- - [สาวสุดเซอร์กิ๊กหน่มเพอร์เฟ็ค]- -

ลำดับตอนที่ #3 : คำขอโทษของพี่จิน100%

     ช่วงพักกลางวันขณะที่ฉันกำลังกินข้าวอยู่กับพวกเปิ้ลและหวานนั้น ก็มีพวกรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

\"นี่คนไหนชื่อมิน\" รุ่นพี่คนหนึ่งถามพลางมองมาที่ฉัน เปิ้ลและก็หวาน

\"ฉันเองมีอะไรมิทราบ\" ฉันตอบ

\"ช่วยออกมากับพวกเราหน่อย พวกเรามีเรื่องจะคุยด้วย\" ยัยผู้หญิงอีกคนพูด

\"ได้สิคะ\" ฉันตอยพลางยิ้มเพราะรู้ว่าพวกรุ่นพี่จะมาพูดเรื่องอะไร

\"เดี๋ยวฉันมานะ พวกแกกินไปก่อนไม่ต้องรอ\" ฉันไปบอกพวกยัยหวาน



\"พวกรุ่นพี่มีธุระอะไรมิทราบคะ\" ฉันถามพลางทำหน้าใสซื่อแบบสุดๆ

\"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่อยากให้แกเลิกยุ่งกับบิ๊กและจินซะ\"

\"ฉันยังจำไม่ได้เลยนะคะว่าไปยุ่งกับพี่บิ๊กพี่จินตอนไหน\" ฉันตอบอย่างกวนประสาท

\"แล้วมันเกี่ยวอะไรกัยพวกพี่ด้วยคะ\"

\"เกี่ยวสิพวกเราคิดว่าเธอ ไม่คู่ควรกับบิ๊กและจิน\" ยัยคนกลางพูด

\"แล้วพวกพี่คิดว่าตัวเองเหมาะสมงั้นสิ\" ฉันตอกกลับไปพลางมองหน้าพวกรุ่นพี่

\"ก็ใช่น่ะสิแล้วแกจะทำไม\"

ฉันมองพวกรุ่นพี่ตั่งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูด \"ฉันว่าฉันเหมาะสมกับพี่เค้ามากกว่าพวกรุ่นพี่นะ

เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่เคยเรียกใครมาเพื่อพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้\"

\"แกมันจะมากเกินไปแล้วนะ ขอตบซักทีเหอะ แล้วดูซิว่ายังจะปากดีอยู่อีกรึเปล่า\" พวกรุ่นพี่พากันรุมเข้ามา

เพื่อจะตบฉันเลยจัดการซะลงไปกองอยู่กับพื้น

\"อุ๊ย ขอโทษทีคะ ลืมบอกไปว่าฉันน่ะคาราเต้สายดำนะค่ะ\"

\"ยัยมินเป็นไงบ้าง\" เสียงพวกพี่มิ้งค์ เปิ้ล หวาน พี่บิ๊ก และนายนั่น(พี่จิน)วิ่งเข้ามาหาฉัน

\"ไม่เป็นไรคะ มินจัดการเรียบร้อยแล้ว\" ฉันตอบพลางชี้ไปที่พวกที่กองอยู่บนพื้น

\"แกไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พอแกเดินออกไปฉันก็รีบไปหาพี่มิ้งค์ทันทีเลย พอดีพี่บิ๊กและพี่จินอยู่ด้วย

ก็เลยวิ่งมากันหมดเลย\" ยัยหวานบอก

\"แกเอ้ย ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร มินตราซะอย่างสบายอยู่แล้ว\"

\"แล้วพวกนี้เรียกน้องมินมาทำอะไรเหรอ\" พี่บิ๊กถาม

\"ก็ไม่มีอะไรหรอกคะ แค่เรื่องข่าวลือไร้สาระ\" ฉันตอบพลางเหล่ไปมองนายนั่น

\"งั้นก็ดีแล้วละ ไปกินข้าวต่อเถอะมินไปกินกับพวกพี่ก็แล้วกันนะ\" พี่มิ้งค์พูดพลางเดินนำออกไป



       หลังจากกินข้าวกลางวัน พี่มิ้งค์กับพี่บิ๊กต้องไปประชุมต่อ พวกฉันจึงขอตัวกลับห้องเรียนก่อน

\"พี่กับบิ๊กต้องไปประชุมก่อน แล้วถ้ามินมีเรื่องอะไรโทรหาพี่ทันทีเลยนะ\" พี่มิ้งค์พูดด้วยความเป็นห่วง

\"ดธ่ พี่มิ้งค์มินไม่เป็นไรหรอกน่า เปิ้ลกับหวานก็อยู่\"

\"งั้นก็เถอะ พี่ไปนะ\" พี่มิ้งค์พูดแล้วจึงเดินออกไป

\"แล้วเจอกันนะครับน้องมิน\" พี่บิ๊กยิ้มแล้วเดินตามพี่มิ้งค์ไป ส่วนนายนั่น(จิน)ไม่พูดอะไร

แล้วเดินออกไป ฉันจึงเดินกลับห้อง

       ระหว่างทางฉันต้องมาทนฟังยัยเปิ้ลกับยัยหวานบรรยายถึงความหล่อของพี่จิน

อยากรู้จริงๆ นายนั่นมันมีดีอะไรนักหนาสาวๆ ถึงได้ติดขนาดนี้ (ก็ความหล่อไง)

\"มิน\" เสียงของพี่จินดังขึ้นข้างหลัง

\"มีอะไรมิทราบ\"

\"มินพี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ\"

\"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย\"

\"นี่มินก็ไปคุยกับพี่เขาหน่อยจะเป็นไรไปล่ะ ยังเหลือเวลาพักอีกตั่ง15นาที

ถ้าอาจารย์มาเดี๋ยวฉันโทรไปตามแกก็ได้\" ยัยหวามพูด

\"เชิญพี่จินตามสบายนะคะ พวกเราเข้าห้องก่อน\" ยัยเปิ้ลพูดพลางเดินเข้าห้องไป

พร้อมยัยหวาน(นี่พวกแกเป็นเพื่อนฉันรึเปล่าวะเนี่ย)



\"นี่นายมีอะไรก็รีบๆพูดมา\" ฉันถามหลังจากที่เดินออกมาที่สวนของโรงเรียน

\"พี่ขอโทษ\" พี่จินพูดเสียงเบา

\"-o-!ว่าไงนะ\" ฉันอ้าปากค้าง(ไอ้)พี่จินขอโทษฉานนน

\"นายจะมาขอโทษฉันเรื่องอะไร\" ฉันถามหลังจากตั่งสติได้

\"ก็เรื่องที่ห้องดนตรี ตรงทางเดิน แล้วก็เรื่องข่าวลือทั้งหมด พี่ไม่ได้ตั่งใจนะ\" พี่จินพูดพลางทำหน้าเศร้า

\"ไอ้เรื่องห้องดนตรีกับทางเดินน่ะ ฉันไม่ได้โกรธอะไรซะหน่อย\" ฉันพูดเพราะไอ้สองเรื่องนี้

ฉันก็มีส่วนผิดเหมือนกัน

\"แต่ไอ้เรื่องข่าวลือเนี่ย นายรู้ไหมว่าฉันลำบากขนาดไหน\"

\"ก็ตอนนั้นพี่ไม่มีทางเลือกนี่นา\" พี่จินพูดอย่างสำนึกผิด

\"มินรู้อะไรมั้ย ชีสน่ะเขาตามตื้อพี่มานานแล้ว วันนั้นน่ะตอนที่พี่เข้าไปซ้อมไวโอลิน

ชีสเขาก็เข้ามาบอกรัก พี่ก็ไม่รู้จะทำไง พอพี่เห็นมินเดินเข้ามาก็เลยคิดแผนออก แล้วก็พูด

ออกไปเลย พี่ขอโทษนะ ถ้ามินไม่สบายใจเดี๋ยวพี่แก้ข่าวให้ก็ได้\"

\"ถ้าเป็นงั้นได้ก็ดีคะ\"

\"แสดงว่ามินไม่โกรธพี่แล้วใช่ไหม\"

\"ก็นะ....มินก็ไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้วนี่\"

\"แล้วต่อไปเราก็พูดกันดีๆ ได้แล้วใช่ไหม\"

\"ก็คงได้มั๊งคะ ถ้า...พี่จินไม่พูดจากวน(ตีน)มินก่อนนะ\" ฉันตอบพลางส่งยิ้มให้พี่จิน

\"พี่ดีใจจริงๆ ที่มินยอมเรียกพี่ว่าพี่แล้ว งั้นมินไปเรียนเถอะ เดี๋ยวเข้าสายนะ แล้วเจอกัน\"

พี่จินพูดพลางเอามือมาขยี้หัวฉันเล่น

\"หูยพี่จิน เดี๋ยวผมมินเสียทรงหมด งั้นมินไปก่อนนะ\" แล้วฉันก็เดินกลับเข้าห้องเรียน โดยที่ไม่รู้เลยว่า

ขณะที่ฉันกับพี่จินคุยกัน มีคนสองคนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน.....พี่บิ๊กมองเห็นจากหน้าต่างห้อง

ประธานที่อยู่ตรงข้ามสวนด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม...ส่วนชีสมองดูจากห้องเรียนด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชัง



    ****************************************