คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [W]riter-Twins-Love-Stor[y]CHAP:9 บุกงานICT
9
อยู่สายวิทย์ ชีวิตมันก็ต้องลุย!!
อยู่สายศิลป์ ชีวิตคิดคำนวณ!!
“ฮ๊าวววววว~”ฉันนั่งหาวฟอดๆอยู่ในห้องเรียนด้วยความรู้สึกเซ็ง คาบนี้เป็นคาบของอาจารย์บุญสม ซึ่งกำลังตั้งอกตั้งใจสอนอย่างแรง แต่ทว่า... พวกฉันที่พยายามแล้วพยายามอีกที่จะฟังก็ฟังไม่เข้าใจสักทีว่าแกพูดอะไร!?
“ฮ๊าววว~”เจ้าเพื่อนๆตัวดีทั้งหลายในกลุ่ม ต่างหาวกันแล้วหาวกันอีก จนหาวเป็นสเต็ป มันทั้งคาบ! ฉันบุคคลากรผู้ร่วมกลุ่มก็ได้แต่ทำหน้าง่วงตามไปด้วย
“นี่แกจะนอนกันอีกนานไหมวะ?”เจ้ากานต์ตัวดีเอ่ยถาม ทั้งๆที่ตนเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเจ้าพวกนั้นสักเท่าไหร่ เพราะสายตาคุณเธอนั้นกำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือการ์ตูนที่อยู่ใต้โต๊ะนั่นเอง!
“ก็เมื่อหมดคาบนี้ละมั้ง”
“=_=”<<หน้าของกานต์
“^^”<<หน้าของทุกคน
“ขอบใจว่ะ สำหรับคำตอบที่ดี ดีมาก มาก......”
“อืม”
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน ก่อนที่จะฟุบตัวลงไปกับโต๊ะอีกครั้ง และไม่พูดไรกันต่ออีก...
ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~
เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณเตือนว่าเปลี่ยนคาบเรียนแล้ว พวกเราทุกคนจึงรีบกุลีกุจอเก็บข้าวของอุปกรณ์ทำมาหากินกันยกใหญ่
“ให้ตายเถอะ!เรียนวิทย์ธรรมดาก็จะตายแล้ว ทำไมถึงต้องให้ไปเรียนวิทย์เทคโนในคาบต่อไปด้วยนะ ตารางสอนมันเฮงซวยจริงๆ”เพื่อนคนหนึ่งในห้องบ่น ฉันจึงพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วยที่สุด
“เอาน่า ก็เสือกเลือกเรียนไปแล้ว เอ็งจะมาบ่นทำแป๊ะอะไรล่ะ”
เห็นด้วยที่สุด อ่าวเหะ มันหลอกด่าตูด้วยนิหว่า = [] =!!
“โห..ไอ้ตาล แกนี่มันกวนตีนได้ใจกูจริงๆเลยว่ะ”
“แหง เมื่องั้นจะใช่กูเหรอว๊า”เด็กหนุ่มพูดพลางยิ้มลอยหน้าลอยตาเดินนำหน้าออกไป
อ๊ากกกกกกกกก!! นี่ฉันก็โดนมันด่าด้วยใช่มั้ยเนี่ย? อยากจะฆ่ามันให้ตายจริงๆ ไอ้น้ำตาลบ้า!!
ปัง!
“นักเรียนเตรียมตัว กราบ”
“สวัสดีค่ะ/ครับ”
“อืม มากันครบรึยัง?”อาจารย์ชัชถามเสียงกวนๆ ก่อนที่เอนตัวพิงกับกระดานอย่างสบายใจ ฉันซึ่งไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนอยู่แล้ว ก็ไม่สนใจเท่าไรนัก เพราะมัวแต่กำลังวาดรูปเล่นอยู่ตามประสา 555
“.......................”
เงียบ ทั้งห้องดูเหมือนจะไม่สนใจสิ่งที่อาจารย์พูดเท่าไหร่ แต่ก็ใช่ว่าอาจารย์จะสนใจนัก กับเรื่องที่นักเรียนเงียบกันหมด แต่กลับพูดต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คือวันเสาร์อาทิตย์นี้ จะมีงานICTที่เมืองทองธานี ใครที่ว่าง สนใจอยากมีคะแนน ก็ไปงานแล้วหาเรื่องทำรายงานซะนะ”
“ฮ๊า!!”ทุกคนอุทานขึ้นพร้อมกัน อาจารย์ชัชขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะถามต่อ
“เป็นอะไร?”
“ไม่มีอะไรค่ะ/ครับ!!”
“อืม ดีละ มาเรียนกันต่อเลย เอาล่ะเปิดหน้า 27”
เฮ้อ... แล้วในที่สุดนรกก็มีจริง หยุดเสาร์อาทิตย์นี้ โฮๆๆ กะจะนอนกางพุงซะหน่อย ทำม๊ายยยยยยต้องมามีงานช่วงนี้ด้วยนะ ปัดโธ่! T_T
“เฮ้ยทุกคน เสาร์นี้ 9โมงเจอกันหน้าปัฐเว้ย”มิวบอก ฉันและทุกคนพยักหน้ารับ ชูนิ้วเป็นสัญญาณว่า OK ให้
โธ่วันเสาร์ของช้านนนนนนน จากไปกับงานICTซะแล้ว
เช้าวันเสาร์เวลา 8.00 น.
ฉันนั่งส่องกระจกด้วยใบหน้าละม้ายคล้ายกับว่ายังไม่ตื่น อืม.... ผมฟูกระเซิงได้ใจ หน้าโทรมยังกับผี ตาเนี่ยลืมแทบจะไม่ขึ้นแล้ว เพราะเมื่อคืนคงนั่งแช๊ทมากไปหน่อย แหะๆ เอาล่ะ!ไปอาบน้ำแต่งตัวสวยชะเว้งชะวับกันดีกว่า!
ซ่า~ซ่า~
เสียงน้ำกระทบลงกับพื้นอย่างไม่ขาดสาย ฉันกำลังฮัมเพลงไปอาบน้ำไปอย่างมีความสุข
จะว่าไปก็เร็วเหมือนกันที่เวลาผ่านมาเป็นเดือนกว่าๆแล้วกับการเรียน ฉันล่ะสงสัยตัวเองนักแล ว่าปล่อยเวลาให้ผ่านพ้นไปอย่างไม่มีค่าได้ยังไง ฉันแทบจะไม่ได้เข้าใกล้ตัวแวนเลยสักนิด ทำให้ความสัมพันธ์ของเราไม่คืบหน้าไปไหนเลยซะที เอาล่ะ! วันนี้ฉันจะต้องเริ่มสักทีแล้ว !! สู้!สู้! เมื่อคิดได้แล้วฉันก็รีบอาบน้ำแล้วไปแต่งตัวสวยชะเว้งชะวับต่อเลยทันที!!
8.50น.
“มากันครบยังวะเนี่ย!?”ฉันเดินหน้าแป้นแล้นลงมาจากรถเมลล์เขียว71เข้ามาทักทายเพื่อนๆที่กำลังทำหน้าครึ่งหลับครึ่งตื่นกันอยู่
“มีตามั้ย?ดูเองสิวะ!”เสียงเอื่อยๆลอยมาเบาๆ บรรยากาศภายในป้ายรถเมลล์เงียบสงบ ราวกับคนแถวนั้นลืมเอาวิญญาณออกมาจากบ้านด้วย
“OK” =__=”ฉันตอบเบาๆก่อนที่ลงตัวนั่งข้างๆเมย์เพื่อนรักและไม่พูดอะไรต่อ เพราะขืนพูดมากไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร
“มาแล้ว!!”เสียงสวรรค์เอ๊ยเสียงไอ้กานต์ เจ้าแม่สายประจำลอยมา พวกเราทุกคนหูผึ่งขึ้นมาทันที แล้วพร้อมใจกันพูดออกมาคำเดียวกันว่า
“ที่หลังกูจะนัดมึงก่อนชาวบ้าน1ชม.!!”
ณ.งาน ICT เมืองทองธานี
พวกเราออกเดินตามงานได้สักพักใหญ่แล้ว และก็ตัดสินใจกันว่าจะแบ่งออกไปกลุ่มละ2คน เพื่อออกล่าหางานมาทำส่งอาจารย์ชัชวาลย์ และโดยครั้งนี้ฉันเลือกจับคู่กับยัยเมย์เพื่อนรัก ^__^(ปกติก็คู่กันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ!? =__=”)
“เฮ้ยๆไปฝั่งนู้นกันมั้ยวะ ท่าทางของกินเพียบเลย”ยัยเมย์ชวน ฉันเลยไม่รอช้ารีบฉุดมือมันเดินไปฝั่งนู้นกันทันที มีรึว่าคนอย่างเฟอร์กี้จะปฏิเสธ
เมื่อเดินมาถึงก็พบว่าของกินเพียบจริงๆแล้วโดยนิสัยรวมๆของพวกเราแล้วก็ไม่พ้นที่จะต้องไปหยิบชิมและซื้อบ้างเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆเพราะชิมมากกว่า (ฮา)
ซ่า~เสียงน้ำหกลงมาโดนเสื้อยัยเมย์เนื่องจากมีคนๆนึงเดินเข้ามาชนเลยทำให้แก้วน้ำในมือของคุณเธอนั้นหกลงมาราดแขนเสื้อเสียตัวเองจนเปียกโชก แต่ไม่รู้โชคดีหรือเปล่า?ที่น้ำนั้นเป็นน้ำเปล่าเลยทำให้ไม่เลอะ แต่มันจะโชคดีได้ยังไงวะ เพราะยังไงมันก็เป็นน้ำหกเปียกอยู่ดี = =”
“ขอโทษครับ”เจ้าของเสียงผู้ทำหกใส่ยัยเมย์เอ่ย ฉันซึ่งเป็นเดือดเป็นร้อนเสียยิ่งกว่ายัยเมย์ก็รีบหันไปมองหน้าทันทีและเตรียมจะด่าและก็พบว่า...
“อ้าวเฮ้ยนายกาแฟ!”
“อ่ะเฮ้ย!ยัยโหด”ฉันตะโกน นายกาแฟก็เลยตะโกนใส่กลับบ้าง
“อ่ะอ้าวพวกเธอเองหรอกเหรอ”เสียงของคนที่อยู่ด้านหลังของนายกาแฟเอ่ยขึ้นและโผล่หน้าออกมาจ๊ะเอ๋กับฉันอย่างจังแบบขนาดหน้าห่างกันไม่เกิน3ซม.เลยทีเดียวจนฉันต้องร้องว้ายแล้วตบเพี๊ยเข้าที่ใบหน้าขาวนุ่มๆนั้นอย่างจังโดยสัญชาตญาณ
“โอ๊ย!”เจ้าของใบหน้าขาวนุ่มๆร้อง ฉันที่เพิ่งได้สติเลยร้องออกมาบ้างอย่างตกใจเพราะคนที่โดนฉันตบนั้นคือ “แวน” เจ้าของหัวใจเอ๊ยเจ้าของใบหน้าขาวนุ่มๆนั่นเอง
“แวน!!”ฉันอุทานออกเสียงดังแล้วรีบปรี่เข้าไปดูแวนทันทีอย่างเป็นห่วงเสียจนลืมเลยว่าเพื่อนรักของฉันกำลังลำบากอยู่(เป็นเพื่อนที่เลวจริง) =w=”
“โอ๊ย!เฟอร์กี้ตบเข้ามาได้ไงซะเต็มแรงเลย เจ็บน้า”แวนพูดเสียงอ้อน ฉันถึงกับหน้าแดงก่ำจนเก็บอาการที่กำลังเขินอายนี้เอาไว้เสียไม่อยู่
“ก็แวนอ่ะแหละ เล่นโผล่มาใกล้ๆแบบนี้ตกอกตกใจหมด”ฉันโทษ แวนเลยแกล้งทำหน้างอนๆ ฉันก็เลยยิ่งกังวลใจมากกว่าเดิมไปใหญ่
“อะไรอ่ะ ตัวเองทำผิดแล้วยังมาโทษเราอีกน้า...”แวนพูดแล้วแกล้งทำแก้มป่อง ฉันที่ปกติไม่ค่อยยอมใครก็เลยต้องโอนอ่อนลงเพราะใบหน้าที่กำลังเบี้ยวบูดน้อยๆของแวน
“อ่า..เราขอโทษ เราผิดไปแล้ว”T_Tฉันพูดพลางทำหน้าสลด จนคนที่อยู่บริเวณนั้นบางคนถึงกับแปลกใจ
“ช่างเถอะ เราล้อเล่นน้า อย่าคิดมากจิ ทำหน้าดีๆสิค้า ยิ้มไว้ๆ”แวนกลั้วหัวเราะ ฉันถึงกับค้อนตาเขียว ถึงจะแวนก็เถอะแต่มาแกล้งอำกันแบบนี้...ยังไงฉันก็ไม่โกรธอยู่แล้ว คิกคิก
“เชอะ!”
“อ่ะเอ้อ!เมย์แกเป็นยังไงบ้างวะ!?”ฉันเอ่ยถามทันทีที่รู้สึกตัวว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมัวแต่มาหยอกล้อกันเล่นสนุกสนาน แต่ต้องมาดูเมย์ก่อน...
“ไม่เป็นไรมากหรอก เปียกแขนเสื้อ สบายมากๆ”เมย์โบกมือไปมาเป้นเชิงบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ก็ไม่ทำให้ฉันนั้นหายโกรธนายกาแฟที่ทำน้ำหกใส่หรอก
“นายนี่มันแย่จริงเชียว”ฉันด่า นายกาแฟเลยเริ่มฉุนๆขึ้นมาบ้าง
“นี่เธอ ก็ฉันขอโทษแล้วไง แล้วเพื่อนเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย แล้วเธอจะมาเดือดร้อนทำไม?”นายกาแฟว่า ฉันเดือดปุดๆที่ถูกด่ากลับ
“ไอ้กาแฟมอคค่า!!”ฉันแผดเสียงและก่อนที่จะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ อยู่ดีๆมือดีลึกลับก็เข้ามาปิดปากฉันเอาไว้เสียดื้อๆจากทางด้านหลัง ฉันที่ดิ้นรนไปมาเพื่อที่จะสะบัดมือนั้นออกนั้นก็แสบไปกัดมือขาวๆนั้นเสียจนเลือดซิบ
“โอ๊ย!”เจ้าของมือร้อง ฉันเลยหันไปเพื่อจะต่อว่าทันทีแต่ทว่าก็ต้องเกิดเรื่องเข้าจนได้เมื่อฉันเสียหลักหันไปเซและล้มหงายไปข้างหน้าผลักเจ้าของมือดีนั้นล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้นโดยมีฉันอยู่ด้วย
“เฮ้ย!!น้ำตาล ยัยโหด/เฟอร์กี้!”เสียงประสานร้องขึ้นดังลั่น จังหวะพอดีกับเพื่อนๆที่ห้องที่มางานแล้วเดินผ่านมาพอดี เลยรีบปรี่กันไปดูตามเสียงที่เกิดเหตุการณ์กันให้จ้าละหวั่น
“อ้าวเฮ้ย!นั่นน้ำตาลกะเฟอร์กี้นี่หว่า? ลงไปนอนทำอะไรกันตรงนั้นวะนั่น?”เพื่อนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาเอ่ยซุบซิบ
“โอ๊ย!ยัยบ๊องเอ๊ย”น้ำตาลบ่นพึมพัมเบาๆ ฉันที่กำลังทรงตัวลุกขึ้นมานั่งก็ไม่ยอมแพ้ด่าเขาต่อซะงั้น
“ไอ้บ้า!แกว่าใครบ๊องไม่ทราบ”
“จะมีใครสักอีกล่ะก็นอกจากเธอนั่นแหละยัยบ๊อง!”น้ำตาลเถียง ดูเหมือนว่าคนรอบข้างก็อดแปลกใจไม่ได้เลยทีเดียว ก็เพราะไม่เคยเห็นน้ำตาลผู้ใจเย็นดั่งน้ำแข็งขั้วโลกเหนือเอ่ยปากเถียงกับใครสักเท่าไหร่หรอก
“นี่นาย!”
“นี่พอเถอะนะ อย่าเพิ่งเถียงกันเลย ไปหาที่นั่งพักกันก่อนดีกว่านะ”แวนเอ่ยปากห้าม พวกทั้งสองคนรับฟังอย่างว่าง่ายก่อนที่จะค่อยๆมีเพื่อนๆมาช่วยกันพยุงพวกเราลุกขึ้นยืนและพากันเดินออกไปหาร้านค๊อฟฟี่ช๊อปแถวๆนี้นั่งกัน
ณ.ร้านค๊อฟฟี่ช๊อป
“โอ๊ย!เบาๆสิวะ ฉันเจ็บ”T_Tน้ำตาลร้องโอดครวญ เมื่อแวนเพื่อนหนุ่มที่กลั้วหัวเราะอย่างขำๆกับท่าทางของคนเจ็บกำลังเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดแผลที่ถลอกตรงแขนให้
“หยุดหัวเราะไปเลยนะเว้ยไอ้บ้า!”น้ำตาลหน้าแดงพลางบ่นเบาๆ
“ฮ่ะๆๆฮ่ะๆๆก็ดูนายสิ บ่นยังกับหมีกินผึ้ง ไม่สมกับเป็นนายเลยว่ะ!”แวนกลั้วหัวเราะอีกครั้ง
“เออสิ!เพราะยัยนั่นแท้ๆเลย ทำฉันหมดฟอร์มหมด”น้ำตาลบ่น
“อ่ะนะ เงี้ยล่ะฉันถึงได้ชอบเฟอร์กี้ไง ก็ตรงที่เป็นคนตรงไม่ยอมใครง่ายๆถึงจะดูเด็กๆไปหน่อยก็เถอะนะ”แวนยิ้ม น้ำตาลที่ได้ฟังถึงกับอึ้ง
“นี่แกชอบเฟอร์กี้เหรอ?”น้ำตาลเอ่ยเสียงเรียบ แวนที่เพิ่งนึกได้ก็ตกใจขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ
“บ้าเหรอ!ฉันก็แค่ชอบที่เขาเป็นคนแบบนี้เฉยๆ นายเข้าใจผิดอะไรรึเปล่าเนี่ย? ฮ่ะๆๆฮ่ะๆๆ”แวนกลั้วหัวเราะ น้ำตาลมองเขาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ แวนเองก็รู้เหมือนกันกับนิสัยของน้ำตาล ถึงเขาจะทำเนียนขนาดไหน แต่ยังไงก็ปกปิดคนระดับเดียวกันอย่างน้ำตาลไม่ได้หรอก
“โอเค ฉันจะพยายามเชื่อนายนะแวน!”น้ำตาลยิ้มเย็นๆให้ก่อนที่จะเดินไปหากาแฟที่ตรงมุมนู้นที่กำลังนั่งถกเถียงหาเรื่องกับขาประจำอยู่
เฮ้อ...จะพยายามเชื่อ เข้าใจสรรหาคำพูดมาพูดจริงจริ๊งเลย ให้ตาย! แวนคิดในใจพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเดินตามออกไปด้วยเช่นกัน
“นี่ตาบ้า!เพราะน้องชายนายนะ ถึงทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ อ่ะโอ๊ย เมย์เบาๆหน่อยสิ ฉันเจ็บน้าT_T” =3=”ฉันเถียงไปบ่นไปขณะที่เมย์ก็กำลังทำแผลให้ฉัน
“นี่ยัยบ้าเธอยังจะมาเถียงอีกนะ เพราะเธออ่ะแหละ”กาแฟเถียง
“เอ๊ะ!นี่นายจะเอายังไงกับฉันเนี่ย!?”ฉันเริ่มยั้วบ้างเมื่อต่างคนต่างเถียงกันไม่ยอมใครมาตั้งแต่ตอนเข้ามาในร้านแล้วแต่ก็ไม่ยอมจบสักที
“เธอ!”
“พอเถอะน่าพี่!!”เสียงของผู้ถูกกระทำเข้ามาห้ามแทรกขัดจังหวะเสียก่อน พวกเราทุกคนจึงเงียบโดยทันที
“นายไม่เป็นไรนะ?”ฉันเอ่ยถามเสียงอ่อน จริงแล้วฉันก็มีจรรยาบรรน้า รู้สึกผิดเหมือนกันที่ตัวเองก็มีส่วนในเรื่องนี้ด้วย =w=”
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจที่อุตส่าห์ยังมีกะจิตกะใจห่วง แล้วเธอล่ะเป็นไงมั้ง?”^__^น้ำตาลยิ้ม แต่ยิ้มครั้งนี้เขาไม่เหมือนก่อน ยิ้มของเขาดูเป็นมิตรและอ่อนโยน จนทำให้คนอ่อนไหวอย่างฉันถึงกับจิตกระเจิง
“อ่ะแหะๆ ไม่เป็นไร ฉันเองก็มีส่วนผิด ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ”ฉันหัวเราะน้อยๆแก้เขิน
“อื้ม งั้นก็ดีคุยกันจบแล้วต่างคนต่างก็ไม่มีปัญหาอะไร งั้นเราก็แยกกันตรงนี้เลยรึกันนะ”
“อ่อ อืม... เอาสิตามสบายเลย บ๊ายบาย”ฉันพยักหน้าน้อยๆก่อนที่จะโบกมือไล่เอ๊ยโบกมือลา
“อืม... บาย”น้ำตาลยิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับพี่ชายตัวดีที่กำลังทำหน้างงและเพื่อนสุดหล่ออีกคนที่ก็กำลังหันมายิ้มให้ฉันแบบบาดตาบาดใจ
“ชักน่าสงสัยแล้วสิ”ยัยเมย์เอ่ยขึ้นมาลอยๆ
“สงสัยอะไรเหรอ?”ฉันถามหน้าซื่อ
“เปล่าๆ”ยัยเมย์กล่าวปฏิเสธ ฉันจึงหันไปสนใจน้ำมะนาวปั่นต่อและคิดไปด้วย...
แปลกใจจริงๆ แค่เห็นรอยยิ้มก็ไม่กล้าจะเถียงต่อแล้ว
และวันนี้ก็เป็นวันแรกในชีวิตของฉันที่ไม่ยอมเอ่ยปากมีเรื่องกับใครต่อทั้งๆที่ปกติคงจะจบแบบว่ามีคนกลับบ้านไปนอนตายที่บ้านสักคนแท้ๆ แต่ทำไมกันนะ? แค่รอยยิ้มเดียวเท่านั้น ทำเอาฉันไม่กล้าเอ่ยปากพูดต่อเลย....
To Be Con........
สวัสดีค่า แหะๆ มาอัพแล้ว งี๊ดดดดดดดด จากเสียงเรียกร้องที่ว่าอย่าดองเรื่องนี้เลย >"<
หุหุ ตอนนี้ก็เริ่มจะเข้าสู่เนื้อเรื่องที่เข้มข้นขึ้นแล้วนะคะ และก็ยังคงลุ้นกันไปเรื่อยๆอีกว่าใครเน้อ จะเป็นพระเอก เชดามีเองก็ลุ้นเหมือนกันค่า 555+
เอาล่ะ รักใครเชียร์ใครก็ติดตามดูต่อไปเน้อ ระหว่างนายกาแฟที่มีนิสัยน่ารักไร้เดียงสา ดูเด็กๆ และนายน้ำตาลที่มีนิสัยเย็นชา กัดเจ็บ แต่แอบน่ารัก ดูเป็นผู้ใหญ่ และนายแวน ที่กินใจนางเอกเราไปซะครึ่งหัวใจแล้ว กับมาดสุภาพบุรุษ แสนสุขุมเยือกเย็นและน่ารัก หุหุ เชดามีล่ะเลือกไม่ถูกเลยจริงๆเชียว ว่าใครเน้อจามาเป็นพระเอกเรื่องนี้ อิอิ
ปล.เม้นท์กานหน่อยน้าจ๊ะ หุหุ >O< เป็นพลังที่จะช่วยเติมให้เครื่องเดินทำงานต่อ.. 555+
ความคิดเห็น