สิ่งที่มองไม่เห็น(รั่ว)

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2 รั่ว2 !!! ปริศนาที่ค้างคาและการลาจาก

chapter2 รั่ว2 !!! ปริศนาที่ค้างคาและการลาจาก

“ส้ม!!”  น้ำตะโกนเรียกเพื่อนของตนที่ตกไปกลิ้งนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่ตรงพื้นห้องกระอักเลือด มือทั้งสองข้างของส้มบีบเข้าที่คอ น้ำลายฟูปาก ตาเหลือกขึ้น

“ส้มเธอเป็นอะไรไป!!”  น้ำวิ่งเข้าไปหาส้มแต่โดนวารั้งไว้

“เธออย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้น้ำ ไม่งั้นเธออาจเป็นแบบส้ม…”วาพูดเงียบๆและดูเพื่อนของตนร้องตะโกนร้องขอความช่วยเหลือต่อไป

“หมายความว่ายังไงวา เธอรู้อะไร เธอก็รีบไปช่วยส้มสิวา!!!”  น้ำเขย่าตัวเพื่อนตนไปมา แต่วาก็ยังคงงมีสีหน้าที่เรียบเฉย

“เราไม่สามารถทำได้หรอก เธอ..กำลังแค้นส้มอยู่”

“อะไร..เธอ..บอกเราได้ไหม ได้โปรด”

“ก็ได้ ไว้พรุ่งนี้เราจะบอก”

และคุณหมอก็กรูกันเข้ามาใส่เครื่องช่วยหายใจ บนตัวของส้มตอนนี้มีแต่สายระโยงระยางเต็มไปหมด เหมือน  คน…ใกล้…ตาย

“น้องทั้ง2ช่วยออกไปด้วยนะครับ”  คุณหมอพูด

“ค่ะ”  น้ำตอบเพียงคนเดียว

ตลอดทางเดินทั้ง2ไม่พูดอะไรกัน ได้แต้ก้มหน้าหลบสายตา ทันใดนั้นน้ำก็พูดขึ้นว่า

“ทำไมพักนี้เธอดูแปลกไปนะ เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยพูด แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงพูดล่ะ” น้ำถามขึ้นด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์

“ก็เรื่องส้มนี้แหละ ฉันอยากจะช่วยทุกคนนะ แต่ถ้าฉันทำคนเดียวก็คงไม่สำเร็จหรอก”

“ขอบคุณมากนะ ฉันคิดว่าเธอจะเกียดส้มซะอีก อยากให้ฉันช่วยอะไรบอกได้ทุกสิ่งทุกอย่างนะ ถ้ามันสามารถที่จะช่วยส้มได้ฉันยินดี”

แล้วทั้ง2ก็เดินต่อไป วาทิ้งปริศนาไว้ให้เพื่อนอีก3คน โดยไม่บอก วาเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้  ปริศนายังคงคาใจทุกคนต่อไป

Half  Chapter2

ทั้ง3คนนั่งประชุมกันใต้ต้นไม้ ณ โรงเรียน

       “นี่ๆเมื่อวานฉันไม่มามีอะไรบ้าง”  กี้ถาม

       “อืม..เรื่องมันยาวมากเลยล่ะ”  น้ำบอก

       “ฉันไม่น่าไม่สบายเลย อดสนุก”

       “ไม่เห็นสนุกเลยน่าสงสารส้มเนอะวา”

       “ก็..คงใช่”

       “เออๆแล้วเรื่องที่วาบอกจะเล่าให้น้ำและเราฟังล่ะ”

       “ใช่ๆเมื่อวานบอกว่าจะเล่าให้ฟังวันนี้นี่นา”

       “ก็ได้ฉันจะบอกความจริงก็ได้ แต่ตอนเย็นนะ”

       “ก็ได้ / เสียดายอ่ะ”

แล้วทั้ง3ก็ไปเรียนหนังสือวิชาภาษาไทยเรื่องสามัคคีเสวก

       “นี่!!นักเรียน1บทมี2บาทจำไว้”  อาจารย์พูด

       “ค่ะ / ครับ”  นักเรียนตอบ

       “1.บาทหนึ่งมี2วรรค วรรคหนึ่งมี7-9คำ นะ  2.คำสุดท้ายของวรรคแรก ส่งสัมผัสไปยัง คำที่3-5 ของวรรคที่2  3.คำสุดท้ายของวรรคที่2 สัมผัสกับคำสุดท้ายของวรรคที่3 4.คำสุดท้ายของวรรคที่4 สัมผัสกับคำสุดท้ายของบทที่2 ในวรรคต่อไปนะ นี่ไพลิน มาเขียนแผนผังให้ครูดูบนกระดานหน่อย”

       “ค่ะ อาจารย์”  แล้วน้ำก็เขียนด้วยความคล่องแคล่ว

~ หมดชั่วโมง ~

หลังจากนั้นทั้ง3ก็ไปพบกันที่ลานหินอ่อน และนั่งบนเก้าอี้ไม้เคลือบมันอย่างดี ที่ร้าน Coffee Shop หน้าโรงเรียน ตามที่วาได้สัญญาเอาไว้ว่าจะเล่าความจริงทั้งหมดเรื่องของส้มที่วารู้ให้กี้และน้ำฟัง  ทั้ง 3 ได้สั่งเครื่องดื่ม คือ วาสั่ง นมร้อน น้ำสั่ง ชามะนาว และกี้สั่ง กรีนที ลาเต้

วาเริ่มอธิบายเรื่องราว ทั้งหมด เพียงแต่เธอไม่ได้มองหน้าพวกน้ำเลย เธอเอาแต่นั่งก้มหน้า

       “ก็ส้มน่ะ..เป็นโรคประจำตัว….น่ะส้มบอกเราอย่างนี้”

       “จริงหรือวา มันเป็นเรื่องจริงเหรอ” ทุกคนถาม

       “อืม..”  วาพูดและหลบสายตาทุกคน

ติ๊ง ~ ต่อง ~  เสียงออดดังขึ้นพร้อมเสียงตามสาย

       “เด็กหญิงไพลินและเพื่อนๆมาพบคุณครูที่ห้องพยาบาลด้วยค่ะ”

       ทั้งสามจึงรีบเดินไปที่ห้องพยาบาล ทั้งหอบทั้งเหนื่อย อ่อนล้า เมื่อมาถึงห้องพยาบาลแล้ว คุณครู ก็ให้เพื่อนๆเข้าไปคุยกับคุณหมอ

       “คุณหมอค่ะเพื่อนของพวกเราเป็นไงบ้างค่ะ”

       “อืม ตามที่หมอดูอาการอยู่ในขั้นโคม่าเลยนะ”

       “หมอต้องช่วยเพื่อนเรานะ ต้องช่วยให้ได้ สัญญานะต้องช่วยให้ได้”

       “หมอว่านะ คงย้ายไม่ได้แล้วนะ ย้ายไปโรงพยาบาลน่ะ เพราะเสี่ยงอันตราย คงต้องรอให้อาการดีกว่านี้ก่อนถึงจะสามารถย้ายได้”

       “แต่มันก็อันตรายนะเหมือนกันนะค่ะที่ให้อยู่ที่โรงเรียนนี้”

       “ก็ใช่นะ แต่ถ้าเกิดมีปัญหาระหว่างการเคลื่อนย้ายคงลำบากนะ”

       “ค่ะ พวกเราเชื่อหมอนะค่ะ”

       “เอ่อ..แล้วเรื่อง…”

ทันใดนั้นก่อนที่คุณหมอจะพูดจบนั้น นางพยาบาลก็วิ่งเข้ามา แย่แล้วล่ะสิจะเกิดอะไรขึ้น

       “คุณหมอค่ะ แย่แล้วล่ะค่ะไฟดับค่ะ”

       “อะไรเนี่ยคุณ ไฟก็ยังสว่างอยู่นี่ไง”

       “ก็นั้นมันไฟฉุกเฉินนี่ค่ะ วึ่งมีเวลาเพียง2ชั่วโมงเท่านั้น”

       “ไฟมันน่าจะมาก่อนนะคุณไม่ต้องตกใจ”

หลังจากนั้นทุกคนก็ไปเฝ้าที่เตียงของส้ม  ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าผ่า และมีเสียงเหมือนระเบิด

       “คุณหมอค่ะ หม้อไฟสำรองระเบิดค่ะ”

       “งั้น เครื่องช่วยหายใจก็คงจะหยุดในอีกไม่นานสินะ”

       “ใช่ค่ะ คุณหมอทำไงดีค่ะ?”

       “อืม…คุณอย่าเพิ่งวู้วาม อ่ะเด็กๆออกความเห็นหน่อย”

       “คุณหมอมีจักรยานปั่นไฟไหมค่ะ” กี้ถาม

       “อ่ะ เครื่องปั่นไฟ จริงสิ คุณพยาบาลไปเอามาด้วย”

       “เดี่ยวพวกเราช่วยค่ะ” ทั้ง3พูด

       “ขอบคุณมาก รีบๆหน่อยนะ”

หลังจากนั้นทั้ง3ก็รีบไปช่วยคุณพยาบาลยกเครื่องปั่นไฟมาด้วยความเริ่งรีบ เพื่อหวังจะช่วยเยื่อชีวิตเพื่อนสาวคนสนิทให้ได้นานที่สุด

“อืม…เดี๋ยวผมปั่นเอง” คุณหมอบอก

แล้วทั้ง4ก็ช่วยกันผลัดกันปั่นไฟ จนในที่สุดเหตุการณ์ที่ไม่คลาดฝัน ก์เกิดขึ้น เปรี้ยง!!  เสียงสายฟ้าผ่า ดังก้องกังวานทั่งโรงเรียน ทำให้น้ำซึ่งกำลังปั่นไฟอยู่ ตกใจมาก จนทำจักรยานล้มสายที่ต่อกับหม้อไฟฟ้าขาดออกกระจาย

“คุณ มีสายสำลองไหม”

“เอ่อ…ไม่มีค่ะ พอดีซื้อมือ2”

จังหวะหัวใจ(ไม่ใช่บี้)ส้มค่อยๆเบาลงเรื่อยๆแล้วในที่สุดส้มก็จากไปด้วยความทุกข์ทรมาน

“พระเจ้าคุณทำอะไร!!แล้วมีหมอไว้ทำไม!!!”

“คุณหมอใจเย็นๆนะค่ะ คุณหมอพูดแบบนี้ไม่ได้นะค่ะ คุณหมอนับถือศาสนาพุทธนะค่ะ”

แล้วหลังจากนั้นฝนก็หยุดตก ทุกๆคนช่วยกันแบกศพของส้มลง  แต่นี้ไม่ใช่เหตุการณ์บังเอิญ  มีบางสิ่งเป็นตัวกำหนดให้ส้มต้องตาย

End  Chapter2

To be continue