คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [W]riter-Twins-Love-Stor[y]CHAP:10 สิ่งที่ไม่อยากให้เกิด
10
เวลาเพื่อนคุณมีทุกข์คุณจะทำเช่นไร?
ใช่! ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดนานๆแน่!!
และวันนี้ก็เป็นวันจันทร์ ง่ายๆวันที่ต้องมาเรียนหนังสือนั่นเอง =__=” วันนี้ฉันหอบสังขารมาแต่เช้า เนื่องจากยังไม่ได้ทำการบ้านเลย ^__^ หุหุ ว่าแล้วใครกันที่มันจะเป็นผู้โชคร้ายให้ฉันได้ลอกการบ้าน =__=”
“สวัสดี”ฉันเดินหอบขึ้นมาทักทายด้วยท่าทางใกล้ตาย และผู้ที่พบเจอนั้นก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแล... กรี๊ดดดดดดดดดๆๆ แวน! ฉันตาฝาดรึเปล่า ฉันกำลังจะได้อยู่กับแวนเพียงสองต่อสอง =,,,=
“อ้าวเฟอร์กี้ สวัสดีจ้า”^^ แวนยิ้มให้ฉันกว้างเสียจนไม่มีตา ฉันเคลิ้มฝันไปพักใหญ่ก่อนที่จะหยุดความฝันนั้นลงเพียงเท่านี้เนื่องจาก...
“อ้าวป้าโหด หวัดดีๆเชิญนั่งสิๆ”นายน้ำตาลลุกขึ้นจากตักของแวนด้วยท่าทางงัวเงีย สภาพดูแล้วเซ็กซี่ไม่หยอก
เฮ้ย!จากตักของแวน!? OoO พวกแกทำอะไรกันเนี่ย!? ในห้องสองต่อสองเช่นนี้ ความคิดของฉันเริ่มลอยไปไกลและก่อนที่ไปไกลจนกุไม่กลับก็มีคนมาช่วยดึงเอาไว้อีกจนได้
“นี่ป้าๆอย่าเพิ่งทำคิดเรื่องอกุศลแต่เช้า เพราะมันไม่ได้เป็นอย่างที่ป้าคิด”น้ำตาลพูดดักคอฉัน =_=”
กรี๊ดดดดๆๆแล้วแกรู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังเรื่องอกุศล O.O
“หน้าป้ามันบ่งบอก!”
เฮ้ย!แล้วแกอ่านใจฉันได้ยังไง
“อย่ามัวแต่เอ๋อ มานั่งนี่ เร็วๆเข้า!”น้ำตาลชวนซึ่งฟังดูแล้วก็ไม่ค่อยจะเหมือนกับคำเชิญสักเท่าไหร่
ฉันพยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินลงไปนั่งที่และเก็บกระเป๋า รู้สึกได้เลยว่าวันนี้เหมือนฉันจะญาติดีกับนายน้ำตาลขึ้นเยอะและนายน้ำตาลก็ดูท่าทางจะปากกล้ามากขึ้นด้วย =__=”
“อ้าว และนายกาแฟล่ะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ?”ฉันเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เพราะปกติแล้วทั้งสามคนจะต้องอยู๋ด้วยกันเสมอๆ
“อ๋อ หมอนั่นถูกรุ่นพี่ผู้หญิงเรียกไปตั้งแต่ตอนเข้ามาโรงเรียนแล้วล่ะ”นายน้ำตาลตอบเนิบๆหน้าตายๆของเขาฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย
“หา?โดนเรียกไป ไปตบอ่ะเหรอ แล้วทำไมนายปล่อยพี่ชายนายไปได้ล่ะเนี่ย!?”ฉันแสดงความอินโนเซ้นต์ออกไปเต็มๆ นายน้ำตาลกับแวนจ้องฉันนิ่งก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมาดังๆ
“ฮ่ะๆๆๆฮ่ะๆๆๆยัยโง่ เธอคิดว่าพี่ฉันถูกผู้หญิงเรียกไปตบเหรอไง บ้าแล้ว ฮ่ะๆๆๆ”น้ำตาลพูดไปหัวเราะไปน้ำตาแทบเล็ด ฉันเลยโมโหเขกกบาลเขาไปอย่างหมั่นเขี้ยวเสียหนึ่งที
“นี่แน่ะๆ นายว่าฉันเหรอ บังอาจมากเกินไปแล้วนะ”
“โอ๊ยๆพอเถอะยัยบ้า พี่ฉันถูกเรียกไปสารภาพรักตั้งหากไม่ใช่ตบ!”
“อ่องั้นเหรอ”ฉันหน้าแตกดังเพล้งทีเดียว =__=”
“เออนี่ ทำการบ้านกันเสร็จยังอ่ะ?”ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีอย่างหน้าด้านๆ
“เสร็จตั้งแต่เขาสั่งแล้ว”ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน
เออ ฉันรู้ย่ะว่าพวกนายมันพวกมองระดับเกินคน
“ขอลอกหน่อยดิ”^__^ ขอหน้าด้านๆ ด้านจริงๆ
“ไม่!” ^__^ คำตอบเด็ดขาดจากสวรรค์
TT_TT ฮืออออออ พวกนายมันใจร้าย TTOTT
เวลา 7.00 น.
เฮฮา~เฮฮา~ เสียงพูดคุยของเพื่อนๆที่เพิ่งมาถึงดังมาแต่ไกลพร้อมกับสายตาและเสียงหัวเราะน้อยๆ สาเหตุมาจาไหนอ่ะเหรอ?
“ยัยบ้า!เธออายุสมองเท่าไหร่กันเนี่ย!?ยังบวกลบคูณหารผิดอยู่เลย”นายน้ำตาลบ่นๆพลางเอาหนังสือเคาะกบาลอันมีสมองน้อยๆของฉันดังโป๊ก
“TT_TT ตาบ้านายอย่าตีหัวฉันมากได้ไหม สมองฉันไหลหมดแล้ว”
“ฮ่ะๆๆฮ่ะๆๆฮ่ะๆๆ”แวนหัวเราะไปสอนไปตลอดเวลา
นี่ฉันไม่ได้มาแสดงตลกให้นายดูนะแวน …
“แวนขอร้องเถอะ หยุดหัวเราะสักที นายบ้าจี้มากขนาดนั้นเชียว” TT_TT
“โอเคๆสอนต่อนะ เดี๋ยวไม่เสร็จพอดี ฮ่ะๆๆๆ”แวนรับคำแต่ปากมันก็ยังขยับหัวเราะไม่หยุด
=__=” ตกลงนายไม่หยุดใช่ไหมน่ะ?
“ต่อๆข้อ 7 ลองใช้สูตรที่ฉันสอนเธอไปเมื่อกี้นี้นะ”น้ำตาลบอกหน้าตาดูจริงจังผิดปกติ พอทีเรื่องเรียนล่ะก็จริงจังขึ้นมาทันทีเลย แต่ก็ดีแล้วล่ะ การบ้านของฉันจะได้เสร็จสักที ไม่อยากให้พวกเพื่อนในกลุ่มมาเห็นเลยจริงๆว่าฉันกำลังให้นายพวกนี้สอนการบ้านฉันอยู่ TT_TTฮือๆๆ มันอายอ่ะ...
โป๊ก! มะเหงกงามๆหนึ่งทีจากคุณชายน้ำตาล
“ยัยบ้าเธอเขียนสูตรผิดแล้ว อย่ามัวแต่ใจลอยได้ไหม เดี๋ยวก็ทำไม่เสร็จกันพอดี”น้ำตาลบ่นแล้วก็บ่นอีก ฉันนั่งฟังจนหูชาจนหูชิน =o=” กว่าการบ้านจะเสร็จก็เล่นเอาเกือบเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากทั้งหูและหัวมันชำรุด =_=”
“ขอบคุณน้า”-/\- ฉันยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณอย่างจริงใจ
ถ้าวันนี้ไม่ได้พวกนายฉันคงโดนยุปปี้ตบแน่เลย ออ ส่วนถ้าสงสัยว่ายุปปี้คือใคร ถามได้ไม่ใช่ใครไหนเล้ยย คือ อาจารย์ยุพดีที่สอนคณิตห้องฉันยังไงล่ะคะ ^__^
“ไม่เป็นไรหรอก รู้สึกสะใจดีได้ตบหัวเธอบ่อยๆ”^__^ น้ำตาลยิ้ม ส่วนแวนหัวเราะเช่นเคย ส่วนฉันเหรอหมดความรู้สึกดีๆเดี๋ยวนั้นเลย =_=^^
“เออย่ะ”ฉันแขวะน้อยๆก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง
“แย่แล้วๆ ไอ้เฟอร์กี้แกรีบตามฉันมาเดี๋ยวนี้เลย ไอ้เมย์มันมีเรื่อง!”ยัยแพรที่วิ่งขึ้นมาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบตะโกนเรียก ฉันสะดุ้งสุดตัวอย่างตกใจก่อนที่จะรีบวิ่งตามไปอย่างไม่คิดอะไรทันที
“แกจะเอายังไง มองหน้าฉันแบบนี้มีปัญหาเหรอ!?”
“..............................”
เมย์เงียบไม่ตอบอะไร เพราะว่าเธอไม่ได้มีปัญหาอะไรกับยัยคนนี้เลยสักนิด
“แกอย่าเงียบได้ไหม รู้ไหมว่ามันกวนประสาทฉัน!!”ยัยคนนั้นแผดเสียงใส่ เมย์ก็ยังคงนิ่งเหมือนเคย
“จะให้ตอบอะไรล่ะ ในเมื่อฉันไม่มีอะไรกับเธอเลย”เมย์จ้องหน้านิ่ง ส่วนยัยนั่นฟึดฟัดอย่างอารมณ์เสีย
“อยากเจอดีใช่ไหม ดีล่ะ อย่าไปบอกอาจารย์รึกัน!”
เพี้ย!!
ยัยนั่นตบยัยเมย์ก่อนที่จะผลักเมย์ลงไปนอนกับพื้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทีเดียวก่อนที่จะกระโดดลงไปค่อมและตบซ้ำอีกที ส่วนฉันที่มาเห็นเหตุการณ์ณ์ทันพอดีถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่สิ่งแรกที่นึกได้คือต้องช่วยเมย์ก่อน!!
“แก!หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”ฉันเดินเข้าไปกระชากตัวยัยนั่นออกมาจากเพื่อนฉันก่อนที่จะผลักตัวออกไปอย่างแรง อารมณ์ตอนนั้นไม่ไหวแล้ว หายใจไม่ทันเลย โมโห โมโหมากๆ
“เฮ้ยเกดแกรีบไปเถอะว่ะ!”ยัยเพื่อนกลุ่มยัยคนที่มาตอบเพื่อนฉันสะกิดเรียกก่อนที่จะพากันวิ่งออกจากตรงนั้นไป
“เฮ้ยไอ้เมย์แกเป็นยังไงมั่งวะ!?”เพื่อนๆในกลุ่มที่เพิ่งมาเดินเข้ามาดูด้วยความตกใจและเป็นห่วง สภาพเมย์ตอนนี้ดูไม่ได้เลย ปากแตกและก็เลือดกบปากด้วย แถมหัวจะเป็นอะไรอีกก็ไม่รู้เพราะเล่นโดนผลักไปไม่ทันตั้งตัวแบบนั้น
“กูไม่เป็นไร เจ็บนิดหน่อย”เมย์พูดเสียงแข็งผิดกับหน้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาเพราะความเจ็บไม่ใช่เพราะกลัวเลยแม้แต่น้อย
“เออดี งั้นรีบไปหาจารย์ก่อนเลยแล้วเดี๋ยวไปห้องพยาบาลกัน!!”
“อืม”
ว่าแล้วพวกเราทุกคนก็ช่วยกันพยุงเมย์ไปห้องกิจการนักเรียนหรือที่ที่มีอาจารย์หัวหน้าระดับอยู่ และเมื่อไปถึงก็พบว่ามียัยพวกกลุ่มนั้นรออยู่แล้ว ทั้งๆที่บอกไว้ในตอนแรกว่าไม่ให้บอกอาจารย์แท้ๆแต่ยัยพวกนั้นกลับชิงตัดหน้ามาเสียก่อนอีก
ยัยหน้าไหว้หลังหลอกเอ๊ย!! ฉันด่าในใจ
“เข้ามาสิ”อาจารย์เอ่ยเรียกพวกเราที่กำลังพยุงเมย์อยู่ พวกเราพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินตามไปอย่างว่าง่าย
“ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง?”
หลังจากที่อาจารย์ถาม พวกเราต่างก็โต้เถียงกันทันที และอาจารย์หัวหน้าระดับก็รีบตัดบทโดยการให้พวกเราค่อยๆเล่าทีละฝ่าย และไล่ให้เมย์ไปทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อน โดยที่ตำหนิเกดด้วยว่าเธอผิดที่เธอไปบุกรุกเขาที่ห้อง และทำร้ายเขาต่อหน้าเพื่อนๆร่วมห้อง และให้เธอลองคิดดูว่า ถ้าเป็นเธอ เธอจะรู้สึกยังไง ยัยเกดทำหน้าสลดไปชั่วขณะหนึ่ง พวกเราทุกคนมองด้วยแววตาที่ไม่รู้สึกว่ามันน่าสงสารและควรให้อภัยเลยสักนิด ก็เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าสิ่งที่มันทำไป เหตุผลไม่ได้เข้าท่าเลยสักนิดไง
“เฮ้ยๆ เฟอร์กี้ๆ”มิวสะกิดเรียก ฉันหันไปสบตาทันที
“มีอะไร?”
“เดี๋ยวแกอยู่ที่นี่ไปก่อนนะเว้ย เดี๋ยวพวกเราไปโทรบอกแม่เมย์ให้รู้ก่อน”
“ok”
และพวกมิวก็เดินออกไปสมทบกับพวกแพรที่รอดูเหตุการณ์อยู่ข้างนอก ทิ้งไว้แต่ฉัน หยก และกานต์ และพวกของยัยเกดทุกคน
“เอาล่ะ! เดี๋ยวครูมา พวกเธอเอาใบบันทึกไปเขียนก่อนคนละใบ เล่าด้วยว่าเหตุการณ์เป็นยังไง และเดี๋ยวฉันจะมาเก็บ”อาจารย์หัวหน้าระดับบอกก่อนที่จะยื่นใบกระดาษมาให้ พวกเรารับมาและแอบชำเลืองมองคู่กรณีอย่างวิตกๆ เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่จะเขียนลงไปนี้ มันจะเหมือนกันรึเปล่า?
“รีบๆเขียน และเดี๋ยวฉันมา”อาจารย์กระชับก่อนที่จะเดินออกไป
เอาวะ! เขียนก็เขียน จะได้จบๆ คอยดูละกัน ว่าใครกันแน่ที่อาจารย์จะเชื่อ
TBC....
สวัสดีจ้า เย้ๆ มาอัพตอนที่ 10 แล้ว ร้ากกน้ำตาลกะแวนน 555+
สงสารเมย์เพื่อนรักจริงๆ = =" TTOTT
เอาละ! แล้วพบกันตอนหน้านะคะ จุ๊บๆ เม้นท์กันบ้างล่ะ เอ้อ!!
ความคิดเห็น