วาดรักสะกดใจ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 เพื่อนที่มาในรูปแบบศัตรู

ตอนที่ 4 เพื่อนที่มาในรูปแบบศัตรู

        แสงหลอดไฟตรงเพดานของห้องถูกเปิดขึ้น

สว่างทั่วห้องทำให้ฉันรู้สึกแสบตาในทันทีเมื่อมีแสงมาแยงตา ฉันค่อยๆ พริ้มตามองไปรอบๆ ตัว...

        “เอิร์นตื่นแล้วเหรอ”

        ฝันร้ายชัดๆ ตื่นมาก็เจอกับยัยมาย-*- นางจะสำนึกผิดรึเปล่าที่นางทำอะไรกับพี่ชายในห้องของฉัน ห้อง!-ของ!-ฉ้านนนนน!!!

        “อื่อ”

        “เมื่อเช้าเอิร์นสะดุดเท้าตัวเองก็เลยล้มไปน่ะ แต่ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก^O^”

        -*- มายพูดเหมือนเรื่องเมื่อเช้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดเหมือนกับว่าฉันดันโง่เดินถอยหลังสะดุดเท้าตัวเองเอง จะว่าไปก็โง่จริงๆ แหะ

        “บอกได้มั้ยว่ามันคืออะไร!”

        “...?”

        มายยังคงทำหน้างงใส่ฉันทั้งที่ตอนนี้ฉันแทบจะระเบิดตัวตายอยู่แล้ว

        “อย่ามาทำหน้างงใส่ได้มั้ย!!!”

        “เอิร์น!!!”

        เสียงของพี่ชายดังขึ้นตรงประตูทำให้ฉันแทบสะดุ้งด้วยความตกใจ

        “อย่ามาพาลแถวนี้”

        …คืออะไร…หมายความว่าอะไร!

        “...คราวหลังถ้าจะทำอะไรกัน...ก็ไปทำห้องตัวเองสิ มาให้...เอิร์นเห็นทำไมล่ะ”

        เสียงของฉันสั่นเครือ น้ำตาของฉันไหลออกมาเป็นทาง ก่อนที่จะฝืนตัวที่ยังเจ็บอยู่นั้น ลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป    ด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด โมโห เสียใจ ผิดหวัง ไม่เข้าใจ ความรู้สึกในตอนนี้ทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้า

         ในตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะที่อยู่ถัดจากปากซอยบ้านฉันไปไม่ไกลสักเท่าไหร่ ตอนนี้ก็มืดแล้วด้วยมีแค่แสงจากเสาไฟช่วยส่องอยู่ไม่กี่ดวงเอง จะให้กลับบ้านไปเผชิญหน้ากับพี่ชายมันก็ทะแม่งๆ อยู่ ฉันหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะกดเข้าไปในแชทกลุ่มเพื่อนๆ

((กลุ่ม ซังกะตาย))

เอิร์น: ทุกคน~

เอิร์น: คุยกับเค้าหน่อยสิ

เอิร์น: เค้าไม่มีเพื่อนคุยด้วยอ่ะ

เอิร์น: ...

รินดา:เป็นอะไร?

บิว: มึงเป็นไร?

เอิร์น: ช่างเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว

บิว: อะไรวะ =_=^

        ชีวิตฉันนี่มัน...น่าสมเพชแหะ 

ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋าก่อนจะนั่งคิดอะไรเพลินๆ

        “ฉันเคยถามเอิร์นว่า เอิร์นกับพี่ชายเป็นพี่น้องกันใช่มั้ย ตอนนั้นเอิร์นบอกว่า อื่อ ...แล้วทำไมต้องมาทำตัวเป็นหมาหวงก้างด้วยล่ะ”

        เสียงของมายดังขึ้นรบกวนประสาทฉันในทันที ฉันอยากจะถามมายมากเลยว่าจะโผล่มาให้ฉันอารมณ์เสียทำไมไม่รู้บ่อยๆ 

ฉันเงยหน้ามองคนที่กำลังยืนค้ำหัวฉันอยู่ก่อนจะยืนขึ้นให้มันเท่าเทียมกับคนตรงหน้า

        “อื่อ...เป็นพี่น้องกันก็จริง...แต่ฉันไม่ได้คิดกับพี่ชายเป็นพี่ไง...ฉันคิดกับพี่ชายมากกว่าพี่น้อง...ทีนี้ชัดเจนพอรึยัง”

        มายอึ้งไปเล็กน้อยที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น ฉันตอบไปตามหัวใจอย่างเปิดเผย มันถือเป็นการบ่งบอกแล้วว่ามิตรภาพของฉันและมายมันได้สิ้นสุดลง ณ ตอนนี้แล้ว จริงๆ เราก็ไม่ได้เป็นเพื่อนที่รักอะไรกันมากมายตั้งแต่แรกแล้ว มันคือมิตรเทียม เพื่อนที่มาในรูปแบบศัตรู

        “เอิร์นรู้ใช่มั้ยล่ะ ถึงเราจะไม่ต้องแข่งกัน ยังไงพี่ชายก็เลือกฉันอยู่ดี ...แล้วก็ กลับบ้านได้แล้วนะ ยุงมันเยอะ”

        มายยิ้มออกมาบางๆ ราวกับบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชนะไปโดยปริยายก่อนจะเดินออกไป 

อื่อ...เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยงหรอกมาย ฉันรู้ตัวเองดี

ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  เพราะรู้สึกโล่งที่ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นเพื่อนที่ดีกับมายอีกต่อไปแล้ว

แล้วคิดว่าคงมีที่ๆ หนึ่งที่ฉันสามารถระบายอารมณ์ได้อยู่บ้าง

         ฉันเดินเข้ามาในห้องเก็บของ ของบ้าน ที่มีแต่ฝุ่นเกรอะกรังเต็มไปหมดแต่ฉันดันเนรมิตรให้มันเป็นห้องส่วนตัวของฉันอีกห้องหนึ่ง เวลาที่ฉันเหงาฉันก็มักจะมาวาดรูปเล่นในห้องนี้ ฉันเปิดโคมไฟเพื่อให้ห้องสว่างเหมาะแก่การวาดรูประบายอารมณ์...

แอด~

ตุ้บ!

O...O!!!