หนี้รักซาตานเถื่อน

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

ไร่เพลิงตะวัน

ภายในคฤหาสหลังงาม ที่ตอนนี้คนเป็นเจ้าของกำลังนั่งทำหน้าตาบึ้งตึง รอคนเป็นลูกอยู่ที่ห้องรับแขก

และไม่นานการรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อสาวใช้เดินมาบอก ว่าคุณหนูขับรถเข้ามาในตัวบ้านแล้ว และเพียงไม่นาน ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปรง ก็เดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า

"รีบมาทำไมล่ะ ทำไมไม่นอนกอดกะแม่นั่นให้หนำใจไปเลย เผื่อว่าจะต้องไปอยู่อเมริกา เดี๋ยวก็คิดถึงกันแย่ "
พอนึกถึงเรื่องที่คอนโดก็อดประชดคนเป็นลูกไม่ได้

"โถ่ แม่ครับ อย่าล้อผมเล่นแบบนั้นสิ เนี่ยพอผมตื่น ผมก็คิดถึงคุณแม่เป็นคนแรกเลยนะ "

พูดเอาใจพลางนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน แล้วทำท่าจะสวมกอด แต่คนเป็นแม่กลับยกมือขึ้นมาห้าม พลางส่งสายตาเคืองๆมาให้

"เลิกทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตสักที งานการในไร่แกไม่คิดจะเข้าไปดูบ้างเลยหรือไง รู้มั้ยว่าที่โรงงานวุ่นวายขนาดไหน วิชิตมาบอกแม่ว่าลูกไม่เข้าไปดูงาน มาเป็นอาทิตย์กว่าแล้ว ลูกมัวเเต่ไปทำอะไรอยู่ !!"

"ไอแก่นั่น มันฟ้องแม่หรอครับ !" ใบหน้าหล่อทำหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อพูดถึงลูกน้องคนสนิทของมารดา

"อย่าเรียกคนของแม่แบบนั่น วิชิตมีพระคุณกับครอบครัวเรามาก เราควรจะเคารพเค้าเหมือนญาติคนนึง "

ดารัณสุดเเสนจะโมโห เธอชักจะหมดความอดทนกับเด็กดื้อเข้าไปทุกที และในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็คงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดชะที !

"ญาติงั้นหรอ เหอะนี่ผมต้องเรียกมันว่าพ่อเลยมั้ย แม่ถึงจะพอใจ "
ภูตะวันแค่นเสียงอย่างประชดประชัน พลางนึกแค้นใจชายอีกคนที่เป็นต้นเหตุให้เขา ต้องทะเราะกับผู้เป็นแม่ แต่คำตอบต่อมามันทำให้เขาแทบคลั่ง

"ใช่ แกต้องเรียกวิชิตว่าพ่อ เพราะภายในเดือนหน้าแกต้องแต่งงานกับหนูพิม ลูกสาวคุณวิชิต !!"

ดารัณยื่นคำขาด พลางนึกถึงสาวน้อยวันยี่สิบปี ว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคต พิลาลัย หรือพิม เธอเป็นคนน่ารัก เรียบร้อยอ่อนหวาน เหมาะสมแก่ตำแหน่งแม่เลี้ยงแห่งไร่เพลิงตะวันที่สุด และลูกชายเธอก็ไม่มีทางกล้าขัดคำสั่งแน่ ลองขัดสิจะให้พ่อมันมารับไปอยู่อเมริกาชะเลย

"ผมไม่แต่ง !! และคุณแม่จะมาบังคับผมไม่ได้เด็ดขาด "
เพราะความโมโหทำให้เขาตะคอกใส่มารดาด้วยความขาดสติ ทำให้นมแจ่มที่ยืนอยู่ข้างนอกตกใจรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"ไม่แต่ง ก็เก็บกระเป๋าบินไปหาพ่อแกเลย ไปอยู่กับแหม่มเมียใหม่พ่อแกนู๊น !!! ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีกต่อไป "

"แม่ก็ได้มีความสุขกับไอวิชิตนั่น และลูกสาวของมันก็จะได้ทุกอย่างที่เป็นของผมหน่ะสิ ผมไม่ยอมหรอก !"
ใช่เรื่องอะไรเขาจะยอมล่ะ ไร่นี้พ่อแม่เขาเป็นคนสร้าง เขาไม่มีวันยอมให้มันตกไปเป็นของคนอื่นเด็ดขาด

"แกก็เลือกเอาเอง ทุกอย่างจะเป็นของแกก็ต่อเมื่อแกเเต่งงาน คิดเอาแกมีแต่ได้กับได้ "

"แล้วแม่หนูพิมอะไรนั่น เขายอมแต่งกับผมหรือไง เหอะง่ายสิ้นดี "
ชายหนุ่มพูดอย่างดูแคลน พลางนึกถึงเด็กกะโปโลที่ชอบวิ่งตามเขาตอนเด็กๆ สันกรามบดกันจนนูนยิ่งคิดก็ยิ่งรังเกียจ

"หนูพิมเป็นเด็กดี ช่วยระวังคำพูดแกด้วย เรื่องนั่นไม่ต้องห่วง ตกลงแกจะแต่งรึไม่แต่ง !"
ยิ่งมารดาปกป้องอีกฝ่าย มันยิ่งทำให้เขาเดือดดาล และสะสมความแค้นไว้มากมาย รอวันเอาคืนอย่างสาสม

อยากให้แต่งมากใช้มั้ย ...ได้เลยเขาจะสนองให้ถึงใจ ทั้งพ่อทั้งลูกเลยคอยดู

ภูตะวันแสยะยิ้มมุมปาก เหมือนกำลังคิดแผนการอะไรสักอย่าง ก่อนจะตอบตกลง

"ได้ ผมยอมแต่ง แต่หลังจากแต่งแล้ว ผมจะพาหนูพิมของแม่ย้ายไปอยู่บ้านไร่ ตกลงตามนี้นะครับ ผมต้องรีบไปดูงานต่อ อยากคุยกับพ่อตาใจจะขาดแล้ว "

"เดี๋ยว !สิ ตะวัน ตะวัน ไอลูกบ้า "

ไม่ทันชะแล้ว เพราะเจ้าตัวเดินมาขึ้นรถคันหรู และขับออกไปในทันที ไม่สนใจเสียงมารดาที่ตะโกนด่าตามหลังสักนิด