คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภรรยาของผม
2018 September
“ว่าไรับ”
ทันทีที่ผมรับสายโทรศัพท์ที่ผมเฝ้ารอมาหลายวัน็รีบรอเสียลไปทันที
“เอ๋ อนนี้เลยเหรอ
ถ้าอย่านั้น็รอแปปหนึ่นะผมะไปรับ”
หลัาวาสายผม็รีบเินไปเอาุแรถในห้อนอนและออไปาห้อทันทีโยไม่สนใเสียอเพื่อนร่วมานที่ะโนเรียผมอย่าสสัย
“พั ไปไหนวะ
านยัไม่เสร็เลย”
หลัาที่ับรถฝ่าวามหุหิอรถิใน่วอนเย็นนมาถึหน้าึานวิัยอบริษัทแห่หนึ่
้านหน้ามีหิสาวสูเพรียวำลันัู่าไ่มุพลามือถือ
เธอเยหน้ามอเมื่อผมอรถ
เมื่อรถหยุสนิทีผมึลารถและปรี่เ้าไปหาเพื่อยบรราระเป๋าานวิัย่าๆอเธอไปใส่หลัรถ
“หิวไหมรับ
ะไปหาอะไริน่อนไหม” หิสาวส่ายหน้า
“่ว อยานอนมาว่า”
ผมพยัหน้า่อนหันไปเปิประูรถให้เธอ ระหว่านั้นมีายร่าสูให่็วิ่มาหา
เาับแนอเธอเอาไว้ ผมมอมือที่ับแนเรียวสวยนั้นเอาไว้อย่าไม่อบใ
“รอ่อนสิรับ
ผมอยาะวนุไปทานมื้อ่ำ้วยัน ถ้าไม่ว่าอะไร ผมะโทรไปหาุอีที...”
หิสาวมวิ้ว เธอเท้าสะเอว่อนเอียอเล็น้อย
“ันไม่ว่า่ะ” ายนนั้น็ยัยิ้มและไม่มีท่าทีะปล่อยมืออเธอ
มันะมาเินไปแล้วนะ!
“ผมรู้หรอว่าุไ้วันหยุเ็วันุะไม่ว่าไ้ยัไ”
“อย่าเพิ่พูัสิะ
ที่ันไม่ว่า็เพราะันมีเท”
“โหน่า
เพื่อนร่วมานอุบอผมว่าุยัไม่มีแฟน”
“ใ่่ะ
ันไม่มีแฟน...”
ายนนั้นยิ้มว้า่อนที่ะหุบยิ้มทันทีเมื่อไ้ยินประโยสุท้าย่อนที่เธอะึ้นรถไป
“แ่ันะไปเทับสามี
เพราะแบบนั้นล่ะ่ะ ันอัว่อน”
ระหว่าที่ับรถลับบ้าน
ผมนั่เียบไม่วนเธอเหมือนทุรั้ ถึะรู้อยู่แล้วเถอะว่าภรรยาอผมเป็นผู้หิสวย
ทั้ยัมีเสน่ห์ ทำาน็เ่ ใรๆที่เยไ้พบเธอ็้อหลเสน่ห์อเธอทั้นั้น
แ่ารที่มอ้ามผมที่ยืนอยู่้าๆ
มอ้ามสามีอย่าผมไปมัน็น่าน้อยใริๆนี่นา!!
“เป็นอะไรไป”
เลีนลืมาึ้นมามอผม แ่พยายามที่ะไม่พูับเธอ รู้บ้าสิผมน้อยใอยู่นะ!
“เฮ้อ
แวะห้า้วย้วย ันะื้ออหน่อย” ผมรับำในอ
่อนเหลือบมอร่าบาที่เอนัวลหลับาเหมือนเิม
สนใผมหน่อยสิ
ผมอุส่าห์น้อยใแล้วนะ
เมื่อถึห้าแถวบ้านผม็อในลานอรถ
แม้ะ้อใ้เวลานานไปหน่อยเนื่อาเป็นเวลาเลิานอนส่วนให่็าม ผมเินามเธอ้อยๆเหมือนทุรั้
มอูร่าบาที่ยืนพินิอสและอใ้่าๆที่เธอาว่าน่าะหมแล้วนรบถ้วน
ึำระเินแล้วรลับไปที่บ้านเลย
ว่าแ่เธอรู้ไ้ยัไันนะว่าผัฟอถูผมทำหไปนหมแล้วเมื่อเ้านี้?
เมื่อมาถึบ้าน
ะว่าไป็เป็นแ่ห้อุออนโหรูที่ใ้เินอผมและเธอื้อมา
แ่็เป็นหอแ่านอพวเรานี่นา ผมะเรียว่าบ้าน็ไม่แปลใ่ไหม?
เมื่อเปิเลีนเปิประูเ้าไป
ร่าอวบอัอผู้หินหนึ่็วิ่ออพร้อมยิ้มร่า่อนะัเมื่อเอับเลีน
“ลับมาแล้วเหรอไอ้พั
อยู่ๆ็ออาห้อไป....”
อาร์ทรุ่นพี่ที่ทำานอผมที่เินามน้อยเพื่อนร่วมานอผมมาะัามไปอีน
เามอเลีนา้า ่าาน้อยที่มออย่าไม่พอใ
ผมเ้าใีรับพี่อาร์ท
ผมเอ็เยอึ้ับวามสวยอภรรยาอผมเหมือนัน
ร่าเพรียวที่สูประมาหาาอผมที่สูร้อยเ็สิบเ็ูสมส่วน ผมหยัศสีเ้มยาวถึบั้นเอว ผิวเนียนละเอีย วารีมสวยสีเทาเปี่ยมเสน่ห์ ริมฝีปาอิ่มสีมพูสวย
“นี่ใรันะพี่พั”
มือเล็ี้หน้าเลีนที่เริ่มมวิ้วเมื่อเห็นท่าทาที่ไม่สุภาพอหิแปลหน้า
ผมลืนน้ำลาย่อนลูบแนเรียวล่อมให้เธอใเย็น
“ุเหนื่อยไม่ใ่เหรอ
ไปอาบน้ำ่อนนะ ป่ะ เี๋ยวผมไปหาน้ำเย็นๆมาให้” ผมพาร่าบาเินเ้าไปในห้อนอน
่อนหยิบผ้าเ็ัวและันเธอให้เ้าไปในห้อน้ำ
่อนเินออมาเิแที่มีท่าทีสสัยใร่รู้ในเรื่ออนอื่นเป็นอย่ามาให้ออไปไ้แล้ว
“ไอ้พั
บอมาเี๋ยวนี้ สาวสวยนนั้นเป็นใรัน”
สีหน้าล้อเลียนอพี่อาร์ททำผมเินเล็น้อย
“ไม่ใ่เรื่ออพี่น่า”
“พี่พับอน้อยมาเี๋ยวนี้เลยนะ
ผู้หินนั้นเป็นอะไรับพี่” เมื่อเอสายาสอู่ที่มีาร่มู่อย่าเ็มที่
หัวใวน้อยๆอผม็มีอาารสั่นไหว้วยวามหวาลัว่อท่าทีอทั้สออย่าัเน
“ันเป็นภรรยาอพั”
เสียหวานิเย็นาบอำอนแทนผม ผมหันไปมอร่าบาที่ออมาาห้อน้ำในุเิม
“ภรรยา!” ทั้สอนะโนเสียันหูผมแทบับ มันน่าในานั้นเลยหรือ
“ใ่แล้ว
เลีนเป็นภรรยาอผมเอ” ผมเาท้ายทอยเล็น้อยแ้เ้อ
ไหนเยบอว่าไม่้อบอนอื่นไม่ใ่เหรอ ไหัวเอบอเอะั้นล่ะ
“ทำไมนายไม่เยบอเลยล่ะว่าแ่านแล้ว”
พี่อาร์ทเย่าัวผม น้อยเอ็ไม่น้อยหน้าเ้ามาร่วมันเย่า
่อนะหยุลเมื่อมือบาเ้ามาโอบผมและรั้ัวผมออาทั้สอน
ผมหน้าแเมื่อรู้ว่านเออยู่ในอ้อมแนอภรรยานาม
อีอย่าแผ่นหลัผม็แนบิับเธอนแทบไม่มี่อว่า
ุภรรยาที่รัรับ
มันนุ่มมาเลยล่ะรับ
“อโทษ้วย
แ่อนนี้ันอยาใ้เวลาส่วนัวับสามีอัน ยินีที่ไ้รู้ั แล้วเอันใหม่”
หลัาที่เพื่อนร่วมานอผมทั้สอนลับไปแล้ว
เลีน็เ้าไปอาบน้ำเรียมัวนอน เธอหยิบยาแ้ปวึ้นมาินผมรีบปรี่เ้าไปหาทันที
“เนเป็นอะไร
ปวอะไรรไหนเหรอ” เลีนหรี่ามอผม ่อนอ้าปาแล้วี้เ้าไป้าน้าระพุ้แ้ม
เห็นแผล้านในนาให่ทีู่น่าลัว
“เป็นาในปา
มันปว” เธอว่า่อนล้มัวลนอน ผมหันไปเปิแอร์
่อนสะบัผ้าห่มลุมร่าบาที่เรียมเ้าสู่นิทราอย่าเ็มที่
“ทำไมถึบอสอนนั้นเหรอ”
ิ้วเรียวมว เธอถามผมลับโยที่ไม่ลืมา
“อะไร?”
“็เนเยบอว่าไม่ให้บอนอื่นไม่ใ่เหรอว่าเราแ่านันแล้ว”
พูเอ็เ็บเอ แม้อนนั้นผมแ่ับเธอโยที่ไม่ไ้รั็าม
แ่นึถึท่าทีเย็นาอเธอในอนนั้นแล้ว ราวับมีมีรีรลาใ ทำไไ้
อนนี้เป็นเพราะผมที่รัเธอนหมใแล้วนี่นา
นัยน์าสีเทามอผมที่้มหน้าล
เธอถอนหายใ่อนยื่นมือมาับับมือผม ่อนสอประสานมันนแนบิัน
“เพราะมันยุ่ยาน่ะสิ
พอบอว่าแ่านแล้ว็ะมีำถามามมาอีเยอะแยะ แ่เมื่อไหร่? อีฝ่ายเป็นใร? บันนานหรือยั?เป็นนแบบไหน?
ทำไมันถึไม่เยรู้เลย? ....”
ผมเยหน้ามอใบหน้าามที่หลับาล เธอบเบาๆบนที่นอน ผมเอนัวลเธอ็พลิัวมาอยู่ในอ้อมแนอผม
“อีอย่า
เราแ่ันเพราะผู้ให่เป็นนัให้ อนนั้นันไม่รู้้วยว่าุเป็นนยัไ...
ันอบำถามพวนั้นไม่ไ้” ประโยสุท้ายนั้นเริ่มแผ่วล
เลีนใล้ะหลับเ็มที่แล้ว
“แล้วอนนี้ล่ะ
ุอนำถามพวนั้นไ้ไหม?” แ่ภรรยาอผม็ไม่ไ้อบ เธอหลับไปแล้ว
ผมูบลบนผมอเธอ
“ผมรัุนะ
ภรรยาอผม”
ความคิดเห็น