วาดรักสะกดใจ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ทำไมพี่ชายเปลี่ยนไปขนาดนี้...

ตอนที่ 3 ทำไมพี่ชายเปลี่ยนไปขนาดนี้...

        ตั้งแต่วันที่มายเกิดตกใจที่ดันมีต้นกระบองเพชรตกลงมาจากฟากฟ้า

...ก็ผ่านไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ได้ นับตั้งแต่นั้นมามายก็ เข้าๆ ออกๆ บ้านฉัน ราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเอง

        ขยันมาจังเลยนะ ที่มายมาบ้านฉันทุกวันอย่างงี้ไม่ใช่ว่าจะมาเที่ยวหาฉันหรอก หาพี่ชายต่างหาก -*- พี่ชายก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยนะ -*- หึ ช่างเขาเถอะ เพราะตอนนี้ฉันมาตากแอร์ในเซเว่น(เพื่อให้ใจเย็นลง) เพื่อหาอะไรทำกับข้าว ในขณะที่ฉันกำลังยืนเลือกของอยู่ ก็มีผู้ชายร่างสูง(ทำไมผู้ชายต้องสูงกว่าฉันทุกคนเนี่ย ขอโทษที่ฉันเกิดมาเตี้ย) ซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่คนที่ยืนข้างๆ กับโน้มตัวมา ทำให้ฉันสะดุ้งตัว ก่อนจะรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณของผู้หญิงที่ห่วงตัวเองเป็นที่หนึ่ง 

        “เอิร์นรึเปล่า?”

        คนที่โน้มตัวมาหาฉันเมื่อกี้พูดขึ้น ทำให้ฉันขมวดคิ้วด้วยความงุนงง อีตานี่รู้ชื่อฉันได้ไง นายเป็นคลายยยย~

        “อื่อ...ฉันชื่อเอิร์น นายเป็นใคร”

        “เอไง”

         แล้วเอไหนล่ะ -*-

        “เราเป็นเพื่อนกันสมัยอนุบาลอ่ะ”

        เอ เพื่อนสมัยอนุบาล O...O

        “เฮ้ย!!! ไอ้เอ” ยังจะอุตส่าห์จำกันได้ อนุบาลเลยนะ =_=

        “จำได้แล้วใช่มะ”

        ฉันพยักหน้ารัวๆ ให้คนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน

        “แล้วจำฉันได้ไงวะ?”

        “จำกลิ่นเอิร์นได้”

        “แกเป็นหมารึไง -*-”

          หลังจากที่เจอเพื่อนเก่าสมัยตั้งอนุบาล (ไม่รู้ว่าไอ้เอมันจำฉันได้ไง แปลกๆ) ฉันกับเอก็มานั่งคุยกันในร้านขายน้ำแข็งใสที่อยู่แถวๆ เซเว่น เราก็คุยกันเรื่องต่างๆ ของกันและกัน

        “เอิร์น…จำสัญญาของเราได้มะ”

        อะไรของมัน อยู่ก็เข้าโหมดซีเรียส 

        “สัญญา? ใครจะไปจำได้มันตั้งตอนอนุบาลนะ ฮ่าๆ”

        ฉันพูดพลางตักน้ำแข็งใสใส่ปากอย่างไม่มีข้อสงสัยเลยว่าได้สัญญาอะไรกับเอไว้

        “ว่า...ถ้าโตขึ้นเราจะแต่งงานกัน”

        คำพูดของเอทำให้ฉันถึงกับสำลักน้ำแข็งใสที่ตักกินไปเมื่อตะกี้

        “แค่กๆๆ ...เดี๋ยวนะ! ฉันเคยสัญญาอะไรแบบนี้กับแกด้วยเหรอไอ้เอ-O-” 

        คนที่นั่งตรงข้ามของฉันยิ้มออกมาอย่างเขินๆ ก่อนจะเลื่อนมือมาแล้วจับมือฉันขึ้น เหมือนกับพระเอกกำลังขอนางเอกแต่งงานอย่างงั้นแหละ นายโรแมนติกนะ แต่ฉันไม่ฟินโว้ยยย!!! ไอ้เอ! เรื่องนี้แกไม่ได้เป็นพระเอก พี่ชายยังไม่เคยได้จับมืออันนุ่มนิ่มของฉันแบบนี้เลยนะ!!!

        “ถึงเอิร์นจะลืมแต่ฉันไม่เคยว่ะ เอิร์นอย่ามาเนียนทำเป็นจำไม่ได้”

        “บ้าฉันจะเนียนไปเพื่ออะไรวะ แต่งงาน? ไปกันใหญ่ล่ะ -*-” 

        ฉันรีบชักมือตัวเองออกจากมือของไอ้เอ ก่อนจะตักน้ำแข็งใสยัดใส่ปากรัวๆ เพื่อจะได้หนีจากการสนทนานี้

        “ค่อยๆ กินก็ได้ =_=^”

        ม้ายยยย!!! ค่อยๆ กินไม่ได้เฟ้ยยย ฉันจะอยู่คุยกับแกไปทำมายยยคุยไปก็ไม่รู้เรื่อง #ยัดน้ำแข็งใสรัวๆ เสียดายเงิน~

         ฉันจะบ้าตายกับสัญญาบ้าๆ ของไอ้เอ ไม่เห็นจำได้เลยอ่ะ ช่างมันเหอะ ไหนๆ ก็หนีแยกตัวออกมาจากไอ้เอได้ล่ะ ชาตินี้อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย -*-

        ฉันวางอาหารที่ทำเสร็จ(เองกับมือ)แล้วมาวางเรียงไว้บนโต๊ะอาหารอย่างสวยงาม และน่ากิน~

        “เอิร์น ไปเรียกชาย กับ มายมาทานข้าวไป เห็นอ่านการ์ตูนอยู่ในห้องนอนเอิร์นกันน่ะ”

        ทำไมต้องอ่านกันห้องฉันด้วยฟระ-*- 

         ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องนอนของตัวเอง แต่ดันลำบากใจที่จะเข้าไป มันเป็นห้องนอนฉันนะ กล้าหน่อยดิ

ฉันเอื้อมมือไปที่ลูกบิดก่อนจะเปิดมันอย่างเบามือ 

        O...O 

        ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาฉันอึ้งไปในทันที ทั้งสองคนมองมาทางฉันด้วยสายตาที่ตกใจนิดหน่อย...มาอ่านการ์ตูนกันเหรอ... พี่ชายที่ไม่ได้ใส่เสื้อ กำลังนั่งคร่อมตัวของมายที่นอนอยู่บนเตียงของฉัน ส่วนมายถ้าฉันมาช้ากว่านี้สายเสื้อในคงจะหลุดไปนานแล้ว นี่คือกำลังอ่านการ์ตูนกันสินะ 

        ฉันพยายามถอยหลังไปทีละก้าวพลางถามตัวเองว่ามันคือความฝันใช่มั้ย... อยู่ดีๆ ฉันก็สะดุดกับอะไรสักอย่าง ก่อนจะหงายหลังแล้วล้มไปกระทบกับพื้น ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ร่างกายที่กระทบกับพื้น แต่สิ่งที่ยังกังวลอยู่คือ ...พี่ชายจะแคร์ความรู้สึกฉันที่ฉันดันมาเห็นพี่ชายกับมาย...รึเปล่า...เอิร์นไม่เข้าใจพี่ชายเลยจริงๆ ...ทำไมพี่เปลี่ยนไปขนาดนี้...