คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สืบหาความจริง 1/1
เิใหม่ในโลู่นาน(แผ่นินLUVหรรษา)
อนที่ 2 สืบหาวามริ
หลัาที่หรรษาไ้เอับแผ่นิน อนนี้็ผ่านไปแล้ว 1 สัปาห์ นัสืบที่หรรษา้าสืบเรื่ออแฟนอเธอับเพื่อนรั็ืบหน้าึ้นมาบ้าแล้ว วันนี้เธอนันัสืบให้มาเอเธอที่ร้านอาหารแห่หนึ่ รอไม่นานนัสืบ็มาถึ
“ุหรรษาใ่ไหมรับ” ายนหนึ่ถามึ้น
“ใ่่ะ” หรรษาที่แ่ัวสวย ใส่แว่นาอบายรหน้า
“นี่เป็นรูปที่ผมถ่ายไ้รับ” นัสืบยื่นอสีน้ำาลที่ใส่รูปให้หรรษา
“อบุ่ะ” หรรษายิ้มมุมปา
“าที่ผมสืบมา สอนนี้แอบมีอะไรันริ ๆ รับ แล้วเหมือนะทำแบบนี้มาแล้วไม่่ำว่า 1 ปี ทุรั้ที่ไปทำานที่่าัหวั สอนนี้็ะพัห้อเียวันรับ”
“อบุ่ะ นี่ืนเิน่า้า่ะ สืบ่อไปอีนะะ ัน้อารับให้มันาหนัาเาไปเลย” หรรษเินออาร้านอาหารไป
เมื่อหรรษาับรถมาถึร้านายอไม้ หรรษา็เห็นพี่ภีมแฟนอเธอ ับเอแมนั่รอเธออยู่ที่โฟารับแอร้านเธอ หรรษาเินเ้าไปหาทัู้่
“น้อหรรษา” พี่ภีมยิ้มหวานให้หรรษา
“….” รอยยิ้มอมปลอม หรรษายิ้มอบแฟนอเธอ
“หรรษา วันนี้เราออไปหาอะไรินันไหม วันนี้ันหยุทั้วันเลย” เอแมพูออมา้วยรอยยิ้ม
“อโทษนะเอแม ันิานนะสิ ้อไปัอไม้ที่บริษัท PP ล่ะสิ” หรรษาอบเอแม
“น่าเสียายั” เอแมทำหน้าเศร้า
“…..” แส!!! หรรษาหันไปพูับแฟนสารเลวอเธอ “พี่ภีม็ไปเที่ยวเป็นเพื่อนเอแมสิะ”
“……” เอแมยิ้มมุมปา
“ทุน เราไปทำานที่เรารัันีว่า” หรรษาไปสั่ลูน้อ แล้วึเินออาร้านไป
หรรษาับรถมาอที่หลัร้านอเธอ แล้วึนัู่ล้อวรปิในร้านอเธอ เธอเห็นแฟนอเธอำลัูบับเพื่อนรัอเธออย่าุเือ “นี่นาร้านอัน็ยัไม่เว้น ันอะไรนานั้น!!!” หรรษาบันทึลิปวีีโอไว้ “รั้นี้พวแสอน ็เรียมัวรับรรม็แล้วัน” หรรษาเินเ้าไปบนห้อทำานอนเอาทา้านหลั แล้วึหยิบรูปที่นัสืบแอบถ่ายแฟนอเธอับเพื่อนรัึ้นมาู “โห่!!! ที่สาธาระ็ยัล้าอูบลูบลำ” รูป่อไปเป็นรูปที่ทัู้่ำลัูบันในรถ “นี่ันทนรบับสอนนี้มาไ้ไั้นาน เสียายเวลาีวิสุ ๆ” หรรษาเ็บรูปใส่อไว้ามเิม แล้วึโทรไปหา ธิาเพื่อนอเธออเธอ รอไม่นานธิา็รับสาย
‘ว่าไะ ุเพื่อน’ ปลายถามพูออมาเสียใส
‘ืนนี้ไปเที่ยวผับันไหม’
‘โลนะแรึป่าวเนี่ย ใยหรรษาวนไปเที่ยวผับ’ ปลายสายพูออมาเสียั
‘ะะโนทำไมเนี่ย’
‘โอเ เี๋ยวันโทรวน ใยสอนนั้นเอ’
‘เอัน’ หรรษาวาสาย
หรรษาหยิบุแรถึ้นมา แล้วึเินลไปั้นล่าที่อรถอนเอไว้ ับรถไปยับริษัท PP ที่ทาบริษัทไ้้าร้านเธอมาัสถานที่ เมื่อับรถมาถึหรรษาึเินไปลิฟท์ เพื่อึ้นไปหาลูน้ออเธอ แ่ลิฟท์ที่เธอันเป็นลิฟท์ส่วนัวอท่านประธานบริษัท ลิฟท์ึล็อั้นอท่านประธานบริษัทไว้ หรรษาเ้ามาลิฟท์ในลิฟท์นลิฟท์เปิออ หรรษา็ใเป็นอย่ามา เพราะั้นนี้เป็นั้นอท่านประธานบริษัท PP ในระหว่าที่หรรษายืนใอยู่ ประูห้อประธานบริษัท็เปิออ หรรษา้มหน้าลแล้วึเอ่ยอโทษนรหน้าทันที “อโทษ่ะ ันึ้นมาผิั้น”
“หรรษา” เสียนรหน้าเรียื่อเธอ
“เสียุ้น ๆ” หรรษาพูออมาเบา ๆ
“หึ!!! เราเอ” แผ่นินับหน้าหรรษาให้สบาับนเอ
“แผ่นิน!!!”
“มาหาเราหรอ” แผ่นินเอ่ยถาม
“ป่าว เราะไปูลูน้อัสถานที่ แ่น่าะมาผิที่” หรรษายิ้มแห้ ๆ
“เราำลัะไปพอีเลย” แผ่นินอบ
“แผ่นิน” แผ่นินมอหน้าหรรษา “เธอเป็นประธานบริษัท PP หรอ”
“ใ่รับ” แผ่นิน้มหน้าลมามอใบหน้าน้อย ๆ อหรรษา แล้วึส่ยิ้มหวานให้หรรษา เลาอแผ่นินที่เินลับที่โ๊ะอนเอ ็้อนำมือึ้นมายี้าัวเอหลายรั้ เพราะไม่ิว่าะเห็นเ้านายนเอยิ้มว้านานี้ แผ่นินึพาหรรษาลลิฟท์ไปยัั้นที่ลูน้ออหรรษาทำานอยู่
[ห้อัาน]
แผ่นินพาหรรษาเินมาที่ห้อัาน แผ่นินเปิประูให้หรรษา ลูน้ออหรรษาหันมามอันเป็นาเียว ที่เห็นเ้านายอนเอเินมาับหนุ่มหล่อนหนึ่ ที่แ่ัวูี
“เหนื่อยันหรือยั พี่สั่นมับน้ำมาให้ เี๋ยวอีสัพั็น่าะมาถึ” หรรษาพูึ้น้วยรอยยิ้ม
“อบุ่ะ/อบุรับ” พนัานพูพร้อมัน
“……” แผ่นินยืนมอหรรษา้วยสายาอบอุ่น
“แผ่นินเราไปนั่ันรนั้นไหม” หรรษาี้ไปที่เ้าอี้สอัว
“ไปสิ” แผ่นินับหรรษาึมานัู่ลูน้อทำานันอย่ายันันแ็
“แผ่นิน อบุนะที่้าร้านเล็ ๆ อเรา”
“เพื่อน็้อ่วยเพื่อนสิ” แผ่นินอบ แม้ในใะไม่อยาเป็นเพื่อน็เถอะ
“ใรที่ไ้แผ่นินผืนนี้ เป็นแฟนะโีมาแน่เลย” หรรษามอหน้าแผ่นิน
“แล้วสนใไหม” แผ่นินยับหน้ามาใล้หรรษา
“บ้า!!” ถึะสนใริ็เถอะ แ่อนนี้เราอับู้่อน
“แล้วเธอับแฟนมีะแ่านันหรือยัล่ะ” แผ่นินเอ่ยถาม
“ไม่หรอ!!! ไม่มีทา” หรรษาอบ
“หมายวามว่าไหรอ”
“ไม่มีอะไร” หรรษาอบ
“หรรษา ถ้ามีเรื่ออะไรให้เรา่วย บอเราไ้เลยนะ เราเ็มใ่วยเธอทุอย่า” แผ่นินับมือหรรษาเบา ๆ
“ไ้สิ” หรรษายิ้ม
“พี่หรรษาะ ่วยไปูุ้มอไม้ที่หนูัหน่อย่ะ” พนัานนหนึ่เินมาามหรรษา
“ไปสิ” หรรษาหันมายิ้มให้แผ่นิน แล้วึเินามพนัานไป
แผ่นินนั่มอหรรษา่วยพนัานอเธอัอไม้อยู่พัหนึ่ ็โทรสั่ให้เลาอนเอสืบเรื่อ แฟนอหรรษา เพราะเารู้สึไ้ว่าหรรษาูแปล ๆ เวลาพูเรื่อแฟน
เมื่อหรรษา่วยพนัานอนเอัอไม้เสร็็เือบ 1 ทุ่มแล้ว เมื่อเธอหันไปมอที่เ้ออี้ที่เธอเยนั่ับแผ่นิน อนนี้็ว่าเปล่าไปแล้ว สสัยแผ่นินะลับไปแล้ว เธอึหันลับมาุยับพนัานยอเธอ
“ทุนะ วันนี้อบุมาเลยนะะ ที่่วยันทำานันอย่าสุวามสามารถ านออมาีมาเลย่ะ ลู้าอเรา้อประทับใแน่นนอน่ะ” หรรษายิ้มให้พนัานอนเอ
“านเสร็แล้ว ็มาพัทาน้าวัน่อนนะรับ ่อยลับบ้าน” แผ่นินที่เินมาพร้อมับอาหารมามายพูึ้น
“อบุ่ะ/อบุรับ” พนัานพูพร้อมัน
“ส่วนอันนี้อเธอ” แผ่นินยื่นล่อ้าวให้หรรษา
“อบุ่ะ นึว่าลับไปแล้วเสียอี”
“ะลับไ้อย่าไ ็านเรายัไม่เสร็” แผ่นินอบ
รี๊!!! รี๊!!! รี๊!!! (เสียโทรศัพท์)
“อรับสาย่อนนะ” หรรษารับสาย
‘ว่าไะ ุธิา’
‘นี่แอยู่ไหนเนี่ย’
‘อยู่ในใแไ’
‘ไม่ล่ะ!!!’
‘ำลัับรถอยู่ ใล้ถึแล้ว’ หรรษารีบโหเพื่อนอนเอทันที
“……” แผ่นินมอหรรษา แล้วึยิ้มมุมปา
‘เร็ว ๆ ่ะ เพื่อนรอุมึนเียวเนอะ’
‘้า ะรีบไปเี๋ยวนี้เลย’ หรรษาวาสาย แล้วึหันไปมอแผ่นินที่ยืนมอเธออยู่ “แผ่นิน ั้นเราไป่อนนะ ใยธิาโทรามแล้ว”
“ะไปไหนันหรอ?” แผ่นินเอ่ยถาม
“ไปท่อรารีนะ” หรรษายิ้ม
“ระวััว้วยล่ะ แม่ผีเสื้อรารี” แผ่นินึแ้มอหรรษาอย่าหมั่นเี้ยว
“โอ๊ย!!! แ้มเรา้ำหม” หรรษาอบ
“หึ!!! ับรถี ๆ ล่ะ” แผ่นินอบ
“่ะ ไปนะ” หรรษาเินออาห้อไป
“ท่านประธานรับ” เลาเินมาหาแผ่นิน “ไ้เรื่อแล้วรับ”
“ไปุยในรถ” แผ่นินเินนำเลานเอไปที่รถหน้าบริษัทอนเอ
[้านในรถ]
แผ่นินมาถึรถ็เปิประูเ้ามานั่ประำที่นับรถ ทำเอาุเลาหนุ่มเหื่อแเลยที่เียวที่ให้ท่านประธานับรถให้นเอนั่แบบนี้
“พูมา” แผ่นินพูึ้นะับรถยน์ออไปยัท้อถนน
“ุภีมับเลาอุภีม ุเอแมพวเสสอนแอบแ่บันรับ และูเหมือนะแอบแ่บันนานแล้ว้วยรับ”
“หึ!!! เลว!!! แล้วหรรษารู้เรื่อหรือป่าว” แผ่นินถาม่อ
“รู้รับ เมื่อไม่นานมานี้ ุหรรษา็ไ้้านัสืบ สืบเรื่อนี้อยู่รับ”
“ี!!! ั้นุ็่วยทำให้พวมันสอัวออไปาีวิอหรรษาสัที ยิ่เร็วยิ่ี” แผ่นินสั่เลานเอ
“……” นี่ท่านประธานะิอะไรอยู่เนี่ย
“ลไปไ้ล่ะ” แผ่นินอรถ ให้เลาล้าทา
“รนี้เลยหรอรับ” เลาเอ่ยถาม เพราะรนี้แทบไม่มีรถผ่าน
“ใ่ ทำไมลัวหรอ” แผ่นินเอ่ยถาม
“ปะ ป่าวรับ” เลาหนุ่มอบ้วยน้ำเสียแผ่วเบา
“หึ!!! เี๋ยวนับรถผมมารับ” แผ่นินพูบ็ับรถออไปทันที
…………..
ความคิดเห็น