คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แฟนเก่าตามมาขอคืนดี
เิใหม่ในโลู่นาน(แผ่นินLUVหรรษา)
อนที่ 4 แฟนเ่าามมาอืนี
หลัาที่หรรษา และแผ่นินทะเบียนสมรสันแล้ว หรรษา็อรอบรัวย้ายมาอยู่อนโใลาเมือ ที่นเอื้อร่วมับแผ่นิน โยอนโที่หรรษาับแผ่นินอยู่นั้น เป็นอนโที่มีเพื่อนร่วมั้นเพีย 3 ห้อเท่านั้น และเพื่อนร่วมั้น็เป็นเพื่อน ๆ อแผ่นิน
“หรรษาหิวไหม” แผ่นินที่พึ่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็ เอ่ยถามภรรยาสาว
“หิวมา” หรรษายิ้มให้แผ่นิน
“ถ้าหิวมา ั้นเี๋ยวเราไปทำให้นะ” แผ่นินำลัะเินไปทำอาหาร หรรษา็ับมือแผ่นินไว้่อน
“ิน ไม่้อไปทำหรอ เราสั่อาหารมาินัน็ไ้ ินพึ่เลิานมาเหนื่อย ๆ”
“็ไ้รับ” แผ่นินลูบหัวภรรยาสาวเบา ๆ
“วันนี้พนัานบอว่า ไอ้พี่ภีมมาถามหาเรา้วย” หรรษาเล่าให้แผ่นินฟั
“เลิันไปแล้วมันยัล้ามาถามหาเธออีหรอ” แผ่นินพูออมา้วยวามโรธ มือ็ำหมัแน่น
“ปล่อยเาไปเถอะ เราสนใแ่แผ่นินผืนนี้อเราแ่นเียว” หรรษาหอมแ้มอแผ่นิน ฟอ!!! ฟอ!!! “ื่นใั”
“มานี่เลย” แผ่นินรีบึัวอหรรษาให้ึ้นมานั่ร่อมบนัแร่อนเอ โยให้หรรษาหันหน้ามาหานเอ แล้วึุมพิษที่หน้าผามน หอมแ้มนวล้าย วา และบลที่ปาอวบอิ่ม แผ่นินูบปาอวบอิ่มอหรรษา้วยวามนุ่มนวล มือหนา็ทำหน้าที่ลูบไล้ร่าายอหรรษาไปมา นมาหยุที่ออวบอิ่มอหรรษา มือหนา็่อย ๆ นวลึหน้าออภรรยาสาวไปมา
“ิ๊่อ!!! ิ๊่อ!!! ิ๊่อ!!!” เสียริ่หน้าห้อ
“อืม!!!” หรรษาไ้สิลับมา ็ีที่หลัอแผ่นิน
“โอ๊ย!!! หรรษาเราเ็บนะ”
“อาหาร น่าะมาแล้ว” หรรษารีบลุาัอแผ่นิน
“เี๋ยวเราไปูเอ” แผ่นินเินออมารับอาหารอย่าอารม์เสีย ที่นส่อาหารมาััหวะนเอ
หรรษามอแผ่นินเินถืออาหารเ้ามาในห้อ้วยวามโมโห นหรรษายิ้มส่ายหัวไปมา้วยวามเอ็นู
“อารม์้าหรอ 5555” หรรษาหัวเราะเบา ๆ
“หึ!!! ืนนี้โนแน่นอน ไม่รอแน่!!!” แผ่นินระิบ้าหูอภรรยา
“ลัวที่ไหน” หรรษายัิ้วให้แผ่นิน
“ใยัวแสบ” แผ่นินบีบมูหรรษาเบา ๆ ้วยวามหมั่นเี้ยว
แผ่นินับหรรษา็มานั่ินอาหาร้วยันอย่ามีวามสุามประสาู่รั ้าวใหม่ปลามัน หลัาทานอาหารเสร็ หรรษา็อาสาล้าาน ส่วนแผ่นิน็เ็โ๊ะอาหาร หรรษามอแผ่นินที่ำลัเ็โ๊ะ้วยรอยยิ้ม อนนี้เธอมีวามสุที่สุ ที่ไ้ใ้ีวิับแผ่นิน ผู้ายที่ทำทุอย่าไ้โยไม่หวัสิ่อบแทน ยอมเสียสระทุอย่าไ้ แม้แ่ีวิอนเอ เพื่อ่วยเธอึ้นาน้ำ แม้มันะไม่มีโอาสรอ็าม แ่แผ่นิน็ยัทำ แล้วทำไมหรรษาะไม่เปิใให้แผ่นินล่ะ ็แผ่นินน่ารันานี้ สัวันหนึ่็ะรัไ้หมหัวใ
“ยิ้มอะไรรับ” แผ่นินอหรรษาาทา้านหลั
“ภูมิใที่มีสามีหล่อ และรวยมา”
“5555 อยาไ้อะไรบอป๋ามาเลยรับ ป๋าพร้อมเปย์มา แ่ป๋าอแ่….” แผ่นินัที่ใบหูอหรรษาเบา ๆ “แ่ัว และหัวใออีหนู” แผ่นินพู้วยน้ำเสียแหบ
“ไ้สิะ ป๋าา” หรรษาผลัแผ่นิน แล้วึวิ่เ้าไปในห้อนอน
เ้าวันที่อาาศสใส วอาทิย์่อย ๆ ส่อแส แสแอุ่น ๆ ่อย ๆ ส่อเ้ามายัร่าอหรรษาับแผ่นิน ที่นอนอันัวลมบนเียนาให่อแผ่นิน
หรรษาลืมาึ้นมอแผ่นินที่นอนหลับ ้วยวามหลไหล เธอึใ้นิ้วิ้มปลายมูอแผ่นิน้วยวามสนุ
“ทำอะไรรับ” แผ่นินับมืออหรรษา
“ื่นแล้วหรอ”
“ื่นั้แ่อีหนู นอนมอหน้าป๋าแล้วรับ” แผ่นินอหรรษาแน่นว่าเิม
“ปล่อย เราะไปอาบน้ำแล้ว” หรรษายับัวไปมา
“อย่ายับัว เี๋ยวไอ้หนูมันะื่นึ้นมา แล้วะเป็นเรื่อ” แผ่นินอบภรรยา
“เมื่อืนยัไม่พออีหรอ” หรรษาเอ่ยถาม
“สำหรับอีหนูแล้ว ไม่มีำว่าพอรับ” แผ่นินหอมแ้มหรรษา แล้วลุออาเียนอนไป
“บ้า!!!” หรรษานั่ยิ้มเินนเียวบนเียนอน
เวลา 09:30 น. หรรษา็ับรถมาอที่ร้านายอไม้อนเอ เมื่อเธอเินเ้ามาในร้านเธอ็เห็นอีแฟนเ่าอเธออย่าภีม นั่รอเธออยู่ที่โฟารับแ หรรษารอามอบน
“น้อหรรษา” ภีมเรียหรรษาในะที่หรรษาำลัะเินึ้นไปบนห้อทำานอนเอ
“ุภีมมีอะไรหรือป่าวะ”
“พี่อุย้วยหน่อยไ้ไหมรับ”
“เินั่่ะ” หรรษานั่ลที่โฟา “มีเวลาให้แ่ 5 นาทีนะะ”
“พี่อโทษนะรับ พี่ผิไปแล้ว พี่อ…” ภีมยัพูไม่บประโยหรรษา็พูึ้นัึ้นมา่อน
“หมเวลาแล้ว่ะ” หรรษาเินึ้นไปที่ห้อทำานอนเอทันที
หรรษาลมาั้นล่าเวลา 17:45 น. เธอ็เห็นภีมยันั่รอเธออยู่ที่โฟารับแ เธอถอนหายใออมาอย่าเบื่อหน่าย แล้วึเินลับไปที่ห้อทำานอนเอัเิม เธอึหยิบโทรศัพท์ให้แผ่นินมารับลับบ้าน เพราะเธอไม่อยาุยับภีม ไม่ถึ 10 นาที แผ่นิน็ับรถมาอที่หน้าร้านอหรรษา หรรษาึเินลมาั้นล่า้วยรอยยิ้ม แ่ภีม็มายืนวาทาเธอเสีย่อน แผ่นินเห็นันั้น็รีบเินเ้ามาหาภรรยาทันที
“หรรษาลับบ้านเราันรับ” แผ่นินเินมายืน้า ๆ ภรรยาสาว
“แเป็นใร!!!” ภีมเอ่ยถาม้วยวามหึหว
“ผมเป็นสามีอหรรษา!!!” แผ่นินเินึหรรษาให้ไปหลบ้าหลัอนเอ “ุ่าหา ที่ไม่มีสิทธิ์!!!”
“ไม่ริใ่ไหมรับ น้อหรรษา” ภีมเอ่ยถาม
“ริ่ะ นี่แผ่นิน สามีที่ถู้อามหมายอัน” หรรษาับแนแผ่นินแน่น “ที่รัเราไปันเถอะ่ะ”
“ไม่ริ!!! พี่ไม่เื่อ!!! เราพึ่เลิันไม่ถึเือนเลยนะ”
“ะเลิันไป 1 นาที 1 ั่วโม หรือ 1 วัน มัน็ือเลิรับ” แผ่นินูมือหรรษาำลัะเินออาร้าน
“น้อหรรษาเอ็นอใพี่ใ่ไหม ไม่ั้นะมีนใหม่ไวนานี้ไ้ไ!!!” ภีมพูึ้น้วยรอยยิ้ม “ไ้ับมันนานแล้วล่ะสิ!!!”
“อย่าิว่าทุนะเป็นเหมือนุสิรับ” แผ่นินเินลับมาเผิหน้าับภีม “ถึผมะรัหรรษามานาน” แผ่นินเินไปับอเสื้ออภีม “แ่ผม็ไม่มีวันทำให้นที่ผมรัเสื่อมเสียื่อเสีย ให้นอื่นว่า นรัอผมมีู้หรอนะรับ!!!” แผ่นินัปเสื้อให้ภีม แล้วึเินูมือหรรษาออาร้านไป
“น้อหรรษา!!! โธ่เว้ย!!!” ภีมเินออาร้าน้วยวามโรธ
………….
หรรษาเ้ามานั่ในรถ้านับ สายา็มอแผ่นิน้วยวามเป็นห่ว เธอลัวแผ่นินะิมาเรื่ออแฟนเ่าอเธอ อนนี้เธอล้าอบไ้เ็มปาเลยว่าเธอ ไม่หลเหลือวามรัให้ ภีม แม้แ่นิเียว
“ิน ไม่้อิมานะ เราไม่มีทาลับไปหาเาแน่นอน” หรรษาับมือหนาอแผ่นิน
“เราเื่อเธอ” แผ่นินยิ้มให้หรรษา “แ่เราไม่เื่อใมัน!!! หรรษาถ้ามันมาที่ร้านอี บอเรานะ”
“รับทราบ่ะ ุสามี” หรรษานำหัวอนเอสบไหนแร่อแผ่นิน
แผ่นินับรถยน์ลับอนโ้วยรอยยิ้ม เามีวามสุที่สุที่ไ้อยู่ับนที่นเอรั เารู้ว่าหรรษายัรัเาไม่เ็มหัวใ แ่เานี่แหละที่ะเป็นนทำให้มันเ็มหัวใเอ เมื่ับรถมาถึอนโ แผ่นิน็ลมือทำอาหาร่าย ๆ ให้นเอ และภรรยาอนเอทาน
1 เือน่อมา…
หรรษาับแผ่นิน็ใ้ีวิอยู่้วยันอย่ามีวามสุ มีทะเราะันบ้า แ่็ปรับวามเ้าใันไ้อย่ารวเร็ว เพราะแผ่นินะไม่ปล่อยให้ทะเราะัน อนัน้ามืนเ็า เพราะมันเสียเวลาีวิ ที่วระมีวามสุ้วยันมาว่า ึ่หรรษา็เห็น้วยับแผ่นิน ส่วนภีมแฟนเ่าอหรรษา ็ยัาม้ออืนีับหรรษาอยู่ลอ 1 เือน แ่หรรษาับมือแผ่นินเินไป้าหน้าไลมาแล้ว เินว่าะหันหลัลับไปให้ภีมทำร้ายไ้อี
……….
บอน
……….
ความคิดเห็น