สิ่งที่มองไม่เห็น(รั่ว)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

            

ตัวเดินเรื่อง

มีเด็กสาวคนหนึ่งชื่อว่า “ไพลิน” ชื่อเล่นว่า น้ำ  เธออายุ17ปี อยู่ ม.ปลาย เธอกำลังถูกเพื่อนฉุดกระชากไปมา “น้ำไปกับเราเถอะ สวนรถไฟน่าเที่ยวจะตาย” นั้นคือเสียงของส้ม เพื่อนสนิทของน้ำ “ใช่ ไปด้วยกันน้าาาา” กี้เพื่อนสนิทพูดอ้อนวอน     วา..เป็นเพื่อนอีกคนที่ดูลึกลับ เธอหน้าเศร้า และเย็นชาตลอดเวลา “น้ำ..ถ้าเธอเห็นใจ…ช่วยไปงานศพเพื่อนเรากับเราหน่อยได้ไหม ไม่มีใครอยากไปกับเราเลย…” วา มองน้ำด้วยสายตาเย็นชา  “เห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อนหรอ เชอะ..อย่าไปสนใจเลยน้ำ” ส้มตะคอก และหันมามองน้ำด้วยความอ้อนวอนอีกครั้ง “แต่เราว่า ไปกับวา ก็น่าจะดีนะ เราอยากเห็นหน้าเพื่อนวาจัง” กี้พูดอย่างร่าเริง แต่ถูกส้มมองด้วยสายตาตำหนิจึงเงียบลง  “อืมได้สิ เราว่าจะไปทำบุญที่วัดพอดี เหมาะมากเลย… ไปด้วยกันไหมส้ม” น้ำเห็นด้วย “เออ ก็ได้” ส้มเดินกระทืบเท้าไปรอที่หน้าโรงเรียน 3คนนี้จึงค่อยๆเดินตามไป เมื่อถึงหน้าโรงเรียนกันเรียบร้อย ก็ขึ้นแท็กซี่ไป 30นาทีผ่านไป…

ถึง  ณ งาน ฌาปนกิจศพ เพื่อนของวา

เมื่อทั้ง4มาถึง ก็มีลมกรรโชกแรง ถาโถมใส่ตัวพวกเธอ จึงพากันวิ่งเข้างานอย่างเร็วที่สุด   แต่เมื่อเข้ามาในงาน ทุกอย่างดูปกติ ทั้งๆที่น่าจะมีโต๊ะล้ม หรือมีของหล่นเต็มไปหมด กลับดูปกติอย่างหน้าเหลือเชื่อ ทั้ง4คนมองหน้ากันอย่างสงสัย  แต่ก็ต้องลืมเรื่องนี้ไป เพราะพ่อของเพื่อนวา เข้ามาทักพอดี “สวัสดีทุกคน” เขายิ้มแบบเจื่อนๆ “เข้าไปได้เลยนะ คงจะเป็นเพื่อนของวาล่ะสิ ขอบใจนะที่มา แม้ว่าลูกของฉันจะไม่รู้จักพวกเธอ ยกเว้นวา”  “ไม่เป็นไรค่ะพวกเราเต็มใจ” น้ำพูด แต่ส้มกลอกตาไปมา “งั้นฉันขอตัวล่ะ ต้องไปรับแขก” เขายิ้มเจื่อนๆ อีกครั้งแล้วจากไปด้วยความลึกลับ ทุกคนจึงไปไหว้ศพ แล้วกลับบ้านอาบน้ำนอน 

.................................................................................................................................................................................................................

To be continue