คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Alone:Chapter5:ความเกลียด 100per
Ch.5
[GRANE Part]
ผมกดโทรหาโลนทันทีที่ได้ยินข่าวจากปากสองตัวนี้
ตื๊ด....ตื๊ด..
[ฮัลโหลครับ]มันพูด
"มึงอยู่โรง'บาลมั้ย?"ผมถาม
[ครับ]
"อยู่คนเดียวหรือเปล่า?"
[เปล่าครับอยู่กับ..อื้อ...อืมมม!]อยู่ๆมันก็ทำเสียงอื้ออึง!
"เป็นอะไร!!โลน!อโลน!!"ผมตะโกนถามมันเสียงดังจนไอ้ไนท์ไอ้เดย์วิ่งกรูเข้ามา
[ปะ..เปล่าครับ]เสียงมันสั่นๆ
"แล้วสรุปอยู่กับใคร?!"ผมถามย้ำ
[เอ่อ...ยะ..อยู่กับ..พี่.ระ..อื้ม...อือ!]แล้วเสียงมันก็หยุดอีกครั้ง!แมร่งเป็นอะไรว่ะทำเสียงยังกับคนโดนจูบ!หรือแมร่งโดนจริงๆ!=[]=
"โลน"ผมเรียกเสียงนิ่ง..
[ครับ?..เอ่อ..คุณเกรน..ผมอยู่..คนเดียวครับ]มันพูดเสียงอ่อยๆ เชื่อก็โง่แล้ว!..มึงโกหกกูหรอ..ผมเสียใจมากครับ...ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะโกหก..
"อือ"ผมตอบนิ่งๆทั้งที่ในใจผมมีความรู้สึกเหมือนมีคนเอาเข็มนับพันเล่มมาทิ่ม
[ฮึก..คุณ..เกรน..ฮือ]โลนร้องไห้ผ่านโทรศัพท์..มึงจะร้องทำไม คนที่ควรร้องอ่ะ กู..
"มีไร"ผมถามนิ่งๆ ผมไม่ชอบคนโกหก แต่..ไม่รู้สิ..
[ฮือ..ผมขอโทษครับ..ฮึกฮือๆ]
"ขอโทษไรนักหนา..แค่นี้นะ..รำคาญ"คำสุดท้ายผมพูดเบาๆ ถ้าเขาคิดจะโกหกผม..ผมก็พร้อมที่จะเกลียดเขา..แต่..ผมจะทำได้หรอ...?
ผมกดตัดสายแล้วเดินเข้าห้องนอนไป ไอ้สองตัวก้เดินตามมาด้วย
"เป็นไงว่ะ?"เดย์ถาม
"แมร่งเจอกันแล้วแน่นอน"ผมตอบ
"น้ำเสียงนิ่งๆคิ้วขมวดแบบนี้ น้องเค้าโกหกมึงมาหรือไง"ไอ้ไนท์เดา..ถ้ามึงจะเดาเก่งขนาดนี้ไปเป็นหมอดูเลยไป!ผมพยักหน้าเบาๆสองตัวนี้รู้ครับว่าผมเกลียดคนโกหก..ใช่มันเคยมีประสบการณ์..มันโกหกผมตอนนั้นผมเสียใจมากอยู่เหมือนกัน มันมีความรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง ผมไม่พูดไม่มองหน้ากับมันเลย..จนมันทนไม่ไหวมันเดินมาขอโทษผมแต่คิดหรอว่าผมให้อภัย ไม่มีทาง มันจะเข้ามาคุกเข่าขอโทษผมทุกเช้าเลยทำงี้เป็นเดือนครับ สุกท้ายผมก็ยอมแมร่งดีใจใหญ่เลยแทบจะปิดซอยเลี้ยง และแน่นอนมันสาบานว่าจะไม่โกหกผมอีกต่อไปเนื่องจากง้อยากชิบ! กุไม่ได้ขอ!
"เฮ้ออ!~"ผมพ่นลมหายใจออกมายาวๆ..แต่เมื่อคนคนนั้นเขาเลือกที่จะโกหกผม..มันก็ช่วยไม่ได้ถ้าหากผมจะเลือก..เกลียดเขา..
"มึงจะเกลียดมันมั้ย?"ไอ้ไนท์เสี่ยงถามพลางเดินมานั่งบนเตียง
"แน่นอนดิว่ะ"ผมตอบ แน่นอนว่าผมต้องเกลียด..แต่ไอ้ความรู้สึกเกลียดนี่..เขาเป็นอย่างนี้หรอ..ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะปิดเปลือกตาลง ช่างมันละกัน..ปล่อยให้เวลามันนำพาไป...
ตื้อดือดื่อ~ตื้อดือดือ~
เสียงโทรศัพท์ดังทำให้ผมค่อยๆยันตัวขึ้นจากที่นอน อยู่ไหนว่ะ? ผมมองหาไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจอ..แมร่งอยู่ข้างๆกูเ.สือกมองไม่เห็นเป็นงูก็ฉกตายละ บนเตียงผมมีไอ้เดย์กับไนท์นอนดมตีนกันอยู่ผม
มองชื่อปลายสายก่อนจะเดินออกมาข้างนอกแล้วกดรับ
[ฮัลโลครับผมเพื่อนโลนนะ]ปลายสายพูด
"อืม..ว่าไง"ผมตอบเสียงนิ่งๆ
[คือ..โลนเขา..]
[ผม..ฮึก..ผมอยากบอกคุณเกรน..ฮือๆ..เมื่อกี้..ผมโกหก..ผมไม่ได้อยู่..ฮึกคนเดียว..แต่..เขาไม่ให้ผมบอก..ฮึก..ไม่รู้ทำไม..ฮือๆ]อโลนตัดบทเพื่อนของเขา แล้วมาบอกผมทำไม ผมอยากรู้หรอ?
"อือ..แล้ว..?" ผมถามตามคิด
[ฮึก..ฮือ..]อโลนร้องไห้จนเสียงเล็ดลอดมา ใจผมหวิวๆแปลกๆเมื่อรู้ว่าเขาร้องไห้. แล้วผมจะไปสนทำไม กะอีแค่เด็กเลี้ยงแกะ!
"ไม่มีไรแล้วงั้นแค่นี้"ผมกดตัดสายทันที ไม่อยากได้ยินเสียงคนหลอกลวง ผมเกลียด! เกลียดที่สุด!!
"เป็นเชี่ยไรมึง!" ไอ้ไนท์เดินงัวเงียออกมาพร้อม เดย์
"กูไปก่อนนะ"ผมไม่ตอบแต่เลี่ยงที่จะเดินออกมา ไปไหนนะหรอ รับคนโกหกนะสิ! รับๆไปจะได้หมดเรื่อง
"มึงจะเกลียดเขาจริงๆหร้อ?"น้ำเสียงไอ้ไนท์ดูดูถูกผมมาก ถ้าผมคิดจะเกลียดใคร ผมก้เกลียดถึงที่สุดนั่นแหละ!
"จริงดิว่ะ!"ผมตอบ
"อาการของคนเกลียดกัน..เขารีบไปหากันขนาดนั้นเชียว?"มันถามพลางเลิกคิ้วมอง ไม่สงสัยครับว่ารู้ได้ไง อยู่กันจนรู้ว่าผมมันมีกี่เส้นแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่รู้ก็บ้าแล้วอ่ะ
"กูแค่จะเคลียร์ไปให้จบแล้วตัดทันที!"ผมตอบ เรื่องมันจะได้จบๆไป ไม่อยากสุงสิงกับคนพรรค์นั้น
"เกรน มึงจะหลอกใครก้ได้..แต่มึงหลอกตัวเองไม่ได้หรอก ถ้ารักก็บอกว่ารัก ถ้ารักก็ดูแลดีๆ ชีวิตคนเราไม่ยาวหรอกนะ ยอมรับและบอกไป ก่อนที่จะไม่มีวันนั้น"ไอ้เดย์พูดยาว กู...ไม่ได้หลอกตัวเอง กูเกลียดจริงๆ! โอเค!งั้นกุไม่ไปรับมันก็ได้กุนั่งแมร่งอยู่เนี้ยแหละ ผมเดินไปหย่อนก้นลงโซาฟาแล้วยกขาไขว่ห้าง
"ไม่ไปแล้วหรอ?"ไนท์ถามผมส่ายหน้า
"งั้นกูไปรับเอง รพ.xyzใช่อ้ะ เคร"มันพูดเองเออเองพลางเดินออกจากห้อง
"คืนนี้ลูกมึงหายอย่าโทษกูนะ"มันพูดก่อนปิดประตู
สัช!หมายความว่าไง !
ผมวิ่งตรงไปกระชากประตูออกทันที
"หึ!" ไนท์หัวเราะ
"นี่หรอ?เกลียด บ้านกูเรียกห่วงว่ะ!"เดย์พูดต่อ
บ้าเอ้ย!นี่ผมหลงกลพวกเกรียนหัวหมอนี่หรอ!?
"ชึ่ยย!" ผมสบถก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม
"กูรับได้นะ ถ้ามึงชอบมันอ่ะ"ไอ้ไนท์พูด ถามหน่ยนะครับเพื่อน กุแคร์ด้วยหรอว่ามึงจะชอบไม่ชอบรับได้หรือไม่?!
"ถ้าไม่รักมึงปล่อยมันเหอะ กูสงสาร.."เดย์พูด แมร่งจะอะไรนักหนา!
"ไอ้เดย์เลิกทำเป็นพูดดีได้ป่ะว่ะ ไม่รู้อย่าเสือกพูด กูไม่ชอบ!"ผมยืนขึ้นด่า
"แล้วกูชอบหรอที่มึงมาด่ากู? ที่กูพูดเพราะกูห่วง แต่ถ้าการที่กูห่วงแล้วแม่งทำให้มึงรำคาญกูก็ขอโทษ ต่อจากนี้มึงจะเป็นเหี้.ยไรกูจะไม่พูดแล้ว!"มันพูดก่อนจะวิ่งออกไป
"เดย์!!มิดเดย์!!" ไนท์ตะโกน ก่อนจะหันมามองผมเคืองๆ อะไรว่ะไอ้สองพี่น้อง กูทำไรผิด!
"สิ่งที่มิดเดย์พูด เขาทำเพื่อคุณ!" มันพูดก่อนวิ่งตามน้องไป ไอ้ไนท์เวลาโกรธจะมาดนิ่งมากและจะพูดเพราะขึ้นเยอะ อย่างที่เป็นตอนนี้ แววตาไม่ไร้ความรู้สึกมาก อะไรกันว่ะ! เป็นห่วงหรอ..'ถ้ารักก้บอกว่ารัก..' ผมรักมัน ใช่มากกว่าคำว่าพ่อ แต่พอมันโกหก.
มันเหมือน..รู้สึกแปลกๆ ผมไม่มั่นใจว่าผมรักมันอยู่มั้ย
...แล้ว..จริงๆแล้ว..คำว่ารัก..มันหมายถึงอะไร?
ช่างมันเถอะ..ผมรู้แค่..ตอนนี้ผมควรจะไปรับมัน ทำมันไปทีละอย่างตามที่สมองสั่ง..ผมคิดว่างั้น..
"ตอบสิว่ะ!!" เสียงตะโกนดังเล็ดลอดออกมาจากประตูห้องสีขาวจริงๆผมก็ยืนฟังพวกมันตะโกนแหกปากแหกคอคุยมาตั้งนานแล้ว ไม่มีเกรงใจอะไรใครจริงๆ = =
ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
"ทำอะไร เสียงดังโหวกเหวกโวยวาย"ผมพูดนิ่งๆพลางเหลือบมองโลนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง เหอะ! ร้องไห้อีกแล้ว
"ก็ถามหาความจริงไง!"ไอ้เพื่อนโลนคนเดิมพูด มันเป็นคนเดียวที่กล้าคุยกับผมในขณะที่เพื่อนมันคนอื่นๆ ถอยไปกองกันอยู่อีกฝั่งของเตียง
"ความจริงอะไร ไร้สาระ"ผมพูด พลางเดินเข้าไปใกล้
ไอ้เพื่อนมันที่นอนเกาะแขนมันอยู่นี่อะไร! แมร่ง! พ่อมึงเป็นปลิง?
"คุณจะคิดว่าไร้สาระก้เรื่องของคุณแต่สำหรับผมทุกเรื่องที่เกี่ยวกับโลนมันไม่มีคำว่าไร้สาระหรอก"คนเดิมพูดพลางเงยหน้ามองผมด้วยสายตามุ่งมั่น!
หึ!ผมมองมันนิ่งๆ นี่มึงคิดแค่เพื่อนจริงหรือเปล่า คำพูดมึงส่อมาก!
แต่ถ้ามันคิดจะชอบโลน มึงไปหาน้ำใบบัวบกกินก่อนได้เลย!
โอเค ถึงตรงนี้บอกได้เลยว่า หึง! ไม่ชอบตั้งแต่คำพูดของไอ้หมอนี่ ไม่ชอบไอ้คนที่เกาะแขนโลนอยู่ ไม่ชอบพวกที่ส่งสายตาให้มัน ไม่ชอบที่มันยิ้มให้ใคร ไม่ชอบที่มันทำอยู่! แมร่งไม่เคยรู้อะไรเลย!!
"แล้วสรุปมึงจะบอกได้ยัง"ไอ้คนเดิมพูดพลางก้มหน้าไปหา จนแทบจะสิงเข้าไป กล้ามากที่ทำแบบนี้!!
"ก็...ไม่มีไรหรอก...อย่าใส่ใจกับกูเลย.." อโลนพูดพลางหลบตาลง..มันดูเศร้าๆ..
"โลน" ไอ้คนที่เกาะแขนอยู่เงยหน้าเรียก
"กูรักมึงนะ"มันพูดแทบจะทำให้ตีนผมกระตุก
"ขอบคุณ..กูก็รักมึง"โลนตอบ มันไม่เห็นหัวผมเลยหรอ ผมยืนอยู่ตรงนี้นะ จะมาสวีทกันก้แอบหน่อยก้ได้.. เห็นใจกูบ้าง...
ผมไม่ชอบเลย..ที่มันพูดว่ามันรักคนอื่น..เป็นไปได้ไหม บุรุษที่สองให้เป็นผมได้มั้ย..?
"กูรักมึงมากกว่า!"ไอ้คนที่ยืนข้างๆคนที่เกาะแขนพูดขึ้น นี่มึงผู้ชายหรือเปล่าว่ะ!
"โลน..เค้ารักเตงนะ"อีกคนพูด..ผมกัดฟันข่มอารมณ์...เค้า หรอ เตงหรอนี่ถึงขั้นไหนแล้วละมึงนี่ยั่วเขาไปทั่วเลยนะโลน! ร่านนักหรือไง?
"เค้าก้รัก..ภรรเมียคนนี้เหมือนกัน"ภรรเมียหรอ!! ผมพยายามยั้งเท้าให้อยู่กับที่เพื่ออที่จะไม่เผลอไปสกิดใครเข้า
"กูก้รัก"คนสุดท้ายพูด ผมหายใจเข้าลึกๆหายใจออกยาวๆ ทำทุกวิถีทางเพื่อสงบสติอารมณ์ สายตาที่โลนมองเพื่อนมัน.ดูอิ่มเอิบและสดใส มาก และมันเป็นสายตา..ที่..
ผมไม่เคยได้รับจากมัน..
"ไร้สาระกันอยู่นั่นแหละจะกลับบ้านมั้ยห๊ะ!!?"ผมตวาดถาม กูทนมานานละ
"กะ..กลับครับ..กรุณารอสักครู่.."มันพูดพลางลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งกึ่งดึงกึ่งลากเสาน้ำเกลือไปหยิบเสื้อจนเลือดไหลย้อน! แล้วมึงยังไม่ได้เอาสายน้ำเกลือออกมึงจะเปลี่ยนชุดยังไง? สหมงสมองมีใช้บ้างดิว่ะ!?
"โลนหยุด!/หยุด!"ผมกับไอ้เพื่อนคนเดิมตะโกนขึ้น โลนชงักกึก ผมเดินเข้าไปหามันแล้วจับแขนมันขึ้น ตอนแรกมันก็งงๆแต่พอเห็นเลือดไหลย้อนสีหน้ามันก้บอกว่าเข้าใจ.. มึงอ่านง่ายมาก จะโดนคนอื่นหลอกไปข่มขืน ปล้น ฆ่า ดักจี้ หรือจะเอาไปขายข้ามชาติ! และนอกจากมึงอ่านง่ายแล้วยังไม่สนใจตัวเองอีกต่างหาก ห่วงตัวเองบ้างเถอะว่ะ!
"เป็นไรครับ" ไอ้หมอคนเดิมเดินเข้ามา ผมชูแขน
ให้ดูเพราะไม่อยากพูดกับมัน ดูตามันก้รู้ว่ามันชอบโลน โว๊ะหงุดหงิดว่ะ! ใครๆก้ชอบมึงรวมกูด้วยเลิกหว่านเสน่ห์ได้มั้ยครับ!
หมอมันลากโลนไปนั่งบนเตียงแล้วจัดการเอาสายน้ำเกลือออก
หมอมันยืนจ้องไอ้โลนอยู่นาน ตอนแรกผมนึกว่ามันจะเช็คดูสภาพ แต่...นี้มันนานเกินไปแล้วนะ-*- จะแดกลูกกูเลยมั้ย!
"คุณหมอศิลป์ครับ..จะลวนลามเพื่อนผมทางสายตาอีกนานมั้ย" เพื่อนไอ้โลนอีกคนนึงพูด เออ!กูเห็นค่าของเพื่อนมึงก็ตอนนี้แหละ!
"อะ...เอ่อ..เสร็จแล้ว..งั้นหมอไปละครับ"หมอมันพูดก่อนจะเดินไป แต่ไม่วายหันมายิ้มให้โลนอีก อะไรของมึงนักหนา จะไปก้รีบไปเดะ! ผมรีบเดินไปหาโลนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ของข้าใครอย่าแตะ!! เดี๋ยวกูฉี่รดแม่ง! จะได้รู้ว่าเนี้ย ของๆกู!
ผมจัดการถอดเสื้อให้มันแล้วเปลี่ยนให้ แม้จะถอดเสื้อให้มัน..ผมประหม่ามาก เกือบหลุดมือสั่น ผิวมันทั้งขาวว ทั้งเนียน อยากจะเข้าไปกอด จูบ ลูบ เลีย อยากจะเฝ้าฟูมฟัก อยากให้มันรู้มากๆ...ว่าผมโคตรรักมันเลย ( ยอมรับแล้วหรอ?)
"จะให้เปลี่ยนกางเกงให้ด้วยมั้ย!!?"ผมถาม
"อ่า..ไม่เป็น..ไรครับ"มันตอบก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
"ขอบคุณครับ"มันก้มหัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมงงกับตัวเองสรุป..ผมรักมันมั้ย..ผมเกลียดทุกครั้งที่มันยิ้มให้คนอื่น..ผมเกลียดที่มันบอกว่ารักคนอื่น..ผมรักมันหรือเปล่า...ผมหวงมันในฐานะอะไรกันแน่..
ไม่รู้!! ช่างมัน..ผมเดินออกมานอกระเบียงพลางโทรหาเพื่อนรัก...
(ตื้ด.....ตื้ด...)ไม่นานเกินรอมันก็รับ
(จะด่าไรอีก)มันพูดนิ่งๆแต่ผมรู้ว่าเสียงมันสั่น..
"กู..ขอโทษ...เดย์..." ผมพูดออกไป..ผมไม่ใช่คนพูดขอโทษพร่ำเพื่อเหมือนโลน.ผมจะพูดก็ต่อเมื่อผมผิดจริงๆ เหมือนครั้งนี้..
(ขอโทษไร..มึงไม่ได้ผิด..กูต่างหากผิด..ขอโทษที่ยุ่งเรื่องของมึงมากเกินไป..)
"กู....เดย์..กู"...ไม่ตั้งใจ
(อะไร...)
"กู..มึง...คือ..กู" ผมสรรหาคำพูดไม่ออก..คือ..ผม..โว้ยยย! ผมแมร่งโง่โคตรมหาโง่ โง่จนไม่รู้จะโง่ยังไงแล้ว! ไม่น่าตวาดมันไปอย่างนั้นเลย.. มันเป็นเพื่อนผมนะ..ทั้งชีวิตมีแค่มันสองคนที่ได้อยู่ตำแหน่งคำว่าเพื่อนจากผม..
(ไม่มีอะไรสินะ.งั้นแค่นี้) มันพูดก่อนตัดสายไป..
"เฮ้ออ..." ยังไงผมก็ต้องง้อมัน..แมร่งมีเพื่อนขี้งอนมันลำบากชิบ! < ไม่ดูตัวเอง= =>
ผมเดินเข้ามาในห้อง
"จะไปยัง.." ผมถาม พลางมองเพื่อนที่กอดมันแน่น
"ก็ได้ครับ.."มันพูดพลางแงะเพื่อนมันออก..แมร่ง..เครียดเรื่องเพื่อนไม่พอ.ต้องเครียดเรื่องมันอีก..!
"ไปละนะกรีนเรียนเรนเงินฝากบอกกรด้วย" มันลาเพื่อนพลางเดินตามผมมา
"คุณเกรน..ครับ..."มันค่อยๆพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ไร"ผมถาม ตอนนี้ผมกำลังเดินทางกลับบ้านครับ..
"คุณเกรน..หงุดหงิดอะไรหรอ?" มันถาม..ยังจะถามนะ..หงุดหงิดมึงอ่ะ!
"ไม่มีไร!" ผมตอบปัดๆ
"ผม..ขอโทษ"มันพูด
"ขอโทษไรว่ะ!"
"ทุกอย่าง...ผมขอโทษ.."มันพูด
"โว๊ะ!รำคาญ" ผมขึ้นเสียง เลิกพูดว่าขอโทษได้มั้ย..มึงไม่ผิดอะไรสักหน่อย!
"ขอ..ฮึก..โทษครับ" ร้องไห้อีกแล้ว! วันนี้ร้องไห้ไปกี่รอบแล้วห๊า!
"จะร้องอะไรนักหนา แล้วก้เลิกสักที่ คำว่าขอโทษอ่ะ กูเบื่อ" ผมบอก ..มันยิ่งร้องใหญ่เลย..
"ขอโทษ...ฮึก..ฮือๆๆๆๆ"
"เฮ้ออ!" ผมถอนหายใจพลางจอดรถข้างทาง
"หยุดร้อง!" ผมสั่ง ผมไม่ชอบ ที่มันร้องไห้ ผมไม่ชอบเห็นน้ำตามัน..แต่ผมก็ชอบทำให้มันร้องไห้อยู่เรื่อย..
"ฮึบ..ฮึก.." มันสะอื้น ผมถอนหายใจยาวพลางลูบหัวมันเบาๆ
"หยุดร้องสิ..กูไม่ชอบ.."ผมพูดนิ่มๆ พยายามพูดให้นิ่มที่สุด มันสตั้นนิดนึงก่อนจะร้องต่อ..ผมกอดมันไว้หลวมๆ
"ไม่ร้องนะ..." ผมพูดพลางลูบหัวมันเบาๆ..
"ครับ..ฮึก.." มันยังคงร้องอยู่..ผมว่ารอมันร้องไห้เสร็จแล้วค่อยกลับดีกว่า..
"หยุดร้องนะ..กูไม่ชอบเห็นน้ำตามึง.."
////////////////////////////////////////
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีอารมณ์บิ้วเลยอ่ะ TT เปนไงบ้างอ่ะ
เม้นให้ด้วยนะคค่ะ
คอมเม้นคือกำลังใจที่ดีที่สุด ^^
เรื่องนี้จะจบยังไงยังไม่บอกนะ.. เรื่องนี้เค้าว่าเดาอยากอ่ะ..ไรท์เองยังงงเองเลย..
พิมพ์ผิดเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขี้เกียจแก้บุงเกย=w=
ขอบคุณทุกการติดตาม ค่ะ
ความคิดเห็น