คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Alone:Chapter6: คำว่า รัก100%
CH.6
[Alone part]
'ผมขอโทษขอโทษขอโทษ' ผมพูดคำๆเดิมซ้ำไปซ้ำมา ทำไมรอบๆตัวผมมันมืดไปหมดเลยละ ทำไม?
วาบ! แสงวาบนึงผุดขึ้นก่อนจะจางไปเหลือเพียงแสงรำไรไกลๆ ภายในแสงนั้นผมเห็น ไอ้ริน เรน เรียน กร กรีน อยู่ในนั้น พวกมัยยิ้มบางๆให้พลางผายมือมาหาผม..ผมมองมันทั้งน้ำตา รู้สึกว่าภาพมันเบลอๆไป
'กูรำคาญ' เสียงคุนเกรนดังขึ้น..รำคาญ..รำคาญผม..หรอ..ผมขอโทษที่เกิดมาไม่ดี ไม่มีคุณค่าอะไร มีแต่จะสร้างภาระให้คุณ
'หยุดร้องนะ..กูไม่ชอบเห็นน้ำตามึง' เสียงนุ่มๆจนแทบไม่รู้ว่าเป็นเสียงคุณเกรนดังขึ้น พลันรู้สึกอบอุ่นวาบนึง..วาบเดียวเท่านั้นพลันทุกอย่างมืดลงอีกครั้ง..
หมับ! สองมือประทับลงบนไหล่ผมเบาๆ ผมค่อยๆหันไปร่างสูงยิ้มอบอุ่นให้ผม ...พี่ไรน์ ผมเอื้อมมือหวังกอด..แต่สิ่งที่จับได้คือผุยผงละออง..อะไร..นี่คืออะไร...
'อโลน!'เสียงคุณเกรนดังขึ้นข้างหลัง ผมหันไปทันที..คุนเกรนยิ้มอบอุ่นให้..รอยยิ้มที่ผม
หวังจะได้เห็นมัน..ตอนนี้ผมเจอมันแล้ว! ผมยันตัวลุกขึ้นพลางวิ่งเข้าหาคุณเกรน..วิ่งเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
เพียงไม่ไกลปลายมือก็จะถึงร่าง
วาบ! ร่างคุนเกรนล้มลงพลางสลายหายไป..ผมยืนเบิกตากว้าง...นี่อะไร!...หายไป..หายไปแล้ว
'คุณเกรน!'
'คุณเกรนครับ!'
'คุณเกรน..ฮึก..ไม่..อย่า..ทิ้ง..ไป..ไม่นะ คุณเกรนนนนน!!'
"อโลน!!" แรงเขย่าทำให้ผมลืมตาขึ้น..เบื้องหน้าคือคุณเกรน..ผมเห็นแววตาตื่นตนกอยู่ชั่วครู่..ครู่เดียวเท่านั้น..เขายังอยู่นี่..
หมับ! ผมโผเข้ากอดเขาทันที
"ฮึก.." คุณยังอยู่..ผม..ฝันไปหรอ..
"โลน..มึงเปนไร.."คุณเกรนถาม..ผมไม่รู้..แต่เพียงแค่เห็นภาพคุณเกรนสลายไป..เหมือนหัวใจผมสลายหายไปกว่าครึ่ง!..
"อยู่ๆมึงก้เรียกกูเสียงดังลั่น.."คุณเกรนพูด..
"ฝะ...ฮึก..ฝัน...กลัว.."ผมพูดสั่นๆ ฟังไม่รู้เรื่อง
"...เงียบซะ!"คุณเกรนสั่ง...ผมกลัว..กลัวว่าคุณ
จะหายไป..กลัวว่าคุณทิ้งผมไป..ผมรู้แล้ว..ผมรู้..ตอนนี้..ต่อไปนี้..ผมขาดคุณไม่ได้..คุณเกรน..
"..ฮือ.."คุณเกรนลูบหลังผมเบาๆราวกับปลอบ..ผมกอดคุณเกรนแน่น ..ปกติผมไม่กล้า.แต่ตอนนี้..ไม่รู้สิถ้าไม่กอดเขาไว้แน่นๆ..มีความรู้สึกเหมือนคนตรงหน้าจะหายไป..
"ฮึก..ไม่..ไป..ฮือ..อย่า...ฮึก.."ผมสะอื้น..พูดไม่เป็นประโยค
"กูไม่ไปไหน..กูอยู่กับมึง.." คุณเกรนพูดเบาๆเหมือนพูดกับตัวเองแต่ผมก็ได้ยิน
"..รัก..."ผมพูดคำเดียวผมก็หลับไป..ปวดหัวเพลียครับ..นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมรู้สึก..
[GRANE PART]
"รัก.."เสียงอ่อนแรงเอ่ยเบาๆ..ก่อนที่มันจะหมดสติไป..เดาว่าคงไข้ขึ้น..ในรถมันร้องไห้จนหลับ..ผมเลยแบกมันเข้ามานอนในห้องผมไม่รู้ทำไม..ส่วนผมก้ไปนั่งทำงานในห้องทำงาน..สักพักผมได้ยินมันพึมพัม 'คุณเกรน..ฮึก..ไม่..อย่า..ทิ้ง..ไป..ไม่นะ'
แล้วมันก็ตะโกนเรียกชื่อผมเสียงดัง..น้ำเสียงมันบ่งบอกว่าเสียใจแค่ไหน..มันดูตกตื่น ตกใจ เสียใจ ผมเลยรีบวิ่งมาหา..มึงรู้ไหม..ถึงมึงไม่บอกว่าอย่าทิ้ง กูก้ไม่ทิ้งหรอก..เหตุผลนั่น..สักวันมึงจะรู้..และมันคงไม่นาน
ผมมองร่างที่หลับในอ้อมกอดก่อนจะจับมันนอนลงบนเตียง..มันตัวรุมๆ
"เคส!" ผมเรียกเลขาคนสนิท เลขาผมมีเยอะมากอ่ะครับ แต่เคสนี้สนิทสุดๆเรียกได้ว่าอยู่กันมาหลายต่อหลายปีตั้งแต่ผมยังไม่เริ่มเป็นเจ้าของบริษัทนั่นอีก
"ครับ!"เขาเปิดประตูเข้ามาจากห้องทำงานข้างๆ
"เอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาให้หน่อย"ผมบอกเคสแต่ตาผมจ้องอยู่ที่ร่างบางที่นอนอยู่..เคสรู้ครับว่าผมชอบ..ผมรัก..แต่เขาไม่พูดออกมา ถ้าในโลก..มีคนอย่างเคสสักประเทศละล้านคนนะ โลกจะน่าอยู่ขึ้นเยอะ!
"ครับ"พูดจบก้เดินออกไป...
ผมมองคนบนเตียง..ไม่เกลียด..ไม่เกลียดแล้ว..ก่อนหน้านี้ผมไปเคลียร์กับเดย์และไนท์มาแล้ว..ซึ่งเรียบร้อยดี มันบอกไม่ได้โกรธแค่รู้สึกเฟล ผมก้ขอโทษไป..พวกมันรู้ว่าผมไม่ใช่พวกยอมขอโทษใครง่ายๆ ที่ผมขอโทษมันนี่แสดงว่าถึงที่สุดแล้วจริงๆ...
"นี่ครับ คุณเกรน..." เคสเดินเข้ามาเงียบๆหมอนี่ตรีนเบามาก เหมือนแวมไพร์เลย
"อืม ไปทำงานต่อไป!"ผมพูด เคสก้มหัวเล็กน้อยก่อนเดินออกไป..ผมเบื่อจัง.กับที่ใครๆก้เรียกผมคุณเกรนๆ ผมเบื่อคำนี้มากๆ แม้เมื่อก่อนจะชอบ แต่ตอนนี้เบื่อ โดยเฉพาะทุกครั้งที่ร่างบางตรงหน้าผมพูด มันดูห่างเหิน..ผมถือผ้าพลางเช็ดหน้าให้ร่างบางนี่อย่างเบามือที่สุด..ตอนที่ง้อไอเดย์ได้..ผมถามมันผมควรทำไงดี..ผมไม่รู้ว่าสรุปใจผมต้องการอะไร..เดย์มันบอกให้ผมกลับไปคิดทบทวน..แล้วทำตามใจตัวเองซะ..มันบอกงี้..
แล้ว..ใจผม..ต้องการแบบไหนล่ะ?
.
.
[Alone part]
ความมืด...อีกแล้ว..? ฝันหรอ? ผมอ้าปากเพื่อที่จะพูดอะไร..
'บุ๋งๆ' ฟองอากาศ...?..ผมอยู่ในน้ำหรอ..ทำไม..มืดจัง?..ผมหันไปมารอบๆตัว..มืดมากๆ..เลย..ผมไม่ชอบ..ผมเงยหน้าขึ้น..พลันเห็นแสงรำไรอยู่เหนือพื้นน้ำ..ผมอยาก..อยากไปตรงนั้น..ผมพยายามตะกายขึ้นไป..แต่ทำไม..ยิ่งดิ้นรน..ยิ่งห่างไกลละ..ทำไม..เหมือนผมถูกดูดลงไป..กับความมืดด้านล่าง..ทำไม..ทำไม?...
'อโลนน..'เสียงเรียกแผ่วเบามาจากเหนือน้ำ..พี่ไรน์?..พี่เขายิ้ม..พลางยื่นมือมาด้านหน้า..ผมมองพี่เขา..ก่อนจะเอื้อมมือไป..แต่!..ไม่ถึง..ตัวผมถูกดูด
ลงไป..จากเท้าเลื่อนมาที่ขา..แล้วมันค่อยๆลามเรื่อยๆ..แบบนี้..ไม่เอานะ!
ตู้ม!! พี่ไรน์กระโดดลงมา..เขาว่ายมาหาผม..ยิ้มให้ผม..เขาจับมือผมไว้แน่น..ความรู้สึกหลายๆอย่าง..ส่งผ่านทางมือที่วัมผัสกันไว้..อบอุ่น..อบอุ่นมากๆ พลันหางตาผมเหลือบไปเห็น..ความมืดเริ่มคืบคลานไปหาพี่ไรน์..ไม่นะ..พี่จะต้องไม่เป็นแบบผม..ผมพยายามอ้าปากบอกเขา..แต่สิ่งที่ได้คือฟองอากาศ..พี่ไรน์ฟังผมหน่อยนะ..ผมมองที่ขาเขา..พี่ไรน์เชยคางผมขึ้น เขาส่งสายตาประมาน..มองพี่สิ..ผมมองเขาด้วยแววตาสั่นระริก..
'พี่รักโลนนะ' พี่ไรน์ขยับปากบอก..แล้วพี่เขาก้ประกบจูบผม..
วาบ แสงสว่างเจิดจ้าจนทำให้ผมต้องหรี่ตามอง..
'โลน..โลน...' เสียงนุ่มๆเรียกผม..ผมหันไปหาพี่ไรน์..เรา...ขึ้นมาแล้ว..อยู่บนบก..พี่ไรน์..พี่ช่วยผม?...
'รักนะ...'สิ้นคำ..ความมืดก็โฉบเอาร่างพี่ไรน์ไป..เบื้องหน้าผมเหลือเพียงความว่างเปล่า..รู้สึกเหมือนมีน้ำใสๆเอ่อล้น..จนภาพข้างหน้ามองไม่ชัด..ผมกระพิบตาเพื่อไล่น้ำพวกนี้ออกไป..ยิ่งไล่..ยิ่งไหล..ผมเจ็บจัง..เจ็บในนี้..อกข้างซ้าย..เหมือนหัวใจ
หายไปอีกครึ่ง..
"โลน!!อโลนนน!!"เสียงเรียกแตกตื่นข้างๆหูทำให้ผมลืมตาขึ้น..คุณเกรน?
"มึง...."
"?"
คุณเกรนเรียกแล้วเว้นระยะนานมาก..ผมมองคุณเกรนอย่างสงสัย..ทำไม...ต้องเรียกด้วยเสียงแตกตื่นขนาดนั้น..ผมก็แค่
.หลับ..ฝัน..ร้าย..เฉยๆ..
คุณเกรนเอื้อมมือมาจับหน้าผมเบาๆก่อนที่ปลายนิ้วโป้งเเกลี่ยใต้ตาเบาๆ
"ร้องไห้..?"ผมพูดออกมา...
"มึงร้องทำไม?"
นั่นสิ...ทำไม..
"ไม่ทราบครับ"ผมตอบเบาๆ..
"อืม..งั้นนอนเถอะ กูไปทำงานต่อละ"คุณเกรนพูดก่อนจะเดินออกไป..ทำให้ผมรู้ว่าผมนอนอยู่บนเตียงคุณเกรน..? แล้วผมมาอยู่บนนี้ทำไม? ผมควรไปนอนห้องตัวเองใช่ไหม? ในเมื่อผมรู้สึกตัวแล้ว...
ผมก้าวลงเตียงช้าๆ..เพียงแค่ขาสัมผัสพื้นก็รู้สึกเหมือนร่างกานมันหนักอึ้งไปหมด เกือบทรุดลงไปกับพื้น..ดีที่เกาะเตียงไว้ทัน..
"คุณโลนทำอะไรครับ?" เลขาคนสนิทของคุณเกรนดังขึ้น..
"อ่า...ผม..ผม...จะ..กลับห้อง..."ผมตอบเบาๆเพิ่งรู้สึกตัวว่าเสียงแหบพร่ามากๆและเริ่มปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆ
"คุณควรนอนพักนะ"เขาพูดขึ้นพลางเดินเข้ามาประคองให้ผมขึ้นไปอยู่บนเตียง
"ขอบคุณครับ"ผมกล่าวพลางหลุบตาลง..นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปีที่ผมได้ขึ้นมานอนบนเตียง..รู้สีกดีใจจัง..ผมจำไมาได้ว่าตอนเด็กๆใครเลี้ยงผมมา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นลูกใคร..รู้แต่ผมไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณเกรน..แม้ผมจะใช้นามสกุลเดียวกันก็ตาม..
"มีอะไรลำบากใจหรอครับ"เลขาคุณเกรนพูดขึ้น..
"เปล่าครับ"ผมตอบยิ้มๆ
"งั้นผมลาละครับ"เขาโค้งนิดๆแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน..
แล้วทีนี้ผมควรทำยังไง...ผมนอนลงมองเพดาน...แสงสว่างจ้ามากเลย..ผมนอนไม่หลับแล้วด้วยแม้ว่าผมจะปวดหัวมากก้ตาม
เหงาจัง...ผมมองไปรอบๆห้องรู้สึกอ้างว้างมากๆ..มันเงียบ..มีเพียงเสียงแอร์เย็นๆดังหึ่งๆเท่านั้น..อยากมีใครสักคนมาอยู่เคียงข้างจัง..แต่จะมีหรอ..คนที่จะอยู่กับผม..ด้วยความเต็มใจ..ตลอดไป..
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
...แสงสว่างยามเช้าสาดส่องเข้ามา ทำให้ผมลืมตาขึ้น..ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความสลืมสลือนั่นออกไป พลันรู้สึกถึงความอบอุ่น..ผมค่อยๆเหลือบมองข้างหลัง..ภาพตรงหน้าทำให้อดยิ้มเล็กๆที่มุมปากไม่ได้..คุณเกรนในด้านที่ผมไม่เคยเห็น..เวลาเขาหลับ..เขาดูไม่น่ากลัวเลย..เขาโอบผมไว้เบาๆ..หน้าเขาดูอ่อนแรงอ่อนล้าและอ่อนเยาว์(?) เขาไม่ดูแก่เลย..ผมค่อยๆเลื่อนมือไปเกลี่ยผมที่ปรกลงมาเบาๆ อยากหยุดเวลานี้ไว้จริงๆ...ผมยิ้มบางๆ..ถ้าปกติคุณเกรนทำกับผมแบบนี้..ก็ดีสิ..
หมับ! มือหนาจับมือผมที่อยู่บนหน้าเขา ผมสดุ้งนิดๆ
"ตะ..ตื่นแล้วหรอครับ"ผมชักมือกลับแต่คุณเกรนยื้อไว้..
"อรุณสวัสดิ์"เขาพูด..ผมเงยหน้ามองเขาทันที ร้อยวันพันปีสี่ทศวรรษ เขาไม่เคยพูด..ผมรู้สึกน้ำตารื้นขึ้นมาทันที
"เป็นไร?"
"ปะ..เปล่า..ครับ"ผมพูดพลางปัดน้ำใสๆบนแก้มนั่นลวกๆ
"หึ!มีเรียนไหม?" คุณเกรนถาม ผมพยักหน้า
"ช่วงบ่ายใช่มั่ย?งั้นนอนเถอะ"เขาพูดพลางยกมือ
ลูบหัวผมเบาๆ ราวกับว่าผมเป็นเด็กตัวเล็กๆ..รู้สึก.อบอุ่นจัง..
[Grane Part]
ผมลูบหัวร่างเล็กตรงหน้าเบาๆ.. มันเงยหน้าขึ้นมองผม..มันจ้องผมนิ่ง..ไม่รู้มันรู้ตัวหรือเปล่าที่ทำแบบนี้..ผมมองมันคนเดียว..ตลอดเวลาที่ผ่านมา..มันจะรู้บ้างไหม..มองเข้ามาในตากูสิ..อโลน..เห็นเงาในตากูไหม..เห็นมึงอยู่ในนั้นมั้ย?...
กูรักมึงนะ..อยากพูดคำนี้ให้มันได้ยิน..แต่ก็ไม่สามารถพูดไปได้..เหมือนมีอะไรค้ำคอไว้..เหมือนผมยังไม่มั่นใจในตัวเอง.. แต่ไม่นานหรอกมันจะได้ยินคำๆนั้น
"นอนสิ"ผมพูดเบาๆ
"ผม..นอนไม่หลับแล้ว.."มันพูด..ผมยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ
"งั้นไปอาบน้ำ.."ผมพูดพลางยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป..
"กูรอข้างล่างเร็วๆ ด้วย" ผมพูด ก่อนจะเข้าไปจัดการธุระส่วนตัว
หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จรวมกินข้างเช้าด้วยผมก้พามันออกมา ไม่มีจุดหมายหนอกครับแค่อยากอยูากับมันสองคน
หลังจากคิดทุกๆอย่างทุกๆสิ่ง ทบทวนแล้ว..ผมควรจะบอกมัน..ว่าผมรักมันแค่ไหน..ก่อนที่ทุกๆอย่างจะสายเกินไป...อย่างที่เพื่อนตัวดีเคยพูดน่ะครับ...ชีวิตคนเรามันไม่สั้นไม่ยาว..ไม่รู้จะตายวันหรือพรุ่ง..มีอะไรก้รีบบอกๆไป..อยากทำอะไรก้รีบทำ..ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป..
ผมจอดรถตรงที่หมายก่อนเดินลงมาเปิดประตูรถให้อโลน..มันมองผมงงๆแต่ก้เดินลงมา
"คุณเกรนอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ"
"แบบไหนละ?"ผมยิ้มยียวนถามทั้งที่จริงๆก้รู้อยู่
"ก็..เมื่อกี้นี้ไง..อย่าทำนะครับ.."มันก้มหน้างุด
"ทำไม?" ผมถาม..
"ผมไม่เกรงใจ..และ...มันไม่ชิน" ประโยคหลังโลนพูดเสียงเบาๆ
"หึ!" ผมหัวเราะในลำคอก่อนเดินนำมา...
ที่ที่ผมพามาเป็น..ทะเลสาบครับ...มันสวยมากๆ..ยิ่งช่วงนี้ สิบโมงกว่าๆ แสงแดดยามอรุณ สาดส่องลงทากระทบกับผิวน้ำ..ทำให้เกิดแสงระยิบระยับแพรวพราว..มันสวยมากๆ..ผมหันไปมองคนที่เดินตามมา..มันเดินอ้าปากหวอด้วยความตะลึง..แววตามันสท้อนภาพตรงหน้า..ดูเป็นประกายมาก..แก้มขึ้นสีชมพูอ่อนๆเมื่อโดนแสงกระทบ..ผมสีดำเมื่อกระทบกับแสงทำให้เกิดความวาว ปลิวว่อนพริ้ว
สวยตามสายลม..
มันก้สวย..พอๆกับทะเลสาบนี่...ไม่สิ..สวยกว่าด้วยซ้ำ..
"ชอบมั้ย?"ผมถามพลางเดินเข้าไปใกล้
"ชะ..ชอบมาก..สวย..มาก.."มันพูดติดๆขัดๆ
"ใช่สวยมาก..."จะผิดมั้ยถ้าสิ่งที่ผมพูดไม่ได้หมายถึงทะเลสาบ..แต่หมายถึง..ร่างเล็กที่ยืนเบื้องหน้าผม...
มันสวย..ตั้งแต่กาย..จนถึงใจ..
"จำภาพนี้..วันนี้..ตอนนี้..ไว้ให้ดีนะอโลน..."ผมพูดทำให้มันหันมามองผมงงๆ
"โลน..." ผมจับไหล่ให้มันหันมาหาผม
"ครับ?.."
"กู...กู...กูรักมึง.."พูดจบผมก็กอดมันแน่น..กลัวเหลือเกิน..กลัวว่าวันนึง..ที่มันหายไป..ผมจะทำอย่างไร..ผมจะอยู่ได้มั้ย..
อโลนนิ่งไป..นานมาก..ผมกอดมันไว้อย่างนั้น..พลันรู้สึกแฉะๆที่บ่า..ผมดึงมันออกมา..
ร้องไห้?!!
"เป็นอะไร.."
"ฮึก..ฮือ..คุณเกรน..ฮึก..คุณเกรน..ฮือ..คุณเกรน.." มันพร่ำเรียกชื่อผม..
"กูอยู่นี่..อยู่ตรงนี้..อยู่นี่นะ.."ผมเอ่ยกับมันเบาๆ...
"ฮึก..."มันปาดน้ำตาออก...ผมโอบมันหันไปทาง
ทะเลสาบนั่น
"จำไว้..ให้ดีๆนะอโลน.."ผมพูดพลางกดหน้าลงกับบ่ามัน...
"คุณเกรน..ผมก็รัก..คุณ..มาก.."มันพูดพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้..ผมพยักหน้ารับ
กูรักมึงนะ..อโลน...
รักมากกว่ราคำว่า "พ่อ"
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
สั้นๆเนาะ คุรเกรนพูดออกมาแล้วววววววววววววว จริงๆมันต้องนานกว่านี้กว่าที่เฮียแกจะบอกคำว่ารัก แต่เผอิญ.... ลืม=w=
กราบขออภัยค่า
นานมากกว่าจะมาอัพ ขอโทดด้วยนะเค้อะ
ขอบคุนทุกการติดตาม
คอมเมนท์คือกำลังใจที่ดีที่สุดค่ะ!
ความคิดเห็น