สิ่งที่มองไม่เห็น(รั่ว)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 ปริศนาสายลมลึกลับ

Chapter1  ปริศนาสายลมลึกลับ

วันต่อมาวาก็มาโรงเรียน แต่พอมาถึงกลับพบว่าส้ม ไม่มาเมื่อโทรไปก็ไม่รับ โทรหาพ่อแม่ของส้มก็ไม่รับ ก็คิดว่าคงไม่สบายก็ไม่ได้คิดอะไร ก็ไม่ได้คิดอะไร ก็ไปปรึกษาน้ำ น้ำบอกว่า “เอาวิทย์มาลอกสิ” วาก็ส่งสมุดให้และลืมเรื่องนั้น พอมาถึงวิชาวิทยาศาสตร์ ครูก็ไม่ยอมตรวจสมุด น้ำก็บ่นอุบอิบว่า “สเนปนะสเนป” แล้วครูก็บอกว่าให้ไปหยิบหลอกทดลองมาใส่ของตามที่เขียนไว้บนกระดาน แล้วบันทึกผลทุกคนก็ทำตาม  แต่ตอนที่น้ำยกหลอดทดลองไปล้าง  ก็มีลมประหลาดบางอย่างมาพัดทำให้หลอกแก้วแตกกระจายหมด พื้นที่โดนสารเคมีกลายเป็นสีดำ  มีฟองผุดมากมาย  อาจารย์เลยเอาถังดับเพลิงมาดับ ฟองจึงหายไปหมด แล้วอยู่ดีๆก็มีฟ้าผ่าลงมาพัดเอากิ่งไม้ตกลงมากระทบบนหลังคาโรงเรียนดัง ปัง!!!  ทุกคนตกใจกันมาก บางคนก็เป็นลมไป ตอนนี้น้ำและวาก็จับมือกันไว้ด้วยความมีสติ 

“นี้มันอะไรกันเนี่ยพวกเธอ”  อาจารย์ถาม

“คือ….เอ่อ…”

“อืม… รีบเข้าห้องเรียนไปให้หมด!!!”

แล้วทุกคนก็อยู่ในห้องเรียนก็มีฝนฟ้ากระหน่ำ พอมองไปที่ด้านล่าง หน้าต่างห้องเรียนก็บว่า น้ำได้ท่วมขึ้นมาจนสามารถท่วมรถมอเตอร์ไซด์ได้หนึ่งคันแล้ว น้ำตกใจมาก แล้วอยู่ดีๆก็มีเสียงดัง เปี้ยง!!! คราวนี้ยาวต่อเนื่องและไม่หยุด ผ่านไปสัก10นาที ก็มีต้นวิลโลว์ของโรงเรียนก็ล้มทับอาคารทั้งหลัง และบนเพดานก็เริ่มมีน้ำหยดลงมา ที่ละหยด2หยด จนในที่สุดก็เกิดเป็นโพลงใหญ่ๆ ทุกคนจึงรีบหาพาชนะมาลองน้ำ แต่ก็มีแต่หลอดทดลองเท่านั้น วาจึงคิดที่จะเอาหลอดทดลองมาวาง แต่ทว่า ทุกคนไม่ช่วยเธอและบอกว่าไร้สาระ วาจึงทำคนเดียว … ขณะที่วากำลังวางหลอดทดลองอยู่ น้ำก็เกิดอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาจึงขอให้วาไปเป็นเพื่อน ระหว่างทางลงบันไดน้ำรูสึกได้ว่าวาแปลกๆไป เธอบ่นพึมพำคนเดียวด้วยไปหน้าที่ขรึม แต่น้ำก็ไม่ได้สนใจอะไร พอไปถึงห้องน้ำเอได้พบกับส้ม..ที่ยืนอยู่อ่างล้างมือ

“อ้าวส้มเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่”  มือของน้ำเอื้อมไปจับไหล่ของส้มแต่เพียงแค่นั้นร่างของส้ก็ได้ล้มลงไปกับพื้นห้องน้ำ ใบหน้า ตาเหลือก ลิ้นจุกปาก สภาพตัวของเธอเปลี่ยนแปลงไปด้วย ลอยขี้ดินกับใบไม้ที่เกิดพายุฝนเมื่อกี๊

“ส้ม!”  น้ำวิ่งเข้ากรู่ไปดูเพื่อน มีเพียงวาเท่านั้นที่มองส้มอย่างนิ่งๆและพึมพำอะไรบางอย่าง

“สมควรแล้ว”  วาพูดด้วยสีหน้าเหยียดหยาม ปากเผยอนิดๆ

“นี่เธอพูดอะไรน่ะ”  น้ำพูดสีหน้าไม่เชื่อใจตนเอง กับสิ่งที่ได้ยิน

“ก็…เอ่อ…”  วาอึกๆอักๆ ไม่กล้าพูด

“อะไรเนี่ยวา”  น้ำพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ก็สมควรแล้วล่ะที่เจอส้มไม่งั้นส้มต้องแย่แน่ๆ”  วาพูดด้วยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยสายตาที่เก็บซ้อนอะไรบางอย่าง

“วู้!!!ใจหายหมดนึกว่าจะสมน้ำหน้าส้ม”

“ไม่หรอก(ไม่แน่)…รีบพาส้มไป..กัน..เถอะ”

แล้วน้ำกับวาก็ช่วยกันพยุงส้มที่มีท่าทีอิดโรยมาก ไปที่ห้องพยาบาล(ที่เหมือนโรงพยาบาล) นางพยาบาลจึงให้ส้มนอนพัก  และไล่ให้เพื่อนๆกับไป แต่ทว่า…ไม่ทันที่วาและน้ำจะเปิดประตูออกไป ส้มก็… 

End Chapter 1

To be continue