คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Probability...ความน่าจะเป็น
มือสวยเปิดสมุดเล่มหนาเตอะที่เด็กเรียนอย่างเขาเอาไว้จดช็อตโน้ตเวลาอาจารย์อธิบายขึ้นมา เปิดไปหน้าสุดท้ายแล้วหยิบปากกาสีสดใสมาเขียนอะไรขยุกขยิกลงไป
หัวข้อ : ความน่าจะเป็นที่ฮันคยองจะชอบคิมฮีชอล…
แล้วหยิบไม้บรรทัดมาบรรจงวาดตารางขึ้นมาสองตาราง ขยับแว่นตากรอบหนาของตนเล็กน้อยแล้วนึกถึงตอนแรกที่เจอหน้าของฮันคยอง หนุ่มป๊อปปูล่าร์ประจำโรงเรียนพ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนร่วมห้องของเขาด้วย หลังจากนั้นเวลาที่เขาจะอ่านหนังสือ ทำการบ้านหรือทำอะไรอย่างอื่นก็จะมีหน้าหล่อๆของหนุ่มลูกครึ่งจีนคนนี้ลอยขึ้นมารบกวนตลอดเวลา
เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย…
ลีทึกเพื่อนรักของเขาเรียกอาการว่าที่เขาเป็นอยู่ว่า…คิดถึง และ ลีทึกบอกว่าที่เขาไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนเพราะว่า…ฮันคยองเป็นรักแรกพบของฮีชอล
เด็กเรียนอย่างเขาถึงจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความรักมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้เลย แม้เพียงหนึ่งอาทิตย์ที่ฮีชอลได้ปรากฎตัวให้ฮันคยองได้เห็นหลังจากที่แอบมองมาโดยตลอดเพราะความไม่แน่ใจในความรู้สึกของตน มันก็เพียงพอที่จะทำให้ฮีชอลมั่นใจว่าลีทึกพูดถูก
ใช่…เขากำลังมีความรัก
คิมฮีชอลรักฮันคยองเข้าเสียแล้วเต็มเปา
แต่ฮันคยองจะชอบฮีชอลคนนี้บ้างหรือเปล่า นี่แหละประเด็น
เปลือกตาบางปิดลง นึกถึงเหตุการณ์ที่ฮันคยองปฏิบัติต่อเขาพลางยิ้มบางๆและรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า แล้วเขียนทั้งหมดไว้ที่ใต้ตาราง
วันจันทร์
‘หัวหน้าฮีชอลไปเอาการบ้านห้องอาจารย์มาหรอ เดี๋ยวผมช่วยถือนะ ถือคนเดียวหนักแย่เลย’
‘อะ…อื้อ!’
วันอังคาร
‘น้องครับ เดี๋ยวพี่ช่วยยกนะ ^__^’
‘ค่า~~ ขอบคุณนะคะพี่ฮันคยอง พี่เขาน่ารักจังเลยเนาะเธอ’
วันพุธ
‘หัวหน้าไปกินบะหมี่ร้านของผมไหม อร่อยมากเลยนา~~’
‘เราไม่ชอบบะหมี่อะ…’
‘อ่า ไม่เป็นไรครับผม’
วันพฤหัส
‘น้องครับ ปากเลอะหมดแล้ว มะ..เดี๋ยวพี่เช็ดให้นะ’
‘ค่า ~~ >w<’
วันศุกร์
‘ฮันคยองนายเอานี่ไปให้อาจารย์ได้ไหม’
‘ไม่ได้หรอกครับ วันนี้ผมมีเดท ^^’
‘อ่า…’
วันเสาร์
‘หัวหน้า ขอบคุณที่มาติวให้นะ เดี๋ยวผมไปส่งนะ’
'อื้ม…’
ทุกการกระทำ ทุกคำพูด ทุกสิ่งที่ฮันคยองปฏิบัติ…สิ่งไหนที่ฮีชอลจำได้ ร่างบางเขียนถ่ายทอดลงในกระดาษสีหวานทั้งหมด และสรุปผลลงในตาราง
และ…
กล่าวได้ว่าความน่าจะเป็นที่ฮันคยองจะชอบฮีชอล มี 50% และความน่าจะเป็นที่ฮันคยองจะไม่ได้ชอบฮีชอล มี 50% เช่นกัน
“เฮ้อ~~~ ” เสียงหวานถอนหายใจยาว พอเห็นเปอร์เซ็นต์ของความน่าจะเป็นแล้วเขาก็หวั่นใจเหลือเกิน ความเป็นไปได้มีพอๆกับความเป็นไปไม่ได้ แล้วอย่างนี้เขาจะรู้ใจฮันคยองได้ยังไงล่ะ มือสวยกำปากกาแน่นจนเหงื่อซึม ทั้งอยากรู้ว่าฮันคยองจะคิดยังไงกับตน แต่ก็กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นการคิดไปเอง
เขาควรทำอย่างไงดี…
ใช่แล้ว!! เค้าต้องปรึกษาลีทึก
โทรศัพท์สีแดงสดถูกนิ้วเรียวกดเบอร์และต่อสายถึงเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็ว ไม่กี่อึดใจปลายสายก็ตอบรับกลับมาเสียงงัวเงีย
“อืออ…ฮีชอลยังไม่นอนอีกหรอ นี่มันดึกแล้วนะ”
“ขอโทษที่โทรมารบกวนนะ แต่ฉันมีเรื่องจะถาม”
“อื้อๆ ว่ามาเลย” ลีทึกตอบกลับมาด้วยเสียงที่ตั้งใจกว่าเดิม เขารู้ดี นิสัยของหัวหน้าฮีชอลเพื่อนสนิทของเขาน่ะ ถ้าอยากจะรู้อะไรก็ต้องรู้ ต้องค้นหาคำตอบอย่างเอาเป็นเอาตายเดี๋ยวนั้น
และ ที่โทรมาหาเขาตอนดึกแบบนี้คงจะเป็นเรื่องที่หนักใจมากแน่ๆ
“เรื่องฮันคยองน่ะ เราลองคำนวณดูแล้ว จากทฤษฎีความน่าจะเป็นแล้ว ความน่าจะเป็นที่ฮันคยองจะชอบเรา มี 50% เท่ากับความน่าจะเป็นที่ฮันคยองจะไม่ได้ชอบเราเลย แล้วอย่างนี้ เราจะรู้ได้ยังไงว่าฮันคยองชอบเราหรือเปล่า”
“ฮะ…ฮ่าๆๆๆๆ!!” ปลายสายหัวเราะด้วยเสียงสูงอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง หัวเราะเสียงดังมากจนฮีชอลต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างหู ส่วนอีกฝ่ายหัวเราะความไร้เดียงสา(เกิ๊นนน!!)ของเพื่อนสนิทซะจนน้ำหูน้ำตาเล็ด
“หัวเราะอะไรน่ะลีทึก…หรือเราใช้ทฤษฎีผิด???”
“ไม่ใช่หรอกฮีชอล…เรื่องแบบนี้น่ะไม่ต้องใช้สูตรอะไรหรอก” ลีทึกตอบพลางปาดน้ำตาของตนไปด้วย
“อ่าว ถ้าไม่ใช้สูตรแล้วเราจะหาคำตอบได้ยังไงล่ะ”หัวหน้าห้องคนเก่งเกาหัวแกรกๆ
“ฮีชอล…ฟังนะ ในเมื่อสิ่งที่นายต้องการจะหามันหาไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปหาคำตอบอะไรทั้งนั้นแหละ”
“แต่เราอยากรู้นี่นา”
“ฮีชอล นายน่ะถึงจะเก่งคณิตศาสตร์ยังไง แต่ถ้านายโยนเหรียญขึ้นไปเพียงครั้งเดียวนายก็คำนวณไม่ได้ว่ามันจะออกหัวหรือก้อยใช่ไหม”
“อือ”
“และถึงนายจะหวังให้มันออกก้อย แต่ถ้ามันออกหัวนายก็ทำอะไรไม่ได้ ถูกไหม??”
“ถูก”
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ นายไม่มีทางรู้หรอกว่าฮันคยองคิดยังไงกับนาย นอกจากนายจะเสี่ยงไปบอกรักฮันคยอง”
“แต่เรา…ไม่กล้า”
“แต่นายก็อยากรู้มากไม่ใช่หรอ เอาน่า…ลองเสี่ยงโยนเหรียญขึ้นไปสักตั้ง ผลมันจะเป็นยังไงค่อยลุ้นกันอีกที ถ้าไม่โยนนายก็ไม่มีทางรู้ว่ามันจะออกหัวหรือก้อยนะ”
“อื้อ! ขอบคุณนะ ราตรีสวัสดิ์นะ ลีทึก”
ติ๊ด!!
เอาล่ะ พรุ่งนี้จะลองไปบอกรักฮันคยองดู
แต่ถ้า…เรารับคำตอบของฮันคยองไม่ได้จะทำยังไงดี
+++++++
หลังเลิกเรียน
“หัวหน้า มีอะไรหรอ??” ฮันคยองถามคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุด ทั้งๆที่ วันนี้ไม่ยอมพูดจากับเขาแทบทั้งวัน อยู่ๆตอนเลิกเรียนก็ตรงดิ่งมาลากเขาออกมาจากห้องเรียน ก่อนจะมาหยุดที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียนนี่ล่ะ
“คือ…” ฮีชอลพูดเสียงตะกุกตะกัก หัวใจของเขาน่ะเต้นถี่รัวอย่างกับไปวิ่งสองร้อยเมตรมาแน่ะ หน้าก็ร้อนจนแทบจะไหม้ มือไม้ก็สั่นเหมือนคนอยากเหล้าจนเขารู้สึกได้
เอาสิ พูดออกไปเลยฮีชอล
“เรารักนาย!!!!” ฮีชอลหลับตาข่มความกล้า แล้วพูดออกไปอย่างรวดเร็ว ฮันคยองนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินคำสารภาพรักจากหัวหน้าห้องคนเก่ง
“อ่า…ผม” มือสวยยกขึ้นมาปิดปากฮันคยองข้างหนึ่งก่อนที่ฮันคยองจะพูดจบ ดวงตากลมโตจ้องมองฮันคยองลังเลแล้วค่อยๆลดมือลง
“อย่าพูดออกมานะ…เรากลัวรับไม่ได้อ่ะ” ฮีชอลพูดพลางล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนักเรียนของตน หยิบกระดาษออกมาสองแผ่น บนกระดาษแผ่นหนึ่งมีเลขศูนย์เขียนไว้ ส่วนอีกแผ่นก็มีเลขหนึ่งเขียนไว้
“เลือกมา ถ้านายชอบเราก็เลขหนึ่ง แต่ถ้าไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็อีกอันหนึ่ง” ฮีชอลถือกระดาษไว้ในมือทั้งข้างแล้วก้มหน้าอีกครั้ง ฮันคยองมองฮีชอลที่ก้มหน้างุดไม่ยอมสบตากับเขา แล้วหลุดขำออกมาน้อยๆ
วิธีบอกรักแบบนี่สมเป็นฮีชอลจังนะ
ฮีชอลยืนใจเต้นตึ่กตักๆ กระดาษในมือเริ่มจะชื้นเหงื่อ ใจดวงน้อยๆเต้นแรงขึ้นและแรงขึ้น เมื่อฮันคยองยื่นมือมาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกไปจากมือสวย
ห๊ะ!!
ข้างขวาก็…เลขศูนย์!!!!
ฮีชอลรู้สึกเหมือนมีใครเอาของหนักมาตีหัว ใจดวงน้อยที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังตอนนี้มันโดยพังทลายลงไปอย่างไม่มีชิ้นดี น้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตากลมโตโดยที่ฮีชอลไม่รู้ตัว ร่างกายมันไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเงยหน้า
เจ็บจังแฮะ…
แต่เขาเลือกที่จะเสี่ยงเอง ผลมันจะเป็นยังไงก็ต้องยอมรับ…
“ฮึ่ก…ขอบคุณนะ..ที่อุตส่าห์..ฮึก..เสียเวลามา ฮืออออ!!!” ฮีชอลร้องไห้โฮดังลั่นเหมือนเด็กเล็กๆเพราะไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นได้อีกแล้ว
“อย่าร้องสิ อย่าร้อง…นิ่งซะนะ”ฮันคยองลูบหัวฮีชอลแล้วพูดปลอบ ในเมื่อร้องแบบเด็กๆเขาก็ปลอบแบบที่ใช้กับเด็กๆละนะ
“ฮือ…อึ่ก”
“หัดดูให้ดีๆก่อนสิ ยัยต๊องเอ๊ยย ”
แปะ!!
มือหนาของฮันคยองตบเบาๆลงบนหน้าผากมนแล้วเดินจากไป ฮีชอลหยิบกระดาษที่ฮันคยองเอามาแปะลงบนหน้าผากเขาเมื่อครู่นี้ออกมาดู
ห๊ะ!!
ฮันคยองเติม .9 ลงไป!!
กลายเป็น 0.9
“นี่!! เดี๋ยวสิ!! ฮันคยอง มันหมายความว่ายังไงน่ะ นี่!!!!”
+++++++
สอบเสร็จแล้วววว โอ้เย่!!
ในที่สุดก็ได้มาอัพ
ไม่มีอะไรมาขัดขวางการแต่งฟิกของไรเตอร์ได้ วะฮะฮ่า
อยากจะบอกว่าไปขอใช้คอมของคนข้างบ้านเพื่ออัพเลยนา~~~
ส่วนเรื่่่่่อง Let's get married ก็จงรอต่อไป เพราะคอมยังไม่ได้ซ่อมเลย
เพราะฉะนั้นขอเม้นให้เค้าหน่อยน้า ไม่ต้องเยอะขอแค่ให้เค้ารู้ว่ายังมีคนอ่านฟิกของเค้าอยู่ก็พอ
ความคิดเห็น