ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4
'ผู้ชายปากร้าย
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
บ้านไม้สองชั้นสีขาวสะอาดตา มีสวนดอกไม้รายล้อม ด้านหน้ามีชุดโต๊ะม้าหินอ่อนตั้งอยู่ ซึ่งตอนนี้กำลังมีกลิ่นหอมของอาหารลอยตลบอบอวนออกมาจากในครัว
พิลาลัยกำลังเตรียมอาหารเย็น เพื่อรอทานพร้อมบิดาเหมือนทุกๆวัน
เจ้าของใบหน้าหวานตามแบบสาวเชียงใหม่ ผิมขาวเหมือนไข่ปอก ตอนนี้เริ่มแดงเพราะความร้อนของกะทหญิงสาวตักผัดผักรวมใส่จาน ก่อนจะนำไปวางรวมกับอาหารอย่างอื่นบนโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน
ในระหว่างที่รอเธอเลยเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยมานั่งรอบิดาเหมือนดั่งทุกวัน
เสียงรถที่ดังไม่ค่อยคุ้นหู ขับมาจอดเทียบประตูรั้ว ทำให้คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ
ไม่ใช่รถพ่อนิ แล้วเป็นใครกัน
เสียงปิดประตูรถที่ไม่เบานักทำให้พิลาลัยถึงกับสะดุ้ง ก่อนที่ความสงสัยจะหมดไป เมื่อเห็นชายร่างสูงเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้าน และเดินตรงดิ่งมาที่เธอ
พิลาลัยที่ตอนนี้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แทบจะล้นออกมาเต้นอยู่ข้างนอกเลยก็ว่าได้ ใช่เขาตัวเป็นๆหรือป่าว หรือเธอตาฝาด ผู้ชายคนเดียวที่เธอเฝ้าเพ้อฝันตลอดมา
"พี่ตะวัน "
เธอเรียกชื่อเขาเหมือนคนละเมอ ก่อนที่ความคิดของพิลาลัยจะเตลิดไปมากกว่านี้ เธอจึงสะบัดหน้าไปมาเหมือนต้องการให้ภาพตรงหน้าหายไป แต่นอกจากจะไม่หายไปแล้ว เขากลับใกล้เข้ามาทุกที
"ทำอย่างกับเห็นผีไปได้นะ แล้วนี่จะไม่ชวนฉันนั่งหน่อยรึไง ตะลึงในความหล่อของฉันอยู่รึไง มองอยู่ได้ เสียมารยาท"
เหมือนถูกกระชากลงเหวเมื่ออีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา และหลงตัวเองเสียเต็มประดา เธอมองเขาฝ่ายเดียวเสียเมื่อไหร่ ก็เห็นอยู่ว่า เขาก็มองเธอตาไม่กระพริบเหมือนกัน !
"เอ่อ เชิญพี่เอ่ย ขอโทดค่ะ เชิญนายน้อยเข้าไปนั่งในบ้านก่อนนะค่ะ "
พิลาลัยจำต้องเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปในบ้าน แต่ภูตะวันกับหยุดเดินและหันไปสนใจอาหารบนโต๊ะหินอ่อนมากกว่า
"กำลังจะกินข้าวหรอ คงจะรอพ่อที่แสนดีของเธออยู่สินะ แต่เสียใจด้วยนะ วันนี้พ่อเธอคงกลับดึก เพราะหายไปกับแม่ฉันทั้งวัน แต่เธอคงจะรู้เรื่องอยู่แล้วสินะ ถึงได้แต่งตัวรอฉันขนาดนี้ พวกเธอนี่มันแผนสูงจริงๆ คนเป็นพ่อจงใจทิ้งลูกสาวให้อยู่บ้านคนเดียว ทำให้เดือดร้อนฉันต้องมาอยู่เป็นเพื่อน แต่บอกตามตรง อกไข่ดาวอย่างเธอเห็นแล้วหมดอารมณ์จริง ๆ"
"นี่คุณ !!!"
พิลาลัยไม่รู้จะตอบโต้อีกฝ่ายยังไงดี เธอได้แต่ งงว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไร เธอรึก็อุส่าดีใจที่ได้เจอหน้าเขา แต่เขากลับทำลายความรู้สึกของเธอด้วยคำพูดแสนร้ายกาจ
"ทำไม ตกใจหรอ ? หึ ไม่คิดล่ะสิว่าฉันจะรู้ทันแผนการของเธอสองคนพ่อลูก "
"ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร ถ้าแค่ต้องการจะมาหาเรื่องกัน เชิญคุณกลับไปได้เลย "
พิลาลัยพูดพลางชี้มือให้อีกฝ่ายออกไปจากบ้านของตน โดยลืมไปว่าที่ๆเธออาศัยอยู่ อยู่ในอานาเขตของไร่เพลิงตะวัน ใบหน้าหวานตอนนี้ซีดเผือดเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
"ไม่รู้ว่าพูดเรื่องอะไรงั้นหรอ งั้นก็คงไม่รู้ด้วยสินะ ว่าพ่อเธอและแม่ฉันกำลังจับเธอใส่พานถวายให้ฉันด้วยการแต่งงาน "
เหมือนมีเสียงสะท้อนเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้หูฝาด
แต่งงาน แต่งงาน แต่งงาน!
กับภูตะวันเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้ เธอไม่อยากจะเชื่อ ทำไมพ่อเธอไม่เคยบอกว่าจะให้เธอแต่งงาน มิน่าล่ะ พักหลังๆพ่อเธอชอบทำตัวแปลกๆ เหมือนคนคิดมากตลอดเวลา แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่เชื่อถ้ายังไม่ได้ถามจากปากคนเป็นพ่อ
"ไง ถึงกับดีใจจนเนื้อเต้นเลยสิ จะได้ผัวรวยแถมหล่ออีกต่างหาก "
เพี้ยะ !
ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบ พร้อมกับพิลาลัยที่มองมือตัวเองอย่างตกใจ เธอโมโหจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็ใครให้เขามาพูดจาดูถูกเธอก่อนทำไม และก็ได้รู้ว่าเธอตัดสิ้นใจพลาดอย่างแรงที่บังอาจไปตบเขา
ภูตะวันยกมือขึ้นมาลูบหน้า พลางมองอีกคนด้วยความโกรธ สายตาสีฟ้าของเขาเหมือนมีไฟลุกโชน และพร้อมแผดเผาคนตรงหน้าให้มอดไหม้ แต่เขากับหันไปยังโต๊ะอาหารแทน และปาทุกอย่างทิ้งต่อหน้าต่อตาเธอ
"หยุดนะ คุณ นี่คุณ มาทำลายข้าวของคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง "
"งั้นก็ทำเธอได้ใช่มั้ย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น