วาดรักสะกดใจ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ไอ้ต้นกระบองเพชรเวร

ตอนที่ 2 ไอ้ต้นกระบองเพชรเวร

        'สัญญากันได้มั้ยเอิร์น...ว่าโตไปเราจะแต่งงานกันT_T'

        เด็กผู้ชายพูดขึ้นในขณะที่น้ำตายังคงไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง แล้วน้ำมูกก็ไหลตามๆ กันมา ทำให้เด็กผู้หญิงจนปัญญากับคำพูดของคนที่ยังร้องไห้ไม่หยุด

        'เลิกร้องไห้ก่อนสิ'

        เด็กผู้ชายหยุดสะอึกสะอื้นในทันทีพลางเช็ดน้ำตาอย่างรัวๆ

        'สัญญานะว่าเราจะแต่งงานกัน'

        'อื่อๆ' เด็กผู้หญิงตอบอย่างขอไปที เพราะเธอไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเด็กผู้ชายนัก แต่คนที่ตั้งสัญญานั้นกลับยิ้มออกมาราวกับว่ามันจะเป็นเรื่องจริง

        “ยัยเอิร์นตื่นได้แล้ว!”

        เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นทำให้ฉันสะดุงตื่นจากความฝัน แล้วเงยหน้าที่ฟุบอยู่กับโต๊ะทำงานในห้องนอนของตัวเองที่เต็มไปด้วยกระดาษวาดรูปสัพเพเหระต่างๆ แล้วมองหน้าแม่ก่อนจะขมวดคิ้ว

        “แม่~ มาเรียกทำไมอ่า มันเช้าอยู่เลยน้าา”

        “เช้าที่ไหนจะเที่ยงวันอยู่แล้วรีบอาบน้ำแล้วไปรดต้นกระบองเพชรที่ชั้นบนด้วย!”

        “ค่าๆ” 

         พอฉันอาบน้ำเสร็จ ก็ตรงไปชั้นบนสุดของตัวบ้าน เพื่อไปรดน้ำต้นกระบองเพชรที่วางเรียงแถวกันอยู่ตรงระเบียงตามคำสั่งของแม่ 

        หึ! กระบองเพชรมันมีน้ำอยู่ในตัวอยู่แล้วไม่ใช่รึไง จะรดให้มันอีกทำไมก็ไม่รู้ วันนี้ฉันจะรดให้แกอิ่มไปจนวันตายเลย!

        “ว้ายยย!!!” 

        เหมือนดั่งต้นกระบองเพชรจงใจแกล้งที่ฉันขู่มัน แต่มันคงไม่ใช่หรอกเพราะฉันดันเซ่อซ่าก้าวไปสะดุดกับสายยางที่วางไว้เรี่ยราดแถวนั้น ทำให้ฉันเสียสมดุลไปโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ตัวจะพุ่งไปที่ระเบียงที่มีต้นกระบองเพชรวางเรียงกันอยู่ มือฉันจึงโดนกับต้นกระบองเพชรเข้าอย่างจังๆ 

        โอ้ย~ เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย O...O 

เฮ้ย!!! ต้นกระบองเพชรหาย ถ้ามันหายแสดงว่า มันต้องตกลงไปด้านล่างอะดิ ฉันฝืนตัวเองในขณะที่มือยังเจ็บให้ลุกขึ้นไปตรงระเบียง ก่อนจะชะเง้อไปดูข้างล่างว่ามีคนโดนต้นกระบองเพชรรึเปล่า 

        O...O! 

        มะ...มี! ที่สำคัญเป็น มาย เป็นเพื่อน(ที่อยู่ซอยเดียวกัน)

และที่สำคัญไปกว่านั้น พี่ชายเขากำลังประคองร่างเพื่อนฉันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมาข้างบนทางฉันด้วยสายตาผิดหวัง

        ...ผิดหวัง? 

        นี่พี่ชายกำลังเข้าใจผิดใช่มั้ยว่าฉันจงใจ บ้า!ใครจะไปจงใจ มือก็เจ็บ รอยแดงเป็นจุดๆ ต้องโทษ...ไอ้ต้นกระบองเพชรเวรนี่สิ -*- #นี่คือการใส่ร้ายพืช

        “มายจ๋าาาเค้าขอโทษ”

        หลังจากที่มายโดนต้นกระบองเพชร...ช่างมันเหอะ-*- มายก็มานอนอยู่ในห้องฉัน แต่มายไม่ได้บาดเจ็บอะไร แค่...ตกใจจนเป็นลม ชิ! ตอแหล แล้วทำไมฉันต้องมานั่งขอโทษมายด้วยเนี่ย-*-

ส่วนพี่ชายก็ยืนอยู่หน้าประตูดูอยู่ห่างๆ 

     

        ฉันขอโทษมายเสร็จสรรพ ฉันก็เดินตามพี่ชายไปที่ห้องครัว

        “พี่ชายโกรธเอิร์นหรอ”

        “พี่จะโกรธเอิร์นทำไมล่ะ... ในเมื่อน้องมายเค้ายกโทษให้แล้ว”

        ถ้ามายไม่ยกโทษให้ฉันพี่ชายก็จะโกรธสินะ =_=^^^

        “ค่ะ เอิร์นขอโทษ” แต่ฉันไม่ผิดนี่!

        “ ถ้ามันโดนคนอื่นเข้าจริงๆ คนที่จะแย่คือเอิร์น!...คราวหลังก็ระวังหน่อยละกัน พี่ไปดูน้องมายก่อน”

        พี่ชายพูดจบก่อนจะเดินออกไป ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายต้องเป็นห่วงมายขนาดนั้นด้วย หรือว่าพี่ชายจะชอบมายเหรอ -*-

ไม่น้าาาา~แบบนี้ไม่เอา~

         มายพักที่บ้านฉันจนหายตกใจ หลังจากที่เอาแต่คุยกับพี่ชาย(คุยอะไรกันเยอะแยะก็ไม่รู้) ฉันก็เลยอาสาเดินไปส่งมายที่บ้านเองซะเลย ที่จริงพี่ชายจะไปส่งนั่นแหละ-*- แต่ฉันบอกว่าให้ฉันเดินไปส่งมันจะดูดีกว่า เกลียดดดดด

        “เอิร์น”

        เสียงมายดังขึ้นจากที่เดินกันมาเงียบๆ ตั้งนาน อยู่เงียบๆ มันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ฉันจะได้สาปแกด้วยยย #@%$#$^%*#ตุ็กตาห้อยหัวววว -*-

        “คนที่ชื่อพี่ชายเป็นพี่ของเอิร์นเหรอ”

        ชิ ถามแบบนี้แสดงว่าสนใจพี่ชายละสิ-*-

        “อื่อ...ชอบละฌซ๋~” ฉันแซวมายอย่างไม่เต็มใจนัก

        “บ้า~”

        ชิ มายก็บ้าจี้ทำเสียงสูงไปด้วย ฉันตอแหลไปงั้นแหละย่ะะะะ

        “เอาจริงๆ ชอบพี่ชายเหรอ”

        “ก็...พี่เขาน่าสนใจดีอ่ะ”

        =[]=^ มะ...ม้ายยยยยยยยยยย!!!

        มันจุกนะ! ถ้าพี่ชายชอบมายเหมือนกัน …แล้วสองคนนี้คบกัน …ฉันจะไม่เป็นหมาหัวเน่ารึไง -*-