ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ครั้งที่สอง
เสียงผู้คนพูดคุยกัน เสียงดนตรี เสียงหัวเราะ เสียงจานชามช้อนส้อมกระทบกัน นี่คืองานแต่งงานเพื่อนสุดที่รักของพวกเธอ คนที่ไม่น่าจะแต่งก่อนชาวบ้านเขา อย่างที่ใครหลายคนชอบพูด พวกเงียบๆ เรียบร้อยเนี่ยระวังให้ดี มักจะแต่งก่อนคนอื่น หากแต่ทำไมไม่หาแฟนเป็นคนที่อื่น ไกลๆ ไม่ใช่คนแถวบ้านอย่างนี้ เพราะพวกเธออาจไม่ต้องเดินทางมาไกลถึงเพียงนี้
ใช่แล้ว...พวกเธอมาถึงเชียงใหม่เมื่อ 2 วันที่แล้ว และก็ตระเวณเที่ยวเสีย 1 วัน อีก 1 วันก็ช่วยคุณเพื่อนเตรียมงานแต่งงาน เพิ่งรู้ว่ากว่าจะออกมาเป็นงานแต่งงานได้ ช่างลำบากยากเย็นเหลือเกิน มิน่าล่ะ ใครหลายๆ คนถึงได้แต่งกันแบบเงียบเชียบเชียว
\"เป็นอะไรไปยัยนันท์ งานแต่งเพื่อนทั้งทีทำหน้าเบื่อโลกอยู่ได้\"
\"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกอิงค์ แค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ\"
\"อย่าบอกนะว่าอยากแต่งงานเหมือนกัน\"
\"ฉันยังไม่คิดสั้นอย่างพลอยหรอกนะ ... ว่าแต่ 2 คนนั้นหายไปไหนเสียล่ะ\"
\"ไปเข้าห้องน้ำ สงสัยกินเยอะเกินต้องไปเอาออกเสียบ้าง\"
\"ว่าไงจ๊ะ นันท์ อิงค์ เหนื่อยหรือเปล่า\"
\"ไม่ค่ะแม่ แม่ล่ะคะ เที่ยงแล้วได้ทานอะไรหรือยังคะ\"
\"ทานแล้วจ๊ะ ขอบใจมากจ๊ะนันท์ แล้วแพรกับตูนล่ะจ๊ะ\"
\"ไปเข้าห้องน้ำค่ะแม่ เดี๋ยวคงมาค่ะ แม่มีอะไรให้ช่วยก็บอกพวกหนูได้นะคะ\"
\"จ๊ะ\"หากแต่คนสูงวัยยังไม่ทันได้ถามหรือพูดสิ่งใด ก็มีแขกคนอื่นเข้ามาเรียกไปเสียก่อน สักพักสองสาวที่ไปห้องน้ำก็กลับมาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก
\"เธอสองคนไปห้องน้ำกันมาจริงๆ เหรอ\"อิงค์ถามด้วยความสงสัย
\"ก็แน่ล่ะซิ ทำไมเหรอ\"ตูนตอบอย่างจริงจังแต่รอยยิ้มที่หน้าก็ยังไม่จางหาย
\"ก็หน้าเธอสองคนน่ะ ยิ้มบานแฉ่งมาแต่ไกล จนปากจะฉีกกันอยู่แล้ว ไม่ทราบว่าห้องน้ำบ้านไอ้พลอยมีอะไรดีนักหนา\"
\"... ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง....\"
\"ขอโทษนะ เดี๋ยวมา\"
\"สงสัยเจ้านายโทรมา\"แพรบ่น
\"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง พวกเธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ\"
\"ก็มีหนุ่มหล่อน่ะซิ\"
\"อิงค์จำหนุ่มหล่อที่เราเจอที่ร้านอาหารวันที่ยัยสองคนนี้มาสายได้หรือเปล่า\"
\"วันไหนน่ะ\"อิงค์ทำท่านึกก่อนจะร้อง อ๋อ เสียดัง
\"ไม่ต้องดังขนาดนั้นก็ได้\"
\"นี่ตูนจะบอกอิงค์ว่า เจอพวกเขาที่นี่งั้นเหรอ\"
\"ใช่แล้ว แต่ไม่ได้เจอทั้งสามคนนะ เจอแค่คนเดียว\"
\"อ้าว แล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าเป็นคนไหน\"
\"ทำอย่างกะรู้จักเขางั้นแหละ\"
\"แหม แพร การที่เราได้เจอกันตั้ง 2 ครั้งโดยมิได้นัดหมายย่อมแปลว่าเรามีดวงที่สมพงษ์กัน นั่นคือสิ่งที่ฟ้าลิขิตมานะยะ\"
\"นี่ ยัยอิงค์ คนที่เจอ 2 ครั้งน่ะ ฉันนะยะ ไม่ใช่หล่อน\"
\"ก็เหมือนกันนั่นแหละ\"
\"ทำเป็นพูดดี แค่ชื่อเขาก็ยังไม่รู้จักเลย เธอสองคนนี่ถ้าจะเป็นเอามาก\"
\"ทำเป็นบ่นนะแพร ไม่เจอกับตัวเองบ้างก็แล้วไป\"
\"ย่ะ ว่าแต่พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวที่ไหนดีล่ะ\"
\"นั่นซิ\"
ทั้งสามสาวทำท่าคิดหนัก ก็เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คุยกันมาตั้งแต่เมื่อวาน เนื่องจากเวลาที่มีน้อย การจะไปไหนไกลๆ ย่อมเป็นไปไม่ได้ ครั้งจะให้อยู่เฉยๆ รอเวลากลับบ้านก็คงจะเบื่อกันแย่
\"เป็นอะไรไปน่ะ เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีกันอยู่ไม่ใช่เหรอ ฉันไปคุยโทรศัพท์แป๊บเดียวเองเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้\"
\"ก็ยัยแพรซิ ชวนคุยเรื่องเครียด\"ตูนตอบ
\"เรื่องอะไรเหรอแพร\"
\"ก็แค่ถามว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวไหนเท่านั้นเอง\"
\"อ๋อเรื่องนี้เอง ฉันว่าจะชวนพวกเธอไปเที่ยวน้ำตก สนใจหรือเปล่า เมื่อวานฉันคุยกับเต้ มันว่ามันพบรักกับพลอยก็ที่น้ำตก ฉันก็เลยคิดว่าเผื่อพวกเธอจะไปพบรักที่น้ำตกบ้าง\"
\"น่าสนนะ แต่กลัวจะไม่พบรักที่น้ำตกน่ะซิ\"
\"ทำใจตั้งแต่ยังไม่ไปเลยหรือย่ะ ยัยอิงค์\"
\"เอาเป็นว่าค่อยคุยกันอีกทีดีกว่า ว่าแต่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวไม่เห็นเดินมาหาเราบ้างเลยนะ\"
\"คงวุ่นอยู่ แบบว่ามาโต๊ะเราแล้วไปไหนต่อไม่ได้ไง เลยต้องไว้เป็นโต๊ะสุดท้าย\"
\"เฮ้ย...ไอ้นพ ไอ้นันท์ พวกมึงจำวันที่เรามีนัดกับพี่ก้องล่าสุดได้เปล่าว่ะ\"
\"แล้วไง\"สองหนุ่มถามพร้อมกัน
\"ก็ที่ตอนออกร้านกูบอกว่ามีสาวสวยเดินเข้าไปไง\"
\"ที่มึงมองตามจนแทบลากกูกะไอ้นันท์เข้าไปอีกรอบนั่นนะ\"
\"เออ นั่นแหละ กูเจอเค้าเมื่อกี้นี้เอง\"
\"หา\"
\"มึงสองคนไม่ต้องหาหรอก เดี๋ยวกูหาเอง\"
\"แล้วมึงไปเจอเค้าที่ไหนว่ะ อย่าบอกนะว่าในห้องน้ำ\"
\"ไม่ใช่ในห้องน้ำโว้ย แต่ก็แถวๆ นั้นแหละ\"
\"แล้วตอนนี้เธอคนนั้นไปอยู่ไหนเสียล่ะ\"
\"ไม่รู้ว่ะ ไม่ทันได้ตามด้วย\"
\"อ้าว\"
\"ไม่ต้องมาอ้าวเลยพวกมึง ก็กูรีบไปห้องน้ำนี่หว่า\"
\"ทำอย่างกะจะได้เจอเค้าอีกงั้นแหละ มึงว่าไงไอ้นันท์\"
\"ไม่รู้โว้ย ไม่มีความเห็น\"
\"ไอ้นพ มึงลองคิดดูดีๆ ดิ การที่กูได้เจอเธอโดยบังเอิญตั้ง 2 ครั้ง ย่อมแสดงว่ากูกับเค้าเป็นคู่กัน พรหมต้องลิขิตให้เรามาเจอกันอีกแน่ๆ\"
\"ละเมอเข้าไปเพื่อนกู\"นพยังพูดไม่ทันจบ นันท์ก็ลุกขึ้น
\"อ้าว จะไปไหนว่ะไอ้นันท์\"
\"ไปโทรศัพท์น่ะ บอกแม่ว่าเที่ยงๆ จะโทรไป นี่ชิงโทรมาก่อนเลย\"พูดจบก็เดินออกไป
\"แม่ไอ้นันท์นี่ห่วงลูกดีจังเลยเนอะ แม่กูไม่เห็นห่วงกูมั่งเลย\"
\"อ้าวไอ้นพ กูเห็นพอแม่มึงโทรมาบ้างก็บ่น จะเอาไงว่ะเนี่ย\"
\"เออน่า เรื่องของกู กินต่อดีกว่า\"
\"แล้วมึงไม่ออกตามหาสาวคู่แท้ของมึงเหรอ เผื่อเค้าอยู่ในงานนี้จะได้รู้จักกันไว้\"
\"ไม่ล่ะ กูเชื่อว่าอีกหน่อยกูต้องได้เจอเธออีก\"
\"เออ กูจะรอดูพรหมลิขิตของมึง\"
\"มึงไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่แล้วกัน\"
ใช่....ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ เพราะคนสองคนที่ออกไปโทรศัพท์ในเวลาไล่เลี่ยกันนั้น ยืนคุยโทรศัพท์ห่างกันไม่ถึง 5 เมตร หากแต่ทั้งสองก็ต่างไม่เห็นอีกฝ่าย ทำไมนะ ใครเป็นคนกำหนดการพบเจอของคนสองคนด้วย
แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันล่ะเนี่ย???
ใช่แล้ว...พวกเธอมาถึงเชียงใหม่เมื่อ 2 วันที่แล้ว และก็ตระเวณเที่ยวเสีย 1 วัน อีก 1 วันก็ช่วยคุณเพื่อนเตรียมงานแต่งงาน เพิ่งรู้ว่ากว่าจะออกมาเป็นงานแต่งงานได้ ช่างลำบากยากเย็นเหลือเกิน มิน่าล่ะ ใครหลายๆ คนถึงได้แต่งกันแบบเงียบเชียบเชียว
\"เป็นอะไรไปยัยนันท์ งานแต่งเพื่อนทั้งทีทำหน้าเบื่อโลกอยู่ได้\"
\"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกอิงค์ แค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ\"
\"อย่าบอกนะว่าอยากแต่งงานเหมือนกัน\"
\"ฉันยังไม่คิดสั้นอย่างพลอยหรอกนะ ... ว่าแต่ 2 คนนั้นหายไปไหนเสียล่ะ\"
\"ไปเข้าห้องน้ำ สงสัยกินเยอะเกินต้องไปเอาออกเสียบ้าง\"
\"ว่าไงจ๊ะ นันท์ อิงค์ เหนื่อยหรือเปล่า\"
\"ไม่ค่ะแม่ แม่ล่ะคะ เที่ยงแล้วได้ทานอะไรหรือยังคะ\"
\"ทานแล้วจ๊ะ ขอบใจมากจ๊ะนันท์ แล้วแพรกับตูนล่ะจ๊ะ\"
\"ไปเข้าห้องน้ำค่ะแม่ เดี๋ยวคงมาค่ะ แม่มีอะไรให้ช่วยก็บอกพวกหนูได้นะคะ\"
\"จ๊ะ\"หากแต่คนสูงวัยยังไม่ทันได้ถามหรือพูดสิ่งใด ก็มีแขกคนอื่นเข้ามาเรียกไปเสียก่อน สักพักสองสาวที่ไปห้องน้ำก็กลับมาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก
\"เธอสองคนไปห้องน้ำกันมาจริงๆ เหรอ\"อิงค์ถามด้วยความสงสัย
\"ก็แน่ล่ะซิ ทำไมเหรอ\"ตูนตอบอย่างจริงจังแต่รอยยิ้มที่หน้าก็ยังไม่จางหาย
\"ก็หน้าเธอสองคนน่ะ ยิ้มบานแฉ่งมาแต่ไกล จนปากจะฉีกกันอยู่แล้ว ไม่ทราบว่าห้องน้ำบ้านไอ้พลอยมีอะไรดีนักหนา\"
\"... ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง....\"
\"ขอโทษนะ เดี๋ยวมา\"
\"สงสัยเจ้านายโทรมา\"แพรบ่น
\"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง พวกเธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ\"
\"ก็มีหนุ่มหล่อน่ะซิ\"
\"อิงค์จำหนุ่มหล่อที่เราเจอที่ร้านอาหารวันที่ยัยสองคนนี้มาสายได้หรือเปล่า\"
\"วันไหนน่ะ\"อิงค์ทำท่านึกก่อนจะร้อง อ๋อ เสียดัง
\"ไม่ต้องดังขนาดนั้นก็ได้\"
\"นี่ตูนจะบอกอิงค์ว่า เจอพวกเขาที่นี่งั้นเหรอ\"
\"ใช่แล้ว แต่ไม่ได้เจอทั้งสามคนนะ เจอแค่คนเดียว\"
\"อ้าว แล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าเป็นคนไหน\"
\"ทำอย่างกะรู้จักเขางั้นแหละ\"
\"แหม แพร การที่เราได้เจอกันตั้ง 2 ครั้งโดยมิได้นัดหมายย่อมแปลว่าเรามีดวงที่สมพงษ์กัน นั่นคือสิ่งที่ฟ้าลิขิตมานะยะ\"
\"นี่ ยัยอิงค์ คนที่เจอ 2 ครั้งน่ะ ฉันนะยะ ไม่ใช่หล่อน\"
\"ก็เหมือนกันนั่นแหละ\"
\"ทำเป็นพูดดี แค่ชื่อเขาก็ยังไม่รู้จักเลย เธอสองคนนี่ถ้าจะเป็นเอามาก\"
\"ทำเป็นบ่นนะแพร ไม่เจอกับตัวเองบ้างก็แล้วไป\"
\"ย่ะ ว่าแต่พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวที่ไหนดีล่ะ\"
\"นั่นซิ\"
ทั้งสามสาวทำท่าคิดหนัก ก็เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คุยกันมาตั้งแต่เมื่อวาน เนื่องจากเวลาที่มีน้อย การจะไปไหนไกลๆ ย่อมเป็นไปไม่ได้ ครั้งจะให้อยู่เฉยๆ รอเวลากลับบ้านก็คงจะเบื่อกันแย่
\"เป็นอะไรไปน่ะ เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีกันอยู่ไม่ใช่เหรอ ฉันไปคุยโทรศัพท์แป๊บเดียวเองเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้\"
\"ก็ยัยแพรซิ ชวนคุยเรื่องเครียด\"ตูนตอบ
\"เรื่องอะไรเหรอแพร\"
\"ก็แค่ถามว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวไหนเท่านั้นเอง\"
\"อ๋อเรื่องนี้เอง ฉันว่าจะชวนพวกเธอไปเที่ยวน้ำตก สนใจหรือเปล่า เมื่อวานฉันคุยกับเต้ มันว่ามันพบรักกับพลอยก็ที่น้ำตก ฉันก็เลยคิดว่าเผื่อพวกเธอจะไปพบรักที่น้ำตกบ้าง\"
\"น่าสนนะ แต่กลัวจะไม่พบรักที่น้ำตกน่ะซิ\"
\"ทำใจตั้งแต่ยังไม่ไปเลยหรือย่ะ ยัยอิงค์\"
\"เอาเป็นว่าค่อยคุยกันอีกทีดีกว่า ว่าแต่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวไม่เห็นเดินมาหาเราบ้างเลยนะ\"
\"คงวุ่นอยู่ แบบว่ามาโต๊ะเราแล้วไปไหนต่อไม่ได้ไง เลยต้องไว้เป็นโต๊ะสุดท้าย\"
\"เฮ้ย...ไอ้นพ ไอ้นันท์ พวกมึงจำวันที่เรามีนัดกับพี่ก้องล่าสุดได้เปล่าว่ะ\"
\"แล้วไง\"สองหนุ่มถามพร้อมกัน
\"ก็ที่ตอนออกร้านกูบอกว่ามีสาวสวยเดินเข้าไปไง\"
\"ที่มึงมองตามจนแทบลากกูกะไอ้นันท์เข้าไปอีกรอบนั่นนะ\"
\"เออ นั่นแหละ กูเจอเค้าเมื่อกี้นี้เอง\"
\"หา\"
\"มึงสองคนไม่ต้องหาหรอก เดี๋ยวกูหาเอง\"
\"แล้วมึงไปเจอเค้าที่ไหนว่ะ อย่าบอกนะว่าในห้องน้ำ\"
\"ไม่ใช่ในห้องน้ำโว้ย แต่ก็แถวๆ นั้นแหละ\"
\"แล้วตอนนี้เธอคนนั้นไปอยู่ไหนเสียล่ะ\"
\"ไม่รู้ว่ะ ไม่ทันได้ตามด้วย\"
\"อ้าว\"
\"ไม่ต้องมาอ้าวเลยพวกมึง ก็กูรีบไปห้องน้ำนี่หว่า\"
\"ทำอย่างกะจะได้เจอเค้าอีกงั้นแหละ มึงว่าไงไอ้นันท์\"
\"ไม่รู้โว้ย ไม่มีความเห็น\"
\"ไอ้นพ มึงลองคิดดูดีๆ ดิ การที่กูได้เจอเธอโดยบังเอิญตั้ง 2 ครั้ง ย่อมแสดงว่ากูกับเค้าเป็นคู่กัน พรหมต้องลิขิตให้เรามาเจอกันอีกแน่ๆ\"
\"ละเมอเข้าไปเพื่อนกู\"นพยังพูดไม่ทันจบ นันท์ก็ลุกขึ้น
\"อ้าว จะไปไหนว่ะไอ้นันท์\"
\"ไปโทรศัพท์น่ะ บอกแม่ว่าเที่ยงๆ จะโทรไป นี่ชิงโทรมาก่อนเลย\"พูดจบก็เดินออกไป
\"แม่ไอ้นันท์นี่ห่วงลูกดีจังเลยเนอะ แม่กูไม่เห็นห่วงกูมั่งเลย\"
\"อ้าวไอ้นพ กูเห็นพอแม่มึงโทรมาบ้างก็บ่น จะเอาไงว่ะเนี่ย\"
\"เออน่า เรื่องของกู กินต่อดีกว่า\"
\"แล้วมึงไม่ออกตามหาสาวคู่แท้ของมึงเหรอ เผื่อเค้าอยู่ในงานนี้จะได้รู้จักกันไว้\"
\"ไม่ล่ะ กูเชื่อว่าอีกหน่อยกูต้องได้เจอเธออีก\"
\"เออ กูจะรอดูพรหมลิขิตของมึง\"
\"มึงไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่แล้วกัน\"
ใช่....ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ เพราะคนสองคนที่ออกไปโทรศัพท์ในเวลาไล่เลี่ยกันนั้น ยืนคุยโทรศัพท์ห่างกันไม่ถึง 5 เมตร หากแต่ทั้งสองก็ต่างไม่เห็นอีกฝ่าย ทำไมนะ ใครเป็นคนกำหนดการพบเจอของคนสองคนด้วย
แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันล่ะเนี่ย???
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น