เพลย์บอยหน้าหล่อปะทะสาวซ่าส์หน้าใส

ลำดับตอนที่ #27 : อธิบาย 2

ตอนที่ 26

อธิบาย 2

                “นี้นายจะพาชั้นไปไหนเนี้ยนายพัด” แพรกันไปถามเพราะเค้าขับรถออกมาจากสวนสนุกได้สักพักแล้วแต่ไม่แวะที่ไหนสักที

                “แล้วคิดว่าชั้นจะพาเธอไปไหนละสองต่อสองแบบเนี้ย” เค้าแกล้งแหย่เธอเล่น

                “ไอ้บ้า จะพาชั้นไปไหนเนี้ยจอดรถเดี๋ยวนี้นะ” เธอหันไปโวยวายใส่เพราะเค้าเริ่มทำให้เธอกลัว

                “นี้จะแหกปากให้ได้อะไรขึ้นมาเนี้ย เงียบได้แล้วเดี๋ยวก็พาเข้าม่านรูดจริง ๆ ซะหรอก”

                “ไอ้บ้า จอดรถนะนายมันบ้าไปแล้วหรือไงห๊ะ” แพรพูดไปพร้อมกับทุบตีแขนพัดที่กำลังขับรถอยู่ทำให้เค้าต้องหันมาโวย เธอจึงสงบลงได้

                “โอ้ยยย แพรหยูดนะมันจับนะเนี้ยพอแล้วๆเดี๋ยวก็ขับรถชนพอดี อยากตายหรอ” เค้าพูดอย่างนี้ทำให้เธอกลัวจึงหยุดทันที

                “หยุดก็ได้ ชิ แล้วนายจะพาชั้นไปไหนเล่า” เธอยังถามต่อเพราะยังไม่ได้ทำตอบ

                “ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้ นั่งเงียบไปละกัน” เค้าสั่ง

                “ชิ ไอ้เผด็จการ” เธอแอบบ่นเบา

                “บ่นไรเดี๋ยวจับจูบกลางถนนนี้ซะเลย” เค้าแกล้งเธอ แต่คนฟังกับหน้าแดง

                “โรคจิต ชิชิ” แล้วเธอก็นั่งเงียบหันหน้าออกนอกหน้าต่างทันที แต่พัดก็แอบมองตลอดเวลาเป็นระยะ ๆ เพราะเวลาเธองอนมันดูน่ารักที่สุดในความคิดของเค้า ^_^”

               

                ตลอดเวลาที่ขับรถไปบนท้องถนนพัดก็ร้องเพลงไปเรื่อยเพื่อกวนประสาทคนข้าง ๆ และมันก็ได้ผลเมื่อเธอกันมาโวยเป็นระยะ ๆ มันทำให้เค้ามีความสุขที่ได้แกล้งเธอ ผิดกับคนที่โดนแกล้งเพราะเธอนั่งบ่น นั่งโวยมาตลอดทางจนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง พัดก็ขับรถเข้าไปในบ้านหลังนั้นทันที

                “เอาถึงแล้วลงมาสิ” เค้าอ้อมมาเปิดประตูให้เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ลงมาสักที

                “นี้บ้านใครชั้นไม่ลง” แพรปฏิเสธทันที

                “บ้านชั้นเอง ลงมาเถอะน้าเรามีเรื่องต้องคุยให้รู้เรื่องนะแพร”

                “แต่ชั้นไม่มีไรจะคุยกับนาย ชั้นจะกลับไปหาเพื่อนชั้น” เธอยังรั้นกับเค้าพัดจึงต้องใช้กำลังอีกครั้งในการอุ้มแพรลงมา

                “งั้นมานี้เลยบอกดี ๆ ไม่ชอบ” แล้วเค้าก็อุ้มแพรออกมาจากรถจนได้แล้ว แล้วอุ้มเข้าไปในตัวบ้านทันที เพราะเธอเริ่มแผลงฤทธิ์แล้ว

                “นายพัดปล่อยนะ ชั้นไม่เข้าไปชั้นไม่คุยกับนายปล่อย ๆ ชั้นจะกลับ ๆ ไอ้บ้าปล่อยสิ โอ้ย....” แล้วเธอก็ต้องร้องออกมาเมื่อเค้าอุ้มเธอมาแล้วปล่อยลงบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างแรง ถึงจะเป็นโซฟาแต่ก็ทำให้เธอเจ็บได้เหมือนกัน

                “เจ็บนะ นายพัดบ้าปล่อยลงมาได้ไงเนี้ย” เธอบ่นเพราะมันเจ็บจริง ๆ

                “เอา ก็เธอบอกให้ชั้นปล่อยเองนะ จะมาโทษชั้นได้ไง” เค้าตอบออกไปอย่างไม่แคร์ทำให้เธอน้อยใจ

                “ก็ใช่สิ ชั้นมันไม่ใช่สาว ๆ ของนายนี้ที่จะได้อุ้มแล้ววางลงอย่างทะนุถนอมอ่ะ” เธอจิกกัดเค้าเล็กน้อยด้วยความน้อยใจ

                “ก็อาจจะใช่ที่เธอไม่ใช่สาว ๆ ของชั้น” เค้าพูดเพราะอยากรู้ว่าเธอจะหึงเค้าบอกมั้ย แต่เค้าก็ต้องพอใจเมื่อเห็นว่าเธอหน้างออย่างเห็นได้ชัด

                “ชิ ไม่ต้องมาย้ำชั้นจะกลับแล้วถอยไป” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินออกไปแต่พัดก็เข้าไปรวบตัวมาไว้ในอ้อมกกอดซะก่อน ทำให้เธออึ้งไปเล็กน้อยด้วยไม่คิดว่าเค้าจะทำแบบนี้

                “เห้ย *0* นี้นายจะบ้าหรอมากอดชั้นทำไมปล่อยนะชั้นจะกลับบ้าน” เธอพูดขึ้นด้วยความอายเมื่อเจอเค้ากอดแบบนี้

                “ไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง มานี้เลย” ว่าแล้วเค้าก็พาเธอเดินกลับมาที่โซฟาตัวเดิมทั้งที่ยังกอดอยู่แบบนั้น

                “นายก็ปล่อยชั้นสิ”

                “เดี๋ยวเธอก็วิ่งหนีชั้นอีก”

                “อืม ๆ ไม่หนีแล้ว ปล่อยสิ” เธอพูดเสียงอ่อย ๆ พัดจึงปล่อยแต่ยังคงนั่งอยู่ใกล้ ๆ

                “เอาละพร้อมที่จะฟังชั้นอธิบายหรือยัง” เค้าจับเธอหันหน้าเข้าหาตัวทั้งสองจึงสบตากันโดยปริยาย

                “มีอะไรจะพูดละ” เธอพูดแต่กลับหันหน้าออกทันที เพราะด้วยความรู้สึกเขิน

                “แล้วเธอเข้าใจชั้นผิดเรื่องอะไรละ” เค้าย้อนถาม

                “ป่าวซะหรอก ใครบอกชั้นเข้าใจผิด” เธอปฏิเสธ

                “แล้วเธอร้องไห้ทำไมละวันนี้อ่ะ”

                “ฝุ่นเข้าตาต่างหาก” เธอโกหกออกไปแต่มันก็ไม่เนียนเอาซะเลย

                “หรอ งั้นชั้นอธิบายเองก็ได้เรื่องวันนี้”

                “ก็แล้วแต่นายสิ” แล้วเธอก็ก้มหน้าลงทันที

                “ผู้หญิงที่มากับชั้นวันนี้นะ ความจริงเค้าเป็น.....” พูดยังไม่ทันจบเสียงโทรศัพ์ของแพรก็ดังขึ้นซะก่อน เธอจึงลุกขึ้นเพื่อรับสายอย่างรวดเร็ว

                “ฮัลโหลฟ้า แกมารับชั้นทีสิชั้นไม่อยากอยู่กับนายพัดสองคนอ่ะ” แพรกรอกเสียงไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสาวทันที

                (แกอยู่ไหนแพร เดี๋ยวชั้นจะไปรับเดี๋ยวนี้แหละนายนั้นมันทำอะไรแกหรือว่ะห๊ะ) กิ่งฟ้าถามเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง

                “ไม่อ่า แต่แกมารับชั้นนะแพรชั้นไม่อยากอยู่กับนายพัด มาเร็......” เธอพูดยังไม่ทันจบพัดก็แย่งมือถือของเธอไปพูดกับกิ่งฟ้าซะก่อน

                “เดี๋ยวชั้นขอเคลียธุระกับเพื่อนเธอก่อนนะแล้วจะพาไปส่งค่ำ ๆ ไม่ต้องโทรมาอีกนะ” แล้วเค้าก็กกดวางสายไปทันทีแล้วยืนโทรศัพท์ไปไว้ที่โซฟาข้าง ๆ ตัว

                “นี่นายพัดมันจะมากไปแล้วนะ ชั้นคุยกับเพื่อนชั้นอยู่นะ แล้วนั้นมันก็โทรศัพท์ชองชั้นนายมีสิทธิ์อะไรมายุ่งห่ะ” เธอโวยวายอย่างเหลืออดที่เค้าทำแบบนี้

                “ชั้นไม่สนก็เพื่อนเธออยากโทรมาไม่ถูกเวล่ำเวลาเองนี้ ช่วยไม่ได้นะ” เค้าพูดอย่างไม่แคร์เลยสักนิดว่าคนที่โทรมาจะรู้สึกยังไง ยังไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เค้าทำท่าจะเดินไปหยิบมาดูแต่เธฮไวกว่าวิ่งเข้าไปแย่งมาแล้วรีบรับทันที

                “ฮัลโหลฟ้า อ้าวตั้มเองหรอ...ป่าวจ้า...เอ่อ คือแพรอยู่...แพรอยู่กับ...”แล้วพัดก็แย่งโทรศัพท์จากมือเธอไปอีกรอบด้วยอารมณ์ที่บ่งบอกถึงความรู้สึกได้เลย

                “อยู่กับชั้นเอง นายมีไรมั้ยอย่ามายุ่งกับเธออีก แค่นี้นะไม่ต้องโทรมาอีกแพรจะอยู่กับชั้นทั้งคืนจำไว้” แล้วเค้าก็กดปิดเครื่องไปทันที แพรจึงเข้ามาทุบตีพัดด้วยความโมโหเช่นกัน

                “ไอ้บ้า นี้แน่ะ ๆ ไอ้คนทุเรศ นายจะมายุ่งกับชั้นทำไมชั้นไปทำอะไรให้นายนักหนาห่ะ” แพรเริ่มทุบหนักขึ้นเมื่อพัดทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

                “หยุดเดี๋ยวนี้นะแพร ชั้นเจ็บนะ” เค้าเอ่ยออกมา

                “ดี เจ็บก็ดีชั้นทุบให้นายเจ็บไง นายมีสิทธิ์อะไรมาทำกับชั้นแบบนี้มายุ่งอะไรกับมือถือชั้น มีสิทธิ์อะไรไปบอกตั้มเค้าแบบนั้น ไอ้คนบ้า” เธอพูดไปทุบไปจนเริ่มเหนื่อยจึงหยุด

                “รู้สึกเหมือนเธอจึงอยากให้ชั้นแสดงสิทธิ์กับเธอจังเลยนะ อยากให้ชั้นมีสิทธิ์ในตัวเธออย่างนั้นหรอ ได้สิเดี๋ยวชั้นจัดให้มานี่เลย” แล้วเค้าก็อุ้มเธอพาดบ่าเหมือนเช่นครั้งแรกแล้วก้าวขึ้นบรรไดไปยังชึ้นบนของบ้านทันที จุดหมายปลายทางของเค้าคือห้องนอนของเค้านั้นเอง

---

Shira kuma