ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {IKON} Bjin #พี่จินโครตแมน

    ลำดับตอนที่ #1 : Intro

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 865
      9
      28 ธ.ค. 58







    Intro

     

     

              “ฮันบินอ่า~ นับวันนายยิ่งดูน่ารักนะเนี่ย ฮริ้ง~

     

              “...

     

              “ฮันบิอ่า~ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูน่ารักกว่าวันอื่นๆน้า

     

              “...

     

              “ฮันบินอ่า...

     

              “หุบป

     

                 ร่างเล็กรีบตระครุบปากตัวเองด้วยสองมือของตัวเองทันทีที่ร่างสูงเอ่ย ดวงตากลมกระพริบตาปริบๆมองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก่อนที่มันหยีลงเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว คิมจินฮวานยิ้มตาหยีมองหน้านักเรียนปีสุดท้ายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ซึ่งมันดูน่ารักไม่หยอกในสายตาของใครหลายๆคน

     

               ยกเว้นคิมฮันบิน...

     

               คิมฮันบินนักเรียนปีสุดท้ายของโรงเรียนเอกชนแห่งนึงที่ดีกรีเป็นถึงหัวหน้าแก๊งนักเลงประจำโรงเรียนที่ไม่รู้ว่ามันมีดีอะไรให้หนุ่มน้อยของเดือนคณะนิเทศอย่างจินฮวานลดตัวมาเดินตามคนตัวสูงทุกวี่ทุกวัน วันนี้เองก็เช่นกัน

     

                จินฮวานมักมาหาเขาทุกครั้งที่มีเวลาว่างถ้าวันไหนที่ติดเรียนก็มักจะส่งข้อความมาบอกทุกที วันนึงๆก็ไม่ทำอะไรนอกจากนั่งมองใบหน้าเขาหรือไม่ก็นั่งเล่นโทรศัพท์แต่โดยส่วนมากคนตัวเล็กก็พยายามที่จะหาเรื่องมาชวนคุยกับเขาทุกครั้งนะแต่ก็มักได้ความเงียบตอบกลับมาแทน

     

                 เหมือนตอนนี้ไงถ้าฮันบินไม่บอกให้หุบปากจินฮวานก็คงไม่เลิกพูด

     

                หิวมั้? อยากกินข้าวรึเปล่า??คนตัวเล็กถามร้อมกับเอามือมาเท้าคางตัวเองทั้งสองข้าง ดวงตากลมจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มที่ถอนหายใจเสียงแผ่วแล้วเก็บหนังสือเล่มเล็กที่เพิ่งอ่านไปเมื่อกี้ใส่กระเป๋าเป้โรงเรียน ตอนนี้พวกเขาสองคนอยู่ที่สวนหลังโรงเรียนของฮันบิน เป็นช่วงเช้าตรู่มันเลยค่อนข้างที่ไม่มีค่อยมีคนเท่าไรนักแต่ก็มีนักเรียนบางส่วนที่มาหาที่เงียบๆมานั่งอ่านหนังสือ ฮันบินก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่เขาไม่ใช่เด็กเรียนอะไรก็แค่นั่งอ่านรอเพื่อนตัวเองเฉยๆ

     

                 คนตัวสูงไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืนจนจินฮวานตั้งตัวไม่ทัน สองขาเล็กรีบเดินตามฮันบินที่เดินนำริ่วๆไม่สนใจคนตัวเล็ก จินฮวานไม่รู้ว่าฮันบินคิดอะไรอยู่ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบนั้น จะบอกว่ากลัวกับสายตาดุๆนั้นไม่? แน่นอนว่าเขากลัว คนปกติไม่เคยมีใครกล้าเข้าหาฮันบินหรอกมีแต่เขานี่แหละที่ตามติดมาตลอด 6 เดือนที่ผ่านมาแต่ความกลัวพวกนั้นก็หายไปแล้วแหละเพราะจินฮวานเริ่มชินกับสายตานั้นบ้างแล้ว

     

                    ก็เล่นหน้าด้านตามเขามาขนาดนั้นแล้วหนิ..

      

                 ฮันบินอ่ารอพี่ด้วยสิ~”จินฮวานลากเสียงเดินลั้นลาไปหาคนตัวสูงที่อยู่ๆก็หยุดเดินกะทันหัน จินฮวานเงยหน้ามองฮันบินที่ค่อยๆหันกลับมามองเขา ริมฝีปากอิ่มยิ้มแย้มออกมาตามปกติที่เห็นคนตัวสูงเริ่มสนใจตัวเองบ้างแล้ว มีอะไรเหรอ?”

     

                     เอียงคอปรับองศาให้น่ารักเล็กน้อย เขาก็ได้เอ็นดูเรา อิๆ

     

                 “ไม่เบื่อเหรอ

     

                     คำถามของร่างสูงทำเอาคนตัวเล็กสตันไปเลย จินฮวานเผลอร้องออกมาว่าห๊ะโดยอัตโนมัติ คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างงุนงง ฮันบินถอนหายใจเสียงแผ่วมองจินฮวานด้วยสายตาที่ดูก็รู้ว่ารำคาญมากขนาดไหน

     

                 “ตามกูมาตลอดแบนี้น่ะ

     

                 “...

     

                 “ไม่เบื่อบ้างเหรอ

     

                 “...

     

                 “ทั้งๆที่กูไม่ได้สนใจมึงเลยนะ?”

     

                 “...

     

                 “เลิกตามกูเอะ

     

                 “...

     

                 “ถึงมึงไม่เบื่อแต่กูรำคาญว่ะ

     

                 พูดทิ้งท้ายแค่นั้นก็เดินจากไปทิ้งจินฮวานให้จมลงไปกับคำพูดพวกนั้น ถึงจินฮวานจะตามฮันบินมาถึงหกเดือนแต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ฮันบินจะแสดงออกว่ารำคาญเขามากขนาดนี้ อะไรอ่ะ เขาทำอะไรผิด? ก็แค่ตาม ก็แค่คอยถามอยู่ทุกๆเช้าว่ากินข้าวยัง ก็แค่อาสาเดินเป็นเพื่อนจนถึงโรงเรียน ก็แค่นั่งรอเป็นเพื่อนจนกว่ากลุ่มเพื่อนของฮันบินจะมา ก็แค่คอยเซอร์ไพร์ในวันเกิดให้คนตัวสูง ก็แค่ส่งข้อความไปบอกว่าฝันดีทุกคืน ก็แค่.. ก็แค่...


                     น้ำตาเม็ดโตลื้อไหลอลงมาอาบแก้มนุ่ม มือเล็กปาดมันออกลวกๆ ริมฝีปากอิ่มพยายามยิ้มออกมาให้กำลังใจตัวเอง จินฮวานเป็นเด็กขี้แย ร้องไห้ง่าย เจออะไรนิดหน่อยที่กระทบจิตใจและต่อมน้ำตาเขาก้องไห้ได้โดยง่าย เหมือนกับตอนนี้... จินฮวานไม่รู้ว่าตัวเองยืนเช็ดน้ำตาอยู่อย่างนี้นานเท่าไร ผ่านไปหลายนาทีรึยังเขาก็ไม่รู้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เขาทำมาตลอ6 เดือนจะทำให้ฮันบินรำคาญตัวเอง เขาอุตส่าห์ทำตัวให้น่ารักแสดงด้านที่คนอื่นไม่เคยเห็นให้คนตัวสูงดูแต่ดูสิ่งที่ได้ตอบมาสิ..

     

                  ถึงมึงไม่เบื่อแต่กูรคาญว่ะ

     

                  ‘..กูรำคาญว่ะ

     

                  ..กูรำคาญว่ะ

     

                  ‘..กูรำคาญว่ะ

     

                      แค่คิดจินฮวานก็ปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ไม่สนใจว่าจะมีใครมองเขาอยู่หรือไม่และไม่สนด้วยว่าเสียงของตัวเองจะไปโดนประสาทใครเข้า จินฮวานยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่อายฟ้าอายดินแม้แต่เด็กรุ่นคราเดียวกันกับฮันบินที่ต่างมองเขาเหมือนตัวประหลาดเขาก็ไม่อาย ตอนนี้จินฮวานอยากที่จะร้องไห้ออกมาให้น้ำที่อยู่ในร่างกายเขาเหือดแห้งไปเลยก็ว่าได้แต่ยังไม่ทันที่จะได้แค่นเสียงปล่อยโฮขึ้นมาอีกรอบก็ถูกใครบางคนดึงเข้าไปสวมกอดซะก่อน

     

                       สัมผัสบางเบาที่เรือนผมเหมือนกำลังปลอบอยู่ทำให้จินฮวานเงยหน้ามอง ริมฝีปากอิ่มเบ้ออกมาอย่างไม่ชอบใจที่เห็นคนที่กอดเขาอยู่ นิ้วเรียวยาวของคนตรงหน้าเอือมมาเช็คน้ำตาให้อย่างแผ่วเบาพอๆกับเสียงทุ้มที่จินฮวานมักชอบฟังอยู่เสมอเปร่งออกมา

     

                   เฮ้อ.. แค่บอกว่ารำคาญก็ร้องไห้ออกมาซะขนาดนี้แล้วคนตัวสูงโยกตัวไปมาพร้อมกับวางศรีษะตัวเองลงกับหัวคนตัวเล็ก จินฮวานเม้มปากแน่นเข้าหากันกั้นเสียงสะอื้น หมัดเล็กๆถูกส่งไปที่อกแกร่งที่เขาใช้เป็นที่รองรับน้ำตาเบาๆอย่างหมั่นไส้แกมทำโทษ

     

                   บอกกับคนอื่นว่ารำคาญแล้วจะกลับมาทำไม

     

                   ก็เป็นซะอย่างนี้ไง จินฮวานถึงไม่ยอมตัดใจสักที...

     

                   ก็มักจะใจดีกับเขาอยู่อย่างนี้ไง :(









    ---------------------------------


    อย่าลืมติดสกีนแท็ค #พี่จินโครตแมน ที่ยังไม่แมน(??)กันน้าาา

    ฟิคนี้เป็นฟิคใสๆไม่มีไรมากแค่จะเล่าถึงการที่พี่จินจะเริ่มการจีบน้องต๋าแค่นั้นเอ๊ง

    สนุกไม่สนุกอะไรก็เม้นนะเออ ติเตียนอะไรได้ไม่ว่ากัน



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×