ตอนที่ 6 : ||ตอนที่ 4 การต่อสู้ฉบับสาวน้อยนิจิโกะ||

"เหนื่อยจังเลย..."

นิจิโกะ Talk

ฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาอย่างจัง จนพวกเราล้มลงไป

และนํ้าตาที่จู่ๆก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

       "ฮึกๆ คิดถึงมากเลย รู้ไหมโชโตะคุง"

       "อืม...ฉันก็คิดถึงนิจิโกะเหมือนกัน"เขาพูดพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ

       "โชโตะคุง...."ฉันที่กำลังจะพูดคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว

       "ตอนนี้....เป็นยังไงบ้าง"

       "อืมหลังจากที่ฉันย้ายไปอยู่บ้านคุณน้าก็ฝึกหนักตลอดเลยแล้วก็ได้เพื่อนใหม่เยอะมากเลยล่ะและ--"

 ยังไม่ทันพูดอะไรจบเขาก็พูดแทรกซะก่อน

       "ส่วนฉันน่ะก็ยังคงฝึกมาตลอดเพื่อจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอเลยนะ"

       "สัญญาอะไรหรอ"

       "ไม่แปลกหรอกที่จะจำไม่ได้เพราะมันต้องนานแล้ว...เอาล่ะกลับบ้านกันเถอะ"เขาพูดก่อนที่จะค่อยๆคล้ายกอดและเปลี่ยนมาจูงมือเหมือนตอนเด็กๆ

       "สัญญาอะไรหรอโชโตะคุง?ทำไมฉันถึงลืมได้ล่ะบอกหน่อยสิ"ฉันพูดและค่อยๆเดินตามเขา

       "ไว้เมื่อถึงเวลาแล้วฉันจะบอกนะ"

.

.

.

งั้นชั้งมันก่อนก็ได้เนอะเดี๋ยวถ้าถึงเวลาโชโตะคุงคงจะบอกเราเองแน่ๆ

ฉันเดินกลับบ้านมาปกติแถมมันนี้ยังเป็นวันที่ดีมากๆเพราะได้เจอโชโตะคุงด้วยพวกเราแลกเมล์กับไลน์ไว้เรียบร้อยแล้วแต่เสียดายที่บ้านเขาดันอยู่คนละทางกับบ้านฉันเลย Y-Y และก็มีเรื่องที่อยากพูดตั้งมากมายแต่ตอนนี้โชโตะคุงเหมือนมีเรื่องที่ค้างคาใจอยู่และยังไม่ได้ทำการสะสางเพราะงั้นตอนนี้เราอย่าพึ่งพูดอะไรมากแล้วกัน

แต่ตอนเด็กเขาน่ารักมากเลยนะฮือ

ตอนนี้สายตาดูเย็นชามากขึ้น เวลาเราไม่ได้อยู่กับสองคนเขาดูเย็นชามากกก

อาจจะเป็นเพราะหลายๆสาเหตุจำได้ว่าตอนเด็กๆคุณพ่อของเขาฝึกโชโตะคุงหนักมากในบ้างทีฉันก็เลยไปหาเขาเองและก็เห็นเขาฝึกแบบโหดมากๆ

....ดิฉันอยากได้โชโตะคุงผู้น่ารักและอบอุ่นกลับคืนมาค่ะ!!

(แปะรูปประกอบ)//ไรต์ปรับเปลี่ยนเนื้อหาบทนำนิดหน่อยนะคะ

อ่าในที่สุดก็ถึงบ้านแล้ว

ฉันที่กำลังจะเปิดรั่วบ้านก็ต้องประหลาดใจเพราะมีช่อดอกไม้วางอยู่ที่หน้าบ้าน

ฉันก้มลงก่อนจะหยิบขึ้นมาดู

ไม่ได้เขียนคนส่งแต่เขียนผู้รับ....แต่ผู้รับคือฉัน!?

ใครส่งมากันนะ

มีคำถามมากมายเข้ามาในหัวแต่มันคงไม่น่าตกใจเท่าช่อดอกไม้ที่ถูกส่งมาเพราะ......

ช่อดอกไม้นี้คือ...ดอกฮิกันบานะสีขาวและท่ามกลางดอกฮิกันบานะสีขาวก็มีดอกฮิกันบานะสีแดงอยู่ตรงกลางเพียงดอกเดียว

ใครเป็นคนส่งมันมากัน!?

ดอกฮิกันบานะถึงจะมีความหมายออกแนวคิดถึงหรือต้องการพบก็เถอะ

แต่ว่าดอกฮิกันบานะเขาไม่นิยมส่งให้ผู้อื่นแบบนี้หรอกเพราะดอกฮิกันบานะถือว่าเป็นดอกไม้ที่น่ากลัวชนิดนึงเลยก็ได้เพราะ...มันมีพิษที่สามารถฆ่าคนได้เลยแถมร้านดอกไม้เขาก็ไม่ขายดอกฮิกันบานะด้วย

ถ้าเป็นโชโตะคุงก็ไม่น่าใช่เขาหรอกเพราะเขาไม่รู้ที่อยู่ของฉันเราพึ่งจะติดต่อกันวันนี้เองนะ

        "แล้วเป็นใครกันล่ะที่ส่งช่อดอกไม้นี่มา..."ฉันพึมพำกับดูเองไปสักพัก

        "อ่าวทำไมยังไม่เข้าบ้านล่ะนิจิโกะ"คุณน้าที่น่าจะกลับมาจากงานแล้วทักฉัน

        "คือว่า....มีดอกไม้นี่ส่งมาถึงฉันน่ะค่ะ"ฉันพูดพร้อมยื่มให้คุณน้าดู

        "ฮะ!?นี่มันดอกฮิกันบานะนิใครมันส่งมาได้นะ"คุณน้าก็มีท่าทางตกใจไม่แพ้กัน

        "ไม่รู้เหมือนกันค่ะมันเขียนแค่ว่าส่งมาถึงฉันแต่ว่า....ถึงความหมายมันจะออกแนวคิดถึงแต่มันก็เป็นดอกไม้ที่คนไม่นิยมส่งมาให้กันหรอกนะคะ"

         "อือคงมีคนส่งมาแกล้งล่ะมั้งเข้าบ้านกันก่อนเถอะ"คุณพูดก่อนจะนำเดินบ้านไป

หลังจากนั้นฉันก็เข้าบ้านและไปที่ห้องของตนพอเข้ามาในห้องก็วางดอกไม้และเปลี่ยนชุดก่อนที่จะล้มตัวลงที่เตียง

          "ทำไมวันนี้มันแต่ปริศนากันนะทั้งเรื่องคำสัญญาแล้วก็ช่อดอกไม้นี่อีก"

ชีวิตของโอโซระ นิจิโกะแค่เข้ายูเอย์วันแรกก็มีเรื่องน่าสงสัยเกิดขึ้นแล้วล่ะค่ะทุกท่าน

เราควรจะไปปรึษาคัตสึกิดีไหมนะ.....

ยังไงก็ไปหาคัตสึกิหน่อยดีกว่าจะได้ไปคุยเรื่องเรียนวันแรก

และฉันก็ลุกขึ้นก่อนที่จะย้ายร่างหนาๆของตนไปจนถึงหน้าบ้านของเขาจนได้

กริ๊ง

กริ๊ง

ฉันกดกิ่งไปสองที

       "อ่าวนิจิโกะจังเองหรอเข้ามาสิ"คุณแม่ของคัตสึกิมาเปิดประตูพร้อมทักทายฉัน

       "ขออนุญาตนะคะ"ฉันพูดพร้อมเดินเข้าไปในบ้าน

       "ถ้าคัตสึกิอยู่ในห้องนะจ้ะ"

       "ค่ะ"ฉันก้มหัวให้คุณแม่ของคัตสึกินิดๆ

ถึงจะมาบ่อยแต่ก็ไม่ชินสักทีแหะ

ก๊อก

ก็อก

        "คัตสึกินี่ฉันเอง"ฉันพูดพร้อมเปิดประตูเข้าไป...เชื่อสิถ้ารอคัตสึกิมาเปิดชาตินี้ก็ไม่ได้เข้า

พอเปิดมาก็เห็นเขานอนอยู่

เอ๋ทำไมนอนเวลานี้นะ

ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ และสะกิดคัตสึกิเบาๆ

        "คัตสึกิตื่นๆ"ฉันพยายามปลุกเขา

และแน่นอนว่าเขาค่อยๆลืมตาขึ้น

        "นี่เธอมาทำอะไรฮะ!"พอหมอนั้นเห็นฉันก็รีบถอยห่างอย่างไว

        "ก็แค่มาหานายไม่ได้หรอ?"ฉันพูดพร้อมยื่นหน้าไปใกล้ๆ

แกล้งหน่อยแล้วกันพ่อคนขี้เซา

        "มาหาฉันจะบ้ารึไงฮะ!?ฉันก็เป็นผู้ชายนะเว๊ย!!"คัตสึกิหน้าแดงด้วยล่ะน่ารักจังน่า

        "แม้ๆเคยแกล้งเล่นนิดหน่อยเองที่ฉันมาหาก็แค่อยากคุยเรื่องเรียนวันแรกน่ะนะ"

        "แค่เรื่องนี้ไว้คุยกันพรุ่งนี้ก็นิยัยบ้า!"คัตสึกินายนี่เก็บสีหน้าไม่เก่งจริงๆ

        "ที่จริง...."เราควรจะปรึกษาเขาดีไหมน่า

แต่คงไม่ได้คำแนะนำดีๆหรอกมั้ง....

        "ไม่มีอะไรหรองั้นฉันกลับก่อนนะ"ฉันพูดพร้อมกับจะเปิดประตูห้องเพื่อออกไป

  

        "เดี๋ยวสิเธอมีเรื่องจะถามไม่ใช่รึไง!?"

        "หรือว่านายอยากให้ฉันอยู่ต่อล่ะ"ฉันหันไปหาเขาพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์

และแน่นอนว่าหมอนั้นจะต้องตะโกนด่าฉันแน่นอน

คัตสึกิน่ะถึงจะหัวร้อนเก่ง ปากจัด แต่ความเจ้าเล่ห์ที่ติดลบเลยนะ5555

แต่เวลาแกล้งคัตสึกิเนี่ยสนุกชะมัด~

         "บ้านเธอสิยัยบ้าทวินเทลเดี๋ยวพ่อจะระเบิดให้!!"หมอนั้นหน้าขึ้นสีด้วยเห็นแล้วฮา

         "5555ไม่แกล้งแล้วไปล่ะ"ฉันพูดพร้อมโบกมือลาเขา

ฉันเดินกลับมาบ้านและเข้าห้องนอน

สรุปไปก็ได้แค่แกล้งคัตสึกิ......

ในโลกนี้มีคนเคยบอกกล่าวว่า'ชีวิติเราจะดีขึ้นถ้ารู้จักชั้งมัน'

อืมชั้งมันไปก่อนแล้วกัน

วันต่อมา

 วันนี้ฉันตื่นมาตามปกติและรีบไปโรงเรียนแต่ระหว่างทางก็ซื้อของกินเล็กน้อยๆมาด้วย

อย่างน้อยวันนี้ก็ขอไปคนแรกๆหน่อยเถอะ....ส่วนคัตสึกิก็ชั้งมัน...แอบเอาคืนเมื่อวานที่ไม่ยอมปลุก

และฉันก็มาถึงห้องก่อนที่จะเปิดประตูและทักทายทุกๆคน

        "อรุณสวัสดิ์!"

ดูเหมือนว่าโชโตะคุงจะมาแล้วผู้หญิงที่ดูฉลาดๆมาแล้วและก็คนอื่นที่พอจะรู้จักชื่อก็อีดะคุงและนายหัวแดงกับสึยุจังมาแล้วแต่จากที่ดูๆแล้วนี่มากันเกือบจะครบแล้วนะเนี่ย...ไม่น่าไปแวะซื้อขนมระหว่างทางเลยเรา

         "อรุณสวัสดิ์!โอโซระคุง"อีดะคุงเข้ามาทักทายเป็นคนแรก

         "อืม!ขอให้เป็นวันที่ดีอีกวันนึงนะ"ฉันตอบกลับอีดะคุงก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะตรงมุมห้อง

  ปัก!

และก็มีเสียงเปิดประตูอย่างแรก

          "ยัยบ้าทวินเทลรีบมากนักรึไงฮะ!!"มาแล้วคุณขี้หัวร้อน

          "อ่าวก็นายมาช้าเองนิฉันยืนรอหน้าบ้านตั้งนานแต่ไม่ยักจะเห็นนายออกมาเลยไปก่อนมีปัญหาหรอคะ?"ฉันเอียงหน้าไปถามคัตสึกินิดๆ

          "ยัยบ้าทวินเทล!ทีฉันยังรอเธอเลยนะเห๊ย!"

และการที่ฉันกับคัตสึกิมีปากเสียงกันทำให้เป็นที่สนใจแก่คนในห้องสุดๆ

ก็เล่นมองมาสะขนาดนั้น

           "ก็เมื่อวานายไม่รอนี่น่าแบร่~~"ฉันพูดพร้อมพร้อมกับแลบลิ้นใส่คัตสึกิ

           "ยัยบ้าทวิน--"ก่อนที่คัตสึกิจะหัวร้อนไปมากกว่านี้อาจารย์ไอซาวะก็เดินเข้ามาก่อนที่จะ....

           "เอาล่ะนั่งที่ได้แล้ว"

และแน่นอนว่านักเรียนทุกคนก็ทำตามที่อาจารย์กล่าวต่างๆนาๆ

ช่วงเช้าเป็นการเรียนการสอนปกติ

ซึ่งน่าเบื่อโคตรร

ส่วนตอนพักกลางวันฉันก็มาทานข้าวกับโอชาโกะจังอีดะคุงแล้วก็อิสึกุ

อาหารที่นี่จัดว่าอร่อยมากๆเลย

และในช่วงบ่าย...เป็นวิชาพื้นฐานฮีโร่!!

   

            "ฉัน....เปิดประตูเข้ามาแบบคนธรรมดาแล้วล่ะ!!"

            "ออลไมท์ล่ะ!"

ออลไมท์!?อย่าบอกนะว่าเขาจะมาสอนวิชานี้....ดีใจจัง

           

            "สุดยอดมาเป็นอาจารย์ของที่นี่จริงๆสินะ!"

            "คอสตูมตั้งแต่สมัยยุคเงินเลยไม่ใช่หรอ"แล้วก็มีเสียงมากมายที่พูดถึงอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้า

อยากรีบๆเรียนจัง

             "ฉันจะมาสอนวิชาฮีโร่พื้นฐาน....ซึ่งจะเป็นวิชาที่ให้พวกเธอฝึกฝนหลายๆด้านเพื่อวางรากฐานในการเป็นฮีโร่"ออลไมท์พูด

             "แถมหน่วยกิตเยอะที่สุดด้วยล่ะนะ"หวานหมู!!

             "มาเริ่มกันดีกว่าและการฝึกในวันนี้....การฝึกต่อสู้!"

ว้าววันแรกก็เข้มข้นเลยนะ

              "และก็มารับของทางนี้ด้วย..."

แล้วก็มีอะไรสักอย่างออกมาจากำแพงเดามาคงเป็นคอสตูมแน่นอน

               "และนี่คือคอมตูมของพวกเธอ....พอเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วไปรวมกันที่สนามเบต้าด้วยนะ"

               "ค่า//ครับ!"

และพวกเราก็ถยอยไปเปลี่ยนชุด

ชุดคอสตูมน่ารักสมกับการที่ฉันลงทุนออกแบบตั้ง 7 ชั่วโมง

และนี่คือคอสตูมของฉัน

น่ารักจริงฮืออ

#พบคนบ้าชุดใหม่หนึ่งอัตรา

อ่าววเขาไปกันหมดแล้ว

และฉันก็รีบเปลี่ยนและไปที่สนามเบต้าทันที

ชุดคอสตูมของคนอื่นๆก็สวยใช่ได้เลยนิน่า

          "ชุดคอสตูมของโอชาโกะจังน่ารักจังเลย><"ฉันเดินเข้าไปทักโอชาโกะจัง ง่าน่ากอด

          "คอสตูมของนิจิโกะก็น่ารักดูเหมาะกับนิจิโกะจังมากๆเลยเนอะเดกุคุง"

          "ใช่ๆเลยอุราระกะซัง!"โห ชุดคอสของอิสึกุนี่คงได้ต้นแบบว่าจากออลไมท์แน่นอน

ส่วนของคัตสึกินี่คงจะสนับสนุนการใช้ระเบิดได้ดีเลยสินะ

แล้วโชโตะคุงอยู่ไหนกันนะ

ฉันมองหาโชโตะคุงมองไปรอบๆก็เจอเขา

ชุดคอสตูมของเขาเป็นชุดขาวๆอีกซีกมีนํ้าแข็งคลุมอยู่

           "อาจารย์ครับ!ที่นี่คือสนามตอนสอบเข้านี่ครับ..แสดงว่าจะฝึกต่อสู้ในเมืองเหมือนเดินใช่ไหมครับ?"

           "เปล่าเลยเราจะก้าวข้ามจุดนั้นเป็นสองก้าว"

           "การปราบวิลเลินส่วนใหญ่จะทำในที่โล่งแจ้งก็จริง....แต่ให้พูดทางภาพรวมแล้ววิลเลินมีอัตราปรากฏตัวในตึกหรืออาคารมากกว่าสะอีก"ก่อนที่ออลไมท์จะอธิบายคราวๆให้ฟัง

            "จากนี้พวกเธอจะถูกแบ่งเป็นทีมฮีโร่กับวิลเลินแล้วทำการต่อสู้ในอาคารแบบสองต่อสอง"

            "ไม่ต้องฝึกพื้นฐานก่อนหรอคะ?"สึยุจังพูดขึ้น

            "นี่คือการต่อสู้เพื่อให้รู้ถึงพื้นฐานยังไงล่ะ"ตอบได้สมกับออลไมท์

            "แล้วตัดสินการแพ้ชนะกันยังไงคะ"

            "ซัดให้ปลิวไปเลยได้รึเปล่าครับ"

            "จะมีการคัดชื่ออกแบบอาจารย์ไอซาวะอีกรึเปล่าคะ"

            "จะแบ่งทีมกันยังไงครับ"

            "ผ้าคลุมนี่สวยดีว่าไหม"เอ่มอันนี้ไม่น่าเกี่ยว

            "เดี๋ยวจะตอบให้หมดทุกคนเลย!"

และออลไมท์ก็เริ่มอธิบายด้วยการอ่านโพย์?

หลังจากที่ฟังฉันสรุปได้ว่าทีมฮีโร่จะต้องหาและกู้นิวเคลียร์หรือจับวิลเลินส่วนทีมวิลเลินก็ขัดขวางและต่อสู้กับทีมฮีโร่

              "ส่วนการจับคู่และประกบคู่ต่อสู้จะใช้พิธีจำฉลากเอา!"

              "เอาล่ะมาเริ่มจับฉลากกันเถอะ!"

และหลังจากนั้นก็จับคู่เสร็จ

แต่ลืมอะไรไปรึเปล่าห้องนี้มี 21 คนซึ่งมันต้องมีเศษและคนที่เป็นเศษคือฉันเองจ๊าาา

ฮือออออคนไร้คู่ค่าา

ซึ่งฉันอยู่ทีม K คนเดียว

และดูเหมือนว่าอิสึกุจะต้องสู้กับคัตสึกิด้วย

มันส์แน่คราวนี้....

ส่วนคนที่เหลือให้ไปอยู่ที่ห้องมอนิเตอร์

ตอนนี้ทุกคนที่เหลือมาอยู่ที่ห้องมอนิเตอร์เรียบร้อยแล้ว

คู่ๆอื่นต่างคุยกันบ้างแต่คือดิฉันไร้คู่ไง!

และดูเหมือนการต่อสู้จะเริ่มคิดแล้วคัตสึกิดูหัวร้อนแปลกๆแถมโจมตีอิสึกุแบบรุนแรงอยู่พอตัวเลยการต่อสู้ของทั้งสองคนนี่เรียกมันส์แต่เสียดายมันฟังเสียงไม่ได้แต่รู้อย่างนึงคือเจ้าคัตสึกิมันหัวร้อนขั้นรุนแรงอยู่แน่ๆ

เฮ้อเก็บแรงไว้รอบตัวเองดีกว่าเรา

ฉันหามุมดีๆพร้อมกับนั่งลงแต่สายก็คงยังอยู่ที่จอ

ทำไมคัตสึกิถึงหัวร้อนแปลกๆนะ

              "Plus Ultra!!"แล้วจู่ๆทุกคนก็พูดออกมา

เอ่มมฉันตกข่าวสินะ...

อิสึกุนี่นับวันนี่เก่งขึ้นเรื่อยๆ

แต่ก็ดีแล้วล่ะตอนเด็กเขาโดนแกล้งไว้เยอะควรจะเอาคืนบ้าง!!

เห็นอิสึกุสู้แล้วอยากสู้ไวๆจังเลยน่า

แล้วดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะสู้กันอีกรอบและคัตสึกิดันใช้ระเบิดที่มีพลังรุนแรงใส่อิสึกุแต่โชคดีที่เขาหลบทันแถมตอนสุดท้ายที่ง่ามัดใส่กันอิสึกุก็ใช้อัตลักษณ์ต่อยอากาศส่วนมืออีกข้างนึงกันระเบิดเอาไว้และทำให้ทีมชนะได้แต่สภาพนี่บอกเลยว่ายับเยินสุดๆ

โถ่ๆน่าสงสารจริงพ่อหนุ่มอิสึกุ

แต่ดูเหมือนคัตสึกิจะช็อกมากกันเรื่องที่ตนแพ้...ทำไงได้ก็หมอนั้นใช้อารมณ์เป็นหลักเองนิน่า

หมอนั้นน่ะเป็นคนมีพรสวรรค์ที่น่าอิฉามากแต่ดันเป็นพวกหัวร้อนง่ายเลยใช้พรสวรรค์ตัวเองได้แย่มาก....

             "ถึงจะให้พูดคนที่ทำได้ดีที่สุดคือหนุ่มน้อยอีดะล่ะนะ"

             "ไม่ใช่มิโดริยะคุงหรือโอชาโกะจังที่เป็นฝ่ายชนะหรอกหรอคะ"สึยุจังถาม

             "นั่นสิทำไมกันน่า....มีใครรู้บ้าง!"ตอบได้กวนมากนะคะออลไมท์

แล้วยาโอโยโรสุก็อธิบายไปรู้สึกว่ายาโอโรสุซังเนี่ยจะเป็นนักเรียนโควต้า

และต่อมาคือรอบของโชโตะคุงอัตลักษณ์ของเขาถ้าจำไม่ผิดเนี่ยครึ่งร้อนครึ่งเย็นนิเนอะ

แต่เก่งขึ้นมากเลย....และแน่นอนว่าทีมเขาก็ชนะมาได้อย่างง่ายดาย

ถัดๆไปหลายทีมซึ่งฉันก็ยังไม่ถูกเรียกสีกที....ก็คนมันไร้คู่TT

               "เอาล่ะตอนนี้เหลือสาวน้อยโอโซระที่ยังไม่ได้สู้สินะ...และเนื่องจากเป็นเศษทำให้ต้องมีอีกหนึ่งคนที่ต้องมาสู้กับสาวน้อยโอโซระซึ่งคนๆนั้นก็คือ...."

คือ!?

              "หนุ่มน้อยโทโดโรกิ!!"ออลไมท์พูดพร้อมกับชี้ไปทางโชโตะ

WTF!?

ส-สู้กับโชโตะคุงเนี่ยนะม่ายยยยย

              "อะไระนะคะให้ฉันสู้กับโช--โทโดโรกิคุงน่ะหรอคะ!?"ฉันถามออลไมท์เพื่อความแน่ใจ

              "ใช่แล้วสาวน้อยโอโซระ....ไปที่ตึกกันเถอะ สาวน้อยโอโซระจะเป็นฮีโร่นะส่วนหนุ่มน้อยโทโดโรกิจะเป็นวิลเลิน"

และก็ต้องทำใจมาที่ตึก ณ ตอนนี้ฉันไม่เห็นสีหน้าของโชโตะคุงหรอกนะเพราะช็อกอยู่ซึ่งตอนนี้เขาเข้าไปในตึกเรียบร้อยแล้ว

ทำไงดีเนี่ยต้องสู้กับโชโตะคุงเชียวนะเราจะไปชนะเขาได้ยังไงล่ะ

คิดสินิจิโกะว่าเธอต้องทำยังไง!

               "เริ่มได้!"

ห๊ะ!เริ่มแล้วหรอ งั้นวิ่งไปก่อนแล้วกัน

ตอนนี้ร่างกายเริ่มเคลื่อนที่แล้ว

ฉันเข้ามาในตึกก่อนที่จะใช้อัตลักษณ์เพิ่มความเร็วเพื่อหาห้องที่มีนิวเคลียร์

ตึก

ตึก

ฉันวิ่งมาสักพักก็มาอยู่ที่ชั้นห้าจากที่เดาน่าจะห้องนี่ล่ะมั้ง

และค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

แกก!

ไม่ทันไรก็มีนํ้าแข็งพุ่งมาทำให้ฉันต้องกระโดดหลบ

           "เกือบไปแล้ว"

           "มาแล้วสินะ"โชโตะคุงพูดขึ้น

ดวงตาของเขาบ่งบอกได้เลยว่าเขาจะไม่อ้อมมือให้

แต่นั้นแหละที่ฉันต้องการ

ฉันใช้อัตลักษณ์เพิ่มความเร็วเพื่อจะไปที่นิวเคลียร์แต่ก็ถูกนํ้าแข็งขวาง

ทำไปหลายครั้งก็ถูกขวางด้วยนํ้าแข็งตลอด

งั้นก็ใช้บาเรียทะลุเข้าไปเลยแล้วกัน!

ฉันวิ่งไปก็จะสร้างบาเรียทะลุเข้าไปแต่จู่ๆก็รู้สึกเจ็บแป๊ปที่ข้อเท้า

ตึก!

ดันมาเจ็บอะไรตอนนี้เนี่ย!

และมันทำให้ฉันชะงักไปครู่นึง

แต่ในวินาทีนั้นเหมือนว่าโชโตะคุงจะใช้ความเย็นกับตึกเหมือนกับรอบครั้งก่อนของเขา

ทำให้รองเท้าของฉันติดอยู่กับนํ้าแข็งเรียบร้อยจ๊าา

             "พอแค่นี้เถอะฉันไม่อยากทำร้ายเธอไปมากกว่านี้แล้ว"เขาพูดด้วยสายตาที่ดูเศร้า   

             "ฉันคิดไว้แล้วล่ะว่าโชโตะคุงต้องทำแบบนี้เพราะงั้น!"

ฉันดึงเท้าออกมาจากร้องเท้าก่อนที่จะวิ่งไปโชโตะคุงและ...

ปัก

ตุบ!

กระโดดถีบเขาไปเต็มๆ

ขอโทษน่าTT

และแน่นอนว่าเขาล้มลงไปฉันเลยอาศัยจังหวะนี้วิ่งไปที่นิวเคลียร์

 อีกนิดเดียว!

ฉันยื่นมือเพื่อจะแตะนิวเคลียร์แต่เท้าดันลื่นนํ้าแข็งแบบงงๆ

             "ว๊ายยย"พอลื่นปุปจากที่มือที่ควรจะไปโดนแต่หัวกลับไปโดนแทนซะงั้น

โบ๊ก!

อนาถแท้T-T

(อารมณ์มันก็จะประมาณนี้5555)

[ท-ทีมฮีโร่ชนะ!!]

ฉันนั่งกุมหน้าผากอันกว้างของตัวเองอย่างเจ็บปวด

              "ฮืออเจ็บจังง"ไม่มีอะไรน่าอนาถไปกว่านี้แล้วค่ะทุกๆคน

แล้วโชโตะคุงก็เดินมาพร้อมกับ...

              "...ทำได้ดีเลยละ...นิจิโกะ"เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมาให้

             "อ-อืมโชโตะคุงเนี่ยเก่งสุดคงจะฝึกมาเยอะล่ะเนอะ"ฉันพูดและเอื้อมไปจับมือเขาและยันตัวเองลุกขึ้น

             "เดินไหวไหม?"เขาถาม

             "ไหวๆ"ฉันกำลังที่จะก้าวเท้าเดินแต่ความรู้สึกนั้นก็กลับมาอีกครั้ง

แป๊ป

             "อ-โอ๊ย!"ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าด้านซ้ายทำให้ฉันต้องลงไปนั่งกุมข้อเท้าด้านนั้นอย่างช่วยไม่ได้

            "เจ็บข้อเท้าหรอ?"โชโตะคุงที่เห็นท่าไม่ดีเลยเข้ามาดูอาการฉัน

            "อ-อืมมันเจ็บนิดหน่อยน่ะ"

            "งั้น..."

พรึบ

เขาช้อนตัวฉันขึ้นทำให้ฉันต้องรีบเอามือไปคล่องคอเขาเพราะความตกใจและกลัวว่าจะล่วง

           "ช-โชโตะคุงเอ่อคือว่าฉันเดินเองได้นะ...ม-ไม่ต้องอุ้มก็ได้!"

ชีวิตนี้เกิดมาพึ่งมีผู้ชายมาอุ้มด้วยท่าเจ้าสาวแถมดันเป็นโชโตะคุงอีก......

มันก็ต้องเขินน่ะสิ!

           "เอาเถอะอย่างนี้จะสะดวกกว่าเดี๋ยวฉันจะไปส่งที่ห้องพยาบาลนะ"เขาพูดพร้อมเริ่มเดินไป

ใจนึงก็เขินใจนึงก็สงสารโชโตะที่ต้องรับกรรมมาอุ้มฉันจะบอกว่าฉันนี่ก็ไม่ได้ตัวเบาๆนะจะบอกให้...

แล้วออลไมท์ก็มา...

           "หนุ่มน้อยโทโดโรกิ--"ไม่ทันที่ออลไมท์จะพูดอะไรโชโตะคุงก็พูด

แทรกสะก่อน

           "ผมจะพานิจิโกะไปห้องพยาบาลนะครับ"เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

           "อ-อืม"ออลไมท์พูดตอบกลับก่อนที่จะทำหน้างงว่าทำไมโชโตะคุงถึงอุ้มฉันได้แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

หลังจากนั้นก็มาถึงห้องพยาบาล

ครืด

            "ขออนุญาตนะครับ...พอดีเธอเจ็บข้อเท้าน่ะครับ"โชโตะคุงพูดและค่อยๆวางฉันลงที่เตียง

เตียงข้างๆมีอิสึกุนี่นอนอยู่ด้วยสภาพที่ยับเยินและเขาก็หลับอยู่

             "งั้นเธอกลับไปห้องเรียนได้แล้วล่ะเดี๋ยวฉันจะดูให้เอง"รีคัฟเวอร์รี

เกิร์ลพูด

             "ครับ...."แต่ก่อนที่เขาจะไปก็ก้มลงกระซิบมาว่า

             "ตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่นเรียกฉันเหมือนเดิมเถอะนะ"เขากระซิบก่อนที่จะเดินออกไป

เรียกเหมือนเดิม....อ๋อตอนนั้นที่ฉันเรียกเขาว่าโทโดโรกิน่ะหรอก็เห็นว่าเขาแทบไม่ทักฉันเลยก็เลยเรียกแบบนั้นไปเพราะนึกว่าเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกันซะอีก

อืมแต่คราวนี้คงจะเข้าไปทักได้แล้วสินะ!

.

.

.

.

.

หลังจากที่รีคัฟเวอร์รีเกิร์ลดูข้อเท้าให้ฉันแล้วสรุปไดว่าข้อเท้าบวมทำให้ฉันต้องลดการใช้เท้าข้างนี้ไปสักพัก....คงจะเป็นผลที่ฝึกหนักเกินไป

และฉันก็เดินแบบแปลกๆกลับมาที่ห้องเรียนตอนที่เพื่อนเห็นก็เดินมาช่วยพยุงไปนั่งที่พร้อมกับถามอาการและเรื่องที่โชโตะคุงอุ้มฉัน.....ซึ่งฉันตอบปัดๆไปว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันเฉยๆ

แต่คัตสึกินั่งเงียบมากเลย...ยังเจ็บใจอยู่แน่ๆ น่าเป็นห่วงจริงๆ แต่ถ้าไปทักเขาคงอารมณ์เสียใส่อีกแน่เพราะงั้นให้คิดทบทวนเองจะดีกว่า

ตอนเย็นค่อยซื้อขนมไปให้แล้วกันนะ

ตกเย็น

พอหลังจากเลิกเรียนเสร็จฉันก็ฟุบหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าพอตื่นขึ้นมาอีกทีคัตสึกิกับคนอื่นๆก็กลับไปเกือบหมดแล้ว

ทำให้ฉันค่อยๆย้ายร่างตัวเองไปเพื่อที่จะกลับให้ถึงบ้าน

วันนี้ชั้งเป็นวันที่เหนื่อยจริงๆ

----------------------------

ครั้งนี้ไม่มีสปอยเพราะไรต์ยังคงตันๆอยู่

แต่งยังไงก็คอมเม้นเป็นกำลังใจได้นะติได้นะคะไรต์จะเอาไปปรับปรุงในการแต่งครั้งต่อๆไป

อีกเรื่องนึงไรต์เว้นวรรคหน้าคำพูดอาจไม่เท่ากันนะคะเดี๋ยวว่างๆจะรีบมาปรับ

B
E
R
L
I
N
❀