ไม่ปฏิเสธ....ว่ารักเธอ

เนื้อเรื่อง

                                                                                       หากทุกคนบอกว่านี่คือรัก
                                                                                                   ฉันก็ไม่อาจปฏิเสธ
    เช้านี้อากาศไม่ค่อยดีเลยฝนตกแต่เช้า ผมตื่นขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกลุดแสนเอือมละอาของผม ไม่รู้ใครไปตั้งมันเอาไว้ เลวจริงๆ(อู้!กูเองนิหว่า) ผมรีบกระโดดเข้าห้องน้ำแปรงฟันอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวไปมหา'ลัยอย่าที่เคยๆ วันนี้ผมมีเรียนแต่เช้า จนถึงเย็น ไม่รู้ใครบ้าลงเอาไว้ตั้งเยอะแยะ ทำให้ผมต้องเหนื่อยเรียนมาตั้งหลายปี (อู้!กูอีกแล้วนิหว่า) พอไปถึงมหา'ลัยผมก็ตรงเข้าไปหากลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่ที่กำลังคุยกันเสียงดัง แต่ละคนหน้าตาก็โจรๆกันทั้งนั้น มีแต่ผมอยู่คนเดียวที่หน้าตาดี (นี่ไม่ได้โกหกนะเนียะ ใครเห็นก็บอกว่าผมหน้าเหมือนติ๊ก ชอบทักผิดอยู่บ่อยๆ)
    "ติ๊ก กลิ่นสีนะสิ ไอ้บุ้ง" เสียใครวะ
    "กูไม่ได้ชื่อบุ้ง นั้นแม่กูโว้ย กูชื่อบอยโว้ย" ผมหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากะไอ้ทัด ว่าแต่มันอ่านความคิดผมได้ไง
    "ก็กูเก่งไง ไอ้ทอง"
    "เอาเข้าไป แม่กี้แม่ คราวนี้พ่อ ทำไม่ครับ ผมว่าชื่อคุณพ่อคุณแม่ผมก็คนละชื่อกับชื่อคุณพ่อคุณแม่คุณนะครับ เอชื่ออะไรนะ เออใช่คิดออกแล้ว คุณหยกกะคุณนิดใช่มั๊ยครับ" ต้องโดนซะบ้างสมน้ำหน้า แต่ว่าดูท่าไอ้เพื่อนบ้ามันจะค้างนะครับ คงอึ้งหน้าดูเลย แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันรู้ความคิดผมได้ไง
    ไอ้ทัดมันเป็นคนอย่างงี้แหละครับถึงปากจะเสียไปหน่อยแต่ก็รักเพื่อนนะ ผมว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมเลยแหละฮะ
     เสียงอ่อดดังขึ้น ทำให้ผม ไอ้ทัด และเพื่อนๆ ต้องระเห็ดขึ้นไปเรียน แล้วตั้งแต่ที่ผมเข้ามาสิงสถิตอยู่ในห้องนี้ ผมก็หลับๆตื่นๆตลอดเลย ไอ้หลับเนียะก็คงรู้สาเหตุนะครับ ว่าทำไม ก็อาจารย์พี่เค้าเล่นสอบน่าเบื่อมากกกกกกก ส่วนไอ้ที่ตื่นก็เพราะไอ้ทัดและครับ มันนะไม่รู้ว่าเป็นอะไร อย่าหาว่าผมนินทาเพื่อนเลยครับ แต่ผมอยากบอกว่า สาดดดดดดมากๆเลยนี่ไม่ได้โกหกนะครับ มันเป็นเรื่องจริงทุกอย่างเลย
     "นี่มึงไม่ได้นินทากูเลยเนาะ ถ้าคนอ่านเค้าคิดว่ากูเป็นแบบนั้น แบบที่มึงว่ากูก็ตายดิ ท่านผู้อ่านทั้งหลายครับความจริง ผมเป็นคนน่ารัก หล่อ เท่ห์มี สไตล์ เก่ง นะครับ ผมขอยืนยัน ฉลาดด้วย" 
     "ได้Fมาทุกปีนี่ฉลาดเนาะ"
     "นั่นมันผิดพลาดทางเท็กนิคนิดหน่อยเอง" ไอ้ทัดแก้ตัวไปโน่น
     "เท็กโนเท็กนิคอระไรของมึงกูไม่สนแต่เทอมที่แล้วมึงก็ได้ F 55555+"สะใจครับ สะใจ ใจเป็นบ้า ไม่เคยเห็นไอ้ทัดทันอึ่งได้ขนาดนี้มาก่อน สำเร็จ เย้
     "กูไม่ได้อึ่งนะ แต่กูกำลังต้องใจเรียนอยู่"โหตอบมาได้ ไม่อายปากเลย
     "แล้วเมิงวนเวียนอยู่ในความคิดกูได้ยัง กูต้องการความเป็นส่วนตัว เข้าใจคำว่าเป็นส่วนตัวมะgetปะ"

     "ไม่เว้ย กูไม่อยากเข้าใจ" ไอ้สาดเอ้ย เลวจริงๆ ไม่มีที่ติเลย (เลวนะครับที่ไม่มีที่ติ แต่เรื่องอื่นอะเพียบ)
     "หา!!!!! มึงว่ากูเลวไม่มีที่ติหรอ ขอเปลี่ยนจากเลวเป็นดีได้มะ"
     "ไม่เว้ย แล้วมึงก็ไปไกลๆกูเลย ก่อนที่กูจะเตะมึง"ตะโกนแล้วครับสุดเสียงเลย และแล้ว 
     "นี่คุณสองคนคะ กรุณามีมารยาทหน่อยได้มั๊ยคะ คนอื่นเค้าจะเรียนกันนะคะ ไม่ได้จะมานั่งฟังคุณสองคนทะเลาะกัน" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังมาจากหน้าห้อง
     "ขอโทษครับ"ผมพูดอย่างสำนึกผิด แต่ไอ้ทัดมันชี้นิ้วมาทางผมคนเดียวเลย มันนะแหละยั่วผม
     และแล้วผมก็เลิกเรียน หญิงสาวปากกล้าคนนั้นเดินออกจากห้องพร้อมมองค้อนมาทางผมหนึ่งที ว่าไปแล้ว เธอก็น่ารักดีนะเนียะ
    "แอบชอบเค้าอยู่อะดิ แต่เค้าคงไม่ตาบอดมารักลูกคุณบุ้งกับคุณทองหรอก"
    "กูไม่ได้ชอบเค้าโว้ย"ผมปฏิเสธไป

    แต่คืนนั้นทั้งคืนเธอก็มาวนเวียนอยู่ในความคิดผม

    "นี่คุณสองคนคะ กรุณามีมารยาทหน่อย่ได้มั๊ยคะ คนอื่นเค้าจะเรียนกันนะคะ ไม่ได้จะมาฟังพวกคุณสองคนทะเลาะกัน"  คำของเธอคือยาชูกำลังชั้นดีเลย
    "นั่นแหละเค้าเรียกว่ารัก ไอ้คุณบุ้ง" เอะเสียงนี้มันมาอีกแล้ว ไอ้ทัดมันชัวร์ๆเลย 
    ผมลืมตาขึ้นแล้วอย่างที่ผมคิดแหละครับ มันั่งอยู่บนเตียงข้างๆตัวผม
    "มึงเข้ามาในห้องกูได้ไงอะเนียะ"ผมถามันอย่างมีอารมณ์นิด(s)หน่อย
    "ก็เดินเข้ามาดิถามได้ ไม่คิดเล้ย"ดูมันตอบน่าถีบจริงๆเลย
    "เออกูยอมมึง กวนชะมัด"ผมตอบขอยอมแต่โดยดี
    "ดีมาก เอ่อ แล้วตกลง แกชอบ ตาหวานเค้าหรอวะ" มันถามผม แล้วไอ้คนที่ชื่อตาหวานมันใครกันเนียะ
    "ก็คนนั้นไง..."
    "คนไหนของมึง"ผมถามกลับ ทั้งที่มันยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ
    "ของกูที่ไหน ของเมิงตะหาก กูยกให้"มันตอบกลับ แล้วจะบอกได้ยังวะเนียะว่าตาหวานนี่ใครกัน
   "ก็คนที่ด่ามึงกะกูไง จามได้มะ"มันตอบกลับมา อ๋อ!!!จามได้แล้ว แล้วก็ไม่บอกแต่แรก 
   ภาพของเธอเรื่มชัดขึ้นทุกทีๆๆๆๆๆ
   "ไม่ต้องคิดไปเห็นภาพขนาดนั้นหลอกไอ้บ้าเอ้ย หน้าแดงหมดแล้ว ว่าแต่ภาพตาหวานชัดขนาดไหนวะเนียะ"ดูมันแซวมาได้ได้น่าถีบจริงๆ
   "ก็ชัดพอๆกับที่กูเห็นมึงหน้าสลอนอยู่นี่แหละ สลอนจนอยากถีบแล้ว"
   "อย่านะเว้ยกูสู้นะ"
   "แล้วเมิงเข้าใจที่กูพูดมะ"ผมถมามันให้แน่ใจ
   "เออ!!getแล้วเว้ย"นั่นคือคำตอบที่ได้กลับมาจากมัน
   "นึกว่ายัง จะได้ช่วยขยี้ตา ด้วยฝ่าเท้า"ผมบอกมัน นึกอยากให้มันบอกไม่เข้าใจ เท้าผมจะได้ทำงานสักหน่อย
   "ขอบใจ แต่ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนรัก"มันโต้กลับด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะกระเด้ง ไปนั่งที่โต๊ะ เขียนหนังสือที่อยู่อีกมุมห้อง
   
   "ตกลงมึงชอบตาหวานปะ"มันยิงคำถามอีกครังหลังจากที่ผมเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแปลงฟันตามปกติ ก่อนจะกลับออกมา
   "กูก็ไม่รู้หวะ เกิดมาก็ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนนอกจากแม่ซะด้วย"นั่นคือความจริงครับ ตั้งแต่เล็กจนโตผมรักผู้หญิงเพียงคนเดียวก็คือแม่ป๋ม
   "แล้วแกมีความรู้สึกยังไง เวลาเห็นเค้าลอยมาอะ"ดูมันพูด เหมือนว่าตาหวานเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่ขา คิดได้ไง ไอ้คำว่าลอยมาทุเรศจริงๆ
   "อ่าวว่ากูอ๋อ ไอ้บ้า"มันด่าผมอีกแล้วฮะ มันอ่านความคิดผมได้ไง ไม่ยอม><
   "ก็กูเก่งงะ ตกลงึงคิดไงกะเค้า"คำถามนี้อีกและ เก่งนักไม่ใช้หรอ ก็อ่านใจแล้วตีความเลยดิ
   "เค งั้นกูขอฟันธงเลยว่า มึงชอบตาหวาน รักเค้าซะด้วย"มันตอบกลับมา เค ถ้ามันบอกรักผมก็ไม่ปฏิเสธมันหรอกครับ แต่ผมก็ไม่อยากเป็นแฟนเค้าหรอกนะครับ ขอแค่เก็บเค้าไว้อยู่ในใจก็พอ ไม่ขอให้เค้ามารักผมหรอก เพราะว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ จริงมั๊ยฮะ
   "พระเอกจริงนะมึง กูไปหละ"นี่คือคำสุดท้ายก่อนที่ไอ้เพื่อนรัก(หรือเกลียดวะ)จะเดินจากไป
   
   คนเราเจอกันครั้งเดียว ชื่อก็ยังไม่รู้เลยว่าชื่ออะไร แค่ใครคนหนึ่งบอกว่าแอบรักเขาอยู่ห่างๆมันผิดไหมครับ ถ้าสิ่งที่เพื่อนผมไอ้ทัดบอกว่าผมรักเธอคนนั้น ผมเองก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกครับ แต่ผมว่าสิ่งที่ผมให้เธอไป มันคือความรู้สึกดีๆมากกว่า ความรู้สึกดีๆที่ผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถให้ผู้หญิ่งคนหนึ่งได้ ผมว่านะ
   แล้วคุณผู้อ่านหละครับ คิดเหมือนผมหรือไอ้ทัดรึเปล้า ถ้าไม่แล้วคุณคิดว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ^_^