คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ลีโอเนล (รีไรท์)
THE SOLE OF SECLAD ความลับของจิตวิญญาณ
ภาค เส้นทางแห่งราชัน
บทที่ 2 ลีโอเนล
สัมผัสอ่อนนุ่มจากผ้าห่มปลุกให้เด็กหนุ่มตื่นจากห้วงนิทรา โซลลืมตาขึ้นแสงแดดจ้าจากภายนอก ยืนยันว่าตอนนี้คงสายโด่งแล้วแน่นอน ผ้าห่มของโรงพยาบาลหล่นลงไปกองที่ตักเมื่อเด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่ง
“ขอโทษ ฉันทำให้เธอตื่นหรือเปล่า” ชายที่โซลพามาโรงพยาบาลพูดด้วยเสียงที่ติดจะแหบ ภาษาที่เขาใช้เป็นภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกัน ความมึนงงจาการที่พึ่งตื่นนอนให้โซลประมวลผลภาษาอังกฤษช้าไปเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรครับ คุณตื่นก็ดีแล้ว” โซลตอบด้วยภาษาอังกฤษกลับไปแต่ว่าของโซลเป็นสำเนียงอังกฤษแท้ พลางสังเกตท่าทางของชายวัยกลางคนที่ดูซื่อๆตรงไปตรงมา
“ฉันลีโอเนล เธอชื่ออะไร ” ชายคนนั้นดูแปลกใจมากที่เจ้าของใบหน้าสวยหวานกับรูปร่างโปร่งบางเช่นนี้เป็นผู้ชาย
“อานันท์ แสงปัญญาครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” โซลยื่นมือไปจับมือของลีโอเนลตามมารยาทที่ควรทำ แอบขบขันในใจเขาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงอีกแล้ว แม่ของเขาหน้าหวานสวย แต่พ่อดูคมสันแล้วก็เถื่อนนิดๆ โซลภูมิใจเต็มที่เลยที่ได้หน้าแม่มาถ้าได้หน้าพ่อมานี่คงไม่เหมาะกับร่างกายเล็กๆของเขาเท่าไหร่ แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กผู้หญิง
“อานันท์ แสงปัญญา เป็นชื่อที่แปลกดีสำหรับชาวต่างชาวตะวันตก” ร่างสูงทำท่าครุ่นคิดกับชื่อในภาษาแปลกๆ
“ผมเป็นคนไทยเพียงแต่ว่าอีกครึ่งหนึ่งเป็นสายเลือดอังกฤษครับ” โซลแก้ไขความเข้าใจใหม่ เดวิดพ่อของโซลนั้นเป็นคนสายเลือดอังกฤษแท้ เขามีร่างกายสูงใหญ่ ใบหน้าคมคาย กับเส้นผมสีอ่อน ดูขัดกันกับดวงตาสีฟ้าที่ดูสดใส แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของเดวิดที่ไม่มีใครเหมือนเลย
“อ้อ แบบนี้เองเธอเป็นลูกครึ่งสินะ ต้องขอโทษด้วยสีผมกับสีตาของเธอมันชวนเข้าใจผิดจริงๆ” ลีโอเนลยิ้มจางๆ
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกเข้าใจผิด ว่าแต่อาการของคุณเป็นไงบ้าง” โซลสอบถามอาการของลีโอเนลทันที โซลขัดใจกับท่าทางที่ลีโอเนลแสดงออกมา มันดูเป็นธรรมชาติมาก มากจนเกินไป แต่พริบตาเดียวความสงสัยนั้นก็ถูกกลบไป โซลรู้สึกถึงการมีอยู่ของใครบางคนที่เขาไม่รู้จัก สัมผัสตัวตนอ่อนจางจนแทบไม่สามารถสังเกตเห็นยิ่งพาให้ตระหนก คนๆนั้นมีฝีมือไม่น้อย
“ดีขึ้นแล้วล่ะ ไม่มีอะไรน่าห่วง เธอไม่ไปโรงเรียนหรือ” โซลไม่พบอะไรผิดปกติลีโอเนลคงไม่รู้สึกว่ามีคนแอบซุ่มดูอยู่ ลีโอเนลคาดว่าเด็กชายคงอยู่ในช่วงมัธยมต้นแน่นอน จากเครื่องแบบที่เขาสวมอยู่คงเป็นโรงเรียนรัฐบาลที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก
“ไปครับ แต่ว่าผมต้องยืนยันสิทธิให้คุณหลังจากที่คุณฟื้นก่อน” โซลตอบไปตามความจริงแต่นั่นไม่ใช่จุดประสงค์หลักที่เขาอยากอยู่ที่นี่ต่อ กลิ่นอายอ่อนจางที่สัมผัสได้หายไปแล้ว สันนิฐานได้สองกรณี คนๆนั้นคงรู้ตัวแล้วว่าถูกจับได้เลยหนีไปหรือไม่เขาลบจิตอย่างสมบูรณ์จนโซลจับไม่ได้
“ระบบที่นี่ดูยุ่งยากจังนะแต่เรื่องนั้นไม่เป็นไรฉันมีหลักฐานยืนยันตัว ขอบคุณที่ช่วยเหลือฉัน” โซลลังเลเล็กน้อยเพราะหากหลักฐานนั้นไม่น่าเชื่อถือพอเขาอาจจะถูกจับและในใจยังกังวลกับการหายไปของเจ้าของจิตนั้นที่เขายังไม่ทราบเจตนา
“แน่ใจนะครับ” โซลที่กำลังจะก้าวออกจากห้องไปหันหลังกลับมาถาม ลีโอเนลแสดงพาสปอร์ตให้โซลดูเด็กหนุ่มจึงสบายใจแล้วยอมออกไปในที่สุด
“ฉันไม่อยากรู้สึกผิดที่ทำให้เธอขาดเรียนนะ ลาก่อนหนุ่มน้อย” ลีโอเนลยิ้มลา พร้อมกับโบกมือให้เด็กหนุ่ม
เมื่อโซลออกไปแล้วชายอีกคนที่ดูอ่อนวัยกว่าลีโอเนลก็เข้ามาในห้อง ตัวตนของเขาดูจืดจางราวกับจะหายไปได้ทุกเมื่อ
“ท่านแสดงละครได้เก่งดีนะครับ ผมชอบชื่อลีโอเนลนะฟังดูเหมือนเป็นตาลุงซื่อๆคนหนึ่งเลย” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “ท่านคิดเหมือนกันหรือเปล่าครับศาสตราจารย์ลีโอนาโด เจอาร์ โฟสเตอร์ ” ใบหน้าของเขายังยังนิ่งสนิทขัดกับเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“นายก็ตามมาเร็วจริงนะสกาย ว่าจะอยู่เล่นต่ออีกหน่อย” ลีโอเนลลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นอีกใบหน้าหนึ่ง รวมทั้งสีผมกับรูปร่างที่เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนกัน ด้วยพลังอิลูชั่นที่สามารถสร้างภาพลวงตาได้ ร่างสูงกว่า 185 เซนติเมตรที่ดูหนุ่มแน่นทรงพลังกว่าที่เห็นภายนอก ดวงตาคมกล้าอ่อนกว่าวัยแสดงถึงนิสัยใจกล้าบ้าบิ่น กล้าคิด กล้าทำสบตากับผู้เป็นเพื่อนสนิทพ่วงตำแหน่งเลขาที่ครั้งนี้ออกจะตามหาเขาเจอเร็วกว่าปกติ
“ท่านก็สร้างปัญหาให้ผมไม่น้อยทิ้งงานที่ทำค้างไว้กลางคันมาแบบนี้ ทำเอาผมหัวปั่นไปหมด” ผู้มาใหม่ตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ลีโอนาโดนั้นมีนิสัยขี้เกียจอย่างร้ายกาจไม่เหมาะจะเป็นผู้นำใครเสียด้วยซ้ำ แต่ด้วยความสามารถอันโดดเด่นกับพลังที่มากกว่าใครทำให้เขาก้าวขึ้นสู่การเป็นบุคคลสำคัญของโลกได้อย่างไม่ยากเย็นเลยแม้แต่น้อย “แล้วท่านก็แกล้งสลบให้เด็กคนนั้นพามาส่งที่โรงพยาบาลหลบสายตาหน่วยค้นหาอีก คิดจะสร้างปัญหาให้ผมถึงไหนกัน” สกายสะกดรอยลีโอตั้งแต่เขาเข้ามาในเมืองนี้แล้ว ถ้าหากเขาไม่อดหลับอดนอนมาเป็นสัปดาห์ไม่มีทางหรอกที่จะถูกหน่วยค้นหายิงร่วง
“รู้ด้วยว่าฉันแกล้งสลบ” ลีโอนาโดแสร้งถามเสียงสูง “ฉันอาจสลบจริงๆก็ได้นะ”
“ผมไม่ได้โง่ ผมรู้ดีแค่ก้อนอิฐนั่นทำอะไรท่านไม่ได้หรอก อีกอย่างพลังอิลูชั่นจะหายไปเมื่อผู้ใช้หมดสติ แต่มันยังอยู่จนถึงเมื่อครู่ที่ท่านสั่งให้มันหายไป” ดวงตาเรียวเล็กสีนิลจ้องหน้าผู้เป็นนายเพื่อจับผิด วันๆหนึ่งเขาอยากจะบ้าไปหลายๆรอบกับเจ้านายที่หาคำว่าปกติไม่เจออย่างลีโอ ‘ลีโอนาโดเป็นตัวตนที่ไม่สามารถอยู่ในคำจำกัดความของคำว่ามนุษย์ได้แล้ว อะไรที่คนทั่วไปเคยทำได้ลีโอทำหมด อะไรที่คนทั่วไปไม่คิดทำเขาก็ทำมาหมดแล้ว อะไรที่พวกบ้าๆสติไม่ดีทำ ลีโอเหมาทำเรียบ และอะไรที่ขนาดพวกที่ว่าบ้ายังไม่กล้าทำกัน ลีโอก็ยังทำ อย่าให้ผมยกตัวอย่างเชียวนะ คุณคงไม่อยากรู้กันหรอก สรุปคือคำว่า ‘บ้า’ ยังน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับคนๆนี้’
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ฉันว่านายน่าจะตามเด็กคนนั้นไปนะ เขาน่าสนใจที่เดียวล่ะ” ลีโอนาโดพูดราวกับปัญหาใหญ่ที่ตัวเองก่อไว้เป็นเรื่องไม่สำคัญ
“ท่านอย่าพึ่งเปลี่ยนเรื่องได้ไหม ผมยังไม่ได้พูดถึงงานที่กองเป็นภูเขาเลากาที่ท่านทิ้งไว้ จนผมต้องปลอมลายเซ็นต์ของท่านเพื่อที่จะส่งงานให้ทัน ถึงได้มีเวลามาตามท่านแบบนี้” ข้างหลังของสกายคล้ายปรากฏเงาดำมืดของปีศาจขึ้นมาเพราะงานด่วนหลายอย่างที่ลีโอทิ้งไว้ให้ทำให้เขาออกตามหาลีโอช้าไป 3 วันแถมกว่าจะตามหาเจอก็กินเวลาไปอีกสองวัน รวมกันแล้วเขาก็ไม่ได้หลับได้นอนมานับ 5 วัน แต่ไอ้ตัวสาเหตุมันก็ยังทำหน้าระรื่นเป็นทองไม่รู้ร้อนจนสกายอยากจับมันยัดลงโลงให้รู้แล้วรู้รอด
“นายไม่สนใจจริงๆหรือ” ใบหน้าของลีโอปรากฏแววความลึกลับที่ไม่สามารถหยั่งถึง มันสร้างความอยากรู้อยากเห็นให้กับสกายเป็นทบทวี ลีโดเรื่มเล่นเกมจิตวิทยาแล้ว
“ก็แค่คนธรรมดา” สกายพยายามไม่ไหลไปตามเกมที่ลีโอนาโดเริ่มก่อขึ้น ลีโอนาโดไม่เคยโกหกใครการที่เขาบอกว่าเด็กคนนั้นน่าสนใจก็คือน่าสนใจจริงๆ แต่ว่าแม้จะไม่โกหกแต่เขาก็ปลิ้นปล้อนจนน่าหน่ายใจเชียวล่ะ วิธีที่ลีโอนาโดชอบใช้คือการบอกความจริงไม่หมดซึ่งมันทรงอานุภาพกว่าการโกหกอย่างเทียบกันไม่ติด แน่นอนถ้ามันออกจากปากของเขาล่ะก็นะ
“แน่ใจหรือ” ลีโอนาโดถามเสียงสูง เขารู้ว่าสกายสนใจเด็กคนนั้นเขามีหลายๆอย่างที่แปลกประหลาด “เขาจับได้นะว่านายแอบอยู่แถวๆนี้” เมื่อกล่าวถึงจุดนี้ทำเอาลมหายใจของสกายสะดุดกึก การที่โซลหยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วถามว่าแน่ใจที่ไม่ให้อยู่ด้วย มันไม่ได้หมายถึงเรื่องหลักฐานการยืนยันตัวตนแต่เป็นเรื่องที่เขารู้ว่ามีใครบางคนแอบซุ่มอยู่แถวนี้ และยืนยันเจตนาไม่ได้ว่ามาดีหรือมาร้าย
“เขารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ที่เขาตื่นนั่นล่ะ ถ้านายไม่เผลอซ่อนจิตตัวเองจนมิดเขาก็คงจับไม่ได้หรอก เขาคงคิดว่าเป็นคนธรรมดาคนแล้วปล่อยไปเลยตามเลยไม่สนใจอะไรกับนาย” ลีโอนาโดขึ้นไปนั่งเล่นบนเตียงคนไปพลางเท้าคางมองเลขาส่วนตัวที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทอย่าอารมณ์ดี สกายอดรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังไม่ได้แม้ว่าจะไม่ได้ใช้ความสามรถอย่างเต็มขั้น ซึ่งลีโอนาโดเองก็จับได้อย่างง่ายดายว่าเขากำลังซุ่มดูอยู่เพราะสันชาติญาณของคนตรงหน้าสามารถพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าเหนือมนุษย์
“แค่จับได้ว่าผมซ่อนตัวอยู่ท่านก็ว่าเขาน่าสนใจ” เลขาหนุ่มถามกลับ
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกที่ทำให้เขาน่าสนใจ นายลองสะกดรอยเขาดูสิแต่รอบนี้ทำให้เนียนๆนะเดี๋ยวโดนจับได้อีก เขาพิเศษมากกว่านั้นเยอะ สัญชาติญาณของฉันบอกแบบนั้น”
“แล้วท่านก็จะเอาเวลาที่ผมตามดูเด็กคนนั้น ชิ่งไปอีกรอบ”
“ถึงฉันจะหนีไปอีกรอบ แต่สิ่งที่ได้มาเกินคุ้มแน่นอน” สกายมองเจ้านายอย่าระแวดระวัง คนๆนี้ไม่อาจไว้ใจได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว เขายังคงหลอกใช้คนได้เก่งไม่เปลี่ยน ไมมีการบังคับ แม้จะรู้ว่าเป็นกับดัก แต่ทุกคนที่เขาต้องการจะกระโดดลงบ่วงที่เขาวางไว้อย่างเต็มใจ อีกหนึ่งความสามารถอันแสนน่ากลัวของลีโอนาโด
“ถ้าเกิดมันไม่คุ้มผมตามฆ่าท่านแน่นอนครับ” ไอเย็นเยียบแผ่มาจากร่างของสกายจนลีโอนาโดรู้สึกหวั่นนิดๆ ตอนนี้เขาชักอยากเปลี่ยนใจขึ้นมาแล้วสิ
“ฉันเชื่อสันชาติญาณของฉัน” รอยยิ้มมั่นอกมั่นใจราวกับตนเองเป็นผู้กุมชะตากรรมของโลกทำให้สกายแอบหมั่นไส้ สุดท้ายเขาก็แพ้ลีโออีกครั้ง ความอยากรู้อยากเห็นของมนุษย์มันยังเป็นเครื่องมือที่ลีโอนาโดใช้ได้อย่างคล่องแคล้วจนเหมือนสามารถควบคุมคนที่เขาต้องการได้อย่างง่ายดาย
“รอบนี้ท่านชนะ นี่ครับโทรศัพท์เผื่อผมจะติดต่อกลับมา” แม้ว่าคำพูดจะฟังสุภาพแต่การปฏิบัติตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง สกายโยนโทรศัพท์ให้ลีโอนาโดแต่ถ้าจะเรียกให้ถูกจริงๆคือจงใจขว้างใส่กลางกบาลเลยมากกว่าก่อนที่จะรีบเดินออกไปทันที
“ฉันจะรอฟังข่าวนะ” เสียงของลีโอนาโดแว่วมาในหู แต่หนุ่มผมดำจงใจเมินเสียงนั้น เขาคว้าโฮเวอร์บอร์ดของตนเองมาก่อนจะขับตามหลังโซลไป ในใจชายหนุ่มเต้นโครมครามอย่างตื่นเต้น นานแล้วที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ ใบหน้าเรียบเฉยปรากฏรอยยิ้มที่ดูเหมือนแสยะยิ้มเสียมากกว่า มันส่งผลให้ตัวตนแสนจืดจางที่ผ่านมาดูราวกับภาพมายาที่ถูกลอกออก
…………………………………………………………………………………………………….
ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะยังไม่ด้วยซ้ำรู้ตัวเองถูกสะกดรอย สกายใช้พลังเต็มที่ในการพรางตัวถึงแม้ว่าเทเลพาธีของเขาจะไม่สามารถทำให้เขาล่องหนได้อย่างสมบูรณ์ แต่มันก็สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของผู้คนที่มองมาให้มองไปยังสิ่งอื่นได้เหมือนกับว่าตัวของเขาล่องหนอยู่ นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมสกายจึงเดินเข้ามาในโรงเรียนได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น
การล่องหนเสมือน เป็นแค่ความสามารถหนึ่งที่สกายประยุกต์ใช้จากความสามารถที่มี ความจริงแล้วเทเลพาธีเป็นไซต์ที่ไม่ได้หาอยากอะไรเลย พลังของมันไม่ใช่สายที่ใช้ต่อสู้ได้โดยตรง โดยรวมแล้วเรียกได้เลยว่ากาก แต่ว่าความร้ายกาจของมันสามารถเพิ่มได้อย่างไร้ขีดจำกัดตามความเชี่ยวชาญของผู้ใช้
ซึ่งสกายเองก็เป็นไซคลิกที่เชี่ยวชาญการใช้เทเลพาธีมากที่สุดคนหนึ่ง
………………………………………………………………………………………………
คำศัพท์
เทเลพาธี ความสามารถ อ่านความคิดคนอื่นได้ และส่งความคิดถึงคนอื่นได้ (รวมถึงสิ่งมีชีวิตที่เคยชิน) เช่นการอ่านใจและเห็นคำพูดในความคิดคนอื่น และอาจมีการส่งคำพูดจากความคิดของตนเข้าไปในสมองผู้อื่นโดยตรง เป็นต้น
วิธีที่สกายใช้คือ การส่งความคิดที่ว่าพวกเขาต้องมองไปที่สิ่งอื่นแทนที่จะมองตัวของสกายให้กับทุกคนที่มองเห็นเขา ทำให้ตัวตนของสกายดูเหมือนล่องหนได้ และแน่นอนว่ามันไม่สามารถหลอกอุปกรณ์อย่างเช่นกล้องถ่ายรูป หรืออุปกรณ์บันทึกภาพ/วีดีโอได้
ไซต์ คือ พลังจิต
ไซคลิก คือ มนุษย์ที่สามารถใช้พลังจิตได้
……………………………………………………………………………………………………
ลุงที่โซลช่วยไว้ไม่ธรรมดาเลยใช่ไหมล่ะ อิๆติดตามตอนต่อไปนะคะจะทยอยลงตอนใหม่แล้วก็ตอนที่รีไรท์ใหม่ให้ครบ
อัพล่วงหน้าค่ะ เผื่อพรุ่งนี้ไม่ได้อัพจะได้ไม่ผิดสัญญา ผู้อ่านจะเสียใจ คนเขียนจะเสียคะแนนนิยม(ทำยังกับมี 55555555555)
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ
ความคิดเห็น