วาดรักสะกดใจ

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 บางสิ่งบางอย่างเราก็ควรที่จะยอมเสียมันไปเพื่อให้ได้อีกอย่างมาครอบครอง

ตอนที่ 9 บางสิ่งบางอย่างเราก็ควรที่จะยอมเสียมันไปเพื่อให้ได้อีกอย่างมาครอบครอง 

         “เป็นไงเอิร์นเรียนร้องเพลงเป็นไงบ้าง ยากขึ้นมั้ย”

          เสียงรินดา(สาวพราวเสน่ห์)ดังขึ้นมาแต่ไกลทำให้ฉันหันไปมอง ดาเดินมาก่อนจะมานั่งตรงข้ามกับฉัน

          “ดา~ การคิดถึงใครคนนึงมากๆ เนี่ยมันทำให้ทุกๆ อย่างยากไปหมดเลยเนอะ”

          “...? เออ...เป็นอะไรรึเปล่าเอิร์น”

          “ช่างมันเถอะเค้าแค่ดราม่าใส่เฉยๆ”

          ฉันถอนหายใจก่อนจะเปลี่ยนเรื่องโดยการเอาการ์ตูนมังงะขึ้นมาอ่าน (ไม่อยากให้ดาเป็นห่วง)

          “เอิร์นเย็นนี้ไปเช่านิยายกันมั้ย^O^”

          ฉันละสายตาจากการ์ตูน แล้วเงยหน้าไปมองรินดา

          “โอเค~ ดาก็ชวนไอกับบิวมาด้วยเลยดิ”

          “ไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะยอมรึเปล่านะ ฮ่าๆ”

(เลิกเรียน)

     มันคือตอนเย็นที่แสนจะโดดเดี๋ยว T_T

ดาเบี้ยวนัดอ่ะ ไหนบอกว่าจะมาร้านหนังสือด้วยกันไงT_T

          “พี่รินดา~ดาร์กเรียก~”

          เสียงของเด็กผู้ชายอายุประมาณสามขวบกว่าๆ ดังขึ้น เด็กคนนี้เป็นหลานของเจ้าของร้านหนังสือส่วนมากถ้าฉันไม่มีธุระอะไรตอนหลังเลิกเรียน ก็จะมาเล่นกับน้องดาร์กที่นี่

          “ดาร์กครับ วันนี้พี่รินดาไม่มานะ ไว้ค่อยเล่นกับพี่รินดาเนอะ”

           คนเป็นเด็กถือช้อนขึ้นโดยไม่สนใจในสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อตะกี้ ก่อนจะตักน้ำแข็งในแก้วเล็กๆ อย่างตั้งใจ ...แล้วทิ้งมันลงกับพื้นT_T เป็นเด็กที่ดื้อจริงๆ แต่เด็กนี่ดีเนอะไม่ต้องคิดอะไรมาก ในหัวสมองคงจะโล่งเลยล่ะสิท่า

          “ดาร์กอย่าทิ้งนะเดี๋ยวพื้นมันจะเปียกเอา”

          แปะ~

          ยิ่งห้ามยิ่งยุอ่ะ T_T

          “ป้า~ ของดาร์กหมดแล้ววว~”

          หึหึ ไอ้เด็กตอแหล เห็นๆ อยู่ว่าแกตักมันทิ้งอ่ะดาร์ก!!

ดาร์กลุกยืนขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาป้าที่หลังบ้านของร้านหนังสือ

          “บางสิ่งบางอย่างเราก็ควรที่จะตักมันทิ้งไปเพื่อให้ได้อีกอย่างมาครอบครอง”

          O...O! 

          “พี่ชาย!”

          “ว่าไง”

          พี่ชายยิ้มออกมาก่อนจะนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน ฉันสังเกตดูตอนนี้พี่ชายส่วมชุดนักศึกษาอยู่ พี่ชายเข้ามหาลัยแล้วนี่เนอะ ที่สำคัญหล่อคูณร้อยคูณพันเข้าไปอีก-,.- พี่ชายจะคึดถึงวันที่พี่ชายจูบฉันรึเปล่า แล้วนั่นมันเรียกว่าอะไร จูบบอกลางั้นเหรอ -*-

          “เมื่อกี้พี่ชายบ่นอะไรค่ะ?”

           พี่ชายมองลึกเข้ามาในดวงตาของฉันทำให้ฉันต้องมองตอบพี่ชายเช่นกัน แล้วมาแข่งจ้องตาทำไมเนี่ย! ตอบคำถามฉันก่อน!!

....

....

....

        นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่เราจ้องตากันแบบนี้ ราวกับไม่มีสิ่งใดมาขัดจังหวะการจ้องตาเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่มันควรจะมีคนมาเช่าหนังสือกันตามปกติแท้ๆ อย่างกะมีคนจัดฉาก -*- 

          มันเหมือนมีความรู้สึกอะไรบางอย่างที่พี่ชายต้องการบอกฉัน ถ้ามีจริงก็ดีสิ อยู่ๆ พี่ชายเลื้อนมือมาจับมือฉันทั้งสองข้างก่อนจะกุมมันเอาไว้... กุมมันเอาไว้!!! 

          ฉันชักจะไม่เข้าใจกับการกระทำของพี่ชายแล้วนะ ถึงมายจะบอกว่าทุกๆ อย่างเป็นการแสดงตบตา พี่ชายชอบฉันอย่างนั้นอย่างนี้แต่ฉันจะไม่เชื่อจนกว่าจะได้ยินจากปากของพี่ชายเอง!!!

          “พี่ชายทำแบบนี้หมายความว่าไงค่ะ! เรื่องจูบตอนนั้นก็ด้วย! เอิร์นไม่สามารถรู้ได้ทุกอย่างหรอกนะว่าพี่ชายคิดยังไงกับเอิร์นยะ...”

           ฉันหยุดประโยคไว้เพียงเท่านี้เพราะรู้ว่าถ้าพูดออกมามัน...-//- แต่คนตรงหน้าดันเงียบแล้วใช้สายตาบีบบังคับให้ฉันพูดต่อจากประโยคเมื่อกี้ให้จบ 

          “อย่าทำให้เอิร์น...รักพี่ชายในแบบผิดๆ ได้มั้ย”

          ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงมากแต่เชื่อสิต่อให้พูดเบายังไงพี่ชายก็ต้องได้ยิน เพราะรอบๆ ตัวฉันตอนนี้มันเงียบไปหมด ต้องมีคนจัดฉากไว้แน่ๆ #จ้องจับผิด

          “แสดงว่าเอิร์นอยากให้พี่ชัดเจน”

          “...?” พี่ชายลุกขึ้นก่อนจะดึงตัวฉันให้ลุกตาม ที่บอกว่าอยากให้ชัดเจนมันหมายความว่างายยย~

          “วันนี้เอิร์นกลับกับพี่...เราจะไปหาพ่อเอิร์นกัน”

          “พ่อเอิร์น!? ไปหาพ่อเอิร์นทำไมอ่ะ” 

          ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงตกใจขนาดนี้ แต่มันเหมือนมีลางสังหรณ์แปลกๆ ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี

          “เอิร์นรักพี่มั้ยล่ะ”

          -//- ถามตรงจังเลยนะคะ

          “เอิร์นบอกไปแล้ว>_<¦¦¦”

          “โอเค...แสดงว่ารัก”

          นั่นไงสรุปเองเสร็จสรรพเลยด้วยอ่า -///- แล้วพี่ชายจะไปหาพ่อทำไมล่ะนั่น