คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ||MARK LEE|| -M-
MARK LEE
-M-
.Miss.
-คนเราจะทนความคิดถึงกับความเคยชินที่เคยมีได้แค่ไหน?
1 ชั่วโมง
มันเร็วไป แค่นี้ยังทนได้ เขาอดทนได้มากกว่านี้สิ มาร์คพยายามกลั้นน้ำตา สุดท้ายเขาก็พยายามได้ไม่มากพอ เขาร้องให้อย่างบ้าคลั่ง จนเหนื่อยอ่อนแล้วหลับไป
1 วัน
ยังเร็วไปอยู่ดี วันนี้คงเป็นวันที่เขาคาดหวังกับข้อความจากใครสักคนที่พึ่งทิ้งกันไปเมื่อวานนี้ วิถีคนอกหักนั่งฟังเพลงเศร้ารอให้เขากลับมาอย่างมีความหวัง วันนี้เขานอนไม่ค่อยหลับ กระป๋องเบียร์ในตู้เย็นถูกเปิดและกรอกลงในปากของตัวเอง เป็นยานอนหลับกล่อมให้คนเมาหลับไปได้แล้ว
‘เดี๋ยวเขาก็กลับมา เชื่อสิ’
คำปลอบใจตัวเองในตอนที่เขาหลับตา วันแรกเป็นวันที่แสนทรมานนิดหน่อย เขาร้องให้ก่อนหลับไปในที่สุด
1 เดือน
เขายังลืมไม่ได้ในเวลาแค่นี้หรอกนะ มันยังช้าไปสำหรับการลืมใครสักคนที่ผ่านมาในชีวิต เขายังไม่ได้เปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับปลอกหมอนที่ลูคัสกับเขาเคยใช้ด้วยกันเลย มันออกจะยากซะหน่อยกับการเอาหมอนของใครข้างคนที่เคยหนุนนอนที่ข้างๆ ผ้าห่มผืนเดียวกันที่เคยใช้ยังมีกลิ่นน้ำหอมของลูคัสอยู่เลย แปรงฟันกับแก้วน้ำคู่กันยังอยู่ที่เดิม เพียงแค่คนใช้มันไม่อยู่ที่นี้ ปฏิเสธไม่ได้ว่ามาร์คยังรออยู่
เขายังอยู่ห้องนี้ที่ๆเคยเป็นเหมือนบ้านหลังเล็กๆในความคิด เป็นที่พิเศษของคนสองคน ตอนนี้มันจะยังเป็นที่ๆพิเศษสำหรับลูคัสอยู่รึเปล่านะ? มันยังคงพิเศษสำหรับมาร์คอยู่เสมอที่นี่คือสถานที่ในความทรงจำของเขา เป็นความรู้สึกพิเศษที่เยียวยาเขาและเอารอยยิ้มของเขาไป และเขาก็ยิ้มมันได้อีกครั้งตอนคิดถึงความทรงจำดีๆในห้องนี้
ทุกอย่างถูกดูแลอย่างดี อยู่ในที่ๆเดิมของมัน แต่มีบางอย่างต้องเปลี่ยนตามกาลเวลาบ้าง ความรู้สึกเขาคงไม่ต่างกัน เขาหวังว่าเวลาจะพาความรู้สึกของเขาไป แต่เขายังอยากจดจำทุกความทรงจำที่แสนอบอุ่นเอาไว้ ความรู้สึกของเขาอาจจะเปลี่ยนไป แต่อย่างน้อยสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่จะไม่เปลี่ยนไป
ดอกไม้เหี่ยวๆในแจกันที่เขาได้จากลูคัสในวันวาเลนไทน์เป็นของขวัญมันเริ่มจะเน่าแล้ว เขาต้องเปลี่ยนมัน และควรทิ้งมันไปได้แล้ว นั่นสิ...แทนที่ดอกกุหลาบดอกนั้นควรเป็นอะไรดีนะ สุดท้ายที่ร้านดอกไม้กับร่างเล็กที่ยืนเลือกดอกไม้ก็ไม่สามารถหาดอกไม้มาแทนที่ได้ ดอกกุหลาบดอกไหม่ที่ไม่ใช่จากคนๆเดิมถูกเอามาแทนที่เจ้าดอกไม้เหี่ยวๆ
รู้สึกไม่เหมือนเดิม
สุดท้ายเขาก็กลายเป็นคนงี่เง่าเอาดอดไม้นั่นทิ้งไปและหยิบดอกไม้ดอกแรกที่มันอยู่ในแจกันกลับไปอยู่ที่เดิม
ลูคัสเลิกกับเขาเพราะแบบนี้รึเปล่านะ…
เขาดูงี่เง่ารึเปล่า
มาร์คอ่อนแอ หนึ่งเดือนของเขาไม่สามารถลืมลูคัสได้หรอก เขาร้องให้อีกแล้วในตอนที่คิดถึงมัน ความทรงจำของที่นี้น่ะ
1 ปี
ให้จำวันแรกที่เราเคยคบกันมาร์คยังตอบคำถามได้อย่างไม่เคยลืม 365 วันในความทรงจำที่ไม่มีลูคัสมาเป็นส่วนร่วมในชีวิตเขา มาร์คเปลี่ยนไปหลายอย่างเลยล่ะ ทั้งร้านอาหารที่ชอบ เมื่อก่อนคงจะเป็นร้านอะไรก็ได้ที่ไปกับลูคัส ส่วนตอนนี้คงเป็นร้านไหนก็ได้ที่เขาอยากไปและคิดว่ามันอร่อยจนเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ ห้องของเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว เขาเปลี่ยนมาอยู่บ้านที่พึ่งซื้อไม่กี่เดือนออกมาอยู่คนเดียว ของทุกอย่างจากคอนโดถูกกองในห้องเก็บของ มาร์คทำใจได้แล้ว เขาไม่ร้องให้แล้วหลับไปแล้ว ในช่วงแรกๆอาจจะยากสักหน่อยกับการปรับตัวอยู่คนเดียวในบ้านนั่นคนเดียว เพราะเคยวาดฝันไว้อย่างสวยงามว่าเราจะอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้บทสรุปของมาร์คเปลี่ยนไป ซื้อบ้านหลังหนึ่งของตัวเองเป็นที่สร้างความทรงจำใหม่ๆให้ตัวเขาเอง มาร์คไม่มีดอกไม้ในแจกันแล้ว เขาทำแปลงดอกไม้เล็กๆที่หน้าบ้าน ตอนแรกเขาจะเลือกกุหลาบหลากสีมาประดับแต่สุดท้ายมันก็ยากเกินที่จะดูแลไหว
ดอกไม้สีเหลืองดอกใหญ่ที่ดูแลง่ายเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าสำหรับมือใหม่หัดทำสวน ตอนนี้ชีวิตนักเขียนของเขาก็ดูจะไปได้สวย เขาเลี้ยงหมาตัวใหญ่ไว้เป็นเพื่อนแก้เหงาด้วย เขาอยู่คนเดียวไม่เก่งเท่าไหร่ สัตว์สี่ขาเพื่อนมนุษย์แสนจงรักภักดีเลยเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเขา
แก้วกาแฟแก้วโปรดถูกยกขึ้นจิบทีละนิด มาร์คดื่มกาแฟได้แล้ว เมื่อก่อนเขาออกจะไม่ชอบรสขมแต่ตอนนี้เขาชินชา เพราะผลจากการต้องทำงานหนักในช่วงแรกๆ จะว่าไปลูคัสก็ชอบดื่ม… แต่เขาไม่รู้ว่าลูคัสจะยังชอบเหมือนเดิมไหม อะไรก็ไม่เหมือนเดิมหนิ ตั้งแต่เด็กร้องให้ไม่กล้าอยู่คนเดียวในวันนั้นโตขึ้นมาใช้ชีวิตกับเจ้าหมาตัวใหญ่เพียงคนเดียว หัดทำสวนทั้งๆที่ปลูกอะไรไม่เป็นเลยสักนิด
เมื่อก่อนเขาเคยเป็นคนงี่เง่า น่ารำคาญ ตอนนี้เขาคิดว่าเขาคงจะดีขึ้นมาแล้วล่ะมั้ง การอยู่คนเดียวทำให้อะไรๆก็เปลี่ยนไป และเรียนรู้ว่าความรักไม่ใช่ทุกสิ่งของทั้งชีวิต แค่ส่วนประกอบหนึ่งของความรู้สึกดี
“โอ๊ะ ช่วงนี้ทำงานหนักหรอ?”
คนตัวเล็กเอ่ยถามคนตรงหน้าที่เคยเป็นอดีตแฟนของเขา ยังเป็นคนตัวสูงหุ่นนายแบบ ผิวสีน้ำผึ้งดูดี ใบหน้าคม ตาโตสวย… จะว่าไป เขาชอบตาลูคัสที่สุดในร่างกายนั่น มันน่ามอง มีเสน่ห์ ตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนเดิม ความรู้สึกเขายังไม่เปลี่ยนตอนสบตากันอีกครั้ง รอยคล้ำที่ขอบจงตาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คงทำงานหนักมากจริงๆ ลูคัสกำลังดังมากๆเลยหนิ แทบจะเห็นคุณพระเอกอยู่แทบทุกช่องที่เขาเปิดไป
“ได้ดูแลตัวเองบ้างไหมเนี่ย โทรมหมดแล้ว”
“ทำไม?”
ลูคัสเอียงคอถามเขา
“เปล่า”
“อืม”
เหมือนจะเป็นประโยคตัดการสนทนา มาร์คไม่ยอมให้บรรยากาศครึ้มๆปกคลุมหรอก นานๆจะได้เจอกันที
“ยังดื่มกาแฟเยอะๆอยู่รึเปล่า”
“ไม่…”
“กลิ่นกาแฟโชยมาเลยอ่ะนะ”
เหมือนเขาจะลืมตัว
“พูดอย่างกับเหมือนเมื่อก่อน”
“ตอนเป็นแฟนกันอ่ะนะ เมื่อก่อนมาร์คขี้บ่นขนาดนั้นเลย?”
“อือ”
“อยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไหม…”
“ยังรักกันอยู่ไหม มาร์ค”
คำถามที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินอีกแล้วสิ
“หวังอะไรอยู่ ลูคัส”
“บอกเลิกมาร์คก่อนเองนะ”
“โดนตอนบอกนี่มาร์คร้องให้รอให้กลับมาตั้งนาน เหมือนคนบ้า”
“จะกลับมาทำไมตอนนี้”
มาร์คทนรอลูคัสตั้งหลายเดือนในห้องๆนั้น ลูคัสเลือกอนาคตมากกว่าเขา เราเลิกกันเพราะมาร์คทนความอึดอัดไม่ไหวเอง อีกอย่างมันก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของลูคัส โตๆกันแล้ว เรามีสมองพร้อมกับทางเลือก ใครๆก็อยากได้อนาคตที่ดีทั้งนั้นเขาถึงเลือกทางเลือกที่ดีที่สุดให้ตัวเอง ถึงมันจะทำลายทางเลือกที่เราสร้างกันมา แต่เขาเองก็เหนื่อยมามากพอแล้วเหมือนกัน เดินมาตั้งไกลสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร เยี่ยมไปเลยไหมล่ะ ลูคัสทิ้งเขาไว้ในที่มืดเพียงคนเดียวกว่าเขาจะหาทางไปต่อได้ เวลาหลายเดือนก็ทำให้เขามีจิตสำนึกข้างในแล้วเหมือนกันว่าควรเลือกทางไหนดี
“คบกันอีกทีนี่ก็หมาเลยนะ ร้องให้เสียใจตั้งหลักใหม่มาเป็นปี สุดท้ายก็จะพังอีกแล้วเหรอ?”
เขาตอบคำถามพร้อมกับรอยยิ้ม
“อย่าทำลายอนาคตของตัวเองเลยลูคัส เรารักกันเหมือนเดิมไม่ได้อ่ะ เราเลือกทางกันแล้ว…”
ลูคัสเลือกที่จะเป็นนักแสดงตามความฝันตัวเอง อยู่ในจอภาพ สวมบทบาทมากมาย ส่วนมาร์คก็เลือกความฝันที่อยากเขียนนิยายทำเป็นหนังสักเรื่อง ตอนอกหักเขาเขียนบทรักได้ดีขึ้นเยอะเลยล่ะ ตอนนี้มันก็กำลังจะได้เป็นหนังแล้ว และบังเอิญลูคัสได้รับบทนี้ เขาไม่มีปัญหาเท่าไหร่กับแฟนเก่า เพราะลูคัสเหมาะกับบทนี้อยู่แล้ว เชื่อสิ
“มาคุยกันเรื่องงานดีกว่า จะเอายังไงกับบทนี้ดี”
เพราะเขาเขียนบทนี้ให้ลูคัส เพื่อลูคัส งานเขียนเมื่อนานมาแล้วในตอนที่นักเขียนไร้ชื่อกับนักแสดงที่เป็นเพียงแค่ตัวประกอบเป็นตัวเอกของเรื่องราว...
ความคิดเห็น