{IKON} Bjin #พี่จินโครตแมน

ลำดับตอนที่ #5 : คนแมน 4 : ไม่แมนแล้ว

4.

          ฮันบินทำตามอย่างที่พูดจริงๆ

          พอตื่นขึ้นมาก็เห็นรุ่นน้องที่เอาแต่เฝ้าตามมาตลอดรออยู่หน้าบ้านตัวเองแล้ว ข้างตัวมีมอเตอร์ไซต์ที่ไม่คิดว่าฮันบินจะเป็นคนขับอยู่ข้างตัว คนตัวเล็กลอบกลืนนํ้าลาย จะบอกว่าเขินก็พูดได้ไม่เต็มปาก มันทั้งดีใจและปลาบปลื้มในเวลาเดียวกัน

          ที่ฮันบินทำแบบนี้แสดงว่าก็แอบมีใจให้เขาแล้วใช่ไหม?

          ถึงจะได้ยินคำบอกชอบมาจากปากของเด็กหนุ่มแล้วแต่จินฮวานก็ยังไม่เชื่อมั่นในคำนั้น 100% แต่ถึงแบบนั้นเขาก็แอบดีใจไปแล้วเกินครึ่ง อันที่จริง.. ฮันบินไม่ได้บอกชอบเขาเลยด้วยซํ้า.. แต่คำพูดและแววตาของเด็กคนนั้นเหมือนจะสื่อแบบนั้นจริงๆนะ

          ย่าห์ จินฮวานไม่อยากจะหลงตัวเองเลยเถอะ

          เขาจะรอวันที่ฮันบินพูดคำว่า ' ชอบ ' ออกมานะ ///

          “อ๊ะ”จินฮวานก้มหน้า เผลอปล่อยเสียงประหลาดออกมาทันทีที่มือหนาของรุ่นน้องตรงหน้ายื่นมาทำอะไรกับหัวเขา คนตัวเล็กเม้มปากแน่น อัตราการเต้นของหัวใจมันเต้นแรงจนรู้สึกได้ นับวันฮันบินยิ่งทำหัวใจของจินฮวานเต้นแรงโดยไม่มีเหตุผล

          “หัวยุ่งน่ะ”เสียงขรึมๆที่ได้ยินมาตลอดไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงได้คิดว่ามันดูอบอุ่นบอกไม่ถูก ฮันบินผละมือออกไปแล้วปล่อยให้จินฮวานแลบเลียริมฝีปากตัวเองเพราะความรู้สึกประหม่า ก่อนที่จะยังไม่ทันทำอะไรหมวกกันน็อคก็ถูกใส่เข้าที่หัวของคนตัวเล็กด้วยฝีมือของอีกคน

          จินฮวานเงยหน้ามองฮันบินอย่างงงๆ แต่สิ่งที่ได้รับคือรอยยิ้มมุมปากที่ฮันบินมอบมาให้เท่านั้น

          และเพราะแค่นั้นคนตัวเล็กถึงได้ก้มหน้างุดมองพื้นอีกครั้งด้วยความเขิน

          ฮื่อ ฮันบินจะหล่อเกินไปแล้ว .///.

          จินฮวานยังคงเงอะๆงะๆที่เห็นอีกคนขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซต์ ถึงจะเคยซ้อนท้ายบ็อบก็จริงแต่พอความคิดที่แบบว่าตัวเองได้ขึ้นซ้อนท้ายฮันบินนะ ได้กอดเขาจากข้างหลังนะ ความรู้สึกประหม่ามันก็ขึ้นมาแทนที่ความคุ้นชินจนจินฮวานกลายเป็นลืมวิธีขึ้นซ้อนท้ายซะงั้น

          ฮันบินหันมามองคนตัวเล็กที่ยังคงเงอะๆงะๆอยู่ตรงเบาะหลัง พอจินฮวานเห็น คนตัวเล็กก็สะดุ้งทันทีกับสายตาที่ส่งมาให้ ถึงจะเรียบนิ่งเหมือนปกติทุกทีแต่เพราะคนที่ส่งมาเป็นคิมฮันบินคนที่แอบชอบมาตลอด จินฮวานก็รู้สึกผิดเพราะตัวเองอาจจะทำอะไรไม่เข้าตาฮันบินอีก

          แต่เหมือนทุกอย่างจินฮวานจะคิดผิดมหันต์ ฮันบินลงจากรถแล้วสอดมือเข้าที่เอวค่อด คนที่ยังตั้งตัวไม่ทันก็ได้แต่ทำหน้าเหวอ ฮันบินออกแรงเพียงนิดเดียวจินฮวานก็ลอยหวือจากพื้น รู้ตัวอีกทีตัวเองก็นั่งอยู่ที่เบาะรถแล้ว

          “สายแล้ว เกาะแน่นๆล่ะ”ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่มือหนากลับเอือมมือมากุมมือของจินฮวานให้ไปกอดเอวตัวเองแทนซะงั้น ฮันบินดึงมืออีกคนไปข้างหน้าจนเจ้าของมือไถลตัวหน้าชนเข้ากับแผ่นหลังของตัวเอง จินฮวานก้มหน้างุด หัวทุยๆถูกพิงลงกับแผ่นหลังหนาที่ไม่คิดว่ามันจะหนามากขนาดนี้ ริมฝีปากมันอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ในเวลานี้เขาเหมือนคนบ้าไม่มีผิด ยิ้มจนแก้มแทบจะแตกแถมหน้าหูจมูกยังแดงเป็นลูกมะเขือเทศ

          และถ้าจินฮวานชะเง้อคอไปมองกระจกรถสักครั้ง เขาคงจะได้เห็นภาพสะท้อนที่ฮันบินเองก็ยิ้มไม่ต่างอะไรจากเขา

          บอกแล้วไงว่าไม่ต้องวิ่งตามแล้ว ♡





          ตอนนี้จินฮวานอารมณ์ดีแบบปิดไม่มิด คนตัวเล็กนั่งยิ้มตลอดเวลาเหมือนคนบ้า มองไปทางไหนก็เหมือนมีออร่าสีชมพูลอยไปหมดทุกแห่งขนาดตอนนี้ที่เห็นบ็อบบี้เล่นบาสอยู่ยังรู้สึกมีความสุขเลย ทั้งๆที่แดดก็ร้อน ร่มเองก็ไม่มี เหงื่อเองก็ไหลแต่จินฮวานกลับมีความสุขแปลกๆ

          หรือนั้นอาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อเช้า?

          อ่า อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ คิมฮันบินนี่มีอิทธิพลกับเขาถึงขนาดนี้เลยเหรอเพียงแค่คิดถึงใครอีกคนใจดวงน้อยก็สั่นไม่หยุด และเป็นอีกครั้งที่จินฮวานอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา

          ให้ตาย พอเขานึกถึงภาพเมื่อเช้าทีไรปากมันยิ้มไปเองตลอดเลย ///

          “ยิ้มอะไรของนายน่ะจิน”เจ้าของชื่อสะดุ้ง หันไปมองจินยองที่นั่งเบื่อโลกใช้พัดลมเครื่องเล็กอังหน้า ตามโครงหน้าหวานมีเม็ดเหงื่อเต็มไปหมด จินยองดูเบื่อเห็นได้ชัดต่างจากจินฮวานที่ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม

          “เปล่านี่”คนตัวเล็กว่า แกว่งขาไปมาบนอัฒจันทร์ สองตายังคงจับจ้องอยู่ที่เพื่อนสนิทของตัวเองที่เลี้ยวตัวเลี้ยงบาสแล้วซู๊ดลงห่วงอย่างสวยงามแต่ถึงอย่างนั้นในสมองเล็กๆก็ยังคิดถึงใครอีกคนที่ลอยวนเวียนอยู่แต่ในนั้น

          ฮันบินกำลังทำอะไรอยู่ คิดถึงเขาอยู่รึเปล่า โดดเรียนเหรอหรือหลับ? คำถามมากมายพากันแย่งผุดเข้ามาในหัวของคนตัวเล็ก จินฮวานก้มมองโทรศัพท์ที่อยู่มือ ริมฝีปากเล็กเม้มเข้ากัน รู้สึกกระดากอายนิดหน่อยที่จะส่งข้อความไปหาคนที่กำลังคิดถึงอยู่ทั้งๆที่เมื่อก่อนจินฮวานก็ส่งรัวไปหาทุกครั้ง แต่ก็นั้นแหละ เขาส่งไปก็ใช่ว่าฮันบินจะอ่านหรือตอบกลับมา

          ไม่มีเลย ทุกครั้งที่จินฮวานส่งข้อความไปหาสิ่งที่ได้ตอบกลับมามีเพียงแค่ อืม แค่นั้นในตอนเย็นที่จินฮวานส่งไปว่าฝันดี

          แต่.. ถึงฮันบินจะไม่อ่าน จะไม่ตอบ จินฮวานก็ยังจะส่งต่อไป สิ่งที่ฮันบินทำกับเขาในวันนี้จินฮวานมั่นใจว่าตัวเองจะได้ข้อความของฮันบินตอบกลับมาแน่นอน

          มั้ง

JINHWAN_ : ทำอะไรอยู่

          คนตัวเล็กเม้มปาก มองข้อความแชทที่ปรากฎอยู่หน้าจอ รู้สึกว่าก้อนเนื้อด้านซ้ายมันเต้นแรงอย่างหนัก จินฮวานกำลังตื่นเต้นจนเหงื่อชื้นที่มือทั้งสองข้าง มันลุ้นจนตัวโก่งว่าฮันบินจะตอบกลับมารึเปล่าหรือจะเงียบไปเหมือนทุกครั้ง

          คลืด..

          จินฮวานก้มมองโทรศัพท์ตัวเองทันทีที่มันสั่น หน้าต่างแชทของคนที่กำลังรอตอบเด้งขึ้นมาพร้อมกับข้อความจากฝ่ายนั้น แค่เห็นว่าฮันบินตอบกลับมาริมฝีปากเล็กก็ยิ้มจนฉีกถึงใบหู คนตัวเล็กไม่รอช้ารีบกดเข้าไปอ่านและตอบกลับไปทันที

KIM_HANBIN : โดดเรียน
KIM_HANBIN : ทำอะไรอยู่?


JINHWAN_ : รอนายตอบแชทไง

          จินฮวานรู้แล้วว่าความรู้สึกของพิมพ์ไปยิ้มไปมันเป็นยังไง

          เขาโครตมีความสุขเลยกับการที่ฮันบินตอบกลับมาแบบนี้ มือเล็กตบเข้าที่แก้มตัวเองที่รู้สึกว่ามันร้อนขึ้นทุกครั้งที่ฮันบินตอบกลับมา เหมือนกับฝัน คิมฮันบินคนที่เขาตามติดมาเกือบครึ่งปีกำลังตอบแชทเขาอยู่ คนที่เมินเขาตลอดเวลา คนที่ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา

          ตอนนี้กำลังเป็นฝ่ายเดินมาหาเขาเอง

          ฮื่อ เขิน//-//

          “ยิ้มใหญ่เลยนะ มีอะไรดีต่อใจเหรอจินวานนน”จินยองลากเสียงยาวแซวคนตัวเล็กที่นั่งจับแก้มร้อนๆของตัวเอง จินฮวานทำหนาเหวอแล้วปัดป้องคำบอกเล่าของเขาเป็นพันควัน มันทั้งน่าขำและน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกันในสายตาของจินยอง

          จินฮวานทำอะไรก็น่าเอ็นดูไปหมด

          ไม่เหมือนเมื่อก่อน

          “ปะ เปล่า!”จินยองยิ้มขำ ซ่อนใบหน้าที่แสดงความเป็นกังวลของตัวเองภายใต้รอยยิ้มขบขันของตัวเอง จินฮวานกำลังมีความสุข สิ่งที่ทำให้คนตัวเล็กยิ้มได้ขนาดนี้ก็มีเพียงไม่กี่อย่าง ไม่ใช่บ็อบบี้ก็ฮันบิน

          จินยองไม่รู้ว่าจินฮวานชอบฮันบินได้ไง เขาไม่รู้เรื่องของจินฮวานเยอะเท่ากับเพื่อนตัวโตอย่างบ็อบบี้ที่เคยดูแลจินฮวานมาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่อง ไม่รู้.. ไม่รู้จริงๆ ถึงถ้ารู้เขาก็อดเป็นห่วงทั้งบ็อบบี้กับจินฮวานไม่ได้

          จินฮวานจะรู้บ้างไหมว่ามีคนชอบตัวเองอยู่มาโดยตลอด?

          แล้วบ็อบบี้ล่ะ จะทนได้เหรอกับการที่เห็นจินฮวานมีความสุขกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง?

          ถึงจะรู้จักกันได้ไม่นานแต่จินยองก็พอรู้ในสิ่งที่ตัวเองรู้ ยิ่งตอนนี้ฮันบินก็หันมารุกจินฮวานบ้างแล้วฝ่ายบ็อบบี้จะไม่แพ้ไปเลยเหรอ คนที่จินฮวานชอบกำลังหันมาสนใจเจ้าตัวแล้วบ็อบบี้ที่เป็นคนที่อยู่ด้วยมาตลอดล่ะ? จะถูกเฉกหัวทิ้งงั้นเหรอ ไม่ มันไม่ดีเลย

          แค่คิดจินยองก็ปวดใจแทนเพื่อนตัวโตแล้ว ดวงตาคู่สวยหันไปมองคนที่พูดถึงอยู่ในหัว บ็อบบี้ในตอนนี้กำลังยิ้มอยู่ก็จริงแต่ถ้าถึงตอนนั้นเจ้าตัวยังจะยิ้มได้อยู่ไหม

          ในเมื่อรอยยิ้มของบ็อบบี้คือจินฮวานถ้าไม่มีจินฮวานเขาจะเห็นบ็อบบี้ยิ้มได้เต็มที่ขนาดนี้เหรอ?

          ทำไมเรื่องนี้มันต้องซับซ้อนขนาดนี้ด้วยนะ

          “คิดไรอยู่วะ”เสียงทุ้มที่ดังอยู่บนหัวทำจินยองเงยหน้าขึ้นมอง ไม่รู้ว่าเกมส์มันจบไปตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็เห็นเจ้าแฟนตัวดีกำลังก้มมองอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าคมสันเต็มไปเหม็ดเหงื่อที่ดูก็รู้ว่าเหนื่อยมากแค่ไหน จินยองตีหน้าเป็นปกติแล้วตอบกลับไปตามปกติ

          “เสือก”

          เขาไม่อยากให้แจบอมเครียดตามไปด้วยอีกคนเลยเลือกที่จะทำตัวตามปกติดีกว่า

          ถึงแม้ว่าเซ้นส์เขามันจะแรงว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นก็ตาม

          “อ่ะนํ้า”จินฮวานยื่มนํ้าเกลือแร่ที่บ็อบบี้ชอบดื่มไปให้คนที่วิ่งขึ้นอัฒจันทร์มานั่งข้างตัวเอง เพื่อนตัวโตรับไปดื่มแต่โดยดี ผ้าขนหนูสีขาวถูกปะปมเข้าที่คอแกร่งของคนที่นั่งกระดกนํ้าอยู่ จินฮวานจัดการเช็ดเหงื่อให้กับเจ้าเพื่อนตัวดีที่ชอบให้เขาทำแบบนี้ประจำจนชิน

          “แต้ง”

          จินฮวานมองคนตัวโตที่ทยอยเก็บของใส่กระเป๋า เสื้อบาสถูกถอดออกก่อนที่มันจะถูกวางไว้อยู่บนหัวเล็ก จินฮวานหน้ามุ่ย เอาเสื้อบาสเบอร์ 10 ของบ็อบบี้ออก มองค้อนใส่คนที่เปลือยท่อนบนอยู่ตรงหน้า บ็อบบี้หัวเราะร่วน ไม่คิดจะอายสายตาใครต่อใครที่มองมาที่ตัวเอง เด็กหนุ่มใส่เสื้อที่เอามาเปลี่ยนแล้วสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า

           “ทำไมไม่ไปเปลี่ยนที่ห้องพักเล่า”จินฮวานอดไม่ได้ที่จะบ่นกระปอดกระแปดออกมา ตอนนี้พวกเขาเดินออกมาจากโรงยิมแล้ว ตอนแรกกะจะกลับพร้อมจินยองและแจบอมแต่ถูกเพื่อนหน้าหวานไล่กลับมาก่อนเพราะเห็นบอกจะไปเที่ยวกับแจบอมต่อ

           อ่า นั้นแหละที่เขาเรียกว่าเดทกัน

           จินฮวานเองก็อยากมีโมเม้นเล็กๆแบบนั้นกับฮันบินดูบ้างจัง

           ถึงตอนนั้นเขาคงเขินพิลึก

           “มันไกลอ่ะ ขี้เกียจ”คำบอกเล่าของคนที่เดินอยู่ข้างกันทำให้จินฮวานขมวดคิ้ว ใบหน้าน่ารักมู่ทู่แล้วว่าต่อใส่เพื่อนตัวดีที่ชอบอวดไม่เป็นเวลํ่าเวลา

           “แต่บ็อบก็ควรเปลี่ยนในนั้นไม่รู้เหรอว่าพวกผู้หญิงที่มาดูบ็อบมองตาเป็นมันส์เชียว”

           “หึงเหรอ?”

           จินฮวานนิ่งก่อนที่ใบหน้าขาวจะขึ้นสีชมพู มือเล็กๆผลักไหล่คนตัวโตกว่า

           “บะ บ้า! เค้าเปล่าเถอะ”

           จินฮวานก็ยังเป็นจินฮวาน

           “ให้แน่ อย่าให้รู้ว่าไอ้เด็กดื้อที่ไหนมันหวงหุ่นกูนะ”

           “เค้าไม่ใช่เด็กนะ! บ้า.. บ้า! บ็อบบ้า!”

           ยังคงเป็นเด็กในสายตาของคิมจีวนคนนี้

XI

           “จะพาไปไหนอ่ะ”เสียงอู้อี้ที่ดังลอดออกมาจากหมวกนิรภัยปะทะเข้ากับลมที่มาปะทะหน้าจนฟังไม่ได้ศัพท์แต่เพราะระยะห่างที่มีน้อยนิดจนเรียกว่าแทบไม่มีในตอนนี้ทำให้คนที่ทำหน้าที่บังคับทิศทางบิ๊คไบค์อย่างบ็อบบี้ได้ยินเต็มชัดสองรูหู

           คนหน้าเข้มยกยิ้มภายใต้หมวกกันน็อค หันไปมองเสี้ยวหน้าคนที่นั่งเกยไหล่เขาอยู่

           “จะพาไปที่สนุกๆ”

           จินฮวานนึกสงสัยว่าสิ่งที่บ็อบบี้พูดคือที่ไหนจนตอนนี้ก็บรรลุแล้วว่าสถานที่ที่คนตัวโตบอกว่าสนุกคืออะไร คนตัวเล็กยืนถือหมวกกันน็อคอยู่อย่างนั้น ตากลมเป็นประกายวิบวับกับสิ่งที่เห็น แสงสีมันตัดกับความมืดของท้องฟ้าจนกลายเป็นสิ่งสวยงาม จินฮวานยิ้มกว้างไม่หุบกับสถานที่ที่เพื่อนตัวโตพามา

           “ยิ้มจนหน้าบานแล้ว”มือหนายืดแก้มคนตัวเล็กจนคนที่ทำร้องงุ้งงิ้งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร บ็อบบี้เองก็ยิ้มไม่หุบกับสิ่งที่เห็น สถานทที่ตรงหน้าสวยก็จริงแต่คนข้างตัวเขามันกลับสวยยิ่งกว่า มือหนาเอือมไปลูบหัวคนตัวเล็ก เพียงแค่นั้นจินฮวานก็เอนหัวมาซบอยู่บนไหล่

           จินฮวานรู้ใจเขาเสมอ

           แต่กลับไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง

           “ไม่คิดว่าจะพามาที่นี่เลยอ่ะ”คนตัวเล็กพูดงุ้งงิ้ง มือเล็กกอดหมวกกันน็อคอยู่อย่างนั้น มองวิวของทั้งเมืองแบบนี้มันก็เพลินตาดี ยิ่งลมเย็นๆพัดพาก็ยิ่งรู้สึกดีไปอีก

           สถานที่ตรงหน้าอาจจะธรรมดาสำหรับใครหลายๆคนแต่สำหรับเขามันก็เป็นสถานที่สวยมากๆแห่งหนึ่ง พื้นที่เนินบนภูเขาที่สามารถมองได้ทั้งเมืองมันมีได้เยอะซะที่ไหน ยิ่งมุมแบบนี้องศาแบบนี้ก็ยิ่งหายาก นี่ไม่คิดเลยว่าบ็อบบี้เองก็มีรสนิยมเงียบๆแบบนี้

           “รู้จักที่นี่ตั้งแต่ตอนไหน”จินฮวานเงยหน้ามองคนหน้าคม สันกรามของบ็อบบี้แทบจะกระแทกหน้าเขาอยู่แล้ว เอาเข้าจริงพอมองหน้าของคนที่อยู่ข้างๆใกล้ๆแบบนี้ก็ทำใจสั่นได้เหมือนกัน จินฮวานเม้มปาก ยอมรับนะว่าบ็อบบี้เองก็หล่อ ไม่นึกสงสัยเลยว่าทำไมสาวๆถึงชอบเพื่อนเขากันเยอะขนาดนั้น

           “นานแล้ว ตั้งแต่อยู่ไฮสคูล”

           จินฮวานร้องว้าว บ็อบบี้ไม่เคยบอกกับเขาว่ารู้จักสถานที่แบบนี้มาก่อน แบบนี้มันก็นึกเคืองอยู่ในใจนะเอาจริงๆ

           “แล้วทำไม่ชวนกันอ่ะ”จินฮวานพูดออกไปตามอย่างที่ตัวเองคิด ใบหน้างอลงเพราะความน้อยเนื้อตํ่าใจ“จะเก็บเอาไว้ให้คนที่ชอบขึ้นมาดูด้วยรึไง”

           “ก็ใช่ไง”จินฮวานหยุดชะงัก เงยหน้ามองเพื่อนตัวเอง เลิกพิงซบที่ไหล่หนา บ็อบบี้หันมามองเขา ระยะห่างที่มีแค่ปลายคืบทำเอาคนตัวเล็กลอบกลืนนํ้าลาย ยิ่งมองตาตี่ๆนั้นก็รู้สึกร้อนๆที่แก้มขึ้นมาซะเฉยๆ

           แววตาของบ็อบบี้ไม่มีคำว่าเล่น

           จินฮวานเองก็ไม่ได้ซื่อถึงขนาดว่าบ็อบบี้กำลังสื่ออะไร คนตัวเล็กปัดมือที่หน้าตัวเอง พัดไปมาคลายความร้อนที่กำลังครองใบหน้าของตัวเอง

           “อากาศร้อนเนอะ”คนตัวเล็กเปลี่ยนเรื่อง เสมองไปที่อื่น หลีกเลี่ยงสายตาของเพื่อนตัวโต ไม่รู้ว่าบ็อบบี้พูดเล่นรึเปล่าแต่ท่าทางมันจะจริงจังไปแล้ว!

           เขินโว้ย!

           “หนาวจะตาย”จินฮวานย่นคิ้วกับเสียงที่กลั้วหัวเราะของคนที่อยู่ข้างๆ พอหันไปก็เห็นหน้ากลั้นขำของคนตัวโต คนตัวเล็กหน้าแดง มือเล็กถูกส่งไปทุบเข้าที่ไหล่หนา

           “แกล้งเค้าเหรอ ไอ้บ้า!”จินฮวานกระหนํ่าตีจนบ็อบบี้ร้องโอ๊ยแต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ไม่หยุดหัวเราะท่าทางเขินอายของเพื่อนตัวเล็ก คนตัวหนารวบแขนทั้งสองข้างแล้วดึงเข้าหาตัว จินฮวานเซเข้าไปในอ้อมอกได้อย่าง่ายดาย จุดๆนี้บ็อบบี้ไม่ได้สนใจหมวกกันน็อคราคาหลายวอนที่เพิ่งตกลงพื้น ตอนนี้เขาสนใจเพียงแค่ร่างเล็กที่ดิ้นขลุกขลักไปมาอยู่ในอก

           “ไม่ต้องมากอดเลยนะ”

           ท่าทางงุ้งงิ้งกับใบหน้างอๆทำเขาหัวเราะออกมาอีกรอบถ้าเป็นคนอื่นเขาจะทำเพียงแค่มองเฉยๆด้วยซํ้า

           แต่นี่เป็นจินฮวาน

           มันดูน่ารักน่าจับฟัดซะให้หายเข็ด

           “ก็จะกอดจะทำไม”บ็อบบี้ยักคิ้วหลิ่วตา กอดรัดคนในอ้อมอกจนจินฮวานดิ้นไปมาเพราะความอึดอัดแต่สุดท้ายเพราะก็นิ่งลงเพราะความเหนื่อย

           “บ้า บ้า บ็อบบ้า”

           คำก็บ้าสองคำก็บ้าทำคนที่ถูกเกล่าหาอมยิ้มถ้าถูกว่าบ้าแล้วได้กอดคนที่ตัวเองชอบแบบนี้ก็คุ้มอยู่

           ไม่รู้ว่าจินฮวานจะยังจำได้ไหมว่าเขาเองก็เคยว่าตัวเองขึ้นมาบนนี้

           ก่อนที่เรื่องจะเกิดขึ้น.. จินฮวานเองนั้นแหละที่เป็นคนบอกว่าห้ามให้เขาพาใครขึ้นมานอกจากคนที่ชอบและตัวเอง

           ยิ่งเห็นรั้วกั้นข้างป้ายตรงนั้นก็ทำให้หวนคิดถึงขึ้นมา

           จินฮวาน คิมจินฮวานที่อุปลักษณ์นิสัยไม่เหมือนคนในอ้อมอกคนนี้

           แต่ถึงอย่างนั้นบ็อบบี้เองก็ตกหลุมรักจินฮวานซํ้าๆ ไม่ว่าจะนิสัยยังไง เขาเองนี่แหละที่กลายเป็นคนหลุมหลงซะเอง

           ตกหลุมจนไม่สามารถปีนขึ้นมาได้


‘ห้ามให้ใครขึ้นมาบนนี้นะ’
‘ทำไม?’
‘บ้าว่ะ’‘หวงไง อยากให้เป็นที่ลับของเราสองคน’
‘บ้าว่ะ’
‘ไร หาเรื่องเหรอ’
‘เปล่าครับบบบคุณหนู’
‘ดี! แต่ถ้านายมีคนที่ชอบก็พาขึ้นมาได้นะ บรรยากาศตรงนี้มันดีคงโรแมนติกน่าดู อู้ว คิดภาพตอนนั้นไม่ออกเลย’

           คิดถึงตอนนั้นแหะ..

           “คิดไรอยู่อ่ะ”บ็อบบี้ก้มหน้าลงมองคนที่อยู่ในอ้อมอก จินฮวานตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยแรกเกิด นิสัยตรงข้ามกับจินฮวานคนที่อยู่ในความทรงจำโดยสิ้งเชิง ริมฝีปากยกยิ้มมุมปาก ปล่อยให้นิ้วเล็กๆนั้นนวดคลึงอยู่ที่ระหว่างคิ้วทั้งสองข้าง

           ถึงจะนิสัยเหมือนเด็กแต่แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ

           จะเป็นจินฮวานคนไหนก็ยังคงน่ารักในสายตาของคิมจีวอนอยู่เหมือนเดิม


‘คนคนนั้นก็คงเป็นมึงอ่ะ’
‘จะอ้วก โครตหยีเลย’






TAIK

จบแล้วสำหรับตอนที่ 4 5555 ช่วงนี้ไม่ค่อยมีใครติดสกีนแท็คเลยอ่า ไปติดกันหน่อยเร็วแท็คร้างแล้ว โง้ยยย #พี่จินโครตแมน
อยากบอกว่าแต่งเรื่องนี้โครตสงสารบ็อบ คนอะไรทำไมต้องแอบรักเพื่อนสนิท สงสารสุด ยิ่งพี่จินเป็นแบบนี้อีก ถ้าอยากรู้ว่าทำไมพี่จินถึงกลายเป็นแบบนี้ก็กดเฟบแล้วเม้นเรื่องนี้เนอะเดี๋ยวเราจะมาคลายปมของเรื่องไปด้วยกัน♡