คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : สิ่งที่เราได้เลือก...
11
เคยได้ยินคำนี้ไหม...
ที่เขาว่าทำสิ่งใดไปมักจะได้สิ่งนั้นตอบแทนน่ะ...
และหลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้า ข่าวได้แพร่ออกไปอย่างรวดเร็วโดยเพื่อนๆผู้เห็นเหตุการณ์ ส่วนพวกมิวก็หายไปยังไม่กลับเลย ส่วนเมย์ก็คงยังอยู่ห้องพยาบาล ส่วนพวกฉันน่ะเหรอ ก็ห้องศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเราๆไม่อยากจะเข้านักหรอกไง =_=”
“
เฟอร์กี้แกเขียนเสร็จยังวะ?”พิมบ่น ฉันหันไปมองพร้อมกับยื่นกระดาษให้“
เขียนต่อเลยแก”ที่ห้องเรียน
ถ้าได้อยู่ในห้องตอนนี้ล่ะก็...จะได้รับรู้ถึงบรรยายกาศอันตึงเครียด เพราะเพื่อนๆของพวกเราต่างล้วนแล้วแต่ทำหน้ากดดันทุกคนในคาบเรียน
แวนเหม่อมองไปยังโต๊ะข้างหน้าตน ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของจะกลับมาเรียนในช่วงเช้านี้เลย ทิ้งไว้แต่กระเป๋าใบใหญ่ๆที่อัดหนังสือมาเต็มกระเป๋าไว้เป็นของดูต่างหน้า
เฮ้อ... ป่านนี้คงจะวุ่นกันน่าดูเลยสิ ดีนะที่ไม่ใช่เธอน่ะยัยบ๊อง เมื่องั้นฉันคงจะหอบสังขารตามไปดูแน่ๆ แวนคิดในใจภายใต้สีหน้าเรียบเฉย และก็คงไม่พ้นที่คนข้างๆคนโต๊ะข้างหน้าที่จะคิดด้วยเช่นกัน แม้ว่าหน้าตาจะไม่แสดงอาการอันใดออกมาก็ตาม
อยากไปดูแฮะ แต่ว่าไม่ใช่เรื่องของเรา ถ้าไปก็คงจะถูกเข้าใจผิดแหงๆ ยัยบ๊องนั่นป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างน้า ฮะเฮ้ย! แล้วเราจะไปคิดถึงยัยนั่นทำไมล่ะเนี่ย บ้าชะมัด น้ำตาลคิดก่อนที่จะค่อยๆหน้าแดงอย่างไม่มีสาเหตุ แต่ก็คงไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก เพราะว่าตอนนี้ทุกคนมัวแต่คิดเรื่องอื่นๆกันอยู่
เฮ้อ วันนี้น่าเซ็งชะมัด ทำไมจะต้องมีเรื่องด้วย เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แต่ทำไมต้องเป็นยัยป้าโหดด้วยล่ะ ฉันล่ะเบื่อไปเลย ไม่มีคนเล่นด้วยตั้ง 1 วัน เฮ้อ... น่าจับยัยพวกบ้าที่ไปตบยัยเมย์เพื่อนยัยป้าโหดฆ่าให้ตายจริงๆ
กาแฟคิดในใจพลางทำหน้ามุ่ยก่อนที่จะหันไปมองคนข้างๆที่นั่งเหม่อลอยแล้วแก้มแดงนิดๆด้วยความสงสัยต่อ...
“
น้ำตาลนายเป็นอะไร ร้อนเหรอ?”น้ำตาลสะดุ้งตัวก่อนที่จะหันมามองแฝดผู้พี่อย่างตกใจ
“
เปล่าสักหน่อย แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ”“
เหรอ”ว่าแล้วกาแฟก็หันไปมองทางเพื่อนซี้ อย่างแวนที่ก็นั่งเหม่อลอยมองกระเป๋าอยู่“
ไอ้แวน กูว่าหมดคาบนี้โดดกันเถอะ กูอยากจะรู้ว่ะ ว่ายัยพวกนั้นเป็นยังไงบ้าง?”กาแฟพูด แวนพยักหน้าให้เป็นเชิงรับรู้ ส่วนน้ำตาลรีบหันหน้ามามองทันทีก่อนที่จะพูดกับพวกพี่ชายตน“
งั้นฉันจะไปด้วย”“
อืม”บรรยากาศตอนนี้ช่างกดดันเสียกระไร เพราะฉันได้เขียนรายงานสถานการณ์เสร็จแล้ว แล้วเพื่อนๆผู้เป็นพยานอีกมากมายมานั่งเรียงตัวกันบนโต๊ะประชุมของห้องกิจการนักเรียน โดยมีอาจารย์หัวหน้าระดับเป็นคนทำหน้าที่เหมือนเป็นศ่าลตัดสินคดี =_=”
“
เอาล่ะ เท่าที่ถามไถ่เอาความดูแล้ว ฝ่ายเกศวราคงจะเป็นฝ่ายผิดเต็มประตู แต่ว่าฝ่ายรวีวรรณก็ใช่ว่าไม่มีความผิดเลยนะ เพราะถ้าเธอไม่ไปส่งสายตามองตอบกลับไปแบบนั้น เรื่องมันก็คงจะไม่เกิดหรอกจริงมั้ย?”“
อาจารย์จะพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ อาจารย์ไม่คิดบ้างเหรอคะว่าเมย์อาจจะไม่ได้ส่งสายตามีเจตนาแบบนั้นก็ได้น่ะ”เพื่อนในกลุ่มเราโวยวาย และก่อนจะมีศึกสงครามอะไร อาจารย์ก็พูดห้ามปามขึ้นมาซะก่อน“
หยุด! พวกเธอและเธอกลับไปห้องเรียนซะ ส่วนเมย์กับเกดอยู่ต่อก่อน รอจนกว่าผู้ปกครองจะมารึกัน!”อาจารย์ยุติเรื่องนี้ลงอย่างง่ายดาย ก่อนที่พวกเราจะจำยอมเดินออกไปหน้าหงอยๆ“
โธ่เอ๊ย!ไม่ยุติธรรม ทำไมอาจารย์ถึงเป็นแบบนี้นะ เข้าข้างเด็กห้องตัวเอง”ฉันโวยวายอย่างอารมณ์เสียเมื่อเดินออกมานอกห้องกิจการนักเรียนแล้ว“
ก็เงี้ยแหละ ห้องเขานี่”พิมพูดเสริม“
เอาน่า พูดไปก็ทำไรไม่ได้ กลับห้อง รอฟังผลกันดีกว่า”แพรว่า ฉันก็เห็นด้วยหรอกนะ แต่มันก็คงทำใจยอมรับให้นั่งรอฟังเฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยลำบากทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เราทุกคนต่างเดินคิดอะไรกันไปเงียบๆ จนกระทั่งมาถึงตรงบันไดที่อยู่หน้าห้อง และก็พบว่า... เจ้าสามตัวสุดหล่อประจำห้องขวัญใจสาวๆกำลังแอบทำพฤติกรรมลับๆล่ออยู่หน้าห้อง
“
แวน น้ำตาล กาแฟ ทำอะไรกันน่ะ!?”เจ้าหยกทักเสียงแจ้ว พวกสามคนนั้นสะดุ้งเฮือกแล้วค่อยๆหันมามองอย่างตกใจ ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่“
ยัยบ้า พวกเราก็จะ ... อุ๊บ!!”กาแฟโดนมือดีจากน้ำตาลอุดปากเข้าไปทันที พร้อมกับแวนที่เดินออกมายิ้มแหยๆให้พวกเราแล้วเอ่ยปากพูดกับเรา...“
อ่ะแหม ก็จะไปเข้าห้องน้ำไงหยก ว่าแต่พวกเธอเรื่องเมย์เคลียร์เรียบร้อยแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ”แวนถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ช่างเป็นบุคคลที่เก่งทุกด้านจริงๆ ขอบอก =0=”และเหมือนคำถามจะโดนใจหรืออะไร ยัยตัวดีของผมถึงกับสลดไปเสียดื้อๆ จริงแล้วผมก็ตั้งใจว่าจะโดดไปดูพวกเธอ แต่พวกเธอกับดันเดินมาเจอะกับผมหน้าห้องเสียก่อน ก็เลยต้องเปลี่ยนแผนกันกะทันหัน
“
เฟอร์กี้เป็นอะไรเหรอ?”ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย จริงๆแล้วผมก็มักไม่ทำแบบนี้กับใครบ่อยนักหรอก แต่มันอดไม่ได้เลยเวลาที่เห็นเธอทำหน้าเศร้าแบบนี้“
ไม่เป็นอะไร เราไม่เป็นอะไรหรอก เมย์ตั้งหาก เราช่วยอะไรเมย์ไม่ได้เลย”เฟอร์กี้เสียงสั่น ก้มหน้าลงเงียบไปและก็รีบวิ่งออกไปข้างหน้าอย่างเร็ว ซึ่งไม่ใช่ห้องเรียน และก่อนที่ผมจะทยานตัววิ่งออกตามไปก็ต้องหยุดชะงักลงด้วยความแปลกใจ เพราะเจ้าน้ำตาลกับกาแฟมันวิ่งออกไปก่อนแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้... ผมเลยได้แต่ยืนมองอย่างเสียดาย เพราะเท้าตอนนี้มันก้าวเดินไปไม่ออกเสียแล้ว ผมรู้สึกเหมือนกับว่า ผมไม่ใช่ ไม่ใช่คนที่จะดูแลเธอ...�“
เฮ้ยเฟอร์กี้”หยกทำท่าจะวิ่งตามไป แต่กับถูกมิวห้ามเสียก่อน“
ปล่อยเขาไปก่อน เดี๋ยวก็กลับมาเอง ไม่ต้องห่วงหรอก”มิวยิ้มน้อยๆ ถึงแม้คำพูดจะฟังดูแปลกๆ ราวกับว่าไม่ห่วงใย แต่จริงแล้วเธอเข้าใจที่สุดเลย ว่ายามนี้ไม่ว่าใครที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ก็คงอยากได้เวลาส่วนตัวเสียมากกว่า เพื่อที่จะทำความเข้าใจกับความรู้สึกตัวเองสักพักอยู่ดีๆเท้ามันก็วิ่งตามเธอออกไปโดยที่ไม่ได้ฉุกคิดถึงอะไรทั้งสิ้น ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวของผม ผมแค่ไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้ และผมก็ทนไม่ได้ที่จะไม่ขยับเท้าก้าวตามเธอไปเมื่อเห็นเธอร้องไห้ เราสองแฝดต่างเข้าใจกันดี ถึงความรู้สึกนี้ เลยไม่ถามไถ่กันเลยว่าวิ่งออกมาทำไม? และเท้าของผมก็ต้องหยุดลง เมื่อถึงทางแยกที่ต้องเลือกว่าควรจะไปทางไหน
“
กาแฟ นายไปทางขวารึกัน ฉันจะไปซ้ายนะ”“
อืม”เราสองคนพยักหน้าให้กันก่อนที่จะวิ่งไปคนละทิศละทาง ผมเลือกมาทางซ้าย ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน แต่ผมรู้สึกว่าต้องไปทางนี้ เหมือนมีอะไรดลใจจริงๆ เพราะสิ่งที่เลือกมันทำให้มาถูกทาง...
“
ฮึกๆขอโทษนะ ถ้าฉันเข้มแข็งกว่านี้ ไม่สิ ถ้าฉันช่วยอะไรเธอได้บ้าง มันก็คงจะดีไม่น้อยเลย”เธอพึมพำคนเดียวไปมา ผมมองดูเธอสักพักก่อนที่จะตัดสินใจเดินมานั่งลงข้างๆและลูบหลังเธอเบาๆ อย่างที่ไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลยในชีวิต“
เธอคิดแบบนั้นจริงๆน่ะเหรอ แต่ถ้าฉันเป็นเพื่อนเธอล่ะก็นะ ฉันจะขอบคุณเธอมากๆเลย เพราะเธอไม่ใช่เหรอที่คอยเป็นห่วงเป็นใยและให้กำลังใจเขาน่ะ เพียงแค่เท่านั้นมันก็เพียงพอแล้วล่ะ ไม่มีใครว่าเธอ หรือโทษว่าเธอผิดหรอกนะ เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอให้ความจริงใจและทุ่มเทไปแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงน้อยนิดก็เถอะ แต่แค่นี้ก็ถือว่ามากพอแล้วนะ”น้ำตาลส่งสายตาอันอ่อนโยนมาให้ฉัน เขาไม่ได้ยิ้มหรือแสดงสีหน้าอันใดออกมา มีเพียงสายตาเท่านั้นที่แลมองมาอย่างอ่อนโยนและรู้สึกอบอุ่น จนฉันต้องร้องไห้โฮหนักๆอีกครั้งอย่างอดไม่ได้จริงๆ“
ฮืออออออออออ น้ำตาล ฉัน.. ฉัน..ฉันขอบใจนะ”“
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ร้องไห้ให้พอใจเถอะนะ ถ้ามันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาล่ะก็”น้ำตาลพูดก่อนที่จะยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน ฉันหยุดมองหน้าเขาด้วยแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความซึ้งใจก่อนที่จะรับมา ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้เข้าใจนะผมนั่งเหม่อลอยมาสักพักแล้ว สายตายังคงจ้องมองไปยังด้านประตูทั้งสองข้างของห้องอยู่อย่างใจจดใจจ่อ เมื่อไหร่เธอจะมานะ ไม่รู้ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างแล้ว ผมคิดในใจและสิง่ที่เฝ้ารอมาตลอดก็มาปรากฏตัวขึ้น
“
เฟอร์กี้!!เป็นอะไรรึเปล่า?”เพื่อนๆทุกคนของเธอลุกขึ้นไปหาอย่างดีใจผมผงะตัวเล็กน้อยก่อนที่จะได้ก้าวเดินออกไปเมื่อเห็นผ้าเช็ดหน้าในมือเธอ ที่สลักตัวอักษรด้วยคำว่า SG หรือที่ย่อมาจาก SUGAR น้ำตาลนั่นเอง! ฮะๆๆ ผมหัวเราะให้กับตัวเองในใจ สุดท้ายผมมันก็ฉวดมันเสียทุกงาน ให้ตายสิ!
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ
”ฉันยิ้มน้อยๆ เพื่อนๆทุกคนเลยยิ้มกลับให้อย่างใจชื้นเป็นที่สุด“
ดีแล้ว งั้นเราไปหาเมย์กันเถอะนะ เห็นว่าตัดสินคดีความได้แล้วล่ะ”“
จริงเหรอ แล้วเป็นยังไงมั่งล่ะ?”“
อื้ม เห็นว่าจะเอายัยเกดเข้าสถานพินิจน่ะ”พิมพูดขึ้นมาลอยๆ ฉันทำหน้าตกใจก่อนที่จะถามกลับ“
หา สถานพินิจ ใครบอกเธอมาเหรอ?”ฉันร้องอย่างตกใจ“
ก็เพื่อนของยัยเกดน่ะสิ ที่มาพูดกับฉัน”“
ดีแล้ว จะได้รู้สึกซะบ้าง ว่าโทษของการที่ทำตัวอวดเบ่งชาวบ้านแล้วไปหาเรื่องเขาเนี่ยเป็นยังไง”เพื่อนในกลุ่มของฉันพูดพร้อมกันเป็นเสียงส่วนใหญ่“
ทุกคน เราไปดูกันเถอะ”ภาพแรกที่เห็นเมื่อพวกเราไปถึงก็คือ ภาพของยัยเกดที่กำลังร้องไห้และเมย์เพื่อนเราเองก็ร้องไห้ด้วยเช่นกัน ฉันงงกับเหตุการณ์เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รีรอรีบเดินเข้าไปหาโดยทันที
“
เมย์ขอบคุณนะ เราขอบคุณมาก ขอบคุณที่ให้โอกาสเรา”เกดยกมือไหว้ขอบคุณ พวกฉันตกใจกันยกใหญ่ ส่วนเมย์เดินเข้ามาปัดมือเกดลงแล้วจับมือเกดเอาไว้พลางบีบมือเบาๆเป็นเชิงปลอบโยน“
ไม่เป็นไร เรายกโทษให้ แต่ต่อจากนี้ไปเราเป็นเพื่อนกันนะ ถือซะว่าที่ผ่านมา แค่ขี้ผงบังตารึกัน”เมย์ว่าก่อนที่จะส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนพวกเรามองเธออย่างนับถือ กับซึ่งที่เธอได้เลือกทำ เมย์เลือกที่จะให้อภัยและไม่จับยัยเกดเข้าสถานพินิจ มากกว่าแก้แค้นให้สมกับที่ยัยนั่นทำกับเธอ เธอช่างเป็นเพื่อนที่ประเสริฐและเป็นคนที่ดีแสนดี...
“
เมย์...”ฉันเรียกชื่อเธอเบาๆ เธอหันมาสบตาและยิ้มให้ก่อนที่จะเดินเข้ามากอดคอฉัน“
ขอบใจมากนะเฟอร์กี้และก็ทุกๆคนด้วย ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันเสมอนะ.. แต่จบแล้วล่ะ มันจบแล้วล่ะนะ”เมย์ยิ้มให้ทั้งที่น้ำตาไหลอาบแก้ม รอยยิ้มของเธอบ่งบอกถึงความสุขไม่ใช่ทุกข์ และเพื่อนๆทุกคนก็เดินมากอดเธอให้กำลังใจและเข้าใจ...และสิ่งที่ฉันได้รู้วันนี้ก็คือ คำว่า มิตรภาพไม่มีวันตาย เพราะเพื่อนจะไม่ทิ้งเราเมื่อยามเรามีปัญหา เราจะแก้ไขปัญหาไปพร้อมๆกัน และจะก้าวเดินไปด้วยความสุขพร้อมๆกัน
To be con...
สวัสดีจ้า เอิ๊กๆ ดองนานเหมือนกันนะเนี่ยเรา ฮ่าๆๆ (แอบรู้ตัว) = ="
เอาล่ะๆ มาอัพแล้ว วันนี้เค้าใจดีใช่ม้า เค้าอัพ 2 เรื่องพร้อมกันเลย ^__^
ยังไงก็อ่านกันให้มันส์ไปเลยนะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เขาอาจจะมาอัพอีก ถ้าไม่ติดขัดอะไร กร๊ากกก
ความคิดเห็น