คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำปราศัยของดัมเบิลดอร์
"คนสามคนที่เธอเห็นตอนนั้น จะไม่ใช่คนที่อยู่ในโลกของเรา..."
"เธอจะบ้าเหรอเฮอร์ไมโอนี่ ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนเนี่ย"
รอนโพล่งขึ้นอย่างอดไม่ได้ พร้อมกับทำหน้าเหยเก
"ไม่ใช่คนที่อยู่ในโลกเรา...เฮอะ ทำเป็นนิยายไปได้"
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า
"มันไม่ใช่ นิยาย นะรอน คิดดูสิ ยัยริต้าอะไรนั่น เคยพลาดข่าวพวกนี้ซะที่ไหน ข่าวดังเลยนะ มีคนหายตัวไปตั้ง สองคน ทีข่าวการตายของเมอร์เทิ่ล ยัยนั่นยังไม่พลาดเลย"
"ก็มีเหตุผล..."
แฮร์รี่ที่ได้แต่นั่งฟังเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ก็โลกของเวทมนตร์น่ะ เอาแน่เอานอนได้ที่ไหน ดูโรงเรียนเดิร์มสแตรงค์สิ ยังไม่มีในแผนที่เลย...คนสองคนที่หายตัวไปเขาอาจจะอยู่ในโลกใดโลกหนึ่งที่เราไม่รู้จัก...ก็ได้ "
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจเบาๆแล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋า
"หยุดคิดกันแค่นี่ดีกว่า อย่างน้อย...ดัมเบิลดอร์ก็คงต้องรู้เรื่องพวกนี้มั่งล่ะ.."
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
รถไฟกำลังจอดที่ชานชาลาใกล้ๆทะเลสาปของฮอกวอตส์อย่างช้าๆ เด็กนักเรียนแต่ละชั้นปีทยอยกันขนกระเป๋าเดินออกมารวมตัวกัน เด็กปีหนึ่งตัวเล็กๆกำลังคุยกันจ๊อกแจ๊กขณะหันไปมองบุรุษร่างใหญ่กว่าคนธรรมดาทั่วไป ที่กำลังเดินเข้ามาหาแฮร์รี่และเพื่อนๆ
"สวัสดี พวกเธอ เป็นไงมั่ง?"
แฮกริด ถามด้วยน้ำเสียงร่าเริงผิดปรกติ รอนและแฮร์รี่สบตากัน
"สวัสดีค่ะ แฮกริด" เฮอร์ไมโอนี่ทัก แฮกริดยิ้มกว้าง
"โอ้ สวัสดีเฮอร์ไมโอนี่ หน้าร้อนเป็นยังไงมั่งล่ะ?"
"อ้อ...ก็ดีอยู่หรอกค่ะ" แฮร์รี่สังเกตุสีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูงงๆเล็กน้อยกับท่าทีผิดแปลกของชายร่างใหญ่ตรงหน้า
"แฮกริด มีอะไรเกิดขึ้นที่ฮอกวอตส์เหรอฮะ" แฮร์รี่ถาม
แฮกริดหันมาตอบด้วยสีหน้าร่าเริง
"ก็ปีนี้โรงเรียนเราจะมี แขก น่ะสิแฮร์รี่ แขกผู้มีเกียรซะด้วย"
"แขกผู้มีเกียรเหรอ?" รอนถามอย่างสงสัย "แต่แฮกริด...จะมีการประลองเวทไตรภาคีอีกหรือไงฮะ"
แฮร์รี่สะดุ้ง
ถ้าเกิดมีการประลองเวทบ้าๆนี่เกิดขึ้นอีกล่ะก็ เขาจะขอตีตัวออกห่างไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอย่างที่สุด
"อ่า....ไม่ใช่ ไม่ใช่รอน เอ่อ แต่ฉันจะพูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ เดี๋ยวดัมเบิลดอร์ก็บอกพวกเธอเอง"
แฮกริดพูดตะกุกตะกัก แล้วก็ยิ้ม
"ไปล่ะนะ งานท่วมหัวเลย – เอ้า พวกเธอ! พวกปีหนึ่งน่ะ! จะเดินไปไหน หยุดอยู่ตรงนั้นแหล่ะ—เฮ้อ ซนจริงๆ"
แฮกริดส่ายหัว แล้วเดินจากไป
"แขกเหรอ หวังว่าคงจะไม่ใช่พวกเดิร์มสแตรง กับโบซ์บาตงนะ"
รอนพูดแล้วทำท่าขแยงขน
"ฉันล่ะไม่ชอบอาจารย์ใหญ่ของพวกเขาเลย"
"แต่ฉันก็อยากรู้นะ ว่าใครจะได้เป็นอาจารย์ใหญ่คนใหม่ของเดิร์มสแตรง"
เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างลอยๆ รอนหันไปกระซิบกับแฮร์รี่ทันที
"เขาน่ะ อยากเจอวิกเตอร์ ครัม หรอก"
ห้องโถงโรงเรียนปีนี้ ดูสวยงามกว่าทุกๆปี มีธงสีสันแปลกประหลาดตา ประดับอยู่บนเพดานหลายผืน และสิ่งตกแต่งทุกอย่าง ดูจะเป็นสีม่วงๆไปเสียหมด พวกศาสตราจารย์มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส และที่แปลกกว่านั้น ผู้คนที่ทำงานอยู่ในกระทรวงเวทมนตร์เกือบทุกคน ก็ยกโขยงกันมาเกือบหมด พวกเขานั่งอยู่บนโต๊ะที่จัดเพิ่มขึ้นมาข้างๆโต๊ะของศาสตารจารย์(มีผ้าคลุมโต๊ะสีม่วงแก่ประดับอยู่ด้วย) และกำลังคุยกันอย่างตื่นเต้น ตอนนี้ เด็กนักเรียนทุกคนได้นั่งที่กันหมดแล้ว
"พวกนายว่ามันแปลกๆไหม" เฟร็ดถามโพล่งขึ้น หลังจากที่หันไปมองรอบๆห้องโถงด้วยความประหลาดใจ
"ช่าย ปีนี้ไม่เห็นพีฟส์มาป่วนเลย แถมห้องน้ำทุกห้องก็สะอาดกว่าเดิมด้วย"จอร์ชต่อด้วยสีหน้าขำขัน
"แถม คนในกระทรวงก็ขนกันมาจนหมดมั้งนี่" ดีนเสริม
"ดีไม่ดี เดี๋ยวก็เจอกับพ่อของนายแน่ล่ะ อ้อ โน่นไง"
เขาชี้ให้พวกแฮร์รี่ดู นายวีสลีย์ ที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนๆของเขาที่อยู่ในสังกัดเดียวกันอย่างครึกครื้น เขาไม่ได้กลับบ้านมาอาทิตย์นึงแล้ว
"จริงอย่างที่เธอว่า เฮอร์ไมโอนี่ ดัมเบิลดอร์ รู้เรื่องพวกนี้ จริงๆด้วย"รอนว่า ขณะที่เขาเหลือบมองสีหน้าที่ร่าเริง รื่นรมย์ของศาสตราจารย์ใหญ่
"ว่าแต่ว่า พวกเด็กปีหนึ่งอยู่ไหนกันล่ะเนี่ย นั่งมาพักนึงแล้ว ก็ยังไม่เริ่มคัดสรรบ้านซะที หิวจะแย่"
เพียงหลังจากที่เขาบ่นต่อเท่านั้น ดัมเบิ้ลดอร์ก็ยืนขึ้น
"เอาล่ะ เอาล่ะแขกผู้มีเกียรทุกท่าน และนักเรียนทั้งหลาย เงียบๆกับหน่อย" ดัมเบิลดอร์ประกาศก้อง ภายในห้องโถงที่เต็มไปด้วยเสียงคุย ก็พลันเงียบกริบ
"จะขอแจ้งให้ทราบว่า ปีนี้ เราจะไม่รับนักเรียนใหม่ เพราะแขกผู้มีเกียรของเรา มีเยอะเหลือเกิน" เขากล่าวต่อยิ้มๆ ทั้งห้องโถง เต็มไปด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
"ไม่รับนักเรียนใหม่งั้นเหรอ"
"อะไรนะ แล้วน้องสาวของฉันล่ะ"
"แขกเยอะเหรอ เยอะจนทำให้โรงเรียนไม่มีที่พอสำหรับเด็กปี 1 เชียว?"
"บ้าน่า..."
เสียงเด็กนักเรียนคุยกันเซ็งแซ่อีกครั้ง แล้วนักเรียนปีหนึ่งที่พวกเขาเห็นตอนลงจากรถไฟล่ะ
"ใช่ ๆ ฉันรู้ มันแปลกมาก ที่ฮอกวอตส์ของเรา ไม่มีเนื้อที่พอสำหรับนักเรียนตัวน้อยๆ เราได้ไปส่งพวกเขากลับไปถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว และแน่นอน ในปีหน้า พวกเขา ก็จะได้กลับมา และศึกษาที่นี่"
ดัมเบิลดอร์กล่าวเสียงก้อง ทั้งห้องโถง จึงกลับมาเงียบเหมือนเดิมอีกครั้ง
"แต่ยังไง ฉันก็คิดว่า พวกเธอคงจะพอใจกับเพื่อนใหม่ของเธอ ที่จะมาถึงในไม่ช้า"
ไม่ทันขาดคำเสียงอึกทึกโครมครามของสัตว์พาหนะชนิดหนึ่ง ก็ดังขึ้นข้างนอก ตัวแรก ที่บินผ่านโฉบไปโฉบมาผ่านหน้าต่างห้องโถง คือตัวกริฟฟินขนสวยมีสีทองอร่ามเทียมด้วยรถม้าขนาดใหญ่โตมโหฬาร ตามมาด้วยขบวนรถม้าแปลกๆอีก3ขบวน หนึ่งเทียมด้วยนกฟีนิกซ์สีเพลิงสองตัว สอง เทียมด้วยมังกรเพลงตัวมหึมาหนึ่งตัว และสามแฮร์รี่คิดว่ามันอาจจะเป็นสัตว์เทียมรถม้าที่แปลกที่สุกในโลกก็เป็นได้---สฟิงส์ นั่นเอง
รถม้าทั้ง4คันลงจอดอย่างรวดเร็วบนพื้นหญ้า เท้าของสัตว์ต่างๆกระทบพื้นพร้อมกันเสียงดังลั่น รอนสะดุ้งเล็กน้อย แล้วทำสีหน้าไม่พอใจ
"นี่พวกเขาจะมาแบบธรรมดาๆได้มั้ยเนี่ย ทำอย่างกับพวกราชวงศ์เสด็จ"รอนบ่น แล้วหยิบน่องไก่มากัดต่อ ทุกคนในห้องโถงมีเงียบกริบ และหันหน้าไปทางประตูห้องโถง ดัมเบิลดอร์ยิ้มน้อยๆ...
"มาถึงซะที เลโมธี เพื่อนเก่าแก่ของฉัน"
ปัง!!
เสียงประตูห้องโถงเปิดออก--- ชายชราแก่ๆรูปร่างคล้ายกับดัมเบิลดอร์ เดินเข้ามาด้วยสีหน้าร่าเริง พร้อมผู้ติดตามอีก 2 คน คนหนึ่งสีหน้ายิ้มแย้ม แต่อีกคนหนึ่ง สีหน้าบูดบึ้ง บอกถึงความไม่พอใจอะไรซักอย่าง ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น ผู้คนอีกซักประมาณ300คน ก็ทยอยเดินตามมา... การเดินของแต่ละคนนั้น ดูสง่า บอกถึงความเป็นผู้ดีมีตระกูล บ้างก็ยิ้มแย้ม บ้างก็หน้างอ...พวกเข้ามองดูห้องโถง(ที่ดูเล็กลงไปเสียแล้ว)อย่างตื่นตาตื่นใจ
ฉับพลัน ห้องโถงที่ตอนนี้ดูเล็กลง ก็ขยายตัวเองให้ใหญ่ แล้วกว้างขึ้น ยิ่งเป็นที่ประหลาดใจกับผู้มาเยือนมากขึ้นอีก เสียงที่บอกถึงความตื่นเต้นจากเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"ว๊าว อะไรจะสวยขนาดนี้ ถ้าที่โรงอาหารดราก้อนเป็นอย่างนี้บ้าง ก็ดีสิ.."
เขาหัวเราะเบาๆเมื่อมีสายตาหลายคู่มาจับจ้อง และหนึ่งในคู่นั้น คือสายตาอันคมกริบของ ปราชญ์เลโมธีนั่นเอง
แต่เสียงดัมเบิ้ลดอร์ก็ดังขึ้นก่อน
"อา...เลโมธี เพื่อนเก่าแก่ของฉัน โชคดีอะไรอย่างนี้"เขากล่าว พร้อมกับอ้าแขนออก เลโมธีเดินเข้าไป และหัวเราะ
"ใช่ๆ สหายเก่า ไม่นึกเลย ว่าจะได้เจอกันอีก"
---------------------------------------------------------------------------
อ๊า..มาอัพแล้วค่ะ555+ อันนี้ก็ยาวๆน่ะนะคะ
เพราะ กว่าจะอัพอีก คงนานนน...
ขอบคุณที่คอยติดตามค่ะ
ความคิดเห็น