต่างมีสายตาหลายคู่จับจ้องมอง บางคนก็มองด้วยความรังเกียจ บ้างก็ซุบซิบนินทา บ้างก็มองด้วยความเหลือเชื่อ บ้างก็มองด้วยความเอ็นดู
"หูยย ดูสิคะคุณวิปริตจริงๆเลยคนสมัยนี้ เป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบ"
"ดูคนนั้นสิแก เป็นผู้ชายบ้าอะไรท้องได้อย่างกะตัวประหลาด"
"ดูคู่นั้นสิคะคุณ ดูแลกันดีจริงๆเลยสงสัยพวกเค้าคงรักกันจริงๆ ความรักนี่ไม่จำกัดเพศจริงๆสินะคะ"
คุณหมอเริ่มบรรยายการดูแลครรภ์ต่างๆจนจบใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง
"ฮึก.." เมื่อมานั่งบนรถจุนฮเวก็เริ่มสะอื้นและเหมือนจะปล่อยโฮออกมา
"จุนเน่เป็นอะไร?"
"ทำไมคนพวกนั้นต้องนินทาเราด้วย ฮืออ.. ผมเป็นแบบนี้แล้วผมน่ารังเกียจมากหรอ...ฮึก" ว่าที่คุณแม่ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะทน จุนฮดวแค่อยากรู้ว่าเขาผิดหรอที่เป็นแบบนี้
"ไม่เป็นไรนะจุนฮเว ต่อให้มีคนด่าว่าเรายังไงก็ไม่ต้องสนใจมัน จุนฮเวยังมีพี่ มีพ่อแม่ มีเพื่อนๆ และมีอีกหลาบคนที่เข้าใจจุนฮเวนะ" บ๊อบบี้กอดปลอบจุนฮเวที่สะอื้นฮัก
"อึก...ผมจะเข้มแข็ง..ฮึก เพื่อลูกของเรา" จุนฮเวหยุดร้องพลางปากน้ำตา
อีก1เดือนสินะที่เราจะได้เจอกัน แม่สัญญาแม่จะเข้มแข็งเพื่อหนู แก้วตาดวงใจของแม่...
เดือนที่เก้า
เดือนนี้สินะที่ทารกน้อยในครรภ์จะได้ลืมตาดูโลก ในหัวใจของผู้เป็นแม่นั้นย่อมเป็นอะไรที่มหัศจรรย์ที่สุดแล้ว ชีวิตน้อยๆที่ทะนุถนอมมาอย่างดีจะออกมาเผชิญโลกภายนอกให้ผู้เป็นพ่อเป็นแม่ได้เห็นหน้า
"โอ๊ยย...ปวดท้องจังพี่บ๊อบ" ในเวลาเที่ยงคืนเป็นเวลาที่ทั้งคู่หลับสนิท แต่แล้วจุนฮเวกลับรู้สึกปวดท้องหน่วงๆ จะว่าปวดท้องธรรมดาก็ไม่ใช่เพราะความรู้สึกต่างกันมาก
"จุนเน่! จุนเน่...จะคลอดลูกใช่มั้ย เดี๋ยวพี่พาไปโรง'บาล" บ๊อบบี้รีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถ ร่างสูงอุ้มภรรยาในท่าเจ้าสาวไปวางบนเบาะหลังรถ ก่อนจะวิ่งไปประจำตำแหน่งคนขับแล้วขับรถมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาล
ณ โรงพยาบาล
ร่างของจุนฮเวถูกนำใส่รถเข็นแล้วเข็นไปในห้องทันที
"รอหน่อยนะครับคุณจีวอน เจ้าตัวน้อยกำลังจะออกมาแล้ว" คุณหมอเจบีกล่าวเพื่อให้คนเป็นว่าที่คุณพ่อมั่นใจ
"ฝากด้วยนะครับหมอ"
"ครับผม" คุณหมอเจบีบิ้มให้ก่อนจะเข้าห้องทำคลอดไป
บ๊อบบี้จัดการต่อสายโทร.หาคุณพ่อคุณแม่ของเขาและพ่อแม่ของจุนฮเว และไม่นานพวกท่านทั้งสี่ก็มาถึงโรงพยาบาล
"บ๊อบบี้! ลูกพ่อเป็นไงบ้าง" พ่อของจุนฮเวถามลูกเขยของตนที่นั่งรออยู่หน้าห้อง
"เข้าห้องไปแล้วครับ ตอนนี้คุณหมอคงทำคลอดอยู่"
ในห้องคลอด
"อ๊ากกก" เสียงกรีดร้องแสดงความเจ็บปวดของว่าที่คุณแม่ดังขึ้น เหงื่อกาฬเม็ดใหญ่ผุดขึ้นตามขมับขาว
"อีกนิดนะครับจุนฮเว หัวเด็กออกมาแล้ว" คุณหมอเจบีกล่าวบอกเมื่อเห็นศีรษะของทารกน้อยโผล่มาจากช่องทางของผู้เป็นแม่แล้ว จุนฮเวได้ยินดังนั้นจึงมีกำลังใจขึ้นมาทันทีเพราะเขาอยากเห็นหน้าลูกสาวเหลือเกิน
"อื้ออออ" จุนฮเวรวบรวมแรงเบ่งครั้งสุดท้ายก่อนจะออกแรงเบ่งเต็มที่
"อุแว๊ อุแว้ อุแว้"
ดั่งเสียงนางฟ้าขับเพลงจากสวงสวรรค์ จุนฮเวน้ำตาไหลเมื่อพยาบาลอุ้มทารกเพศหญิงขึ้นมาจากหว่างขาของตน ทารกน้อยส่งเสียงร้องอุแว้ๆไม่หยุด เหมือนกับจะบอกว่าหนูจะมาอยู่กับพ่อแม่แลัวนะคะ
เสียงร้องของทานกน้อยดังขึ้น พลันน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลมาด้วยความดีใจ คุณหมอเจบีเดินออกมา
"หนูน้อยคลอดแล้วนะครับแต่ตอนนี้อย่าเพิ่งเข้าไปนะครับเพราะเดี๋ยวคุณจุนฮเวจะติดเชื้อได้" คุณหมอพูดแค่นั้นก่อนจะเข้าห้องทำคลอดไป
"เอากรรไกรมาทำไมครับ" จุนฮเวถามคุณหมอดจบีที่ยื่นกรรไกรมาให้เขา
"ผมอยากให้จุนฮเวเป็นคนตัดสายสะดือให้น้องครับ"
"ครับผม" จุนฮเวรับกรรไกรมาก่อนจะตัดสายสะดือของทารกน้อย
วันนี้จุนฮเวถูกย้ายให้มาอยู่ห้องพิเศษแล้ว ทั้งเพื่อนๆและผู้ใหญ่ต่างมาเยี่ยมกันพร้อมหน้าพร้อมตา
"เราจะตั้งชื่อหลานว่าอะไรดีคะคุณ" แม่ของจุนฮเวถามพ่อของจุนฮเว
"ผมว่าให้ทั้งสองคนตั้งเถอะ"
"เอาหนูน้อยมาส่งค่า" นางพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมเข็นเด็กน้อยมาส่งตรงหน้าผู้เป็นแม่
หนูน้อยตัวขาวใสหลับตาพริ้ม ริมฝีปากแดงๆเผยอออก ช่วงตัวที่กลมน่ารักจ้ำม่ำ แพขนตายาวสวย เปลือกตาที่ยังไม่ลืมขึ้นเพราะเพิ่งเกิด เจ้าตัวน้อยมีน้ำหนักแรกเกิด 2,500 กรัม หรือราวๆ2กิโล ช่างเป็นที่น่าพอใจสำหรับคนเป็นพ่อและแม่
จุนฮเวอุ้มลูกขึ้นมาอย่างระวังที่สุดเพราะยังคอไม่แข็ง อุ้มทารกขึ้นมาแนบอกก่อนจะเปิดเสื้อออกให้ทารกได้กินนม ปากแดงดูดนมจากอกผู้เป็นแม่เสียงดังจ๊วบๆ คุณแม่มือใหม่ค่อนข้างอายเพราะขนาดหน้าอกของตนที่ใหญ่เหมือนผู้หญิง
"จุนฮเว" เมื่อทารกน้อยกินนมจนอิ่มแล้วบ๊อบบี้ก็เอ่ยปากเรียกจุนฮเวทันที
"หืม?" จุนฮเวอุ้มทารกน้อยพลางเขย่าเบาๆเหมือนเป็นการกล่อม
"เราจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดี"
"จีอา ดีมั้ยพี่จีวอน" จุนฮเสถามด้วยหน้าตาตื่นเต้น ก็เขาเพิ่งเป็นคุณแม่นี่นา
"จีอา ก็เพราะดีนะ คล้องกับพี่ด้วยไง" บ๊อบบี้ยิ้มร่าถูกใจกับชื่อที่จุนฮเวตั้งใหัลูกสาวคนแรกของเขา
"กูล่ะอิจฉาคนมีลูก เชอะ!" เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยด้วยความริษยา(?)
"เฮียโน่หยาบคาย! ลูกผมเป็นผู้หญิงนะพูดจาแบบนี้ได้ไง เฮียก็มีมั่งสิ"
"ก็อยากจะมีแต่เดี๋ยวนี้นัมแทไม่ค่อยให้เลยว่ะ ฮ่าๆๆ"
"พอเลยเฮีย"
"จีอา...นางฟ้าของแม่ รักลูกนะคะ" จุนฮเวว่าพลางก้มลงจุมพิตหน้าผากของลูกสาว
สำหรับคนเป็นแม่แล้วต่อให้ต้องทนลำบาก ทนคำนินทาครหา ต้องทนกับความเหนื่อยยากเจ็บปวดสักเท่าไหน ก็พร้อมจะทำเพื่อลูก
การอุ้มท้องเก้าเดือนไม่ใช่เรื่องที่สบาย แม่ต้องระมัดระวังเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้ลูกน้อยกระทบกระเทือน
และสำหรับลูกนั้นแม่ย่อมให้ได้ทุกสิ่ง ต่อจะให้ลำบากแม่ก็จะทำ และแม่ให้ได้แม้กระทั่งชีวิต
ถ้าวันหนึ่ง...คุณกำลังจะถูกยิง จงจำไว้เสมอว่าคนที่จะบังกระสุนนั้นคือ "แม่"
ถ้าคุณทำผิด...ขอให้คุณจงจำไว้ว่า"แม่"จะพูดคำนี้กับคุณ... "ไม่เป็นไรนะ แม่ให้อภัยลูกเสมอ"
วันใดที่คุณร้องไห้..."แม่"จะเป็นคนที่อยู่ข้างๆคุณ
"แม่" ไม่ได้เป็นแค่ผู้ให้กำเนิดอย่างเดียว แต่"แม่" คือผู้ให้ชีวิต ให้จิตวิญญาณ แม่คือผู้ให้ทุกอย่าง แม่คือร่มโพธิ์ร่มไทรของลูก ขอให้คุณตระหนักไว้ว่ากว่าเราจะเติบใหญ่ แม่ผ่านอะไรมามากมาย ...
แต่เธอยังคงสู้.... เพื่อใคร่ละ? ก็เพื่อคุณนั่นแหล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น