คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จับได้คาหนังคาเขา
เิใหม่ในโลู่นาน(แผ่นินLUV)
อนที่ 3 ับให้ไ้าหนัาเา
1 สัปาห์ผ่านไป…
หรรษาไ้เริ่มทำามแผนที่วาไว้ับเพื่อนทันที วันนี้หรรษารีบื่นแ่เ้าอาบน้ำแ่ัว โยวันนี้หรรษาใส่เสื้อยืโอเวอร์ไ์สีำ าเยีนสีี ๆ รอเท้าผ้าใบ ไม่แ่หน้า แล้วึับรถมายัอนโอพี่ภีมแฟนหนุ่มอเธอ เมื่อมาถึเธอ็ใส่รหัสหน้าห้อ แล้วึเปิประูเ้ามาในห้อ สายาอเธอมอเห็นระเป๋าสะพายอเพื่อนรัอเธอ แ่เธอแล้ทำเป็นไม่เห็น
“หึ!!! สารเลว” หรรษาแล้ะโนเรียแฟนหนุ่มเสียั “พี่ภีม พี่ภีมื่นรึยัะ” หรรษาะโนเรียอยู่หน้าห้อ เธอไ้ยินเสียสอนนั้นวิ่อย่าื่นะหน “หรรษาไปทำอาหารรอนะะ” เธอยิ้มมุมปาแล้วึเินลไปั้นล่า
………….
ทา้านแฟนหนุ่มอหรรษา็รีบแ่ัว แล้วึลมาหาหรรษา เพื่อึวามสนใอหรรษา ให้เอแมแอบหนีออาห้ออนเอไ้ แ่หรรษา็มอเห็นเอแม เธอึเอ่ยทัทาย
“เอแม มาหาพี่ภีมแ่เ้าเลยนะ มีาน่วนหรอ” หรรษาเอ่ยถาม
“อ๋อ ใ่ ๆ” เอแมอบออมาอย่าร้อนลน
“…..” หรรษายิ้มมุมปา แล้วึหันไปุยับแฟนหนุ่ม “พี่ภีมไปุยานับเอแมเถอะ่ะ” หรรษายิ้มหวานส่ให้แฟนหนุ่ม
“รับ” ภีม้มลหอมแ้มนวลอหรรษา “ฟอ!!! ฟอ!!!” เสียหอมแ้ม “หอมั” ภีมึเินออาห้อรัวไป
“อี๋!!!” หรรษารีบหยิบผ้าเ็หน้าในระเป๋าาเอมาเ็หน้าอนเออย่ารัเลีย “ไ้เวลาสนุแล้วสิ” หรรษาพูึ้น้วยรอยยิ้มั่วร้าย
…………
ภีมเินออาห้อรัวมาหาเอแม ที่นั่อยู่รโฟาห้อรับแอเา
“รีบลับไปไ้แล้ว” ภีมพูเสียเรียบ
“ถ้าเอลับไปอนนี้ หรรษาสสัยแน่่ะ” เอแมอบภีม้วยรอยยิ้ม
“ผมบอุแล้วให้รีบลับไปั้แ่เมื่อืนุ็ไม่ลับ” ภีมัฟันพูเสียเรียบนน่าลัว
“็เอเหนื่อยนิะ ุเอไม่ใ่หรอที่เป็นนทำ” เอแมพูึ้นเสียั
“เียบ!!!” ภีมรีบนำมืออนเอปิปาเอแม
“ุยอะไรันะ สีหน้าเรีย้นเียว” หรรษายน้ำผลไม้ั้นส ๆ ามือที่ไม่ไ้ล้ามาให้ทัู้่ทาน “ทานน้ำผลไม้อร่อย ๆ ่อนนะะ” หรรษาวาน้ำผลไม้ไว้รหน้าอทัู้่
“อบุนะ หรรษา” เอแมเอ่ยอบุ
“ไม่เป็นไร” หรรษาเินลับไปในห้อรัว
“น้ำผลไม้ อหรรษา อีนโ่ มัน็อร่อยีนะะ” เอแมยิ้มมุมปา
“ุเป็นใรมาว่านรัอผม!!!”
“ถ้าุรัมันริ ุไม่นอใมันเป็นปี ๆ หรอ!!!”
“ุ็รู้ว่าวันนั้นมันเิอะไรึ้น!!!”
“แ่ถ้าุไม่สาร่อ ันะไปทำอะไรุไ้!!!” เอแมเินออาห้อไป
“พี่ภีม เอแมลับแล้วหรอะ” หรรษาเอ่ยถาม
“รับ” ภีมึแนหรรษาให้ล้มลที่ัอนเอ แล้วึอหรรษาแน่น “ทำไมวันนี้หรรษามาหาพี่ไ้ะ”
“วันนี้วันหยุ ็เลยมีเวลามาหาพี่ภีมไะ” หรรษาอบ
“พี่ิถึหรรษาัเลยรับ” ภีม้มลมลิ่มหอมอ่อน ๆ ที่มาาัวอหรรษา มือ็ลูบแนหรรษาไปมา นหรรษาเริ่มรู้สึไม่ปลอภัยึีแนอแฟนหนุ่มทันที “พี่ภีมะ หรรษา้มืไว้ อไปู่อนนะะ” หรรษารีบวิ่ไปในรัวทันที
“หึ!!! น่ารัั”
หลัาหรรษาับภีมทาน้าวเสร็ หรรษา็อัวลับไปทำาน่วนที่ร้านอนเอ่อน หลัานั้นหรรษา็หมั่นเิมวามรัให้ับแฟนหนุ่ม นอนนี้แฟนหนุ่มอเธอเริ่มะหลเธอ เหมือนที่ีบันใหม่ ๆ และอนนีู้เหมือนเอแมับภีมะเริ่มมีปัหาันึ้นเลื่อย ๆ ึ่มัน็เป็นสิ่ที่หรรษา้อารเป็นอย่ามา เมื่อถึวันเิอแม่ภีม หรรษา็ทำหน้าที่เป็นว่าที่ลูสะใภ้ที่ี นทุนในบ้านอภีมเอ็ูเธอเป็นอย่ามา และแผนารเปิโปรวามสำส่อนระยำอภีมับเอแม็เริ่ม้น หรรษาไ้ให้ธิาวายาปลุเ็ให้ภีมับเอแมิน เมื่อใล้ถึเวลาที่านะเริ่มหรรษาึึ้นมาามแฟนหนุ่มอเธอ เมื่อเธอเปิประูห้อเธอ็เห็นแฟนหนุ่มอเธอับเพื่อนรัอเธอำลัมีอะไรัน โยแฟนหนุ่มอเธออยู่บนัวอเอแม หรรษาึยิ้มมุมปา แล้วึรี๊ออมาเสียั
“รี๊!!!! รี๊!!!! รี๊!!!!” เสียรี๊ แล้วหรรษาึบีบน้ำาร้อไ้อย่าหน้าสสาร
“หรรษา/หรรษา” เสียทัู้่เรียื้อเธอพร้อมัน เพื่อนอเธอึพานั่าว และรอบรัวอภีมับหรรษามายัห้ออภีมทันที
“พี่ภีมทำแบบนี้ับหรรษาไ้ไ” หรรษาพูึ้นทั้น้ำา
“หรรษา” แผ่นินรีบเินเ้ามาหาหรรษาทันที
“หรรษามันไม่ใ่แบบที่หรรษาินะ” ภีมรีบใส่เสื้อผ้าเินมาหาแฟนสาว
“ออไป!!!” หรรษาพูึ้นเสียั
เมื่อเห็นนเริ่มมาเยอะแล้วหรรษาึแล้เป็นลม แผ่นินที่รู้ทันึรีบเ้ามาประรอ แล้วึอุ้มหรรษาออมา้านอทันที เมื่อไม่มีนแล้วแผ่นินึระิบ้าหูหรรษา “ไม่มีนแล้ว ไม่้อแล้แล้ว”
“รู้ไ้ไว่าเราแล้” หรรษาเอ่ยถามะที่แผ่นินอุ้มหรรษามาที่รถยน์ันหรูอเา
“เรารู้แล้วัน” แผ่นินวาหรรษาลที่เบาะรถ้านับ “แอมิทที่โรพยาบาลสัืนีไหม”
“ีเหมือนันนะ ผู้ให่ะไ้สสารเรามา ๆ หน่อย” หรรษายิ้มเห็น้วยับวามิอแผ่นิน
“ัไปรับ” แผ่นินึับรถมาโรพยาบาล เาใ้เส้นสายนิหน่อยหรรษา็ไ้เ้ามาอยู่มนโรพยาบาลแล้ว
“แผ่นิน เธอามสืบเรื่ออเราหรอ” หรรษาถามึ้นะนั่อยู่บนเียนป่วย
“ใ่ เราอโทษนะ” แผ่นินเอ่ยอโทษ
“ไม่เป็นไรหรอ เรื่อนี้มันไม่ใ่วามลับอี่อไปแล้ว”
“หรรษา เราอพูอะไรหน่อยไ้ไหม”
“ไ้สิ”
“เธอเลิับแฟนแล้ว เราอีบเธอไ้ไหม” แผ่นินพูออมา้วยแววาริั และริใ
“แผ่นิน” หรรษาับมือแผ่นิน “ไม่้อีบเราหรอ” แผ่นินมอหรรษา้วยวามรู้สึเสียใ “พรุ่นี้เราไปอำเภอันเลย”
“ไปทำไมหรอ” แผ่นินถามึ้น
“ไปทะเบียนสมรส” หรรษายิ้มหวานให้แผ่นิน
“ริหรอ” แผ่นินพูออมา้วยวามีใ
“ริสิ” แผ่นินึอหรรษา้วยวามรั หรรษา็อแผ่นินอบ
แผ่นิน่อย ๆ ลายอ้อมอ แล้วึุมพิษที่หน้าผามน แล้วึ้มหอมแ้มนวลอหรรษา ทั้้ายและวา แล้วแผ่นินึ่อย ๆ ้มลูบปาอวบอิ่มอหรรษา แล้วึันหรรษาให้นอนลที่เียนอนอผู้ป่วย หรรษา็ให้วามร่วมมือับแผ่นินทุอย่า แ่ว่าะเลยเถิไปมาว่านี้ หรรษารีบหยุแผ่นิน่อน “ิน เี๋ยวนเ้ามาเห็น”
“ั้นเี๋ยวเราไปล็อห้อ่อนนะ” แผ่นินยิ้มมุมปา
“ไม่ไ้!!! นี่ไม่ใ่ห้อเรา ถ้าเิมีล้อะทำไ” หรรษาุแผ่นิน
“็ไ้รับ” แผ่นินอบ้วยรอยยิ้ม
เ้าวัน่อมา…. รอบรัวอภีม และรอบรัวอหรรษา็มาเ็มห้อพัอผู้ป่วย
“หนูหรรษา เป็นอย่าไบ้าลู” แม่อแผ่นินเอ่ยถาม
“ไม่เป็นอะไรแล้ว่ะ” หรรษาอบ
“แม่อโทษนะ หนูหรรษา าภีมลูอแม่มันไม่รัีเอ” แม่อภีมับมืออหรรษา
“ุป้าไม่ผิหรอ่ะ แ่หนูไป่อับพี่ภีมไม่ไ้แล้ว” หรรษาอบ
“แม่เ้าใลู แม่ะเยให้หนูเอ”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ” หรรษาอบ
“หรรษา พี่ัารไอ้ภีมให้แล้วนะ อนนี้มันเ้าโรพยาบาลไปแล้ว” อมทัพพูึ้น้วยวามโรธ
“พี่อมทัพ มันผิหมายนะ”
“พี่ไป่าย่าปรับมาแล้ว” อมทัพลูบหัวหรรษา
“ใรไม่รัลูแม่็่ามัน แ่แม่ับพ่อรัลูสุหัวในะลู” แม่อหรรษาอลูสาว้วยวามรั
“หรรษา็รัทุนนะะ” หรรษายิ้มให้ับพ่อ แม่และพี่ายอเธอ
“หรรษาลู” หรรษามอหน้าแม่อภีม “ถึหรรษาะเลิับภีมแล้ว แ่แม่็ยัรัหรรษาเหมือนเิมนะลู” หรรษายิ้มให้แม่อภีม “แม่ลับ่อนนะลู” แม่อภีมอหรรษา แล้วึเินออาห้อไป
“หรรษาพี่มีผู้ายนหนึ่มาแนะนำให้น้อรู้ั้วย นนี้มันีรินะ สนใป่ะ” อมทัพระิบ้าหูน้อสาว
“อมทัพ!!!” ุแมุ่ลูายทาสายา
“นนี้มันีรินะแม่ ทัพเห็นน้อมันแอบรั แอบมอน้อสาวทัพั้แ่สมัยเรียนแล้ว แ่พอเ้ามหาลัยมัน็หายไป พอีเมื่อเือนที่แล้วทัพไปออำลัายเอน้อมัน หล่อมา ำแทบไม่ไ้เลยแม่” อมทัพเล่าให้ทุนฟั
“ใรหรอพี่อมทัพ” หรรษาถามออมา้วยวามสสัย
“น้อำเพื่อนร่วมั้นอน้อ ที่ัวาว ๆ อ้วน ๆ ใส่แว่นาหนา ๆ ไ้ไหม” อมทัพบอลัษะอผู้ายนนั้นให้หรรษาฟั “น้อมันื่อปพี”
“แผ่นิน” หรรษาพูเสียเบา
“พี่สืบมาแล้ว น้อปพียัไม่มีแฟน ไม่มีเมียแน่นอน” อมทัพเล่าให้น้อสาวฟั “ถ้าน้อสนใบอพี่นะ เี๋ยวพี่ิ่อให้”
“……” หรรษาิ่อเอไ้หน่า รู้ฮอบ้าน หรรษาิในใ
“อมทัพ ให้น้อพัผ่อน เราไปิน้าวับแม่” ุแม่ึมืออมทัพออาห้อ
เมื่อทุนออไปาห้อหมแล้วหรรษาึลุึ้นลาเียไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และเมื่อเปิประูออมา เธอ็เห็นแผ่นินยืนยิ้มให้เธออยู่
“ยิ้มอะไร” หรรษาเอ่ยถาม
“ไปทะเบียนสมรสัน” แผ่นินอบ
“เี๋ยว เมื่อี้พี่ายเราแนะนำผู้ายนหนึ่ให้เรา้วยล่ะ” หรรษายิ้มมุมปา
“นี่เธอะเปลี่ยนใหรอ” แผ่นินทำหน้าเศร้า ๆ
“ใ่สิ พี่ายบอว่า ผู้ายนนั้นหล่อมาเลยนะ” หรรษาเินมายืนรหน้าแผ่นินที่นั่อยู่บนโฟา แล้วึับใบหน้าอแผ่นินให้เยหน้าึ้น ให้เยหน้ามามอหน้าอนเอ “ผู้ายนนั้นื่อ ปพี” หรรษายิ้มให้แผ่นิน
“เราหรอ” แผ่นินถามออมาเสียเบา เพราะนเอื่อริว่า ปพี
“ถ้าเมื่อ่อนเธอัวาว ๆ อ้วน ๆ ใส่แว่นาหนา ๆ ็ใ่” หรรษายิ้มหวานให้แผ่นิน
“……” แผ่นินึหรรษาเ้ามาอ หรรษา็ออบแผ่นิน
“แผ่นิน เรารีบไปอำเภอันเถอะ”
“ไปสิรับ”
หลัาออาโรพยาบาลหรรษา และแผ่นินึไปทะเบียนสมรสที่อำเภอ โยแผ่นินให้นับรถับเลาเ็นเป็นพยานให้ในารทะเบียนสมรสันในรั้นี้ แผ่นินนั่มอใบทะเบียนสมรส้วยรอยยิ้ม
“แผ่นินลับันเถอะ” หรรษาเอ่ยวนแผ่นิน
“ไปรับ” แผ่นินและหรรษาึับรถาไป
……….
บอน
………..
ความคิดเห็น