คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Let's get married!!...แต่งงานกัน(สักที)เห๊อะ!! P.1
ร่างสูงกุมมือทั้งสองเข้าหากันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากัน ผมที่จัดทรงไว้เริ่มชื้นเหงื่อ สายตาคมเอาแต่จ้องมองไปที่คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จนอีกคนเริ่มรู้สึกตัว
“นายจ้องชั้นมานานแล้วนะฮัน มีอะไรรึเปล่า” ร่างบางพูดเสียงใส ฮันคยองสะดุ้งแล้วยิ้มให้อีกฝ่าย มือหนาคลายออกจากกัน แล้วควักเอากล่องกำมะหยี่สีแดงที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเปิดดู แหวนทองคำขาวเกลี้ยงเกลายังสงบนิ่งอยู่ที่เดิม ฮันคยองเป่าลมหายใจออกมาเพื่อเรียกความมั่นใจ
เอาวะ...
“เอ่อ...ฮีชอล” ฮันคยองเรียก
“หืม??” ฮีชอลเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่มือเล็กก็ยังวุ่นวายคีบโน่นคีบนี่ใส่จานของตัวเองไม่หยุด
“คือ...เราสองคนก็คบกันมานานแล้วเนาะ”
“อืม” ฮีชอลวางตะเกียบลงแล้วเริ่มสนใจสิ่งที่คนรักจะพูดมากขึ้น
“งั้นเรา...”
“…?”
“เอ่อ...เรา”
“???”
“เรา...”
“โอ๊ยยยย! จะพูดอะไรก็พูดมาฮัน! ไม่งั้นชั้นไม่ฟังแล้วนะ!!” ฮีชอลพูดออกมาด้วยความรำคาญพลางตีหน้ายุ่ง มือบางหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบติ่มซำออกจากเข่ง
“เราแต่งงานกันนะ!!” ฮันคยองพูดอย่างเร็วแล้วหลับตาปี๋ยื่นของในมือให้ฮีชอล
เผละ!!!
ติ่มซำที่ฮีชอลคีบมาร่วงลงบนโต๊ะ ดวงตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้าง ริมฝีปากปากอิ่มอ้ากว้าง ตัวแข็งทื่อ
หา??
“ว่าไงล่ะ ฮีชอล” ฮันคยองถามซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นปฏิกิริยาของฮีชอล ดวงตาร่างสูงฉายแววไม่มั่นใจออกมา
“ไม่!!” ฮีชอลพูดออกมาเสียงเฉียบขาด วางตะเกียบแล้วยกกระป๋องเป๊ปซี่ขึ้นมาดื่ม ด้วยท่าทางสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เปรี้ยง!!!
ทั้งๆที่วันนี้แดดจ้าฟ้าสดใส แต่ทำไมฮันคยองรู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่ามากลางใจดวงน้อยๆของคนจีน บรรยากาศที่สดใส กลายเป็นอึมครึ้มหม่นหมองไปในทันทีทันใด
“ทะ..ทำไม๊หล่ะ ฮีชอล ” ฮันคยองถามเสียงสั่น สำเนียงภาษาเกาหลีที่ร่ำเรียนมาหลายปีเริ่มเพี้ยน
“หัดดูสถานที่บ้างเถอะฮัน มีใครเขาขอแต่งงานในร้านติ่มซำควันขโมงแบบนี้ ไม่โรแมนติกเอาซะเลย” คนสวยบอกเหตุผล ยกน้ำขึ้นมาดื่มอีกครั้ง แล้วลุกออกไป
“อ้าว! ฮีชอล จะไปไหน รอด้วยสิ” ฮันคยองวางเงินไว้บนโต๊ะ แล้วรีบวิ่งตามฮีชอลไปอย่ารวดเร็ว
+++++
ในรถ..
“นี่คือเหตุผลที่นายชวนชั้นมากินติ่มซำตอนเที่ยงหรอ เหอะ! จะขอแต่งงานทั้งที ทำไมต้องมาขอในที่แบบนี้ด้วย!!” ฮีชอลกระแทกเสียงบ่นยาวยืดด้วยความไม่พอใจเอามากๆ ตั้งแต่ออกจากร้านจนถึงสี่แยกไฟแดง ในขณะที่ฮันคยองที่ทำหน้าที่สารถีนั่งเงียบ สายตาของฮันคยองมองเลื่อนลอยไปอย่างไร้จุดหมาย แทบจะไม่ได้ฟังที่ฮีชอลพูดด้วยซ้ำ เพราะในหัวตอนนี้คิดถึงแต่คำพูดของฮีชอล
ไม่โรแมนติกงั้นหรอ...
ฮีชอล นายคงจะลืมไปแล้ว แต่ชั้นไม่เคยลืม...
ร้านติ่มซำร้านนั้นน่ะ...เป็นร้านที่เราเจอกันครั้งแรก
เป็นจุดเริ่มต้นของความรักของเรา...
ปรื้นนนนนนนนน!!!!
ฮันคยองตื่นจากความคิดเมื่อได้ยินเสียงรถข้างหลังบีบแตรไล่ ร่างสูงมองสัญญาณไฟก็พบว่ามันเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว จึงต้องรีบขับรถออกไปก่อนที่จะโดนมากกว่าบีบแตรไล่
“เมื่อกี๊ คิดอะไรอยู่” ฮีชอลถาม ถึงฮันคยองจะเป็นคนเงียบๆไม่กล้าแสดงออก แต่ก็ไม่เคยเงียบนานแบบนี้และไม่เคยประมาทสัญญาณไฟแบบนี้
“เปล่า...”เสียงทุ้มตอบมาเบาๆ
เปล่า!?
คิดว่าจะเชื่อรึไง? คบกันมาตั้งนาน รู้อะไรต่อมิอะไรกันหมดไส้หมดพุงแล้ว!
ขนาดไซส์กางเกงในของนายชั้นยังรู้เลย!!!
ไม่ใช่ว่ามีแต่ผู้หญิงแล้วก็เคะอย่างชั้นนะที่ปากบอก ‘ไม่’ แต่ใจบอก ’เออ’ น่ะ
ไอ้คนจีนปากแข็งเอ๊ยย!!
“แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย” เพราะฮีชอลรู้ดีว่าเวลานี้อารมณ์ของคนรักไม่ปกติ จึงเริ่มใช้น้ำเสียงอ่อนลง
“เดี๋ยวก็รู้” ฮันคยองตอบนิ่งๆ
ไม่เป็นไร...ที่ร้านติ่มซำยังไม่ได้เดี๋ยวขอที่นี่อีกครั้งแล้วกัน
รับรองว่าโรแมนติกสมใจแน่ คิมฮีชอล!!
+++++
ความคิดเห็น