คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Alone:Chapter4:การกลับมา
Ch.4
หมออยู่คุยกับผมจนเกือบเที่ยง ทำให้รู้ว่าหมอใจดีมากๆๆ แต่น่าเสียดายทั้งหล่อใจดีสปอร์ทกทม. แต่ไม่ยักจะมีแฟน ผมเลยล้อๆ ไป
'ไม่มีหรือไม่มีคนเอา'หมอทำหน้าเศร้าๆ นิดๆ ทำเอาผมใจเสียเลย ผมคงจี้ใจดำเขาสินะ แล้วหมอก็ตอบผมกลับมา
'หมอชอบคนคนหนึ่ง แต่ไม่รู้เขาจะรักหมอไหม...' ผมรีบตอบกลับไปเลย
'เขาต้องรักสิครับ ก็คุณหมอออกจะหล่อแถมรวยอีกใช่ไหมละ เป็นใครใครก็ต้องรักแหละ' หมอยิ้มแห้งๆ ให้ผม
' หรอ..หมอก็หวังว่างั้น’
แล้วผมก็ถาม
'หมอไม่มีงานหรอ' หมอบอก
'ผมก็ทำงานอยู่นี่ไง' หมอบอกยิ้มๆ พอเที่ยงมีพยาบาลเดินเข้ามาตามบอกมีเคสผ่าตัดด่วนและนางก็บ่นว่าก่อนหน้านี้มีคนไข้รอพบแต่หมอกลับอ้างว่า ไม่ว่างติดเคสด่วน
หมอศิลป์นี่เจ้าเล่ห์จริงๆเลย..
แกร๊ก!
"โลนนนนนนนน" เสียงโหยหวนที่ผมไม่ได้ฟังมาหนึ่งวันเต็มๆ ดังขึ้น พร้อมกับร่างไอ้เรียนที่วิ่งเข้ามามันกระโดดกอดผมทันที
คิดว่ามึงตัวเบา?
"เหี้.ยคิดถึงมึงมากเลยว่ะ" มันพูด ตกลง เหี้.ยคิดถึงผมหรือมึงคิดถึง?
"สั.สเรียนอย่าแย่งซีนกู" ไอ้เรนมันพูดพลางจิกหัวไอ้เรียนออก ไอ่เรียนมันเลยโวยวายใหญ่ ไร้สาระมาก บอกเลยนะ จุดๆนี้= =
"เป็นไงบ้างโลนจัง..." กรีนพูดพร้อมแสยะยิ้ม 'จัง' พ่อ.งมึงสิ
"จะดีกว่านี้ถ้ามึงไม่ทิ้งกู" ผมพูดงอนๆ พลางยื่นปากออกแล้วสบัดบ๊อบหันไปอีกข้าง ทำไมกูแรดจังว่ะ?
"เฮ้ยยยกุไม่ได้ทิ้ง ภรรเมียคนเดียวจะทิ้งได้ไงละ" กรีนรีบถลาแทบเท้าผมทันทีเลย แอคติ๊ง เวอร์ตลอดชายคนนี้
"บ้า!เมียกูต่างหาก" ไอ้เรนแย้ง กล้าพูดนะเรน หน้าอย่างมึง กูจับทำเมียดีกว่ามั้ย? หึ
"เด็กกูเหอะ!" เรียนพูดพลางถือวิสาสะมากอดคอ
กรมันเดินอ้อมมาอีกฝั่งหนึงก่อนจะจับหน้าผมไป..มันวางนิ้วโป้งไว้บนเปลือกตาผมเบาๆ
"ร้องไห้..มาสินะ" มันพูดทำให้ไอ้สามตัวสงบปากแล้วหันมาหา..ผมก้มหน้าลงแล้วพยักหน้าเบาๆ.. ผมไม่เคยหลอกกรได้สักครั้ง.. มึงเป็นโคนันหรอ? ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว!!
"เรื่องอะไร!ใครทำมึง!!?" กรีนมันตวาดพลางหัก
นิ้วดังกร๊อบๆ นักเลงจังนะ!
"ไม่มีไร..หรอก.."ผมพูดพลางยิ้มไปให้มัน..ผมไม่อยากให้มันรับภาระของผมไปมากกว่านี้แล้ว..
"เก็บไปเถอะรอยยิ้มฝืนๆของมึงอ่ะ"ไอ้เรียนพูดพลางดันหัวผม ถามมั้ย ว่ากูเจ็บหรือเปล่า??
"ใช่ๆ มีไรพูดออกมาดิวะกูเพื่อนมึงไม่ใช่หรอ?" เรนถาม..เอาเรื่องเพื่อนมาอ้างอีกแล้ว พวกมันก็รู้..ผมอ่อนไหวเรื่องนี้...มาก
"กู...โกหก..เขา.." พอพูดแล้ว..รู้สึก..อยากร้องไห้อีก..ขอบตามันร้อนผ่าวทันทีเลย ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อไม่ให้น้ำใสๆ ไหลมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก
สำหรับคนอื่น อาจมองเป็นเรื่องเล็กแต่ผมกลับไม่เห็นอย่างนั้น ไม่รู้ทำไมผมต้องแคร์เขา ทำไมผมต้องกลัวเขาโกรธ ทั้งๆ ที่เขาทำร้ายผมสารพัด ทำไม..ผมไม่รู้เลย
"เฮ้อ..เรื่องไรละ..ครั้งแรกเลยนี่?." ไอ้เรียนถามแล้วหย่อนตูดนั่งข้างๆ ผม
".ก็.." ผมเล่าให้มันฟังแต่ไม่เล่าเรื่องที่ถูกจูบบอกแค่ ถูกห้าม เท่านั้น..และแน่นอนตอนเล่าผมน้ำตาอาบแก้มแล้ว ขอโทษนะ..ที่เป็นภาระให้พวกมึงอีกแล้ว..
"มึงก็โทรไปบอกความจริงไปสิ"กรีนเสนอ
"ใช่ๆ" แล้วที่เหลือก้พยักหน้าเป็นเสียงเดียวกัน ถ้าทำได้ทำไปแล้วละ น้ำเสียงเขา...ดูท่าจะรำคาญผมเต็มที่..ผมไม่อยากกวนเขาไปมากกว่านี้..หากไม่มีผมสักคนชีวิตเขาคงดีกว่านี้ หึ!
"แต่...ตอนนั้น..เขา...ฮึก..กูไม่กล้า.." ผมบอกพลางระงับก้อนสะอื้น
"งั้นเอามือถือมากูโทรเอง" ไอ้เรียนไม่รอผมอนุญาตมันหยิบโทรศัพท์ผมแล้วโทรออกทันที..ผมก้มหน้าในใจก็เต้นตึกตักๆ กลัวมากครับ กลัวว่าจะได้ยิน สิ่งที่ผมไม่อยากรับรู้..
"ฮัลโหลครับผมเพื่อนโลนนะ.." ไอ้เรียนพูดทำให้ต่อม ส.เอือกของไอ้สองตัวมันกำเริบไอ้เรียนเลยเปิดสปีกเกอร์โฟน
[อืม..มีไร] น้ำเสียงยังคงเย็นชา
"คือ..โลนเขา.." เรียนมันพูด
"ผม..ฮึก..ผมอยากบอกคุณเกรน..ฮือๆ..เมื่อกี้..ผมโกหก..ผมไม่ได้อยู่..ฮึกคนเดียว..แต่..เขาไม่ให้ผมบอก..ฮึก..ไม่รู้ทำไม..ฮือๆ" ผมตัดบทไอ้เรียนมัน..อยาก..อยากพูดเรื่องนี้ ด้วยตนเอง ไม่อยากโกหกอีกแล้ว ผมขอโทษ ในใจผมมันหวิวๆตลอด เพียงแค่คิดว่าคุณเกรนจะเกลียด ผมรู้สึกแปลกๆ ผมเป็นอะไร
[อือ..แล้ว..?] คุณเกรนดูไม่ได้อะไรเลย..ผมคงคาดไว้มากไปสินะ.นั่นสิ...ใครจะมาคิดเรื่องของผมเสียเวลาทำมาหากิน ..
"ฮึก...ฮือ.."ผมร้องโฮจนไอ้กรมันลูบหลังปลอบ
[ไม่มีไรงั้นแค่นี้] พูดจบก็ตัดสายไป..
เขาคงเกลียดผมแล้วสินะ..นั่นสิ..ใครเขาจะอยากจะอยู่กับคนโกหก...ผมมันไอ้เด็กเลี้ยงแกะ..ผมมันเลว..อะไรๆก็ไม่ดี..นั่นสิ..ผมมันทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง..ผมก้มหน้าลงเล็กน้อย น้ำใสๆ ไหลรินไม่หยุด
เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่สมองผมคิดแต่เรื่องของคุณเกรน..เพราะอะไรกัน
"...โล..น.." ผมมันเลว...เลว...เลวมากด้วย..ถ้าผมตายๆไป...คุณเกรนจะดีใจหรือเปล่า...
จะคิดทำไม..เขาต้องดีใจเป็นธรรมดา..เขาน่ะ ไม่ได้ต้องการผมอยู่แล้ว ถ้าไม่มีผมสักคน โลกคงดีกว่านี้ พวกไอ้กรีนก็ไม่ต้องมีภาระ ชีวิตคุณเกรนก็จะดีขึ้น เขาไม่ต้องการผมหรอก..อยู่ไปก็รกโลก!!..
จะอยู่ไปเพื่ออะไร..พ่อกับแม่..ยังทิ้งผมเลย พ่อกับแม่ ยังไม่ต้องการผมเลย คนที่เก็บผมมาเลี้ยงก็ไม่ได้ต้องการผมเลย แล้วใครจะมารักคนอย่างผมอีกละ หึ! อยู่ไปก็หนักแผ่นดินเปล่าๆ!..น่าจะตายๆ ไปซะ!! ผมจะเกิดมาทำไม?!! เกิดมาเพื่อเป็นภาระผู้อื่น ไม่เคยพึ่งตัวเองได้เลยสักครั้ง อะไรๆ ก็ต้องยืมมือคนอื่นมาช่วย ไอกรีน ไอเรียน ไอเรน ไอกร คงเบื่อกับกรที่ต้องมานั่งปกป้องคนอย่างผมแล้วล่ะ นั่นสิ ใครๆ ก็เบื่อคนที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ใครๆ ก็เกลียด ที่มันยิ้มๆ ให้ อาจจะแค่หลอกกันก็ได้ ในใจคิดยังไงผมก็ไม่เคยรู้...เห็นไหม? ผมไม่เคยรู้อะไรสักอย่าง แมร่ง เกิดมาทำไมว่ะ รกโลกว่ะคนอย่างผมเนี่ย น่าจะตายๆ ไปซะ ตายไปเลย หายไปเลย จะได้ไม่ต้องเป็นถาระแก่ใครอีก ตายไปซะคงจะดีกว่า!!!
.
.
.
หมับ!! แรงกอดจากด้านหลังทำให้ผมกลับจากภวังค์ พลันรู้สึกถึงลมเย็นๆที่พัดผ่านผมไป..
"ฮึกๆ...มึงจะทำไรอ่ะ!" ผมค่อยๆหันไปหาเจ้าของเสียง..ใบหน้าเล็กๆ ขาวๆ บัดนี้เป็นสีอมชมพูระเรื่อ..น้ำตาไหลอาบแก้มทำให้แก้มขาวๆ นั่นเปียกเลอะเทอะไปหมด..ดวงตากลมๆเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำ ...ไอ้เรน
"ร้อง...อึก..ไห้...ไม" เสียงผมเบาและสั่นเครือ..ผมค่อยๆ เอื้อมมือปาดน้ำตาให้มันอย่างเบามือ..
"มะ..ฮึก..ฮือ..มึงจะทำไร..." มันถามพลางสะอื้น..ผมจะทำอะไรหรอ..ไม่รู้สิจำได้ว่า..นั่งอยู่บนเตียง..แล้ว...แล้ว..แล้ว..ผมมาอยู่ที่ระเบียงได้ไง?
"กู..ทำไร..อึก" ผมถามตามที่คิด..
"มึง..ฮึก..ขึ้นไปยืนบนระเบียงทำ..ฮือ..ไม..ไม่อยากฮึก..อยู่กับกูแล้ว..หรอ..ฮือๆ" น้ำตามันไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย..นั่นสิ..ผมขึ้นไปทำอะไร..ชมวิวมั้ง..คงงั้น..ผมคงไม่ได้ฆ่าตัวตายหรอก..ใช่..ผมคงไม่ทำ..แค่คิดเท่านั้นเอง....แต่..ทำไมใจมันหวิวๆ แปลกๆ ?
"กูไม่เป็นไร..อึก..มึงหยุดร้องนะ.." หยุดร้องซะ กูทำมึงร้องไห้ กูรู้สึกผิด ขอร้องหยุดเถอะ แค่นี้กูก็คิดว่าตัวเองชั่วมากพอแล้ว กูไม่อยากให้คนที่กูรักเสียน้ำตา.. ผมใช้นิ้วปาดน้ำตามันเบาๆ
"เรนได้ยังชักชะ...อ้าววว!เฮ้ยย!" ไอ้เรียนมันเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาพอดี..พอมันเห็นเรนนั่งร้องไห้อยู่กับผม..มันก็รีบจ้ำอ้าวมาทันที
"เป็นไรกันว่ะ!?"มันถามเสียงไม่ค่อยจะเบา สักพักไอ้กรีนกับกรก็เดินเข้ามา..แล้วก็..เงิน?..มาตอนไหนยังไง..เงินมันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาหา..นอนบนโซฟาด้วย แล้วเข้ามานอนตอนไหนว่ะ?
"เปล่า.." ผมตอบพลางกอดเรนแน่น..ลูบผมมันอย่างเบามือ..ผมมั่นนุ่มมากๆ..หอมด้วย..เหมือนเด็กจริงๆเลย...
"เรน...หยุดร้องนะ.."ผมพูดพลางดันไหล่มันออกแล้วเช็ดน้ำตาให้มันอีกครั้ง ..ไอ้เรียนขยับมานั่งข้างผมไอ้กรีนนั่งข้างเรน กรนั่งชันเข่าอยู่ข้างๆกรีน..เงินเดินงัวเงียมากอดเอวผม..แล้วหลับต่อ..มึงจะเดินมาทำไมฟะ?
"หยุดร้องนะ..ไม่มีใครเป็นอะไรแล้ว.." ผมพูดเบาๆกับมัน
"ฮึก..อืม" มันขานรับแล้วเงยหน้ามอง..ผมยิ้มให้มัน..ผมจ้องเข้าไปในดวงตากลมคู่สวยนั่น..มันดูหวาดกลัว... กลัวอะไรล่ะ?.. กลัวว่าผมจะตายหรอ..บ้าน่า ผมไม่ทำงั้นหรอก ใช่ไหม? ก็ผมแค่ออกมา..รับลมชมวิว
"กูว่าไปข้างในเถอะตรงนี้อากาศเย็น"กรพูดแล้วดึงไอ้กรีนเข้าไปข้างใน..ผมเลยดึงเรนกับเงินที่เกาะเอวอยู่ให้ยืน..ไอ้เรียนมันก็ยืนตาม..แล้วผมก็เดินไปนั่งบนเตียงโดยมือข้างนึงจับมือไอ้เรนไว้อีกข้างโดนไอ้เงินเอาไปกอด..เงินมันนอนได้ทุกสถานะการจริงๆ=_=;;
"มาได้ไง?"ผมถามพลางพยักเพย้อหน้าไปทางเงิน
"มันมาตอนหลังจากวางสายจากพ่อมึงอ่ะ" กรีนตอบ..หรอ..ตอนไหน..วะ..แล้วไอ้พวกสามตัวนี้อ่ะ..ทำไมตอนผมหลุดจากภวังค์มีแค่เรน..
"แล้วพวกกูกับเรนจะลงไปเซ(เว่น)ข้างล่างแต่เรนมันลืมกระเป๋าตังค์ก็เลยเดินมาเอา" เรียนต่อโดยที่ผมไม่ต้องถาม..งี้แหละ..ไม่พูดอะไรก้เข้าใจกันทุกคำ..
"อืม" ผมครางรับ
"แล้วสรุปเรนเป็นไร" เรียนถามอีกครั้ง
"กูไม่รู้..กูรู้อีกทีเรนมันก็มากอดกูจากด้านหลังแล้วก็ร้องไห้อย่างที่เห็น" ผมตอบ ไม่อยากให้รู้ว่าผมไปยืนบนระเบียงเดี๋ยวจะเรื่องใหญ่อีก
"แล้วออกไปข้างนอกทำไม"กรถาม..มึงจะสงสัยทำมายยยไอ้ฉลาดดด ไอ้ยอดนักสืบ!~
"ก็..รับลมมั้ง..กูไม่รู้ไง!"ผมตอบไป ตามความจิง ก็ผมไม่รู้จริงจริงนี่หว่า..ไม่รู้ด้วยว่าออกไปตอนไหน กูยังงงอยู่เลย
"โลน..อึก..ยะ.. บนระเบียง" เรนมันพูดเสียงขาดๆ หายๆ พร้อมสะอื้น..แต่กระนั้น..พวกมันสี่ตัวก็ยังได้ยิน..
"โลน!" สี่ตัวตะโกนพร้อมกันสี่ที่ว่ารวมเงินด้วย..มึงหลับอยู่ไม่ใช่หรา!
"เอ่อ..."ผมก้มหน้าหลบสายตาจับผิด อย่าส่งสายตาแบบนี้ ปกติกูก็ปิดบังอะไรพวกมึงไม่ได้อยู่แล้วววววว
"มึงจะทำอะไร!"เรียนมันตะโกนถาม จะตะโกนหาป้ามึงหรอ กูไม่ชอบเฟ้ย แต่ตอนนี้ผมไม่สิทธิ์ทักท้วงอะไรแต่อย่างใด
"กู...เอ่อ..กู.."จะตอบไงดี..ก็ผมไม่รู้นี่หว่า
"ตอบสิวะ!"กรีนตะโกนสมทบ ทำเอาหัวหดเลยครับ ไอ้นักเลงประจำซอย!
"ทำอะไรเสียงดังโหวกเวกโวยวาย" เสียงขรึมๆที่ผมคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับคุณเกรนที่ยืนอยู่..ใบหน้าไม่สบอารมณ์นัก ไหนบอกเย็นไง นี่เพิ่งจะ..บ่ายสามโมงครึ่งเอง..
"ก็ถามหาความจริงไง!"กรีนมันหันไปพูดกับคุณเกรนแบบไม่เกรงกลัวอะไรในขณะที่คนอื่นๆ
ปิดปากกันหมด..แน่แหละ..ก็แมร่งใหญ่ไง(อย่าคิดลึกนะครับ..=_=;; )
"ความจริงอะไรไร้สาระ" คุณเกรนพูดเย็นชาพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้..ผมก้มหน้านิ่ง..ไอ้ที่เหลือเริ่มขยับไปข้างเดียวกับเงินแล้วยืนกันเป็นเสาศิลา
ไร้..สา..ระ สินะ..
"คุณจะคิดว่าไร้สาระก็เรื่องของคุณแต่สำหรับผมทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อนของผมมันไม่มีคำว่าไร้สาระหรอก" กรีนพูดนิ่งๆ..เอ่อ..อยากจะพูดว่าผมนี่แหละตัวไร้สาระเลย...มีแต่สาระเลวอ่ะ เอามั้ย? ...ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าเหมือนเห็นประกายสายฟ้าเปรี๊ยะๆ ระหว่างสองคนนี้...
"แล้วสรุปมึงจะบอกได้ยังวะ" แล้วกรีนทีชามะนาวก็หันหน้ามาหาผม...หันมาอย่างเดียวก็ได้ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้..ลมหายใจเป่ารดหัวผมเลย..
นี่หยามกันเรื่องส่วงสูงป่ะเนี้ย = =
"ก็...ไม่มีไรหรอก...อย่าใส่ใจกับกูเลย.."ผมเงยหน้ามองมัน..พลางยิ้มให้แอบเหลือบไปมองข้างหลังด้วย..คุณเกรนยืนมองด้วยสายตาประมานว่า 'ไร้สาระ' อะไรประมานเนี้ยย..นั่นสิ..ผมมันไร้สาระนี่..ใครเข้าจะอยากอยู่ด้วยเค้าคงรำคาญผมแล้ว เค้าคงไม่รักผมแล้ว แต่..เค้าเคยรักผมด้วยหรอ? เค้าเคยแคร์ผมด้วยหรอ เค้าเคยใส่ใจผมด้วยหรอ? เค้าจะทำอย่างนั้นไปทำไมละ? เค้ารังเกียจผมจะตายไป..? นั่นสินะ เค้าไม่เคยรักผมเลยนี่
ฮะๆ ผมนี่มันคนหลงตัวเองชัดๆ คิดไปได้ไงว่าเค้าจะมาแคร์ คิดได้ไงว่าเขาจะมาสนใจ คิดไปได้ไง ว่าเค้าจะมารักคนอย่างผม ก็แค่ลูกบุญธรรม!
"โลน..."เงินมันขยับตัวนิดๆ แล้วเรียกผมเบาๆ
"หือ?"ผมถาม
"กูรักมึงนะ..."มันพูดเบาๆ แต่ทุกคนก็ได้ยิน..
"ขอบคุณ..กูก็รักมึง" ผมตอบ..ใช่ผมรักมันถึงมันจะไม่ใช่เพื่อนสนิทผม..แต่ในไม่ช้ามันต้องถูกผนวก(?)เข้ามาแน่ๆ ผมอยากพูดมาก..ว่าผมรักมัน ผมอยากบอกมัน ไอ้เงิน เรน เรียน กรีน กร อยากบอกพวกมัน ทุกวัน ทุกครั้ง ผมรักพวกมัน มันไม่เคยทิ้งผมเลย ไม่ว่าผมจะน่ารำคาญขนาดไหน มันก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ข้างๆผม ขอบคุณมันมาก ผมแมร่งโคตรโชคดีเลย.. แต่จะดีกว่านี้..ถ้าคุณเกรนเขาทำได้สักครึ่งนึงของพวกมัน..
แล้วนี้ผมหวังอะไรเนี่ย! ฝันลมๆแล้ง!ฝันกลางวันชัดๆ! ตื่นๆๆๆ ไอ้โลน
"กูรักมึงมากกว่า" ไอ้เรนแย้งทันที ผมถึงกับหลุดยิ้มในความไม่เป็นรองใครของมัน
"โลน..เค้าก็รักเตงนะ" ไอ้เรียนพูดพลางกระแซะเข้ามา กระแดะละ
"เค้าก็รัก...ภรรเมียคนนี้เหมือนกัน" ภรรเมียพร่องส์สิ..ผมยิ้มในใจ
"รัก" กรพูด..ขอบคุณพวกมึงมาก อยากขอบคุณอีกพันครั้ง ฉันว่ามันก็ยังน้อยไป ในตอนนี้ไม่มีคำใดจะอธิบายใจฉัน ตอนนี้พูดได้คำเดียว ขอบคุณที่เธอรักกัน ..
.มีแต่พวกมันที่คอยให้กำลังใจผม..หรือ..
.
.
ผมปิดกั้นไปเอง?
"ไร้สาระกันอยู่นั้นแหละจะกลับบ้านมั้ยห๊ะ!"คุณเกรนเริ่มขึ้นเสียง
"กะ..กลับครับ..กรุณารอสักครู่.."ผมพูดพลางลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งกึ่งดึงกึ่งลากไอ้ขาที่สาม(เสาน้ำเกลือ)มาหยิบเสื้อ แต่เดี๋ยว...ผมยังไม่ได้เอาน้ำกลือออกแล้วจะเปลี่ยนชุดได้เยี่ยงไร?= =
"โลนหยุด!/หยุด!" เสียงกรีนกับคุณเกรนดังขึ้นพร้อมกัน หรือเขาคิดได้เหมือนผมแล้ว? คุณเกรนเดินมาหาผมส่วนไอ้กรีนมันกอออดเรียกหมอ..และแน่นอนว่าคนที่เข้ามาคือหมอศิลป์เข้ามาเร็วซะด้วย - - คุณเกรนจับแขนผมไว้ทำให้ผมรู้ว่า...เลือดมันไหลย้อนครับ=_=แค่นี้เอง ..ทำเป็นเรื่องใหญ่..ที่เค้าซ้อมผม เจ็บกว่านี้เยอะ!
"เป็นไรครับ" หมอเปิดประตูเข้ามาประจันหน้ากับผมพอดี ผมไม่ตอบแต่หมอเหลือบมองมือผมเลยรู้..จากนั่นหมอก้เอาผมไปวางที่เตียงแล้วก็มีพยาบาลถืออุปกรณ์ตามเข้ามา รู้ได้เยี่ยงไรว่าจะเอาสายน้ำเกลือออก?
..คุณเกรนจะโกรธมั้ย..ที่ผมเอาแต่สร้างปัญหาให้เขา.จะรำคาญผมไหม? ที่คอยสร้างภาระให้เขา ..ผมเหลือบมองคุณเกรนเห็นเขายืนขมวดคิ้วผมเลยรีบหลุบตาลง...ทำไมผมถึงแคร์เค้าขนาดนี้..ดูท่าเขาหงุดหงิดมากเลย..เพราะผมอีกแล้วสินะ..จะมีไหม สักครั้ง ที่ผมอยู่กับคุณแล้วคุณจะมีความสุข...
"คุณหมอศิลป์ครับ..จะลวนลามเพื่อนผมทางสายตาอีกนานมั้ย" ขณะที่ผมเอาแต่ก้มหน้าไอ้เรียนก็เรียกหมอ..เรียกชื่อซะด้วย..หมอทำหน้างุนงงประมาน รู้ได้ไงฟะ เพื่อนผมมีดวงตายมฑูต สามารถมองเห็นชื่อคนพร้อมอายุขัยที่เหลือได้
"อ่ะ..เอ่อ..เสร็จแล้วครับ..งั้นหมอไปละ" หมอศิลป์หันมายิ้มบางๆให้ผมก่อนเดินออกไป..ผมเอามือลูบมือข้างที่เคยถูกเชื่อมกับสายน้ำเกลือ..เป็นรูเลยอ่ะ..ถ้ามองดีๆนะ..(ใช่เวลามั้ย?)
คุณเกรนสาวเท้าเข้ามาแล้วเขาก็จัดการถอดเสื้อผมออก..ผมก็ได้แต่นั่งเกร็ง..คุณเกรนเอาเสื้อวางไว้ข้างๆเตียงก่อนจะหยิบเสื้อที่เตรียมไว้มาคลี่ออกแล้วเอามาสวมให้ผม..ผมมองการกระทำของเขาอย่างงุนงง..คิดจะดีก้ดีจะร้ายก้ร้าย..
เฮ้ออ ปรับตัวตามอารมณ์เขาไม่ทันจริงๆ
"จะให้เปลี่ยนกางเกงให้ด้วยมั้ย?"เขาถามนิ่งๆ
"มะ..ไม่..เป็นไรครับ"ผมพูดพลางก้มหน้าแล้วลุกออกจากเตียงไปหยิบกางเกงและไม่ลืม...
"ขอบคุณครับ"ผมก้มหัวให้เขาแล้วเดินเลี่ยงออกมาเข้าห้องน้ำแล้วจัดการใส่กางเกงทันที...
พอออกมาก้เจอไอ้กรยืนหน้าห้องน้ำ..จะเข้าหรอ?..ผมเลี่ยงทางให้ มันก็เดินเข้าไป
"พวกมึงจะกลับยัง"ผมถามไอ้ 4 หน่อที่เหลือคุณเกรนออกไปยืนคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงครับ..
"ก็ต้องกลับดิว่ะ..รอกรแปบ"เรียนตอบ..ไอ้กรเรียนกรีนเรนมันมาด้วยกันก้กลับด้วยกันแล้ว
"เงิน...กลับยังไง"ผมถามพลางเดินนัั่งยองๆ ข้างๆ มันแล้ว สกิดให้มันตื่น..
"ไม่รู้อ่ะ..งืมม" มันตอบเหมือนละเมอก่อนจะเอื้อมมือมากอดผมแล้วซบลงบนไหล่...ฮ่าๆ น่ารักดีครับ
"โทรบอกที่บ้านสิ"ผมบอก..พลางโอบ
"งืม...."มันร้องในลำคอ
"จะไปยัง?"คุณเกรนหันมาคุยกับผม เข้ามาตอนไหน?
"ก็ได้ครับ..."ผมตอบพลางแงะเงินออกแอบเห็นคุณเกรนหงุดหงิดด้วย..คงรำคาญที่ผมชักช้ามั้ง...
"ไปละนะกรีนเรียนเรนเงินฝากบอกกรด้วย"ผมบอกลาแล้วเดินตาหลังคุณเกรนไป..กรเข้าห้องน้ำนานมากครับ..
ไปขี้มั้ง...
ก่อนหน้านี้ 7 ชม.
ร่างสูงยืนหงุดหงิดอยู่หน้าประตูห้อง..ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปทำเอาพยาบาลแถวนั้นกลัวหัวหดกันเป็นแถบ.. หากถามว่าเขาหงุดหงิดเรื่องอะไร..คำตอบก็คงไม่พ้นเรื่องของ'อโลน' ลูกบุญธรรมของเขา
[GRANE]
ผมรำคาญไอ้ "หมอ" นั่นมากเลย แมร่ง!ตรวจเสร็จก็รีบไสหัวไปสิวะ! ผมเดินขึ้นรถแล้วสตาร์ททันที แล้วผมก็เหยียบ105 <เว่อร์> ออกจากลานจอดรถโรงพยาบาลทันที
พลันนึกถึงร่างที่นอนบนเตียง..
เกือบแล้ว.. เกือบยั้งตัวเองไม่อยู่..ผมยอมรับครับว่าผม รัก อโลนมาก...มากจนจะเกินเขตคำว่าพ่อแล้ว...
ไม่นานผมก็ขับมาถึงบริษัท ผมรีบตรงดิ่งขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นบนสุดทันที..
ผมเดินกระทืบเท้าแล้วปล่อยรังสีดำทมึน ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แม้แต่เลขาฯ ของผม น่าจะชินกันได้แล้วนะ อ่อ ยกเว้นเลขาฯ คนสินทไว้คนหนึ่ง - -..ผมหย่อนก้นลงบนเก้าอี้อย่างแรงทันทีที่เข้ามาในห้อง แล้วหมุนเก้าอี้หันไปทางกระจก..
ห้องทำงานผมกว้างครับ..แน่นอนก็ผมเป็นเจ้าของบริษัทนี่ครับ..เปิดประตูเข้ามาจะเจอโซนรับแขก ถัดจากนั้นจะเป็นโซนโต๊ะทำงานผม เยื้องซ้ายเป็นห้องน้ำขนาดย่อม ถัดจากห้องน้ำเป็นห้องนอนในห้องนอนก็มีห้องน้ำ ค่อนข้างใหญ่ ..ที่นี่แทบจะเป็นบ้านผมอีกหลังไปแล้ว..เมื่อก่อนแรกๆที่ผมมาทำงานอย่างเต็มหน้าที่ ผมไม่ค่อยกลับบ้านหรอก..
แต่ตั้งแต่อโลนโตขึ้น..ผมก็กลับบ้านบ่อยขึ้น...จนแม่บ้านสงสัย..
ผมมักต่อยตีเขาเป็นประจำเพราะผมยั้งตัวเองไว้ไม่ได้.ผมควบคุมตัวเองไม่เคยได้เลย...ผมเสียใจที่ทำอย่างนั้น..แต่กระนั้นหลังจากที่ผมซ้อมเขาจนสลบ..ผมก็จะอุ้มเขาไปที่ห้องนอนของเขาเอง...พอเขาตื่นมาผมก็จะสั่งให้แม่บ้านเอาอาหารขึ้นไปให้และกำชับว่าต้องกินให้หมด..
เหมือนครั้งล่าสุดนี้ไง..ผมซ้อมเขาเพราะเขาทำชุดแก้วแตก..ต่อหน้าแขก..จริงๆ แค่นั้นผมไม่โกรธอะไรมากหรอก แต่เพราะหลังจากทุกครั้งที่เขาทำแตกเขาจะรีบกุลีกุจอเก็บจนมันมักบาดเขาเสมอ..ผมโมโหตรงนี้แหละ..
ย้อนกลับไปเมื่อวาน
เคร้งๆ! แก้วทั้งเซทหล่นลงมากระทบกับพื้น แตกเป็นเสี่ยงๆ
ผมและแขกของผมหันไปมองด้วยกัน
'ขะ..ขอโทษครับ' มันพูดแล้วรีบก้มลงเก็บทันที
'หยุด!' ผมเอ่ยเสียงดังจนมันสดุ้งแล้วล้มลงไปทับเศษแก้วพวกนั้น
เลือดสีแดงๆ ไหลออกมาเต็มแขนและขา ผมโมโหมากๆ
อโลนรีบลุกขึ้นนั่ง แต่ก็เสียงหลักล้มลงไปอีกครั้ง ผมแทบควันออกหู
'บอกให้หยุดไง!!' ผมเดินตรงไปดึงอโลนขึ้น
'ขอโทษครับ..' มันกัดปากแน่น จนเลือดคลั่ง ยิ่งทำให้ผมเดือดขึ้นไปอีก
'มานี่!'
'สะ..สักครู่ครับ..' เสียงสั่นๆ พูดแล้วมันก็ก้มลงเก็บเศษแก้วอย่างรีบๆ จนทั้งมือมันเป็นสีแดง และวินาทีนั้นแหละ สติผมขาดผึง หลังจากนั้น ผมก็ลากเขาเข้าไปในห้อง แล้วก็...นั่นแหละ คุณก็รู้ว่าผมทำอะไรต่อ..
ไม่ต้องสงสัยนะครับ แขกไปไหน เคส เลขาฯ คนสนิทผมเนี่ยแหละเชิญกลับไปเอง เชิญกลับตั้งแต่อโลนทำแก้วแตกแล้ว ช่างรู้หน้าที่ดีจริง
แล้วหลังจากที่ผมเอาเขาเข้าห้องนอนผมก็บึ่งมาที่นี่..เพื่อสงบสติ..ที่นี่เงียบดีและมีวิวสวย..ทุกครั้งที่มองผมมักสงบสติอารมณ์ได้..
แต่จะไปรู้ได้ไงว่าวันนั้นจะมีจอมกวนอยู่ในห้อง-*-
ผมเปิดประตูเข้ามาแล้วหย่อนก้นลงบนเบาะแรงๆ อย่างที่ทำประจำ
'ทะเลาะกับน้องโลนสุดที่รักกูมาอีกอะดิ' ไอ้ไนท์เดินมายืนข้างผม
'ที่รักมึงพร่องส์สิ' ผมตวาดกลับไป
'ใช่ๆ ที่รักมึงที่ไหนไอ้ไนท์! ที่รักกูต่างหาก' ไอ้เดย์มันมาสมทบประโยคแรกโอเคนะแต่ประโยคหลังไม่โอว่ะ
'สรัช! ที่รักมึงที่ไหนล่ะ!' ผมตวาดใส่ไอ้เดย์
'จะบอกว่าที่รักมึงหรือไง!' มันทำท่าทางกวนบาทา
ถ้าไม่ติดว่าประโยคมันทำผมสดุดนะ ผมกระโดดถีบยอดอกแมร่งแล้ว
'เออ!กูเป็นพ่อมันนี่!'ผมตวาดใส่พวกมันสองตัว
'แน่ใจว่าคิดแค่พ่อถ้างั้นกูสู่ขอลูกชายมึงเลยละกันถูกใจนานละ' ไอ้ไนท์พูดพลางเดินมาคุกเข่า
'สู่ขอบ้าบออะไรว่ะแมร่ง!กูไม่ให้!' ผมตวาดพลางลุกเดินหนีมานั่งบนโซฟา
'ถ้ามึงรักเขา..ก็ดูแลเขาดีๆดิวะ ..ก่อนที่เขาจะทนมึงไม่ไหวแล้วหนีหายไป' เดย์มันพูดนิ่งๆ..แต่ให้ผมคิดตาม..
'มะ..ไม่มีทางที่มันจะหนีไป' ผมพูด..
'น้ำเสียงมึงไม่มีความมั่นใจเลย..' ไนท์ตอกย้ำ..ใช่..ผมไม่มั่นใจ..มันอาจจะหนีผมไป..ถึงเวลานั้น..
'มึงคิดเองละกัน ถ้าโลนหายไปใครกันแน่ที่อยู่ไม่ได้ระหว่างมึงกับโลน' ไอ้เดย์มันพูดในสิ่งที่ผมคิด..นั่นสิ..ผมคิดว่าผมอยู่ไม่ได้ถ้าขาดมัน..ผมเดินเลี่ยงเข้าห้องไป ใจก้วุ่นแต่ว่า..โลนจะหนีผมไปไหม? ครั้งนี้ผมทำหนักเกินไปหรือเปล่า..ผมยั้งตัวเองไม่อยู่จริงๆ..
พอรุ่งเช้าประมาณตี 4 ครึ่งมั้งผมก็บึ่งกลับมาที่บ้านแล้วก็รอมันจนมันออกมาแล้วผมก้เอามันไปส่งถึงห้องเรียนมันเลยครับ=_=;;
กลับมาสู่ปัจจุบัน..ผมนั่งมองวิวผ่านกระจกบานขนาดยักษ์เป็นกระจกนักโทษครับ จริงๆ รพ.กับบริษัทผมไม่ค่อยไกลนะครับ..ดูจากระยะเวลาในการขับรถ มาที่นี่ก็ได้
"เฮ้ยย!ไอ้เกรนนน!" ไอ้ไนท์มันเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับไอ้เดย์น้องชายสุดที่รักของมัน=_=; ไร้มารยาทจริงๆ
"ไรว่ะ"ผมถาม
"กลับมาแล้ว" เดย์พูด..ใคร..ใครกลับมา??
"เจ..กลับมาแล้ว" ไนท์พูด..ผมเบิกตามองมัน..ทั้งดีใจ เสียใจ เศร้าใจ หวาดระแวง หลายๆความรู้สึกมันตีกันไปหมด ...
กลับมาแล้วหรอ...เจ ---
จบแบบงงๆ แต่งเองงงเอง 555 ช่วยเม้นหน่อยนะค่ะ><
แก้แล้วค่ะ คึๆๆๆ
ความคิดเห็น