คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คาโลและเฟริน[2]
ณ สนามควิดดิช แห่งโรงเรียนพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ดูจะครึกครื้นดีสำหรับนักเรียนปี 5 ...ในสนาม มีนักเรียนมากเป็นพิเศษ แล้วการเรียนในคาบนี้ โรเวน ฮาเวิร์ด (ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเป็นเจ้าชายผู้สูงส่งขนาดไหน..) จากเอดินเบิร์ก ดูเหมือนจะได้รับความดีความชอบจากมาดามฮูชมากกว่าใคร เธอบอกว่า ถ้าเขาเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ เขาจะต้องได้เป็นคีปเปอร์ที่เก่งที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยก็เป็นได้(แต่แฮร์รี่แอบคิดในใจว่า วู้ด กัปตันธีมคนก่อนๆก็ดูจะมีฝีมือเท่าเทียมกันกับโรเวนนั่นแหล่ะ)
"เอาล่ะๆ พอแค่นี้สำหรับวันนี้ ก่อนไป.. ลูคัสและลอเรนซ์ ก้าวออกมาซิ..."มาดามฮูช
กล่าวเสียงเข้ม...สองบุรุษรูปร่างสง่างาม ก็ก้าวขึ้นมา ชายคนที่ชื่อ ลูคัส ก้าวออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ดูจะเข้ากันดีกับแว่นตาที่เขาสวมอยู่ ท่าทางใจเย็นๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ส่วนอีกคน ชายที่มีชื่อว่าลอเรนซ์ ก้าวออกมาทีหลัง พร้อมกับบ่นพึมพำอะไรบางอย่าง(ที่ทุกคนต่างได้ยินว่า 'ชิ..') ใบหน้าที่ดูเหมือนหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลาของเขา ทำให้เขาดูน่าเกรงขาม...ไม่เข้ากับความหล่อเหลาของตัวเอง...(เอ่อ..=w="..)..
"ในขณะที่ฉันกำลังสอนอยู่...ฉันพบไอ้นี่ เฉี่ยวมาทางฉัน...เธอจะว่ายังไง มิสเตอร์ดอร์น?" มาดามฮูชกล่าวพร้อมกับโชว์สิ่งของบางอย่างที่ดูคล้ายกับมีดสั้นๆ อยู่ในมือ ลูคัสพยายามกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองอย่างสุดขีด ท่ามกลางความตกใจของนักเรียนในฮอกวอตส์ โรเวนยิ้ม และส่ายหัวเบาๆ แต่ลอเรนซ์ กลับมีเลือดเดือดพล่านๆอยู่ในตัว และหันไปจ้องลูคัสอย่างเอาเป็นเอาตาย...
"และมิสเตอร์ซาโดเรีย..ฉันเห็นเธอได้แต่ยืนแหย่มิสเตอร์ดอร์นอยู่นั่นแหล่ะ ทั้งๆที่ฝีมือการบินครั้งแรกของเธอ ก็พอใช้ได้ จะตั้งใจเรียนหน่อยได้ไหม!"
ลูคัส หลังจากกลั้นอาการขำไว้นาน ก็คลี่รอยยิ้มออก แล้วโค้งตัว...
"ผมต้องขอประทานโทษด้วยครับศาสตราจารย์ ต่อไป ผมจะตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ครับ" พูดไป ก็หันไปขำกับสีหน้าของลอเรนซ์ไป แล้วไธนอส ที่ยืนอยู่ข้างๆโรเวนก็กล่าวขึ้นยิ้มๆ
"คือว่า สองคนนี้ เขาชอบมีเรื่องกันน่ะครับ.."
"ฉันไม่ได้ต้องการให้นายมาอธิบายฉัน ไธนอส ต้องขอประทานโทษด้วยครับ ศาสตราจารย์" ลอเรนซ์โค้งตัวตามมารยาท แล้วเดินจากไป ส่วนมาดามฮูชก็ไม่ได้กล่าวอะไรแต่อย่างใด แล้วก็เลิกชั้นเรียน...
ในเรือนกระจก สถานที่เรียนวิชาสมุนไพรศาสตร์กับศาสตราจารย์สเปราต์ ที่มีรูปร่างเตี้ยป้อมๆ แต่เธอก็เป็นผู้สอนได้ดีทีเดียว
"วันนี้ เราจะเรียนเกี่ยวกับต้นวิลโลว์โบราณ..."ศาสตราจารย์ร่ายไปช้าๆ และบอกพวกแฮร์รี่และเฟรินว่า วันนี้ จะไม่มีการทดลองอะไรทั้งสิ้น เพื่อจะได้ให้นักเรียนทุกคนที่มาจากเอดินเบิร์ก เรียนตามทัน
"จะมีอะไรที่น่าเบื่อกว่านี้มั้ยเนี่ย" รอนบ่นเบาๆ เฟรินหัวเราะ
"โธ่รอน นายยังไม่รู้อะไร นี่ยังเบาะๆ เวลาฉันอยู่ที่โรงเรียนน่ะ แทบจะหลับคาโต๊ะซะให้ได้!"
"ไม่ใช่แค่ จะ นะเฟริน นายหลับไปเลยต่างหาก ว่าแต่ นายก็หลับทุกคาบอยู่แล้วนี่นา" คิลกล่าวขำๆ เฟรินเบิ่งตาโตทันที
"ไม่ได้ ทุกวิชา ซักหน่อย!อย่ามามั่ว"
"ก็นั่นแหล่ะน่า..."
แฮร์รี่และรอนหัวเราะเบาๆ และก็เหมือนหัวเราะกระซิบ เมื่อรู้สึกถึงสายตาคมกริบของเฮอร์ไมโอนี่ ที่เหมือนจะมีความหมายว่า 'นี่พวกนายจะคุยกันให้มันได้อะไรขึ้นมา?'
เฟรินยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่น้อยๆ พลางเหลือบไปมองคนๆนึงที่นั่งอยู่อีกฝั่ง...คาโลหันมาสบตากับเธอแค่แว๊บเดียว ...นี่มันหลบหน้าเรารึไง..เฟรินคิด คืนนี้ คงต้องคุยกันซะหน่อยเหอะ
หลังจากที่ได้ทานข้าวเย็นกันอิ่มหน่ำดีแล้ว นักเรียนทุกคนก็พากันแยกย้ายไปพักผ่อนที่ห้องนอนของตัวเอง เฟริน นั่งจ๋องอยู่บนเตียงนานแล้ว ส่วนคิลกับไ อ้คนมีปัญหา มันยังไม่ขึ้นมาซักที คิดแล้ว ก็เริ่มหงุดหงิด
แกร๊ก...
เสียงประตูแง้มออกเบาๆ คนที่เธอต้องการพบมากที่สุด โผล่ออกมาแล้ว...คาโลเดินผ่านเฟรินโดยไม่หันมามอง แล้วหยิบหนังสือจากชั้นมาอ่าน...
"แล้วคิลล่ะ"
"อยู่กับแฮร์รี่…"
แล้วการสนทนาก็หยุดไปดื้อๆ สักพัก เฟรินก็โพล่งออกมา..
"นายเป็น บ้า อะไรของนายคาโล จะหลบหน้าฉันทำไม"
"…"
"นายโกรธอะไรฉันอีกล่ะ"
"......"
"คาโล!!"
"ฉันไม่ได้โกรธนาย! แต่โกรธตัวเองต่างหากเล่า! โกรธตัวเอง ที่คอยจุ้นจ้านกับนายมากไป นายรำคาญฉันใช่มั้ยล่ะ" เฟรินตกใจเล็กน้อย แล้วยิ้ม
"ไอ้รำคาญ..มันก็รำคาญอยู่น่า แต่ไม่ได้โกรธเข้าใจไหม"
คาโลหันมาสบตาเธอด้วยสายตาสงสัย..
"ก็นายมันขี้หวังดีเกินเหตุ ใครมันจะไปโกรธลง บ้า" พูดแล้วก็หัวเราะ และเดินเข้าไปกอดคนตรงหน้า...พลางกระซิบใส่หูเบาๆ
"แล้วอีกอย่างนะ นายมันเป็นว่าที่พระสวามีฉันนี่นา"
แกร่ก...
"เฮ้ย!...เอ่อ..." คู่รัก(?)ผละออกจากกันทันที เมื่อรับรู้ว่า มี อะคันตุกะมาเยือนอยู่ที่หน้าประตู...เฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง..
"ฉ..ฉันขอโทษที่ไม่ยอมเคาะประตูนะ เอ่อ...เพราะไม่คิดว่าพวกนาย...เอ้อ ฉันไปล่ะ!"
ปัง!!...
...เงียบ.....
"ทำอะไรไม่ดูหน้าดูหลัง" คาโลดุ
"อะไรเล่า! ก็มันลืมตัวนี่ คืนนี้มันเดือนมืดใช่มั้ย แย่ล่ะ" คนถูกดุยืนพึมพำอะไรกับตัวเองคนเดียวก็คนที่นี่ไม่มีใครรู้นี่ว่าเธอเป็นผู้หญิง...แย่...แย่ๆๆ...!
ณ ห้องโถงใหญ่ในตอนเช้า..เฟริน คาโล และคิล ลงมานั่งทานข้าวกันปรกติ เสียงคุยเซ็งแซ่ในห้องโถง ก็ดังกันปรกติ เฟร็ดกับจอร์จ ก็คุยกับโรเวนและไธนอสตามปรกติ...แฮร์รี่กับรอน ก็มานั่งคุยกับพวกเขา ตามปรกติ...ส่วนเฮอร์ไมโอนี่...แทบจะไม่หันหน้ามาทางพวกเขาเลย...ผิดปรกติ...
เฟรินทำหน้าเบ้ไปทางคาโล แล้วคิลก็พูดขึ้นเบาๆ
"ผู้ชายกอดกันอยู่ในห้องสองต่อสอง...ทำอะไรพิลึกพิลั่นแบบนั้น เป็นฉัน ฉันก็จะไม่หันมองพวกนาย" พูดเสร็จเจ้าตัวก็หัวเราะร่า และเสริมอีกหน่อย "ทีหลัง จะทำอะไรแบบนั้น ก็หาที่ลับตาคนหน่อยแล้วกัน" คาโลกุมขมับตัวเอง เฟรินแยกเขี้ยวใส่อย่างหมั่นไส้
"ก็ทำไมคุณเธอถึงไม่ยอมเคาะประตูเล่า ผู้หญิงนี่ งี่เง่าชะมัด"
"นายก็ผู้หญิง" คาโลว่า เฟรินหันมาค้อนตาเขียวปั๊ดทันที
"เฮ้ย ไ อ้บ้า มาดแมนแบบนี้เนี่ยนะ ฮ่าๆ" คุยเสร็จก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่สมหญิง แล้วยังมิวาย..
"ว่าแต่คิล คุณเธอเค้าก็ไม่ยอมหันมามองนายเหมือนกันนั่นแหล่ะ"ว่าพลางพยักพเยิดไปทางเฮอร์ไมโอนี่ คิลหุบยิ้มทันที...ไ อ้ผู้หญิงบ้านี่...
เฟรินหัวเราะ...
ใครจะคิดยังไงก็ไม่สำคัญ แค่เธอได้ปรับความเข้าใจเล็กๆน้อยๆกับคนที่เธอรักมากที่สุดก็พอแล้ว...
To be continue
ขอโทดที่มาอัพช้าจริงๆค่ะ...คิดเนื้อเรื่องไม่ออก ฮะๆ =w="
ว่าแต่ อ่านแล้ว ก็ช่วยโหวตให้กำลังใจบลูด้วยนะค๊า>w<!!
สมองมันจะได้แล่นงาย - -*
ความคิดเห็น