ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [W]riter-Twins-Love-Stor[y]CHAP:2ฝาแฝด [น้ำตาล&กาแฟ]
2
“น้ำตาล!!”
ชื่อที่ทุกคนเรียกขึ้นพร้อมกัน ฉันเงยหน้ามองเค้าพลางทำตาปริบๆ เนี่ยน่ะเหรอคนที่เพิ่งถูกฉันว่าเมื่อสักครู่นี้... รูปร่างสูง ผิวขาวนวลเนียน ปากได้รูปเป็นกระจับแดงระเรื่อ จมูกโด่งเป็นสัน ผิวสีดำสลวย ดวงตาแหลมคม โอ้วพระเจ้า !! O_O มองแล้วรู้สึกคุ้นเหลือเกินเหมือนใครสักคนที่ฉันรู้จักเลย ว่าแล้วฉันก็ต้องช็อคทันที....
“พวกเธอ...ทำไมพวกเธอหน้าเหมือนกันยังกะแกะเลยล่ะ”
ตึง!
สาวแฟนคลับคนหนึ่งล้มหงายหลังตึงไปโดยทันทีเมื่อจบคำถาม OoO” พวกเราที่เหลือมองเธอเหมือนคนต้องมนต์สะกด จะขยับขาก็ก้าวไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกไปหมด
“เฮ้ เธอเป็นอะไรรึเปล่า!? เอาอีกแล้ว ฉันบอกนายแล้วว่าฉันย้ายร.ร.ดีกว่า นายก็ไม่ยอมเชื่อฉัน!”ชายหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มเอ่ยบ่น... หมายความว่ายังไงกัน? เอาอีกแล้วงั้นเหรอ งั้นก็แปลว่าเคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วน่ะสิ
“มันไม่เกี่ยวสักหน่อย นายอย่าเอามาพูดมั่วๆสิ”นายเจ้าของผมดำสลวยเอ่ยเถียง...
“โว้ยหยุดก่อนได้ไหม!! ช่วยตอบคำถามพวกเรามาที ว่าทำไมนายสองคนถึงหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบอย่างงี้”ฉันโวยขึ้นมาขัดทันที ฉันทำถูกต้องหรือเปล่านะ?
พวกเค้าทั้งสองหยุดพูดแล้วหันมามองหน้าที่ฉันพร้อมๆกัน เหวอ~ฉันจะรอดไหมเนี่ย!!
“เธอโง่หรือยังไงกันที่เห็นพวกเราสองคนหน้าตาเหมือนกันเด๊ะขนาดเนี้ยแล้วไม่รู้ว่าเป็นฝาแฝดน่ะ!!”ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย OoO อ๊ากกก พระเจ้าช่วยกล้วยทอด! จริงของมันว่ะ ทำไมฉันถึงได้โง่ขนาดนี้นะ (ว่าตัวเองทำไมน่ะ -_-)
“เออ!ขอโทษที่โง่ด้วยเว้ย!!”ฉันตะโกนกลับแก้เขินอย่างอายๆก่อนที่จะโกยเท้าเพ่นแน่บออกไปนอกห้องทันที เขินอยู่นานตูได้ซวยแน่ๆ =_= ว่าแต่ทำไมคำพูดแก้เขินตูมันถึงได้โหดนักล่ะฟะ!? TT_TT แล้วอย่างนี้มันจะเข้าใจว่าตูเขินหรือว่าตูหาเรื่องกันแน่ล่ะเนี่ย!?
พลั่ก~ ฉันเซ่อซ่าวิ่งไปชนกับใครคนหนึ่งเข้าเต็มๆเลยว่ะ หว๋า~ +_+ แย่แน่เลยเรา >”<
“อ้าวเฟอร์กี้!”เสียงอันสุขุมนุ่มลึกเอ่ยเรียกฉัน ฉันค่อยๆมองหน้าเจ้าของเสียงนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม ว้าว~ฉันฝันไปรึเปล่าคนตรงหน้าฉันคือแวน แถมกำลังโอบไหล่ฉันอยู่ด้วย
“แวน”
“อื้มก็ใช่น่ะสิ ฉันแวนเองไงล่ะ!”ผู้ชายคนนั้นตอบรับฉันพลางมองฉันอย่างสงสัย เธอเพี้ยนรึเปล่านะวันนี้!?
“ว๊ายยยยยย”ฉันร้องออกมาเสียงหลงอย่างเขินเมื่อรู้สึกตัว ทำไมแกความรู้สึกช้าจังห๊ายัยเฟอร์ =_=”
“เฮ้เป็นอะไรรึเปล่า?”แวนเข้ามาใกล้ฉันแล้วแตะหน้าผากฉัน ไข้ก็ไม่มีนี่ แล้วเธอเป็นอะไรล่ะ?
“เฮ้ย! อ่ะ...อ๊ากกกก!!”ฉันซึ่งตกใจที่ถูกเข้ามาใกล้ในระยะประชิดรีบพลั่กแวนแล้ววิ่งหนีไปทันทีพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำสุดๆ ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย! ถ้าฉันช็อคตายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ >”<
“แฮ่กๆๆแฮ่กๆๆแฮ่กๆๆ”ฉันหายใจอย่างเหนื่อยหอบทันทีเมื่อวิ่งออกมาไกลจากศัตรูเอ๊ยแวนๆพอควรแล้ว และแน่นอนฉันก็มาพักตรงโรงอาหารเนี่ยแหละจุดพักผ่อนอย่างดีที่หนึ่งของร.ร.เราเลยก็ว่าได้ =_=”
“มืงไปวิ่งหนีหมาที่ไหนมาวะไอ้เฟอร์กี้”คำถามแรกจากเพื่อนสาวของฉันกานต์ นี่แกเพื่อนใกล้จะตายแล้วยังมามีหน้ายิงคำถามกวนตีนอีก =_=”
“เวร ช่วยถามดีๆหน่อยได้ไหมวะ?”
“งั้นคุณไปวิ่งหนีสุนัขที่ไหนมาค่ะ?”โหย... ดูมันๆ ทำไปได้ บอกให้ถามดีๆแม่งก็ถามดีจริงๆ -_-^
“เออๆ ฉันยอมแพ้พวกแกแล้ว”ฉันยกธงขาวโบกไปมาทันที ตูล่ะยอมแพ้พวกมืงเลยล่ะ เรื่องกวนยกให้ที่หนึ่งแต่เรื่องโหดต้องเป็นฉันเท่านั้น หึหึ (พูดยังกับโลโก้ไก่เคเอฟซี -_-“)
“เออ ก็มาว่าสิ”
“ไม่ได้หนีใครมาหรอกแต่ตูตกใจที่เจอแวนเลยวิ่งหนีมาเท่านั้นเอง!!”ฉันพูดเรื่องจริงนะค่ะท่านผู้ชมเพียงแต่ฉันพูดไม่หมดเท่านั้นแหละ คิคิ ^__^
“โธ่เอ๊ย ก็แค่เนี้ย ว่าแต่แกไม่ให้ของขวัญมันเหรอไง?” กานต์ถาม ฉันจึงก้มหน้าลงมองถุงของขวัญในมือ เออจริงว่ะ ทำไมตูถึงไม่ยื่นให้มันวะ โอกาสทองมาแล้วแท้ๆ >”<
“เออจริงของแกว่ะ ขอโทษที่โง่ งั้นฉันเอาของขวัญไปให้แวนก่อนนะ”ว่าแล้วฉันก็รีบใส่เกียร์เหมียววิ่งออกจากโรงอาหารไปยังที่ๆฉันเจอกับแวนเมื่อสักครู่นี้ทันที
“แฮ่กๆๆแฮ่กๆๆ” ฉันวิ่งมาหยุดตรงที่เดิมทันที ห๊า!! ไม่อยู่แล้ว กรี๊ดดดดๆๆ แม่จะบ้าตาย(เกี่ยวอะไรกับแม่ล่ะน่ะ)อย่างงี้ก็แปลว่าแวนขึ้นห้องเรียนไปแล้วน่ะสิ แล้วอย่างงี้ฉันจะกล้าให้เค้าไหมเนี่ย!? TT_TT
ว่าแล้วด้วยความที่ฉันเป็นคนมีความกล้าสูง(ก็บอกเค้าไปสิหน้าด้านสูงอ่ะ)ก็เลยรีบตรงดิ่งไปยังห้องเรียนทันที โดยลืมเรื่องที่เพิ่งก่อไปเมื่อไม่นานมานี้สนิท
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด~ โครมม!!
ร่างบอบบางม๊ากมากของหญิงสาวสุดแสนน่ารัก ดวงตากลมโต ใบหน้ารูปไข่ ผมดำตรงสลวย ก็ล้มลงยังหน้าห้องกระแทกกับโต๊ะทันที อูยยย~เจ็บชะมัดเลยวุ้ย ทำไมตูถึงซวยอย่างงี้นะ TT_TT แถมอายอีกตั้งหาก
“เป็นอะไรมากไหม?”เสียงหล่อ หล่อมาก หล่อโดนใจฉันเลยล่ะเอ่ยถามฉันพลางยื่นมาให้ กรี๊ดดดดๆๆ ต้องหล่อแน่ๆเลย
“ขอบคุณมากค่ะ ฉันไม่เป็นอะ...”ฉันชะงักทันทีเมื่อคนที่ช่วยพยุงร่างอันบอบบ๊างบอบบางมากของฉันขึ้นมาคือนายฝาแฝดกาแฟน้ำตาล!! O_O อย่าตกใจไปที่ทำไมฉันถึงเรียกพวกเค้าว่าอย่างงั้น เนื่องจากฉันแยกไม่ออกค่ะว่าใครน้ำตาลใครกาแฟ (เหตุผลง๊ายง่ายเลยนะเนี่ย) =_=^^
“เป็นอะไรยัยบ๊อง เห็นหน้าหล่อๆของฉันแล้วพูดต่อไม่ออกเลยเหรอ”ชายหนุ่มว่าพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ยี๋ อย่างงี้ฉันรู้และล่ะ ว่าใคร นายกาแฟจอมเพี้ยนแน่ๆเลย สำเนียงการพูดแบบนี้
“นี่นายกาแฟอย่ามาทำให้ฉันอ้วกตอนนี้ได้ป่ะ เสียดายของ”ฉันพูดเชิงด่าเล็กน้อยก่อนที่จะเบนความสนใจออกไปทันทีแล้วรีบตรงไปหาแวนสุดที่ร๊ากกก >O< อ๊ายยย เค้านั่งตรงไหนกันนะ แหมถามได้ เค้าก็ต้องนั่งตรงหัวใจของฉันน่ะสิ กร๊ากๆๆ (เน่าและๆ)
“อ้าวเฟอร์กี้มาแล้วเหรอ เป็นยังไงมั่ง เมื่อกี้อยู่ดีทำไมวิ่งออกไปซะล่ะ?”เสียงนี้ไม่ใช่เสียงใครเสียงสุดที่รักของฉันเองค่า กรี๊ดดดๆๆๆ เค้าทักฉักด้วยล่ะ แต่เอ๊ะ!ที่ตรงนั้นมัน....!!?
“ยัยบ๊องเธอเนี่ยมันนอกจากจะโหดและยังปากร้ายจริงๆนะ”นายกาแฟพูดพลางเขกหัวฉันที่กำลังมองแวนตาโตอย่างกับเห็นหลวงพี่เท่งเอ๊ยผี
“ตะตรงนั้นม่ะมัน!?”
“ตรงนั้นอะไร?” ข้างหลังที่ตูนี่หว่า!? OoO” ฉันที่เสียสติพูดในใจ ยังดีนะที่พูดในใจ =_=
“เปล่าไม่มีอะไร”
“อ่าว”นายกาแฟทำหน้างงทันทีเมื่อได้คำตอบ เออมันก็น่างงว่ะ ก็แกเล่นทำเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างขนาดนั้น! โว้ยๆๆ คัทๆเรื่องนั้นช่างมันเถอะน่า เข้าเรื่องของฉันกันต่อเลยดีกว่า...
“เอ่อ...ฉันไม่เป็นอะไรหรอกแวน แค่ร้อนนิดหน่อย แหะๆ” ^^ ฉันพูดพลางยิ้มแห้งๆ โกหกไม่เก่งเอาซะเลยนะยัยบ้า!!
“เฮอะ!ร้อนนิดหน่อย”นายกาแฟพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ฉันจึงหันหลังกลับไปมองเค้าตาเขียวปั้ด มืงมีอะไรหนักใจฟะ? ชอบมาพูดจาไม่เข้าหูอั๊วะอ่ะ ชิ
“อ้าวกาแฟนายก็เรียนอยู่ห้องนี้ด้วยเหรอ?”แวนเอ่ยถามทันทีด้วยท่าทางที่สนิทสนม เอ๊ะ!หรือว่าสองคนนี้จะ!!?O_O
“อืมใช่เลยเพื่อน” เป็นเพื่อนกัน!! =_=” (ดูมันพูดซะให้เราคิดไปไกลเลยตะกี๊...)
“ดีจัง อย่างงี้ห้องฉันก็มีคนเก่งเพิ่มอีกแล้วน่ะสิ”แวนพูดพลางกลั้วหัวเราะ ส่วนนายกาแฟก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆด้วยความเขินที่ถูกชม ว่าแล้วฉันก็อาศัยจังหวะนี้ล่ะ ให้ของขวัญเค้าซะเลยดีกว่า!!
“เอ่อ...แวนคือว่าสุขสันต์วันเกิดย้อนหลังจ้ะ”ฉันก้มหน้ายื่นของขวัญให้นายแวนสุดแขน มือเนี้ยสั่นเชียวล่ะ ที่ต้องก้มหน้าก็เพราะกลัวเค้าจะเห็นว่าฉันกำลังเขินอ่ะนะ
ชายหนุ่มแอบยิ้มอยู่ในใจก่อนที่จะรับของขวัญจากหญิงสาว “ขอบคุณนะเฟอร์กี้”
“จ้ะไม่เป็นไร” ^^ฉันเงยหน้าขึ้นมายิ้มทันทีอย่างดีใจ เย้ ฉันให้ของขวัญเค้าแล้วล่ะโว้ย!! ฉันทำได้แล้ววววว >O< และในขณะที่ฉันกำลังดีใจอยู่นั้น ก็หารู้ไม่ว่าได้มีคนล่วงรู้ความลับของฉันไปแล้วหนึ่งคน...
ยัยจอมโหดเอ๊ย! ช่างไม่ระวังตัวเสียจริงๆ ที่แท้ก็แอบหลงรักแวนเพื่อนหนุ่มผู้แสนเพอร์เฟ๊คของเขานี่เอง ฮ่ะๆๆๆฮ่ะๆๆฮ่ะๆๆๆ ชักหน้าสนุกแล้วสิ อยากจะรู้จริงๆว่าคนโหดๆจอมปากร้ายอย่างเธอจะพิชิตใจหนุ่มหัวใจน้ำแข็งอย่างแวนได้หรือเปล่า!?
To be con...
สวัสดีค่ะ มาอัพแล้วๆ วันละตอนเนอะ 555+ ไม่ต้องรีบร้อน คนอ่านน้อยจัง หรือว่าเรื่องนี้ไม่ดี?
ยังไงเม้นท์ๆกันหน่อยเด้อ!! แล้วถ้าหนุกก็ช่วยแนะนำเพื่อนๆมาอ่านมั่ง ^^
ขอบคุณมากๆนะค่ะ รักคนอ่านมากเลยค่ะ ^O^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น