คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : .::New Friends::.
ผู้มาเยือนทั้งหลาย ขณะนี้ พากันยืนรวมตัวกันอยู่ที่หน้าโต๊ะของศาสตราจารย์...ดูเหมือนพวกเขาจะมี บ้าน เป็นของตัวเองด้วย เพราะชุดยูนิฟอร์มที่มีเสื้อคลุม(ที่เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งกระซิบกับเขาไปว่า มันจะหรูเกินไปหรือเปล่า)ของพวกเขามีสีที่แตกต่างกัน
หลังจากที่พวกเขาทั้งหลาย ยืนสำรวจห้องโถงที่ดูใหญ่ขึ้นถนัดอยู่พักใหญ่ เสียงแตรก็ดังลั่น แล้วธงผื้นแรกก็ถูกชักขึ้น ธงผืนนี้เป็นสีน้ำเงินลายมงกุฎ ที่บ่งบอกถึงความสง่าผ่าเผยและมีอำนาจได้เป็นอย่างดี ตามมาด้วยผืนที่สอง สีแดงลายดาบที่แสดงถึงความเข้มแข็งและกล้าหาญ สาม ธงสีดำ ลายแหวนที่ถูกสลักมาอย่างสวยงามแสดงถึงความเมตตา กรุณา และผืนที่สี่ มีธงสีขาว ลายคทา ที่ดูแล้วเหมือนจะสะท้อนถึงความฉลาดเฉลียวอย่างน่าประหลาด--
หลังจากที่เงยขึ้นไปมองธงทั้งสี่อย่างตื่นตาตื่นใจ แฮร์รี่ก็หันกลับมามองที่ผู้มาเยือนอีกครั้งซึ่งตอนนี้ ได้จัดกลุ่มกันตามบ้านเรียบร้อยแล้ว
"เอาล่ะที่นี้" ดัมเบิลดอร์กล่าว "แขกผู้มีเกียรของเราคงจะต้องขออยู่ร่วมอาศัยกับพวกเธอไปซักระยะ ซึ่ง--เมื่อครู่ ฉันได้ปรึกษากับเพื่อนรักแล้วว่า ปราสาทขุนนาง จะขอร่วมหออยู่กับพวกสลิธีริน ดูแลพวกเขาให้ดีๆล่ะ" จากนั้น เสียงปรบมือก็ดังกึกก้องมาจากทางโต๊ะพวกสลิธีริน นักเรียนปราสาทขุนนางทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็พากันทยอยออกไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่ถูกจัดเพิ่มขึ้น
"ป้อมอัศวิน—บ้านกริฟฟินดอร์" เสียงตบโต๊ะและเสียงตะโกนกึกก้องดังกระหึ่มขึ้นกว่าเดิมจากทางโต๊ะอาหารบ้านกริฟฟินดอร์ และดูเหมือนจะทำให้นักเรียนป้อมอัศวินพอใจเป็นอย่างมากกับการต้อนรับที่หึกเหิมเกินเหตุขนาดนี้...
"เฮ้ นี่ พวกนาย ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ?"เสียงเจื้อยแจ่วของเด็กผู้ชายคนหนึ่งจากป้อมอัศวินถามขึ้น หลังจากที่การคัดเลือกบ้านอยู่ ได้เสร็จสมบูรณ์ไปแล้ว ซึ่ง แผ่นดินประชาชน ได้ถูกจัดไปอยู่กับพวกฮัฟเฟิลพัฟ และ ปราการปราชญ์---เรเวนคลอ—
"เออ...นี่ชั้นเฟร็ด และนี่ก็แฝดของฉัน จอร์จ"เฟร็ดตอบคำถามด้วยสีหน้าร่าเริง
"ช่าย แล้วนี่ ดีน เพื่อนสนิทของพวกเรา แล้วพวกนายล่ะ?"จอร์จต่อ พลางเหลือบสายตาหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆเจ้าหนูตัวกระเปี๊ยกช่างพูดนี่ คนนึง มีสีหน้าสงบเสงี่ยม และไม่แสดงออกถึงความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ส่วนอีกคนหนึ่ง กำลังนั่งจ้องไก่งวงที่ตัวโตเกินขนาดนับสิบที่ถูกตั้งเสิร์พไว้ทุกโต๊ะอย่างประหลาดใจ
"อ้อ ไก่งวกนั้นถูก ร่ายมนตร์ ไว้น่ะ" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้น คนถูกทักเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจนิดหน่อย
"งั้นเหรอ"
"ใช่ มันถูกเสกไว้ด้วยคาถา ขยายใหญ่ ซึ่งจะทำให้ทุกอย่างเพิ่มขึ้นไปหมด รวมทั้งเนื้อไก่นั่นด้วย เพราะฉะนั้น เอาเลย ไม่ต้องเกรงใจนะ"เธอกล่าวต่อด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะหันไปสนใจกับอาหารในจานตัวเองต่อ
"ฉันชื่อเฟริน เดอเบอร์โรว์ แล้วเจ้าคนเฉยฉานี่ก็คาโล วาเนบลี และนี่ก็ คิล ฟีลมัส" เฟร็ดพยักหน้าแล้วยิ้ม...คิลเลิกหันไปสนใจไก่งวงใหญ่ยักษ์นั่นแล้วก็หันไปพยักหน้าตอบ
"ฮ้า...ไม่ได้การ" ดีนโพล่งขึ้นเสียงหลง
"คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง พวกเรา คงจะต้องไปแล้วล่ะ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ!" ดีนกล่าว ด้วยท่าทีที่เป็นมิตร แฮร์รี่เหลือบไปเห็น เฟริน สะดุ้งเล็กน้อย เฟร็ดและจอร์จพยักหน้าเข้าหากัน
"ช่าย พวกเราคงต้องไปแล้วล่ะ แล้วเจอกันตอนสี่ทุ่ม ถ้าพวกนายยังไม่ไปนอนกันล่ะนะ"จอร์จ
กล่าวทิ้งท้าย เฟริน คาโล และคิล พยักหน้าให้
"แล้วเจอกันฮะ"คิลกล่าว
จากนั้นชายหนุ่มที่ชื่อเฟรินก็หันขวับมาทางแฮร์รี่ "เออนี่ แล้วชื่อพวกนายล่ะ?ฉันว่านะ ตอนนี้ เราควรจะหาเพื่อนไว้เยอะๆล่ะ"เขาพูดพลางส่งยิ้มหวานให้แฮร์รี่ ซึ่งวูบหนึ่ง แฮร์รี่ยังเหลือบคิดไปว่า คนที่ชื่อเฟรินนี่ เป็นผู้หญิงรึเปล่า..
"อ้อ ฉันเหรอ ฉันชื่อ แฮร์รี่"
เฟรินทำตาโตเท่าใข่เป็ด
"นามสกุลนาย พอตเตอร์ใช่รึเปล่า?" ---แฮร์รี่พยักหน้าตอบด้วยความประหลาดใจ...
"พ่อของฉันเคยเล่าเรื่องนายให้ฟังล่ะ รู้มั้ยล่ะ" เฟรินกล่าวด้วยท่าทีที่ดูตื่นเต้นมาก
"…เออ...อ้อ..เหรอ"
"อื้อ ก็ใช่น่ะสิ! นายนี่ สุดยอดไปเลยน๊า"
"ก็แค่ คนๆนึงที่สามารถรอดชีวิตมาจากไอ้วายร้ายนั่นหรอก"ประโยคแรกที่ดังขึ้นมาจาก คาโล ชายหนุ่มในมาดเจ้าชายผู้สง่างาม เฟรินเอากำปั้นแจกไป 1 ตุ่บ...
พลัก!!
"ไอ้ปากเสีย! ทำไมถึงไปพูดอย่างนั้นกับเขาล่ะ นายนี่มัน สุดยอดของความงี่เง่าเลยนะ"
"หยุดทะเลาะกันเถอะน่า" รอน ที่ไม่ได้มีบทซะนาน กล่าวห้ามขึ้น "ของกินมีออกเยอะแยะ เพิ่งมาถึงกัน ไม่หิวบ้างเหรอ กินอะไรซักนิดสิ?"
ไม่รอช้า เฟริน ก็รีบเอื้อมมือไปคว้าน่องโตๆของไก่งวงอบเสก และนำเข้าปากทันที คาโลเอามือกุมขมับตัวเองแทบไม่ทัน...
"อืออ..อร่อยดี นายว่ามะ? คิล" คำถามดังมาจากปากของคนยังเคี้ยวไม่หมด
"อือ อือ...นี่คาโล นายไม่หิวรึไง?"
"มาอยู่บ้านเค้า ต้องมีมารยาท ไม่ใช่เอื้อมมือไปหยิบอะไรปุ๊ปปั๊ปแล้วใส่เข้าปากเหมือนคนแถวนี้" คำกล่าวที่ฟังออกเหยียดๆ เล่นทำเอาเฟรินหยุดเคี้ยวไปชั่วขณะ พลางส่งสายตาค้อนๆไปให้
"เอ้อ ชั้นไม่ใช่เจ้าชายที่สง่างามเหมือนนายนี่"
"แต่ยังไง นายก็เป็น............!!"
To be Continue
-/-ของโทดจริงๆค่ะ ที่ดองเอาไว้ซะนานนะคะ
ขอโทดจริงๆTwT พอมาอ่านเม้นได้ รีบแต่งเลย
..ง่วงแล้ว ไม่ไหวแล้วล่ะ เจอกันตอนหน้านะคะ!
ความคิดเห็น