{ hunhan } Post it ... To You

ลำดับตอนที่ #2 : Episode 1 : Destiny brought us together

          01

 

 Destiny brought us together
 

เมื่อโชคชะตา ทำให้เรามาพบเจอ

 

.
 

.
 

.
 

.
 

            ในเย็นวันที่อากาศหนาวกลางเดือนธันวาคม ภายในร้านกาแฟเล็กๆมีผู้คนเดินเข้าออกอย่างไม่ขาดสาย อาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวจนต้องหาอะไรร้อนๆ มาแก้หนาว ผู้คนจึงเลือกกาแฟและเครื่องดื่มอุ่นๆเป็นที่พึ่ง

            และเซฮุนเองก็เช่นกัน

            

           
            เขาเพิ่งเลิกเรียนช่วงเย็นจากที่โรงเรียนมา เพราะคะแนนวิชาภาษาอังกฤษของมิดเทอมที่ร่วงกราวทำให้ครูประจำวิชาต้องเรียกเขาไปพบและทำการสอนพิเศษอย่างด่วน 

       
            เซฮุนไม่ได้โง่อังกฤษ แต่ที่เขาทำวิชาภาษาอังกฤษไม่ได้เพราะเขาขี้เกียจอ่านหนังสือก็เท่านั้น

ก็แค่ขี้เกียจจริงๆ..

 

            ขาเรียวยาวก้าวเข้าไปในร้านที่มีพื้นที่ไม่กว้างมากนัก ปากก็ขยับทักทายพนักงานในร้านอย่างเคยชิน อาจเป็นเพราะเขามาที่นี่บ่อยซะยิ่งกว่าบ้านตัวเอง ตกเย็นทีไรเป็นต้องเข้ามาสิงในร้านนี้ทุกที ทำให้พนักงานและเจ้าของร้านเองก็สนิทกับเขาไปด้วย
 

            "เหมือนเดิมใช่มั้ยจ๊ะเซฮุน" ป้าเจ้าของร้านถาม ใบหน้าสูงวัยที่ดูใจดียิ้มมาให้อย่างนึกเอ็นดู
 

            "ครับป้า เอาคุกกี้ด้วยนะครับ" 
 

            สั่งเสร็จก็พาตัวเองไปนั่งมุมๆนึงของร้านที่ติดกับด้านกระจก เซฮุนชอบที่จะมองวิวด้านนอก ถึงแม้ไม่สวยนักเพราะเป็นพื้นที่ติดถนน มีรถสันจรไปมา แต่มันก็กลับทำให้ใจเขาสงบอย่างประหลาด

            นั่งไปได้สักพักโกโก้ร้อนกับคุกกี้แสนอร่อยก็ถูกเซิร์ฟลงบนโต๊ะทันที เซฮุนยกโกโก้ขึ้นจิบเงียบๆ พร้อมกับคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะเดินเข้าร้านกาแฟแห่งนี้ 
 

            ที่บ้านของเขาโทรมา เรื่องที่เขาไม่ยอมกลับบ้านเป็นเดือนแล้ว
 

            เขาขอพ่อกับแม่ออกมาเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่ใกล้ๆกับโรงเรียน โดยอ้างว่ามันใกล้ ไปไหนมาไหนสะดวก 
 

            แต่ความจริงแล้ว เขาแค่ไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนั้นก็เท่านั้น 
 

            บ้านที่ไม่มีแม้แต่รอบยิ้ม
 

            บ้านที่ไม่มีแม้แต่เสียงหัวเราะ
 

            หรือไม่มีแม้กระทั่งความสุข...
 

            พ่อกับแม่ของเขาทะเลาะกันทุกครั้งที่ทั้งสองกลับมาบ้าน ทะเลาะกับด้วยเรื่องเดิมๆ สาเหตุเดิมๆ 
 

            ตอนที่เขายังเด็กตอนแรกก็ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ทุกอย่างโอเค ครอบครัวแฮปปี้ แต่พอนานปีเข้า เขาเริ่มโตขึ้น พ่อกับแม่กลับเริ่มเข้ากันไม่ได้อย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่มันไม่น่าเป็นแบบนี้เลย

 

            ไม่น่าเลยจริงๆ

 

            คิดไปได้สักพักก็ต้องสะบัดหัวไล่ความคิดที่หนักอึ้งทิ้งไปซะ เขาเหนื่อยกับการเรียนตอนเย็นมามากพอแล้ว และไม่อยากจะคิดอะไรอีก 

            ฝ่ามือใหญ่สมชายยกแก้วโกโก้ขึ้นดื่มครั้งสุดท้ายก่อนจะวางเงินและลุกขึ้นไปพร้อมกับห่อคุกกี้ที่สั่งไว้ 
 

           "อ้าว วันนี้ทำไมกลับเร็วจังล่ะลูก ยังไม่ทุ่มนึงเลย" ป้าเจ้าของร้านคนเดิมถาม
 

           "พอดีอยากกลับไปนอนน่ะครับป้า โดนครูจับเรียนเพิ่มนิดหน่อย ขอบคุณสำหรับโกโก้นะครับ ผมไปนะ"กล่าวลาเสร็จก็เดินออกจากร้านไป
 

           วันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวัน และเซฮุนเองก็ไม่ได้พกเสื้อโค้ทมาสักตัว มีแค่เครื่องแบบรึดูหนาวที่ยังพอทำให้อบอุ่นได้บ้าง ขายาวๆของเด็กหนุ่มเลยก้าวไวเป็นพิเศษ เพื่อจะได้พาตัวเองไปสู่อพาร์ทเม้นท์ที่อบอุ่น
 

           อพาร์ทเม้นท์ของเซฮุนอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนและร้านกาแฟนัก เดินถัดไปอีกสองล็อกก็เป็นตึกที่เขาเดินเข้าเดินออกเพื่อไปเรียนทุกวัน 
 

           เขาอยู่ที่นั่นคนเดียว ที่ๆแสนเงียบสงบ
 

           ถึงแม้จะเหงา แต่ก็ดีกว่าที่เขาต้องทนอยู่กับอะไรแบบนั้น 

 

 

           เซฮุนเดินเข้าตัวตึกอพาร์ทเม้น ระหว่างทางก็ทักลุงยามที่นั่งเฝ้าเวรยามอยู่ เขาไม่ใช่คนอัธยาศัยดีอะไรนัก เพียงแต่ก็มีมารยาทพอที่จะทักคนที่เห็นหน้ากันทุกวัน 
 

           ห้องของเขาอยู่ชั้นสอง ชั้นที่มีผู้คนอาศัยอยู่น้อยกว่าชั้นอื่น เพราะห้องๆ หนึ่งในชั้นนี้เคยมีข่าวร้ายๆ อย่างการฆ่าตัวตายของหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเธอเครียดจากการทำงาน และประสาทหลอนจากการกินยา ทำให้ชีวิตของเธอพบจุดจบที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นตั้งแต่อายุยังน้อย 
 

           เรื่องที่เกิดขึ้นมาก็เกิดข้างๆ ห้องของเขาเองเนี่ยแหละ

 

           ด้วยเหตุนี้เลยทำให้ไม่มีใครกล้าอาศัยอยู่ในชั้นสองนี้ และเริ่มย้ายออกตามๆ กันไปเป็นแถบ

 

           เจ้าของอพาร์ทเม้นเลยแก้ปัญหาโดยการลดราคาค่าเช่าในชั้นนี้ลงไปกว่าครึ่ง ซึ่งก็มีคนย้ายมาอาศัย แต่ก็น้อยอยู่ดี และเซฮุนเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
 

           แค่เรื่องขี้ประติ๋ว เขาไม่เห็นต้องกลัวอะไรมากมาย ก็แค่เลือกที่จะอยู่ข้างห้องนั้นแทนที่จะเป็นการไปเช่าอยู่ห้องนั้นแทนน่ะนะ

 

           เมื่อขายาวๆก้าวออกจากลิฟท์มาอยู่ชั้นสองก็เป็นต้องทำหน้าแปลกใจ เมื่อข้างห้องของเขาที่เคยว่างอยู่นั้นกลับมีข้าวของสัมภาระอยู่เต็มไปหมด

 

           นี่อย่าบอกนะว่ามีคนกล้าเข้าไปอยู่ห้องนั้น ?

 

          ได้แต่ทำหน้าแปลกใจและเดินเข้าไปสอดส่องเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะไขกุญแจเปิดห้องของตัวเอง

 

           คนอย่างเซฮุนไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็นอะไรมากมายหรอก ก็แค่พรุ่งนี้เขาวางแผนที่จะเข้าไปทักทายในแบบของเขาเองก็เท่านั้น

 

Post it ... To You


50%

------------------------------------------------------------------------

Talk 

เปิดเรื่องมาแบบซำบายๆ กันก่อนเนอะ ตอนนี้ไม่มีอะรม๊ากกก...จริงๆ 

โอเซฮุนดูเหมือนจะเป็นเด็กแปลกๆ (?) เหมือนจะเรียบร้อย รึเปล่า(555)

ว่าแต่ ภาษาลื่นหูกันไหมน้อ มาติกันเร็ว 

ก็อปไฟล์มาวางในนี้แล้วต้องมาจัดหน้าใหม่นี่มันลำบากจังเลยแฮะ TT 

 

อีกห้าสิบเปอร์ที่เหลือฝากติดตามด้วยนะครับผมมม นายเอกของเราจะออกโรงมาแบบเนิบนาบ(...) 

 

ไปลั้ลลากันในแท็ก #HHPI นะจ๊ะ

ฝากทวิตเตอร์ไว้พูดคุยกันด้วย @tororick_ ทักได้ 24 ชม. แต่ตอบตอนไหนก็อีกเรื่อง 

 

เจอกันอีกห้าสิบเปอร์ จุ๊บ