คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
“ฮันบินอ่า~ นับวันนายยิ่งดูน่ารักนะเนี่ย ฮริ้ง~♥ ”
“...”
“ฮันบินอ่า~ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูน่ารักกว่าวันอื่นๆน้า”
“...”
“ฮันบินอ่า...”
“หุบปาก”
ร่างเล็กรีบตระครุบปากตัวเองด้วยสองมือของตัวเองทันทีที่ร่างสูงเอ่ย ดวงตากลมกระพริบตาปริบๆมองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก่อนที่มันหยีลงเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว คิมจินฮวานยิ้มตาหยีมองหน้านักเรียนปีสุดท้ายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ซึ่งมันดูน่ารักไม่หยอกในสายตาของใครหลายๆคน
ยกเว้นคิมฮันบิน...
คิมฮันบินนักเรียนปีสุดท้ายของโรงเรียนเอกชนแห่งนึงที่ดีกรีเป็นถึงหัวหน้าแก๊งนักเลงประจำโรงเรียนที่ไม่รู้ว่ามันมีดีอะไรให้หนุ่มน้อยของเดือนคณะนิเทศอย่างจินฮวานลดตัวมาเดินตามคนตัวสูงทุกวี่ทุกวัน วันนี้เองก็เช่นกัน
จินฮวานมักมาหาเขาทุกครั้งที่มีเวลาว่างถ้าวันไหนที่ติดเรียนก็มักจะส่งข้อความมาบอกทุกที วันนึงๆก็ไม่ทำอะไรนอกจากนั่งมองใบหน้าเขาหรือไม่ก็นั่งเล่นโทรศัพท์แต่โดยส่วนมากคนตัวเล็กก็พยายามที่จะหาเรื่องมาชวนคุยกับเขาทุกครั้งนะแต่ก็มักได้ความเงียบตอบกลับมาแทน
เหมือนตอนนี้ไงถ้าฮันบินไม่บอกให้หุบปากจินฮวานก็คงไม่เลิกพูด
“หิวมั้ย? อยากกินข้าวรึเปล่า??”คนตัวเล็กถามพร้อมกับเอามือมาเท้าคางตัวเองทั้งสองข้าง ดวงตากลมจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มที่ถอนหายใจเสียงแผ่วแล้วเก็บหนังสือเล่มเล็กที่เพิ่งอ่านไปเมื่อกี้ใส่กระเป๋าเป้โรงเรียน ตอนนี้พวกเขาสองคนอยู่ที่สวนหลังโรงเรียนของฮันบิน เป็นช่วงเช้าตรู่มันเลยค่อนข้างที่ไม่มีค่อยมีคนเท่าไรนักแต่ก็มีนักเรียนบางส่วนที่มาหาที่เงียบๆมานั่งอ่านหนังสือ ฮันบินก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่เขาไม่ใช่เด็กเรียนอะไรก็แค่นั่งอ่านรอเพื่อนตัวเองเฉยๆ
คนตัวสูงไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืนจนจินฮวานตั้งตัวไม่ทัน สองขาเล็กรีบเดินตามฮันบินที่เดินนำริ่วๆไม่สนใจคนตัวเล็ก จินฮวานไม่รู้ว่าฮันบินคิดอะไรอยู่ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบนั้น จะบอกว่ากลัวกับสายตาดุๆนั้นไม่? แน่นอนว่าเขากลัว คนปกติไม่เคยมีใครกล้าเข้าหาฮันบินหรอกมีแต่เขานี่แหละที่ตามติดมาตลอด 6 เดือนที่ผ่านมาแต่ความกลัวพวกนั้นก็หายไปแล้วแหละเพราะจินฮวานเริ่มชินกับสายตานั้นบ้างแล้ว
ก็เล่นหน้าด้านตามเขามาขนาดนั้นแล้วหนิ..
“ฮันบินอ่ารอพี่ด้วยสิ~”จินฮวานลากเสียงเดินลั้นลาไปหาคนตัวสูงที่อยู่ๆก็หยุดเดินกะทันหัน จินฮวานเงยหน้ามองฮันบินที่ค่อยๆหันกลับมามองเขา ริมฝีปากอิ่มยิ้มแย้มออกมาตามปกติที่เห็นคนตัวสูงเริ่มสนใจตัวเองบ้างแล้ว “มีอะไรเหรอ?”
เอียงคอปรับองศาให้น่ารักเล็กน้อย เขาก็ได้เอ็นดูเรา อิๆ
“ไม่เบื่อเหรอ”
คำถามของร่างสูงทำเอาคนตัวเล็กสตันไปเลย จินฮวานเผลอร้องออกมาว่าห๊ะโดยอัตโนมัติ คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างงุนงง ฮันบินถอนหายใจเสียงแผ่วมองจินฮวานด้วยสายตาที่ดูก็รู้ว่ารำคาญมากขนาดไหน
“ตามกูมาตลอดแบบนี้น่ะ”
“...”
“ไม่เบื่อบ้างเหรอ”
“...”
“ทั้งๆที่กูไม่ได้สนใจมึงเลยนะ?”
“...”
“เลิกตามกูเถอะ”
“...”
“ถึงมึงไม่เบื่อแต่กูรำคาญว่ะ”
พูดทิ้งท้ายแค่นั้นก็เดินจากไปทิ้งจินฮวานให้จมลงไปกับคำพูดพวกนั้น ถึงจินฮวานจะตามฮันบินมาถึงหกเดือนแต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ฮันบินจะแสดงออกว่ารำคาญเขามากขนาดนี้ อะไรอ่ะ เขาทำอะไรผิด? ก็แค่ตาม ก็แค่คอยถามอยู่ทุกๆเช้าว่ากินข้าวยัง ก็แค่อาสาเดินเป็นเพื่อนจนถึงโรงเรียน ก็แค่นั่งรอเป็นเพื่อนจนกว่ากลุ่มเพื่อนของฮันบินจะมา ก็แค่คอยเซอร์ไพร์ในวันเกิดให้คนตัวสูง ก็แค่ส่งข้อความไปบอกว่าฝันดีทุกคืน ก็แค่.. ก็แค่...
น้ำตาเม็ดโตลื้อไหลอลงมาอาบแก้มนุ่ม มือเล็กปาดมันออกลวกๆ ริมฝีปากอิ่มพยายามยิ้มออกมาให้กำลังใจตัวเอง จินฮวานเป็นเด็กขี้แย ร้องไห้ง่าย เจออะไรนิดหน่อยที่กระทบจิตใจและต่อมน้ำตาเขาก้องไห้ได้โดยง่าย เหมือนกับตอนนี้... จินฮวานไม่รู้ว่าตัวเองยืนเช็ดน้ำตาอยู่อย่างนี้นานเท่าไร ผ่านไปหลายนาทีรึยังเขาก็ไม่รู้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เขาทำมาตลอด 6 เดือนจะทำให้ฮันบินรำคาญตัวเอง เขาอุตส่าห์ทำตัวให้น่ารักแสดงด้านที่คนอื่นไม่เคยเห็นให้คนตัวสูงดูแต่ดูสิ่งที่ได้ตอบมาสิ..
‘ถึงมึงไม่เบื่อแต่กูรำคาญว่ะ’
‘..กูรำคาญว่ะ’
‘..กูรำคาญว่ะ’
‘..กูรำคาญว่ะ’
แค่คิดจินฮวานก็ปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ไม่สนใจว่าจะมีใครมองเขาอยู่หรือไม่และไม่สนด้วยว่าเสียงของตัวเองจะไปโดนประสาทใครเข้า จินฮวานยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่อายฟ้าอายดินแม้แต่เด็กรุ่นคราเดียวกันกับฮันบินที่ต่างมองเขาเหมือนตัวประหลาดเขาก็ไม่อาย ตอนนี้จินฮวานอยากที่จะร้องไห้ออกมาให้น้ำที่อยู่ในร่างกายเขาเหือดแห้งไปเลยก็ว่าได้แต่ยังไม่ทันที่จะได้แค่นเสียงปล่อยโฮขึ้นมาอีกรอบก็ถูกใครบางคนดึงเข้าไปสวมกอดซะก่อน
สัมผัสบางเบาที่เรือนผมเหมือนกำลังปลอบอยู่ทำให้จินฮวานเงยหน้ามอง ริมฝีปากอิ่มเบ้ออกมาอย่างไม่ชอบใจที่เห็นคนที่กอดเขาอยู่ นิ้วเรียวยาวของคนตรงหน้าเอือมมาเช็คน้ำตาให้อย่างแผ่วเบาพอๆกับเสียงทุ้มที่จินฮวานมักชอบฟังอยู่เสมอเปร่งออกมา
“เฮ้อ.. แค่บอกว่ารำคาญก็ร้องไห้ออกมาซะขนาดนี้แล้ว”คนตัวสูงโยกตัวไปมาพร้อมกับวางศรีษะตัวเองลงกับหัวคนตัวเล็ก จินฮวานเม้มปากแน่นเข้าหากันกั้นเสียงสะอื้น หมัดเล็กๆถูกส่งไปที่อกแกร่งที่เขาใช้เป็นที่รองรับน้ำตาเบาๆอย่างหมั่นไส้แกมทำโทษ
บอกกับคนอื่นว่ารำคาญแล้วจะกลับมาทำไม
ก็เป็นซะอย่างนี้ไง จินฮวานถึงไม่ยอมตัดใจสักที...
ก็มักจะใจดีกับเขาอยู่อย่างนี้ไง :(
---------------------------------
อย่าลืมติดสกีนแท็ค #พี่จินโครตแมน ที่ยังไม่แมน(??)กันน้าาา
ฟิคนี้เป็นฟิคใสๆไม่มีไรมากแค่จะเล่าถึงการที่พี่จินจะเริ่มการจีบน้องต๋าแค่นั้นเอ๊ง
สนุกไม่สนุกอะไรก็เม้นนะเออ ติเตียนอะไรได้ไม่ว่ากัน
ความคิดเห็น