คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนแมน 1 : ก็อยากจะแมนบ้าง
ไม่ใช่เหรอ??
บ็อบบี้ของเขาก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ
“เอ้า! ชนนนน”
จินฮวานยู่ปาก มองพวกผู้ขายที่รายล้อมตัวเองอย่างเซ็งๆ เขาเริ่มรู้สึกเบื่อหน่อยๆแต่ที่ทนนั่งอยู่ตรงนี้ก็เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างกาย
นี่ถ้าไม่ใช่ฮันบินจินฮวานไม่นั่งอยู่ให้คนอื่นแทะโลมด้วยสายตาหรอก
เหมือนตัวเองเป็นหุ่นเชิด คนตัวเล็กแทบจะถไลหน้านอนลงกับโต๊ะหินอ่อนด้วยความเบื่อหน่าย จินฮวานนั่งนิ่งๆอยู่แบบนี้นับหลายนาทีแล้ว กองขนมและนํ้าต่างๆนานาแทบไม่ได้ลงกระเพาะเลยสักชิ้นเดียว
นู่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ จินฮวานอยากกินเบียร์แต่ฮันบินดันให้กินนํ้าผลไม้แทน จินฮวานอยากลองสูบบุหรี่ฮันบินกลับตอบกลับมาว่าไปลองเป่าลูกโป่งให้ได้ก่อนไป
จะทำอะไรๆก็ถูกฮันบินห้ามตลอดจนซักน่าหงุดหงิดเล็กน้อย
แต่ก็แค่เล็กน้อนล่ะนะ.. จินฮวานพยายามที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่ร่างสูงห้ามเขามาตลอดนี้คือเพราะเป็นห่วงเขาล้วนๆความน้อยใจและความหงุดหงิดเลยมลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง
บอกแล้วคิมจินฮวานคนนี้หลงรักคิมฮันบินจนหัวปักหัวแำ
“พี่ไม่กินเบียร์อ่อ?”อยู่ๆก็มีคนมาทักเข้า จินฮวานพยักหน้าหงึกหงัก ดวงตากลมโตมองสำรวจคนหน้าตาน่ารักไม่หยอกตรงหน้า เขาเอียงคอมองอย่างน่ารัก
“ทำไมไม่ลองกินล่ะอร่อยนะ”
“ไอ้ยูคมึงลากเมียมึงออกไปดิ”ยังไม่ทันที่จะได้ตอบคำถามของเด็กน้อยหน้าตาน่ารักเสียงเรียบนิ่งของฮันบินก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน ดวงตาคมเฉยชาถูกใช้มองเด็กคนนั้นจนคนถูกมองเบะปาก
อะไรอ่ะ?
“เอานํ้าไรเพิ่มไหม”คนตัวสูงหันมาถาม จินฮวานส่ายหัวไปมา
“อยากกินไรรึเปล่า”
เป็นอีกครั้งที่จินฮวานเลือกที่จะส่ายหัวเป็นคำตอบ
“ไม่อ่ะ พี่อยากกลับบ้าน”ไม่ใช่เพราะต้องการหนีจากคนตัวสูงอะไรนะแต่จินฮวานคิดถึงบ้านคิดถึงแม่คิดถึงคุณคุมะที่นอนรออยู่บนเตียงให้เขาไปกอดพอคิดความรู้สึกอะไรบางอย่างก็พุ่งเข้ามาอย่างจัง คนเป็นพี่แต่นิสัยเด็กอ้าปากหาวเป็นจังหวะเดียวกันกับที่พูดออกมา“ง่วง”
พร้อมกับการกระทำที่ขยี้ตาไปมาเพื่อไล่ความง่วงนั้นอีก อยากจะถามนักว่าเจ้าตัวไปทำอะไรมาถึงได้ดูน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้
#ข้อความข้างต้นเป็นเพียงความคิดของคนอื่นที่ไม่ใช่ของคิมฮันบิน
“ก็ไปสิ”คำพูดใจร้ายถูกส่งออกมาจากริมฝีปากหนาเฉียบ จินฮวานมุ่ยหน้ามองด้านข้างของฮันบินด้วยความน้อยใจ นี่ไม่คิดจะรั้งหน่อยเหรอ?
“ไม่เอา”เอ่ยออกมาด้วยนํ้าเสียงกระเง้ากระง้อน เอนใบหน้าน่ารักลงกับไหล่ลาดแล้วถูไถไปมาอย่างเป็นประจำเมื่ออยู่กับเพื่อนสนิท
“บ็อบต้องไปส่งเค้าดิ”
จินฮวานเป็นพวกขี้ลืมและเบลอมากๆตอนที่ตัวเองใกล้ง่วง..
และตอนนี้เองก็เช่นกัน.. ที่เผลอเรียกคนตัวสูงว่าบ็อบบี้ เผลอทำกิริยาที่ใช้อยู่กับเพื่อนสนิทจนหมด
จินฮวานลืมไป..
ว่านี่คือคิมฮันบินไม่ใช่คิมจีวอนหรือบ็อบบี้เพื่อนของเขา
ตายห่าแล้วจินฮวานเอ๊ย..
นี่คิดว่าตัวเองจะโดนว่านะหรือไม่ก็โดนซักไซ้ถามว่าบ็อบคือใครอะไรอย่างนี้นะแต่มันดันกลับกันฮันบินทำเพียงแค่ปรายมองเขานิ่งๆแล้วหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาจิบ
ทั้งเจ็บทั้งจุก..
แล้วต่อจากนั้นฮันบินก็ไม่พูดอะไรต่ออีกเลย..
แม่จ๋าทำไมจินฮวานถึงรู้สึกเจ็บที่อกด้านซ้าย.___.
คลืดดด
คนตัวเล็กกระพริบตา มองโทรศัพท์ที่สั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ในกระเป๋ากางเกง ไม่รอช้ามือเล็กๆรีบหยิบมันขึ้นมาทันที เผลอฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นชื่อเพื่อนสนิทอยู่บนหน้าจอ
“บ็อบอ่าา”
(อยู่ไหนเนี่ยดื้อ)
พูดออกมาพร้อมกันจนคนตัวเล็กหัวเราะคิกคักกับประโยคของบ็อบบี้ที่แลดูเป็นห่วงเขาตลอด
“อยู่กับฮันบิน~ แล้วตอนนี้บ็อบอยู่ไหนอ่ะ กลับบ้านยังหรืออยู่หอ?”เครื่องหมายคำถามแปะเต็มหน้าของจินฮวานตอนนี้เลยก็ว่าได้
(อยู่โรงเรียนไอ้หน้าจืดของมึงอ่ะ)
จินฮวานยู่ปาก “ฮันบินของเค้าไม่ได้หน้าจืดสักหน่อยออกจะหล่อจะตายไป คิๆ”
เจ้าของชื่อปลายตามองเล็กน้อย..
“ว่าแต่มาที่นี่ทำไมอ่ะ”
(มารับมึงนั้นแหละ! จินฮวานไอ่เด็กดื้อมาหากูเลยนะ รออยู่หน้าโรงเรียนดึกดื่นขนาดนี้ยังไม่กลับหงกลับหอเดี๋ยะๆเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย)
“ดุ”
(ว่าไงนะ?)
“บ็อบบี้ดุเหมือนพ่อเลย เค้าไม่ชอบ”คนตัวเล็กเบะปาก
(เออ ดุๆนี่แหละก็ได้เชื่องอนาคตก็ได้ไม่ต้องขัดใจกู)
“ห๊ะ?”
(พ่อของลูกไง ตู๊ดดด..ๆๆ)
เดี๋ยวนะ.. เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดผลาดเอามากๆ
ทำไม.. เขาต้องเขินด้วยอ่ะแล้วทำไมก้อนเนื้อด้านซ้ายมันต้องเต้นแรงด้วยยย
งื้ออออ บ็อบทำอะไรกับเขาาาา
ฮันบินเหล่ตามองคนที่แทบจะมุดหัวลงกับพื้นโต๊ะตรงหน้า หัวทุยๆนั้นส่ายไปมาจนบุ่งเหยิง สายตาเหลือบไปเห็นหูของคนเป็นพี่
ทำไมต้องหูแดง..?
“งื้ออ ฮันบินพี่กลับก่อนนะ บ็อบมารับแล้ว”ใช้เวลาไม่นานคนตัวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาใสแป๋วนั้นดูเหมือนมีประกายอะไรบางอย่างที่เขามิอาจรับรู้ได้ แก้มทั้งสองข้างที่เปล่งสีชมพูอ่อนๆถูกคนเป็นเจ้าของตบมันไปมา ใบหน้าน่ารักยังคงเห่อร้อนและขึ้นสีไม่จางหายจนคิมฮันบินอดนึกสงสัยอยู่ในใจลึกๆไม่ได้ว่า
คนที่ชื่อว่าบ็อบคือใคร ทำไมถึงมิอิทธิพลต่อคนตรงหน้าเขาถึงขนาดนี้
ทำไมจินฮวานต้องหน้าแดง? บอกชอบเขาไม่ใช่เหรอ ตามเขามาตลอดขนาดนี้ชอบเขาไม่ใช่เหรอแล้วทำไมต้องไปหน้าแดงและเขินกับคนอื่นที่เขาไม่รู้จักด้วย??
ทำไมฮันบินถึงรู้สึกไม่ชอบใจขนาดนี้นะ..
หรือว่าเขาเริ่มเมาแล้ว..?
“ตามมาไมอ่ะ?”คนตัวเล็กหันมาถามที่เห็นเขาเดินตามหลังด้อยๆ ฮันบินไม่ตอบ ปรายตามองคนเป็นพี่เพียงแค่นิดเดียวก็ก้าวขาไปเดินขนาบข้าง เอ่ยเสียงเรียบแต่ทำให้หัวใจของคนที่ได้ยินเต้นไม่เป็นสํ่าด้วยความดีใจ
“เดี๋ยวไปส่ง”
ไม่รู้ทำไมตัวเองต้องเอ่ยปากออกไปแบบนั้นเพียงแค่ความอยากรู้อยากเห็นใบหน้าค่าตาของคนที่ชื่อว่าบ็อบอะไรนั้น
ใครก็ได้บอกทีว่าคิมฮันบินคนนี้กำลังมัวเมาแอลกออฮอล์อยู่
“บ็อบบบบ”คนตัวเล็กแทบจะวิ่งไปทันทีที่เห็นเงาร่างของเพื่อนสนิท ศรีษะทุยๆถูไปมากับหน้าอกของคิมบ็อบบี้ มือหนาลูบผมคนตัวเล็กไปมาตามความเคยชิน จินฮวานชอบให้บ็อบบี้ลูบผมที่สุด หางตาเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนยืนห่างออกไปไม่ใกล้ไม่ไกล ใบหน้าบึ้งตึงที่ติดจะเรียบนิ่งยังคงอยู่กับคิมฮันบินคนนี้อยู่เสมอ บ็อบบี้พยายามยกยิ้มเป็นการทักทายรุ่นน้องตามประสาคนเฟรนลี่แต่ผลตอบรับกลับเป็นเพียงใบหน้านิ่งเรียบจนน่าหมั่นไส้ของฮันบินแทน
โธ่เอ๊ย ไอ้หน้าจืดเอ๊ย---
/ความในใจของคิมบ็อบ
“พี่กลับก่อนนะ ฮันบินอ่า”มือเล็กๆถูกยกขึ้นมาโบกไม้โบกมือให้ฮันบิน เจ้าของชื่อยังคงตีหน้าเรียบมองคนตัวเล็กที่อยู่กับเขาเป็นชั่วโมงปีนขึ้นบิ๊กไบค์สีขาวของบ็อบบี้ รับหมวกกันน็อคสีขาวตามสีรถขึ้นมาสวมโดยมีบ็อบบี้ร่วมมือช่วยกันใส่อยู่ข้างๆ
ทำไมฮันบินเห็นแล้วมันรู้สึกไม่ชอบใจแบบสุดๆ
พอใส่อะไรเสร็จ จินฮวานก็เอือมมือตัวไปกอดเอวสอบของเพื่อนสนิททันที ใบหน้าน่ารักเปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเมื่ออยู่กับบ็อบบี้หันมามองเขาที่ยืนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม ไม่เข้าใจว่าขาทั้งสองข้างทำไมมันถึงไม่ขยับ มันแข็งทื่อจนเขาขยับไปไหนไม่ได้
ได้แต่มองคู่รักหวานแหววตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบแต่ใจโครตร้อนรุ่มเป็นไฟ
“เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ บายยยย”
พูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก่อนที่บ็อบบี้จะเคลื่อนรถออกไปทิ้งฮันบินที่มองตามไว้เพียงคนเดียว
กับความรู้สึกไม่ชอบใจ
“แม่งเอ๊ย..”
ดูจากเปอร์เซ้นทีเดียวมีคนอาสาอยู๋ทีมบ็อบเยอะมาก ฮาาา
ไม่เอาสิ อยู่ทีมฮันบินบ้างเดี๋ยวต๋าน้อยใจนะ55555
//ขอเม้นหน่อยนะเตง ถ้าไม่เม้นก็ไม่รู้จะอัพไปทำไมTT//
ความคิดเห็น