[Fic Hoozuki No Reitetsu] Meaning of Flowers

ข้อมูลเบื้องต้น

ไรเตอร์อวย "ฮาคุทาคุ x โฮซุกิ" นะคะ ใครไม่ชอบแพร์ริ่งนี้
กดปิดไปได้เลยค่ะ

ฟิคนี้เป็นฟิค Yaoi
ใครไม่ชอบก็กด ปิด เช่นกันค่ะ

เนื้อเรื่อง

Meaning of Flowers

Fic : Hoozuki No Reitetsu

Paring : Hakutaku x Hoozuki

Rate : PG

เช้าที่อากาศไม่แจ่มใสเหมือนดั่งปกติในนรก โฮซุกิบิดตัวเล็กน้อยแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน สำรวจตัวเองให้เรียบร้อยและเปิดประตูเตรียมออกไปทำงาน

แกร๊ก

ประตูห้องของเจ้าตัวเปิดออกและก้าวขาออกจากห้อง คิ้วเล็กที่ขมวดอยู่แล้วขมวดมากไปอีกเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติหน้าห้องตัวเอง

ช่อดอกไฮเดรนเยีย

เขาหยิบมันขึ้นมาดูแล้วดึงการ์ดที่อยู่บนช่อดอกไม้มาอ่าน

'ไฮเดรนเยีย : เจ้าช่างเย็นชาเหลือเกิน'

ลายมือประณีตบรรจงพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆที่มาจากตัวการ์ด โฮซุกินำช่อดอกไม้ไปโยนทิ้งที่ถังขยะในห้องและเดินออกมา

ใครมันมาเล่นตลกแบบนี้กัน?

ร่างผอมได้แต่ถามตัวเอง...

/*/

มือเรียวพลิกการ์ดในมือไปมาอย่างใจลอย ในช่วงพักกลางวัน อาหารในจานที่ถูกแตะต้องไปไม่ถึงครึ่ง บ่งบอกได้ดีว่าเจ้าตัวแทบไม่ได้สนใจมันเลย

"เจ้าช่างเย็นชาเหลือเกิน.....หมายถึงข้ารึไงกัน...."

ริมฝีปากเชิดอ่านข้อความในการ์ดแล้วกัดริมฝีปากล่างเบาๆระหว่างใช้ความคิด

ใครกัน? เขาก็ไม่ได้เนื้อหอมในหมู่สาวๆมากมายขนาดนั้น

"ท่านโฮซุกิ ~"

หมาน้อยขนปุกปุยสีขาววิ่งมาหาโฮซุกิ

"มีอะไรรึชิโระซัง"

"ข้ามาชวนท่านไปเดินเล่นขอรับ "

"บ่ายนี้ข้าว่าง จะไปเดินเล่นด้วยก็ได้ขอรับ"

หมาน้อยเห่าเสียงใสด้วยความดีใจ โฮซุกิสอดการ์ดเข้าไปในโอบิกิโมโนและไม่ลืมเอาจานไปเก็บให้เป็นที่เป็นทาง

ทุ่งปลาทอง

ต้นปลาทองไหวไปตามลม ตาเหลือกมองไปรอบทิศทางอย่าน่ากลัว แต่โฮซุกิมองกี่ครั้งก็ไม่รู้สึกเบื่อ ที่เจ้าหมาชิโร่ชวนเขามาดูต้นปลาทอง เพราะอยากฟังเสียงร้องพร้อมๆกันของต้นปลาทอง

'อุกิ๊วววว อุกิ๊วววว อุกิ๊วววว'

ต้นปลาทองร้อมพร้อมกันส่งเสียงกังวานไปทั่วบริเวณ ชิโระวิ่งไปดูใกล้และเริ่มเห่า

"อ้านโออุอิ อ้าเอออะไออี้อ้วย (ท่านโฮซุกิ ข้าเจออะไรนี่ด้วย)"

ก้านต้นปลาทองถูกหักโดยฝีมือหมาน้อย แม้เขาจะโกรธนิดๆที่ไปหักสัตว์เลี้ยงเขาก็เถอะ แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่าคือ ช่อดอกคัตเตอร์เล็กๆที่ถูกมัดติดไว้กับต้นปลาทองแน่น โฮซุกิแกะเชือกที่ผูกช่อดอกไม้ออกและมองรอบๆช่อดอกไม้

นั่นไง....

การ์ดอีกอันที่อยู่ในช่อดอกไม้ โฮซุกิไม่รอช้าที่จะหยิบมันขึ้นมาอ่าน

'คัตเตอร์ : เจ้าไม่เหลียวแลข้า แต่ข้ายังคงมีเพียงเจ้าและมองเพียงเจ้าเสมอ'

ความสงสัย และคำถามผุดขึ้นมาในหัวโฮซุกิมากกว่าเดิม และเขาคิดว่า มันต้องมีดอกไม้ที่ซ่อนที่อื่นมากกว่าแค่สองช่อแน่ๆ ว่าแล้วขายาวก็ก้าวฉับๆออกนอกเขตตำหนักของตนเองไปยังข้างๆแม่น้ำ สติกซ์ เพื่อไปถามคนคนแรกที่อยู่ใกล้มากที่สุด

'ยายเฒ่าปอกลอก'

/*/

"อะไรนะ ท่านโฮซุกิอยากซื้ออัลบั้มนู้ดของข้าเหรอ ถ้าเป็นท่านข้ายินดีขายให้ราคาพิเศษนะ"

ยายเฒ่าปอกลอกบิดขวยเขินไปมาด้วยท่าทีประหนึ่งสาวแรกแย้ม แต่เมื่อเจอะกับสายตากดดันของคนยศสูงกว่าก็ถึงกำหน้าถอดสี

"ข้าไม่ได้มาซื้ออัลบั้มนู้ดของเจ้า ช้าถามง่า เจอดอกไม้ หรือช่อดอกไม้อะไรแถวนี้มั้ยขอรับ"

ผู้สูงวัยลูบคางคิด แล้วหยิบของออกมาจากใต้เก้าอี้ที่ตนนั่งอยู่

"ท่านหมายถึงสิ่งนี้รึเปล่า?"

ช่อดอกกล้วยไม้

โฮซุกิพยักหน้าเบาๆ รับมาจากมือเหี่ยวย่นของอีกฝ่ายมองหาการ์ดและหยิบมัยออกมาอ่าน

'กล้วยไม้ : ข้าไม่อาจห้ามใจไม่ให้คิดถึงเจ้าไปได้ เริ่มอยากหาตัวข้าบ้างแล้วรึยัง มาหาข้าหอพักพนักงานสิ'

"ข้ายกให้ขอรับ"

โฮซุกิยัดเยียดช่อดอกกล้วยไม้ใส่มือยายเฒ่าปอกลอก

"จะดีกว่านี้ถ้าท่านซื้ออัลบั้มของข้าด้วย...."

ยายเฒ่าบ่นอุบอิบแล้วชื่อชมกับช่อดอกไม้ ชิโระรีบวิ่งตามคนร่างเพรียวที่มุ่งหน้าไปยังหอพักพนักงาน

หอพักพนักงาน

พนักงานรักศิลป์ นาซูบิกำลังบรรจงวาดรูปลงกระดานของตนเอง ขณะที่นอนอยู่บนเนินหญ้าหน้าหอพัก

"นาซูบิซังขอรับ"

อีกฝ่ายเงยหน้ามามองเจ้านายผู้มาเยือนด้วยสีหน้าระรื่น

"สวัสดีขอรับท่านโฮซุกิ~~"

"สวัสดีขอรับ ขามาตามหาของ"

"เห ของอะเหรอขอรับ?"

"ช่อดอกไม้ขอรับ"

"ของแบบนั้นมันจะไปอยู่กับข้าได้ยังไ--"

ฟุ่บ !

ช่อดอกเดซี่สีแดงร่วงมาจาดฟ้าขณะที่มีอีกาฝูงหนึ่งบินผ่านไป ลูกน้องผู้ภักดี(?)หยิบช่อดอกไม้ส่งให้ผู้เป็นนาย

'เดซี่สีแดง : ข้าตกหลุมรักเจ้าโดยไม่รู้ตัว ~ รีบๆมาหาข้าได้แล้ว สถานที่สุดท้าย ประตูนรกสวรรค์ อย่าลืมมาหาข้าล่ะ'

"ท่านโฮซุกิ ข้าต้องไปแล้ว ข้าลืมว่าต้องไปช้วยรุ่นพี่คุ้กกี้เลี้ยงหลาน ขอตัวนะขอรับ"

ชิโระเอ่ยขึ้น โฮซุกิกำการ์ดในมือแน่นจนมันยับยู่ยี่

"แล้วแต่เลยขอรับ...."

/*/

"เศียรม้าข้าคิดว่านี่มันน่ารักมากเลยนะ"

"จะมีสักกี่คนที่ยอมทำแบบนี้ เนอะเศียรวัว ดูสิ ดูสิ~"

เสียงคุยจ๊อกแจ๊กของสาวๆตัวเมียดังขึ้นระหว่างทางเดิน

"มีอะไรกันหรือขอรับ?"

"ท่านโฮซุกิ มาพอดี มีคนฝากของมาให้เจ้าค่ะ~"

เศียรวัววางช่อดอกไอริสลงบนมือบางแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับเศียรม้า โฮซุกิขมวดคิ้วแล้งอ่านสิ่งที่ติดมาด้วย

'ไอริส: รอบนี้ข้าไม่บอกความหมายดีกว่า ~'

เลือดแทบขึ้นหน้า แล้วเขาจะไปรู้มั้ยล่ะว่าคนที่ทำอะไรบ้าๆนี่มันเป็นใคร !!!

"เศียรม้าขอรับ"

"ขา ? ท่านโฮซุกิ?"

"พอจะรู้ความหมายของดอกไอริสมั้ยขอรับ...?"

เศียรม้าทำท่าทางครุ่นคิด

"อ้อ ! นิตยาสารที่พีชมากิเคยลงปก ข้าเคยอ่านเจอค่ะท่าน ดอกไอริส มีสัญลักษ์ ที่แปลว่า 'ดวงตาแห่งสวรรค์' เมื่อถือมันก็จะรู้สึกเหมือนนำสวรรค์ติดตัวไปด้วย โรแมนติกสุดๆเลยค่ะท่าน !"

จู่ๆ ใบหน้าของคนที่เขาไม่อยากนึกถึงก็ลอยมา รอยสักรูปดวงตาสีแดงบนหน้าผากนั่น .......ขออย่าเป็นอย่างที่ข้าคิดเลย.......

"เปิดประตูทางไปสวรรค์ให้ข้าทีขอรับ"

สุขาวดี

เกี๊ยะไม้หูคีบก้าวไปตามทางที่คุ้นเคยด้วยความเร่งรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่ง จนในที่สุดก็มาหยุดที่หน้าบ้านทรงจีน

"ปล่อยให้ข้ารอจนเหงือกแห้งเลยน้า~"

ฮาคุทาคุนั่งยิ้มอยู่บนแคร่ไม้แกว่งข้าไปมาอย่างอารมณ์ดี ร่างที่เพิ่งเดินมาถึง กำดอกไอริสในมือแน่นแล้วเดินไปชกหน้าอีกคนจนหงายหลัง

"ข้อหาที่เจ้าทำกับต้นปลาทองของข้า"

โฮซุกิขมวดคิ้ว

"จะมีสักครั้งมั้ยที่เจ้าเจอหน้าข้าแล้วจะไม่ทำร้ายข้าน่ะ !!"

เลือดกำเดาไหลออกมาจากจมูกฮาคุทาคุ โฮซุกิไหวไหล่แย่างไม่แย่แส

"คำตอบล่ะ?"

"คำตอบอะไรของเจ้า"

"ที่ข้าทำไปทั้งหมด เจ้าคงไม่โง่งมเกินกว่าจะเข้าใจนะ~"

"ข้าไม่เข้าใจ"

โฮซุกิแกล้งตีหน้าตาย ฮาคุทาคุถินหายใจส่ายหน้าเบาๆ

"ทำไมต้องให้ข้าใช้มุกนี้ด้วยน้า..."

มือหนาหยิบแผ่นการ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์อีกอัน แล้วเอาปากกาเมจิกบรรจงเชียนตัวอักษรลงในกรัดาษแผ่นเล็กก่อนจะหยิบดอกกุหลาบสีแดงบานดิกหนึ่งขึ้นมาแนบการ์ดไว้ข้างๆกันแล้วยื่นให้คนตรงหน้า

"เข้าใจที่ข้าจะสื่อไหม เจ้ายักษ์ยุ่น"

'กุหลาบแดงบาน : ข้ารักเจ้า'

"ถ้าข้าบอกว่าข้าไม่รักเจ้าล่ะขอรับ"

โฮซุกิยังคงตีหน้าเรียบนิ่งไว้

"งั้นการที่ข้าแอบรักเจ้ามา 2000 กว่าปีคงไม่มีความหมาย"

ฮาคุทาคุแสร้งถอยหายใจทำหน้าน่าสงสาร

"อย่ามาทำหน้าตาน่าขยะแขยงแบบนั้นะขอรับ"

โฮซุกิก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายมากขึ้น

"เจ้านี่มั...."

เสียงของสัตว์ในตำนานกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่ายประกบเข้ามา

ช่างเป็นจูบที่ไม่ประสีประสาเลยจริงๆ......

ฮาคุทาคุคิดในแล้วรั้งใบหน้าของอีกคนเข้ามามากกว่าเดิม กดจูบลงไปบนปากเชิดนั่น ก่อนจะถอนออกอย่างอ้อยอิ่ง เหมือนอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวได้เลยต่อยหน้าเขาแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไป ฮาคุทาคุปาดกำเดาแล้วรอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูด

"นั่นคงเป็นคำตอบได้นะขอรับ....ข้ามีงานต้องทำ ขอตัวขอรับ..."

ใบหูเรียวที่กำลังแดงนั่น น่ารักจังเลยน้า~เห็นแล้วรู้สึกอย่าเข้าไปงับเล่นชะมัด ฮาคุทาคุยิ้มอย่างพอใจจนอีกฝ่ายเดินไปไกลจนลับตา เจ็บแต่คุ้มจริงๆ

----------------------------------------------

ขุ่นเพื่อนคะ ฟิควันละเรื่อง คุณมึงจะฆ่ากรูใช่มั้ยคะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ

รู้สึกดอกไม้ยังไม่เยอะเท่าที่ควร Orz

เจอกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ !