ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ 1/2
เิใหม่ในโลู่นาน(แผ่นินLUVหรรษา)
บทนำ
เ้าวัน่อมา…แสแอ่อน ๆ ่อย ๆ ส่อแสแอุ่น ๆ เ้ามาในห้ออแผ่นิน ที่มีร่าเล็อหรรษา นอนหลับไหลอยู่บนเีย ส่วนแผ่นินนั้นื่นั้แ่เ้า ลุึ้นมาทำอาหารรอหรรษา เพราะถ้าเธอื่นะหิวน่าู ไม่นานหรรษา็เินออมาาห้อนอนอแผ่นิน
………..
บทนำ
เ้าวัน่อมา…แสแอ่อน ๆ ่อย ๆ ส่อแสแอุ่น ๆ เ้ามาในห้ออแผ่นิน ที่มีร่าเล็อหรรษา นอนหลับไหลอยู่บนเีย ส่วนแผ่นินนั้นื่นั้แ่เ้า ลุึ้นมาทำอาหารรอหรรษา เพราะถ้าเธอื่นะหิวน่าู ไม่นานหรรษา็เินออมาาห้อนอนอแผ่นิน
“อ้าว ื่นแล้วหรอ” แผ่นินส่ยิ้มให้หรรษา
“อืม อโทษนะ ลบวนินทั้ืนเลย” หรรษายิ้มเศร้า ๆ
“ไม่เป็นไร เราเ็มใ เราทำ้าว้มหมูเสร็พอี รีบมาินเร็ว” แผ่นินถือถ้วย้าว้มมาวา้านหน้าอหรรษา
“อบุนะิน”
“ิน้าว้มอิ่มแล้ว เี๋ยวเราะไปส่ที่บ้านเอ” แผ่นินยิ้มให้หรรษา
“อืม”
หลัาที่ทัู้่ทาน้าว้มเสร็แล้ว แผ่นิน็ับรถอหรรษามาส่หรรษาที่บ้าน แ่่อนที่เาะึ้นรถแท็ี่ลับ เา็ส่นามบัรอเาให้หรรษา แล้วึึ้นรถแท็ี่าไป
เมื่อหรรษาเ้ามาในบ้านหลัให่อเธอ เธอ็ลับมาเศร้าเสียใอีรั้ ั้แ่เธอำวามไ้เธอ็อยู่ับพี่เลี้ยมาโยลอ เพราะพ่อ แม่ และพี่าย ไม่มีใรสนใเธอเลยสัน เธอเหมือนอยู่ัวนเียวในบ้านหลัให่แห่นี้
“ุหนูะ เมื่อืนทำไมไม่ลับบ้านล่ะะ แม่นมเป็นห่วนะะ” แม่นมอหรรษาพูึ้น้วยวามเป็นห่ว
“นมะ” หรรษาโผเ้าอแม่นมอเธอทันที
“ุหนูอแม่นมเป็นอะไระ ร้อไห้ทำไมะ” แม่นมอปลอบหรรษา้วยวามเป็นห่ว
“พี่ภีมับเอแม พวเาสอนแอบไ้เสียันลับหลัหรรษา” หรรษาร้อไห้ออมาอย่าน่าสสาร
“ทำไมุภีมับุเอแม ทำับุหนูอแม่นมไ้!!!” แม่นมพู้วยวามโรธ ที่ทัู้่ทำร้ายแ้วาวใอเธอ เธอเลี้ยุหนูมา้วยวามรั แ่ทัู้่ับมาทำร้ายุหนูอเธอ “ุหนูะ แล้วุหนูะทำอย่าไ่อะ”
“หรรษาะถอนหมั่นับพี่ภีม่ะ” หรรษาอบแม่นมอเธอ
“ุหนูอแม่นม ไม่ร้อแล้วนะะ า้ำหมแล้วนะะ” แม่นมนำมืออนเอเ็น้ำาใหุ้หนูอเธอเบา ๆ
“่ะ ุแม่อยู่ไหมะ” หรรษาเอ่ยถามแม่นม
“ุผู้หิไป่าประเทศับุผู้าย่ะ อาทิย์หน้าถึะลับ ส่วนุอมทัพยัไม่ลับ่ะ” แม่นมอบ
“ั้นหรรษาอัวไปพั่อนนะะ”
หรรษาเินึ้นมาที่ห้อนอนอนเอ เมื่อเปิประูเ้ามา้านในห้อ เธอ็ร้อไห้ออมาเสียั เธอเ็บ เ็บมา เธอิว่าัวเอะมีีวิรอบรัวที่มีวามสุับนที่เธอรัอย่าพี่ภีม สร้ารอบรัวเล็ ๆ ้วยันอย่าอบอุ่น แ่ทุอย่ามัน็พัไม่มีิ้นี สุท้ายเธอ็้อเ็บปวอยู่นเียวเหมือนเิม
หรรษาเินมาหยิบระเป๋าั และุแรถ แล้วึเินลไปั้นล่า ับรถออไปยัที่วัที่อัิอุยายอเธอบรรุอยู่ที่นี้ เธอเิมมาที่หน้าอัิอุยาย นำอไม้มาใส่แันใหุ้ยาย แล้วึ้มลราบ “ยาย๋า หรรษาเ็บัเลย ทำไมไม่มีใรรัหรรษาริ ๆ บ้าเลย ทำไมทุน้อหรอหรรษา้วย หรรษาโ่มาเลยใ่ไหม๊ะ ถ้ายายยัอยู่ับหรรษา็ะี หรรษาิถึยาย ั ยายมารับหรรษาไปอยู่้วยไ้ไหม หรรษาไม่อยาอยู่แล้ว” หรรษาร้อไห้น้ำาอาบแ้มบา
“โยม ีวิอเรามันมี่ามานะโยม” หลวาพูึ้น “มนุษย์เรา เิมาเพื่อทำวามี าร่าัวายนั้นบาปนะโยม ถึแม้ะไม่มีใรรัโยม แ่โยม้อรััวเอ”
“เ้า่ะ หลวา” หรรษา้มลราบหลวา
“ลับมารััวเอนะโยม เริพร” หลวาเินาไป
หลัานั้นหรรษา็ับรถมาอที่สวนสาธาราะแห่หนึ่ ใลาเมือ เธอนั่มอูผู้นเินผ่านไป ผ่านมา มอูเ็ ๆ วิ่เล่นันอย่ามีวามสุ และแล้วเ็ผู้ายนหนึ่็วิ่มาหาเธอ
“ผมให้รับ” เ็น้อยส่อมยิ้มให้หรรษา
“ให้ันหรอ” หรรษาถามึ้น
“รับ ผมให้พี่สาว” เ็น้อยยิ้มหวาน “พี่สาวนสวยโอ๋ ๆ นะรับ” เ็น้อยเย่ปลายเท้า แล้วึยื่นมือน้อย ๆ มาเ็น้ำาให้เธอ
“อบุนะ” หรรษาร้อให้ออมาอีรั้ อุ้มเ็น้อยมาอ
“ไม่ร้อนะรับ”
“อบในะ พี่ะไม่ร้อแล้ว” หรรษาเ็น้ำา “หนูื่ออะไร๊ะ”
“ผมื่อรา้อนรับ” เ็น้อยอบ้วยรอยยิ้ม
“ยินีที่ไ้รู้ันะ๊ะ” หรรษาหยิบพวุแหมี ส่ให้เ็น้อยรหน้า “พี่ให้นะ”
“อบุรับ” รา้อนยมือไหว้อบุหรรษา
“ลับไปเล่นับเพื่อนเถอะ พี่ะลับแล้วล่ะ” หรรษายิ้ม
“รับ” หนุ่มน้อยรา้อน ึวิ่ลับไปเล่นับเพื่อน ๆ อนเอ
หรรษาึเินลับมาที่รถยน์อนเอ แล้วึับรถออาสวนสาธาระ แ่ระหว่าับรถอยู่นั้น อยู่ ๆ รถอเธอ็เร่เรื่อยน์เอ พอเธอเหยียบเบร็ไม่สามารถเบรไ้ รถยน์อเธอึพุ่นสะพาน แล้วึลไปในแม่น้ำไป “นี่ันำลัะายแล้วสินะ” หรรษาพูออมา้วยรอยยิ้ม
………..
แผ่นินที่ับรถามหลัหรรษามาอยู่นั้น เมื่อเห็นรถอหรรษานสะพาน น้ำไป เาึรีบอรถ แล้วึระโลน้ำามไป่วยหรรษาอย่าไม่ิถึีวิอนเอ เาว่ายน้ำนเอรถอหรรษา เาึรีบึประูรถอหรรษา แ่เาไม่สามารถเปิประูรถไ้ เาเห็นหรรษาส่ยิ้มให้เา และเธอ็หลับาล อนนี้เาเอ็ไม่ไหวแล้ว เาำลัะายแล้วสินะ ถึเาะ่วยเธอไม่ไ้ แ่เาะายไปพร้อมับเธอ “หรรษา ถ้าาิหน้ามีริ เราอให้เธอรัเราไ้ไหม” รถยน์ และร่าอแผ่นินที่มือับประูรถอหรรษา็่อย ๆ มลไปใน้นมหาสมุทร
…………
เ้าวัน่อมา… อมทัพที่ำลันัู่่าวอยู่็้อในแทบสิ้นสิ เมื่อนั่าวรายาน่าว่วน “สวัสีรับุผู้ม ทาเราไ้รับารแ้เหุมาว่า มีรถยน์ยี่ห้อั ับรถมา้วยวามเร็วสูพุ่นสะพาน แล้วึพัลแม่น้ำในเมื่อืนนี้ รวสอบพบว่าเป็นรถยน์อุหรรษา ลูสาวนัธุริื่อัรับ อนนี้ทาหน่วยู้ภัย และนัำน้ำำลั้นหาร่าอเธออยู่รับ ถ้ามีวามืบหน้าอย่าไร ทาเราะรีบรายานทันทีรับ สวัสีรับ” อมทัพรีบปิทีวี แล้วึรีบับรถไปที่เิเหุ แ่ระหว่าที่เาับรถอยู่นั้น นั่าว็รายาน่าว่วนอีรั้ “สวัสีรับุผู้ม อนนี้นัำน้ำ และหน่วยู้ภัยไ้นำร่าไร้วิาอุหรรษา และายนหนึ่ าว่าน่าะเป็นพลเมือีที่ระโน้ำลไป่วยุหรรษารับ ทานัำน้ำแ้ว่ามืออายัล่าวับประูรถุหรรษาไว้แน่น อนนี้นำร่าไร้วิาทั้สอน ึ้นมาไ้แล้วนะรับ” อมทัพับรถไปร้อไห้ไป้วยวามเสียใ ับารศูนย์เสียน้อสาวที่น่ารัอเาไป “อนี้ทราบื่ออายที่ลไป่วยุหรรษาแล้วนะรับ ือุแผ่นินรับ อแสวามเสียใับทั้สอรอบรัว้วยนะรับ สวัสีรับ”
………..
หลัานั้นานศพอหรรษา็ถูัึ้นอย่ายิ่ให่ บรรยาาศในานเ็มไป้วยวามโศรเศร้าอนในรอบรัว ส่วนศพอแผ่นิน ็ถูัอย่าเรียบ่าย บรรยาาศในานเป็นไป้วยวามโศรเศร้าอุในรอบรัว และเพื่อนฝู
บอน
……….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น